Το τρένο

Κάποτε ένας συνάδελφος με είχε κοιτάξει με νόημα και μου'χε πει "Η ζωή είναι πολύ μικρή κι οι ευκαιρίες παρουσιάζονται πάρα πολύ σπάνια. Να κυνηγάς τα όνειρά σου, πάντα".

Κι από τότε σκέφτομαι ένα όνειρο που έχω από μικρό παιδί και που ποτέ δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω. Και μια ευκαιρία....μια ευκαιρία που νιώθω ότι μπορεί να μην είναι πολύ κοντά, αλλά πλησιάζει....

Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι σε μια καταπράσινη πεδιάδα....Δάσος δεξιά μου, δάσος αριστερά μου...κι εγώ περπατάω δίπλα στις ράγες του τρένου...
Μυρίζει δροσιά..δροσιά της πρασινάδας...αααχχχχχ παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνει όλη η δροσιά και η ζωή μέσα στους πνεύμονές μου κι από τους πνεύμονες στην καρδιά μου, κι απ'την καρδιά μου σε όλο μου το είναι....

Κοιτάζω τις ράγες. Σκεπασμένες με ζουμερό, καταπράσινο χορτάρι. Κίτρινες πεταλούδες πετούν πάνω από το χορταράκι και πού και πού ανεβαίνουν πιο ψηλά και με κοιτούν και τις κοιτώ..... Πουλάκια ακούγονται μέσα από τα δάση γύρω μου...Και κανείς άλλος ήχος...Κανείς.
Η απόλυτη σίγή...Νομίζω ότι άκουσα το πετάρισμα των φτερών της πεταλούδας που μόλις πέρασε δίπλα μου....Νομίζω ότι μέσα σε τόση γαλήνη θα μπορούσα να ακούσω τα πάντα από χιλιόμετρα μακριά.

Και τότε, ακούω κάτι!

Κάτι που δεν μπορώ να διευκρινίσω τι ήταν. Κοιτάζω γύρω μου να βρω ίσως ένα σκιουράκι να ροκανίζει βελανίδια.. ίσως ένα κουνέλι που φτερνίζεται... ένα κουνάβι που σκάβει...
Μα τίποτα.

Κι όμως, σαν κάτι να άκουσα. Κάτι σαν σούρσιμο... κάτι σαν πριόνισμα....

Και τότε χαμηλώνω το βλέμμα στις ράγες και τις κοιτώ. Οι κίτρινες πεταλούδες χορεύουν...εγώ αφουγκράζομαι....οι κίτρινες πεταλούδες χορεύουν...χορεύουν...χορεύουν... και το χέρι μου αγγίζει τις ράγες... και νιώθω ότι ζωντανεύουν. Κάπου πολύ μακριά, πάρα πολύ μακριά υπάρχει ένα τρένο που τρέχει πάνω σε αυτές τις ράγες.

Αυτές τις ράγες που διάλεξα να ακολουθώ, αυτές τις ράγες που ποτέ δεν μου έφεραν κανένα τρένο. Αυτές τις ράγες που με συντρόφευαν μια ζωή με δροσερό χορτάρι, όμορφες πεταλούδες και πολύχρωμα πουλάκια....

Αυτές οι ράγες μου ετοιμάζουν ένα δώρο, ένα δώρο από πολύ μακριά... Κάποιο τρένο έχει ξεκινήσει από κάπου και μόλις έχει επιλέξει να τρέχει πάνω στις δικές μου ράγες.

Δεν το βλέπω, αλλά ξέρω ότι μετά από τόσα χρόνια, ναι, υπάρχει ένα τρένο πάνω στις δικές μου ράγες που αργά ή γρήγορα θα περάσει από το σημείο που βρίσκομαι. Ενα τρένο γεμάτο όνειρα. Τα όνειρά μου. Τα δικά μου όνειρα...

Κοιτάζω γύρω μου, τις πεταλούδες, τα σκιουράκια, το ζουμερό χορτάρι, το δροσερό πράσινο, τα γκρι κουνελάκια, τα πολύχρωμα πουλάκια, το χαμόγελο του αγαπημένου μου, το βλέμμα του μπαμπά μου, την περηφάνια της μαμάς μου... και ακούω τη φωνή του συναδέλφου "να κυνηγάς τα όνειρά σου, πάντα".

Και σηκώνω το βλέμμα, συνεχίζω να περπατώ και σκέφτομαι...σκέφτομαι..σκέφτομαι.

Τι θα κάνω όταν φτάσει το τρένο εδώ που είμαί;

Μεγάλη Απόφαση

Εδώ και πολύ καιρό, πολύς κόσμος με ρωτάει πότε θα κάνω παιδάκι.

Ο πάπιος μου και εγώ είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, αγαπημένοι και καλά.

Δεν έχουμε όμως αποφασίσει το αν και το πότε θα κάνουμε παιδάκι.

Το ξέρω ότι για τον περισσότερο κόσμο ένα παιδάκι είναι ευλογία. Τι γίνεται όμως όταν είσαι τόσο πολύ προσγειωμένος που νιώθεις ότι ο κόσμος είναι πολύ άσχημος για ένα παιδί?

Τι γίνεται όταν ξέρεις ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ καλύτερα, αλλά μόνο θα χειροτερεύουν?

Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να αντέξεις το βάρος, την ευθύνη, το καθήκον???

Σωπαίνεις.

Σωπαίνεις και περιμένεις ως δια μαγείας να γίνει ένα "θαύμα" κι ένα πρωί να ξυπνήσεις ξέροντας τι θα κάνεις (ή τι δεν θα κάνεις).

Και ο καιρός περνάει, οι ρυτίδες εμφανίζονται, μα εσύ δεν αποφασίζεις.

Μήπως το γεγονός ότι δεν λες να αποφασίσεις και το γεγονός ότι το ίδιο συμβαίνει και στο σύντροφό σου σημαίνει τελικά ότι έχετε αποφασίσει, αλλά δεν τολμάτε να το παραδεχτείτε ούτε μεταξύ σας?

Μία νέα μέρα

Με ένα άγγιγμα στο πλήκτρο, έκλεισε τη φωτεινή εικόνα που είχε στην οθόνη μπροστά στα μάτια της.

Ξεφύσηξε κουρασμένη αλλά και ανακουφισμένη. Ουφ! Τελείωσε. Το έγγραφο ήταν έτοιμο και είχε σταλεί εκεί που της είχε ζητηθεί.

Έριξε μια ματιά στην ώρα. Περασμένα μεσάνυχτα.

Έτριψε τα μάτια της και έσυρε το "ποντίκι" εκεί που έπρεπε, για να κλείσει τα ανοιχτά προγράμματα.

Καθώς έκλεινε τον υπολογιστή της, το μυαλό της γέμισε εικόνες, γέμισε φράσεις, ιδέες, λέξεις, ήχους.

Δεν έκλεινε απλώς τον υπολογιστή, έκλεινε μια πολύ σημαντική μέρα στη ζωή της.

Τη μέρα που αποφάσισε να κοιτάξει το παρελθόν χωρίς να ντρέπεται πια και να ξαναβρεί ένα πρόσωπο πολύ σημαντικό που όταν χάθηκαν ήταν παιδάκι και τώρα ήταν ολόκληρη κοπέλλα.
Τη μέρα που αποφάσισε να κοιτάξει το μέλλον χωρίς να φοβάται πια και να τιμήσει την φίλη και συνάδελφο που έφυγε και την άφησε πίσω να παλεύει, να προσπαθεί, να κοπιάζει και να ολοκληρώσει μέσα σε δύο μέρες κάτι που της ανέθεσαν οι μεγάλοι γύπες, το οποίο η νέα της προισταμένη δεν μπόρεσε να καταφέρει ούτε σε μία εβδομάδα..

Εικόνες, λέξεις, φράσεις ιδέες.... Το νιώθει ότι κάτι αλλάζει στη ζωή της, το νιώθει ότι κάτι πλησιάζει, κάτι δυνατό, κάτι σπουδαίο, κάτι μοναδικό.

Αύριο είναι μια νέα μέρα, μια νέα εβδομάδα, μια νέα σελίδα στο κοτέτσι.

Και η βατραχίνα θα ορθώσει ανάστημα ανάμεσα στις κότες.

ΕΦΥΓΕ!

Ήρθε και η σειρά της.

Της ανακοίνωσαν ότι η θέση της στο κοτέτσι δεν υπάρχει πια.

Παρόλο που κάποτε εκείνη έκανε τα πιο πολλά αυγά απ'όλες τις κότες.

Και πήρε τα χρυσά αυγά που της αναλογούσαν κι έφυγε.

Εφυγε από το κοτέτσι, έφυγε από το δασάκι μας, έφυγε από τη χώρα μας!

Τώρα είναι μαζί με το κοτοπουλάκι της και τον κόκκορά της μακριά και μπορεί να έχασε τις υπόλοιπες κότες κι εμένα, τον βάτραχο, αλλά βρήκε την οικογενειακή ευτυχία!!!

Και σ'αυτήν την κότα ειδικά άξιζε μόνο ευτυχία από 'δω και πέρα!

Bean, κι ας μη γνωρίζεις την ύπαρξη αυτού του blog, εγώ σου εύχομαι καλή τύχη και όπως σου'πα, ρίξε μια μούντζα σ'αυτούς που σε πλήγωσαν και κράτα μια ανοιχτή αγκαλιά γι'αυτούς που σε αγαπούν!!!

Σμάκ!

Βρέχει, τρέξτε να σωθείτεεεε...

Βρεχει!

Να δούμε, θα αντέξει το Αθηνιώ τώρα που η μαμά του η Αττικούλα έμεινε καραφλή από δέντρα; ή θα πνιγεί κι αυτό μαζί με τον πόνο μας;

Nα πάρω βάρκα; Διότι δεν θα με συμφέρει να έχω πια αυτοκίνητο. Το υπέροχο νομοσχέδιο που ετοιμάσανε οι τρόμπες θέλει καλά και σώνει, έχεις δεν έχεις λεφτά, θες δε θες, μπορείς δεν μπορείς, να ξεφορτωθείς το αυτοκίνητό σου που ναι, μεν, δεν το αγόρασες πριν ένα χρόνο, αλλά - συγνώμη κιόλας μανδάμ - το αγοράσαμε το 2002, δεν κατάλαβα δηλαδή; Αφού μας έχετε γδάρει κι έχουν μείνει μόνο τα νύχια και οι κάλοι, νομίζετε ότι έχουμε κι άλλα λεφτά για νέο αυτοκίνητο, ακόμα και με έκπτωση;

Μα τι λένε; Πού ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Στον πλανήτη happy???

Λέτε να "έχει παλιόκαιρο τη μέρα που σε ψήφισαααα" και να κυνηγάμε τις κάλπες που θα επιπλέουν στην Βασιλίσσης (βεβαίως βεβαίως) Σοφίας ή στην Βασιλέως Παύλου;;;;

Εγώ λέω ότι Λεωφόρο Βασιλέως Καρναβάλου, δεν έχουμε και μάλλον ήρθε η ώρα να μαζέψω υπογραφές από την γειτονιά μου να μετονομάσω την Λεωφόρο Κηφισίας!

Αυτό έχω να πω εγώ.

Καληνύχτα!

4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009?

Γιατί ο πρωθυπουργός διάλεξε την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων για τις βουλευτικές εκλογες?????

That, IS a question!!!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!

Όσα χρόνια γράφω σε αυτό το blog έχω κάνει ό,τι μπορώ ώστε να διατηρήσω ένα "παιδικό" ύφος και να εξιστορώ γεγονότα της ζωής μου - πραγματικά ή μη - τις περισσότερες φορές προσποιούμενη ότι είμαι ένα αθώο και καλόκαρδο βατραχάκι σε ένα δασάκι, που δουλεύει σε ένα κοτέτσι με φλύαρες και ζωηρές κότες και με αφεντικά τους αρχι-γύπες.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ κύριοι, που το ΔΑΣΑΚΙ μου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ! Που με κάνετε να νιώθω ότι θα κάνω μαύρο χιούμορ κάθε φορά που θα αναφέρομαι στο βατραχάκι, στην αρκουδίτσα, στον λαγό, στις κότες, στους κόκκορες, στους γύπες και σε όλα τα άλλα πλάσματα που μπορούν να ζουν στη φύση.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ που δεν υπάρχει πια ΦΥΣΗ για να μου δίνει ιδέες, μόνο ΤΣΙΜΕΝΤΟ, ΚΑΡΒΟΥΝΟ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ!!!!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ που κάνατε το ποτήρι της υπομονής μου να ξεχειλίσει και να ΣΙΧΑΘΩ που ζω σε αυτήν την ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΧΩΡΑ και να θέλω ΝΑ ΦΥΓΩ όσο το δυνατόν μακρύτερα.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ που δολοφονήσατε τα βατραχάκια, τις αρκουδίτσες, τα ελαφάκια, τα σκατζοχοιράκια, τα πουλάκια και όλους τους φίλους μου.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ που η anima rana δεν θα ξαναγράψει ως βατραχάκι σε κοτετσάκι και σε δασάκι γιατί δεν μπορεί, δεν θέλει, πονάει!

Η anima rana θα αρχίσει να ΒΡΙΖΕΙ γιατί ΒΑΡΕΘΗΚΕ, γιατί δεν θέλει σε είκοσι χρόνια να πάθει ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ και να ΠΕΘΑΝΕΙ ΝΕΑ. Γιατί όταν ήταν μικρή ζωγράφιζε δεντράκια και ήλιους και όμορφα λουλούδια και τώρα ζωγραφίζει μόνο μαυρίλα, μαυρίλα, μαυρίλα...........

Να πάτε να πνιγείτε ΟΛΟΙ οι πολιτικοί, σας έχει σιχαθεί η ψυχή μου, μού προκαλείτε εμετό και σας θεωρώ χειρότερους από τα σκατά όλης της ανθρωπότητας μαζεμένα. Και λέω ειδικά της "ανθρωπότητας" γιατί αυτά είναι τα πιο βρώμικα.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ και σας εύχομαι να πάρετε τα λεφτά σας στον τάφο σας, όσα σας μείνουν δηλαδή από αυτά που θα φάτε στους γιατρούς!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ!

Το Ασανσέρ!

Από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι φοβόμουν τα ασανσέρ. Ο χειρότερος εφιάλτης μου, από παιδί μέχρι και σήμερα ήταν να ονειρευτώ ότι μπαίνω σε ασανσέρ το οποίο, είτε πάει πάνω είτε κάτω, δεν σταματάει! Και τελικά στο όνειρο καταλήγω είτε στα έγκατα της γης, είτε σε ένα ασανσέρ που το ταβάνι του πιέζεται από την ταράτσα και αρχίζει και με λιώνει, σαν να είμαι σε πρέσσα.....

Έτσι, όταν ήμουν παιδάκι, δεν ήθελα να μπαίνω σε κανένα ασανσέρ και έτρεμα στην ιδέα να εγκλωβιστώ. Πάντα με συνόδευε κάποιος μεγάλος, οι γονείς μου; η γιαγιά; η γειτόνισσα; μια φίλη; κάποιος τέλος πάντων, γιατί μόνη μου δεν έμπαινα με τίποτα.

Μαλλιά είχε βγάλει η γλώσσα του μπαμπά μου να μου λέει "παιδί μου, χαζή είσαι; είναι απλώς μια μηχανή!". Τίποτα εγώ, το βιολάκι μου.

Γύρω στην ηλικία των 13, αποφάσισα να συμφιλιωθώ με το ασανσέρ της πολυκατοικίας που μέναμε. Αυτό βέβαια συνέβαινε επειδή γνώριζα ότι όταν γύριζα από το σχολείο και κτυπούσα το κουδούνι, η γιαγιά θα με περίμενε στον 4ο όροφο, κι αν δεν είχα ανέβει στο επόμενο τρίλεπτο θα ερχόταν να με σώσει!

Έτσι άρχισα σιγά-σιγά να να συνηθίζω να μπαίνω στο ασανσέρ μόνη μου και σταδιακά κατάφερα να μην το φοβάμαι (το συγκεκριμένο).

Στην ηλικία των 15 μετακομίσαμε γιατί αγοράσαμε δικό μας διαμέρισμα!
Η νέα πολυκατοικία φιλοξενούσε το δικό της ασανσέρ. Μόλις το είδα, έφριξα!!!
Δεν ήταν ίδιο με το προηγούμενο. Είχε ένα απαίσιο καφετί χρώμα και μαύρα, στρογγυλά κουμπάκια, ετοιμόρροπα, με ξεθωριασμένους αριθμούς και χαμηλό φωτισμό! Ω, Θεοί!!!

Άρχισα πάλι τα ίδια, ανεβοκατέβαινα με τις σκάλες μέχρι τον 3ο όροφο που ήταν το νέο μας διαμέρισμα, ακόμα κι όταν γύριζα από το σχολείο, γιατί πλέον ήμουν "μεγάλο κορίτσι" και δεν χρειαζόταν κάποιος να με περιμένει να ανέβω. Έτσι, μόνο τα απογεύματα που ήταν και οι γονείς μου στο σπίτι, χρησιμοποιούσα το ασανσέρ.

Έφτασα τα 17 και αφού ποτέ δεν είχε κλειστεί κανείς στο ασανσέρ της πολυκατοικίας, άρχισα να το συνηθίζω.

Κάπου τότε, ο διαχειριστής της πολυκατοικίας αποφάσισε να ανακαινίσει κάπως το άθλιο ασανσέρ. Έβαλε ωραία ξύλινη επένδυση στην καμπίνα, νέα κουμπιά και δυνατό φωτισμό. Αυτό ήταν! Το ασανσέρ πλέον δεν σκόρπιζε τον τρόμο ούτε ξυπνούσε εφιάλτες! Ήταν το καλύτερο και πιο φιλόξενο ασανσέρ της εποχής.

Πέρασαν τα χρόνια, και πλέον είχα βρει δουλειά. Τα ασανσέρ στο κοτέτσι ήταν αυτόματα και σύγχρονα και ποτέ δεν τα φοβήθηκα. Ίσως επειδή είχαν τηλέφωνο στην καμπίνα το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο εγκλωβισμένος για να ζητήσει βοήθεια. Μακάρι όλα τα ασανσέρ να είχαν τηλέφωνο, σκεφτόμουν τότε.

Μέχρι που - οποία ευτυχία! - άρχισαν να κυκλοφορούν ευρέως τα κινητά τηλέφωνα και έκανα κι εγώ σύνδεση! Ε, ναι λοιπόν! Αν το ασανσέρ δεν έχει τηλέφωνο πάνω του, θα έχει ο επιβάτης του!!

Κι έτσι, το πρόβλημά μου λύθηκε!!! Το κινητό το είχα πάντα μαζί μου, κι όποτε έμπαινα σε ασανσέρ ήμουν ήσυχη πως οτιδήποτε κι αν συμβεί, εγώ θα πάρω το τηλεφωνάκι μου και θα τηλεφωνήσω όπου θέλω! Τι χαρά!

Έτσι, πέρασαν τα χρόνια. Μεγάλωσα, παντρεύτηκα, και με τον πάπιο μου νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα στον 5ο όροφο μιας πολυκατοικίας με το ΑΘΛΙΟΤΕΡΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!

Μικρό, σκοτεινό, ετοιμόρροπο, βρώμικο, τρεμάμενο, με σχοινιά που τρίζουν όταν ανεβοκατεβαίνει, και με διάφορα "χορευτικά" που κάνει στη διαδρομή. Το ασανσέρ-πρόκληση!

Τον πρώτο καιρό, ανέβαινα ΠΕΝΤΕ ορόφους με τις σκάλες, διότι η λύση "κινητό" ήταν αδύνατο να με καλύψει σε ένα ασανσέρ που έδειχνε έτοιμο να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.

Το πρώτο Καλοκαίρι κατέρρευσα. Πέντε όροφοι ήταν κάτι παραπάνω από μαρτύριο και πήρα τη μεγάλη απόφαση και το μεγάλο ρίσκο να μπω στο βρωμο-ασανσέρ!
Και τα κατάφερα! Με το κινητό φορτισμένο και τα μάτια κλειστά, πήρα το ασανσέρ για τον 5ο όροφο μόνη μου. Κι όταν έκανε τα "χορευτικά" του, πότε το έβριζα και πότε κρατούσα την ανάσα μου.

Ήρθε ο καιρός που όλες οι πολυκατοικίες έπρεπε να βάλουν νέα υπερσύγχρονα ασανσέρ και αυτόματους μηχανισμούς. Ετριβα τα χέρια μου. Επιτέλους το ασανσέρ-πλέμπα θα πάρει ποδι!

Αμ δε!

Ακόμα τη μπακατέλα έχουμε...

Όμως το ασανσέρ στο πατρικό μου σπίτι, έγινε ένα διαμάντι! Αυτόματες πόρτες, αθόρυβη μηχανή, υπέροχος καθρέπτης και κουμπάκια που μόλις τα άγγιζες έπαιρναν ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα!! Υπέροχο, αχ τι κρίμα να μην μένω ακόμα στο πατρικό μου, σκεφτόμουν.

Σήμερα, κουνάμενη λυγάμενη, πήγα να βοηθήσω τον μπαμπά μου να ξεκουβαλήσει γιατί έφυγε για διακοπές. Ο πάπιος ήταν στο αυτοκίνητο και φόρτωνε κι ο μπαμπάς στο σπίτι και ετοιμαζόταν.

Μπαίνω περιχαρής στο αστραφτερό ασανσέρ και πατάω το κουμπάκι για 3ο όροφο. Κλείνουν οι πόρτες, ξεκινάει το χρυσό μου και.... ΔΙΑΚΟΠΗ ΡΕΥΜΑΤΟΣ!

ΚΛΑΤΣ!

ΚΛΟΥΤΣ!

ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ. Μένω άφωνη. Σβήνουν τα φώτα. Μένω παγωμένη. Ανοίγουν οι αυτόματες πόρτες και βλέπω από τη μέση και κάτω την πόρτα του ισογείου κι από τη μέση και πάνω ..ΤΟΙΧΟ. Κόβεται η αναπνοή μου.

ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Μένω μαλάκας.

Την κραυγή μου ακολούθησε η πίεση του κουμπιού που είχε μια φωτεινή καμπανούλα πάνω του και ο εκκωφαντικός ήχος ξεσήκωσε όλη την πολυκατοικία, εκτός από τον μπαμπά μου που έβριζε για την διακοπή ρεύματος, και τον πάπιο που νόμιζε ότι ήμουν στον 3ο όροφο.

Η ζέστη αφόρητη. Φώναζα "μπαμπάααααα" και "πάπιεεεεεεεε" εναλλάξ, αλλά καμία τύχη.
Μετά από 5 λεπτά, στάζοντας ιδρώτα, βλέπω μια σκιά στο ισόγειο και βάζω τις φωνές. ΕΧΩ ΚΛΕΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ! Και συνειδητοποιώ ότι είναι ο καλός μου!

Η σωτηρία ήταν κοντά. Τηλεφώνησε από το κινητό του στον μπαμπά, ο οποίος πήγε στην διαχειρίστρια, η οποία κατέβηκε με ενα τεράστιο κλειδί, άνοιξε την πόρτα του ισογείου και μου'πε "έλα, πήδα!" κι εγώ απάντησα "δεν είστε καλά!".

Τελικά με τα πολλά ζόρια με έπιασε ο πάπιος και με έβγαλε από το ασανσέρ-διαμάντι.

Εζησα μια ολόκληρη ζωή βλέποντας εφιάλτες με ασανσέρ που με πάνε στον άλλο κόσμο, για να την πατήσω από το μόνο ασανσέρ που εμπιστευόμουν.

Αλλά τώρα που τελειώνει η μέρα, νιώθω καλά, γιατί αντιμετώπισα τον φόβο μου. Και τελικά, αυτό είναι που έχει σημασία.

Ανεβαίνοντας στο δικό μου διαμέρισμα σήμερα το βράδυ, το ετοιμόρροπο ασανσέρ μας, χοροπήδησε στον δεύτερο όροφο, ταλαντεύτηκε στον 4ο και έτριζε σαν τις μαχαιριές στο "Ψυχώ". Κι εγώ γελώντας μονολόγησα "τραγούδα όσο θες, σαράβαλο, είσαι απλώς μια μηχανή".

3 to go..

Τρία άτομα έχουν μείνει στη λίστα των αρχι-γυπαίων, στα οποία θα γίνει πρόταση εθελουσίας αποχώρησης.

Το "αστείο" είναι ότι πλέον έχουμε απομείνει εμείς κι εμείς. Εγώ, η διπλανή, η μπροστινή, ο ..πισινός, ο παραδίπλα. Κοιταζόμαστε λοιπον, κι αναρωτιώμαστε ποιός από ΕΜΑΣ θα είναι.

Δεν είναι πλέον οι ΑΛΛΟΙ, είμαστε ΕΜΕΙΣ.

Φαντάζομαι ότι μέχρι τέλος Ιουνίου θα είναι ξεκάθαρο το τοπίο πια. Και θα ξέρω αν το γκρουπάκι χωρίς όνομα θα είναι η νέα μου δουλειά ή αν θα εξακολουθήσει να είναι το χόμπυ μου!

Δεν με πειράζει αν θα είμαι στη λίστα γιατί ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα δούλευα για όλη μου τη ζωή στο κοτέτσι. Δεν θεωρώ ότι το κοτέτσι είναι το επίκεντρο της ζωής μου, έχω πολύ σημαντικότερα πράγματα να αγαπώ. Εχω φίλους, έχω έναν πάπιο δίπλα μου να με αγαπά, έναν σκυλάκο να με κοιτά στα μάτια και έχω και όρεξη για ζωή. Εχω την υγεία μου, έχω το χιούμορ μου, κι έχω το μυαλό μου.

Αυτά αξίζουν όσο χιλάδες χρυσά αυγά και δεν τα αλλάζω με τίποτα!

Καλό Καλοκαίρι σε όλους!

Και δώστε και καμια ιδέα πώς να ονομάσουμε το γκρουπάκι χωρίς όνομα!!!

φιλούμπες και τρία κουάξ!!!

Άνιμα Ράνα

Παρεξηγήσεις

Οι φίλοι είναι για να αγαπιούνται.

Οι φίλοι είναι για να παρεξηγούνται.

Οι φίλοι είναι για να συγχωρούνται.


Μια διευκρίνιση για έναν επιστήμονα που στράβωσε με προηγούμενο ποστάκι μου και με κυνηγάει με το φίλτρο του ερπετού για να με μεταμορφώσει από βάτραχο σε σαύρα:

Τα ποστάκια που αναρτώνται στο anima rana, pop your soul, είναι αποτέλεσμα μυθοπλασίας. Ελάχιστα από αυτά είναι αληθινά και τα περισσότερα έχουν απλά γεννηθεί από ένα αληθινό γεγονός αλλά εξελιχθεί σε παραμύθι.

Αυτά γιατί δεν θέλω να περάσω το καλοκαίρι μου υπο μορφή χαμαιλέοντος!

Πάμε παρακάτω. Το άλλον φλέγον ζήτημα που πρέπει να ξεκαθαρίσω πριν με βρείτε κομματάκια σε κανέναν κάδο απορριμάτων:

Εθελουσία! Να'το! Το'πα με τ'όνομά του. Ε-θε-λου-σί-α στο κοτέτσι! Εεε, μη μου ζητήσετε και το όνομα του κοτετσίου, παρακαλώ πολύ! Εθελουσία, γεγονός το οποίο ΜΕ ΛΥΠΕΙ και ΟΧΙ, δεν πανηγυρίζω για τους συνάδελφους που δυστυχώς είναι στη "λίστα". Το μόνο που είπα είναι ότι στην εποχή που ζούμε και στους οργανισμούς που εργαζόμαστε, αργά ή γρήγορα ερχόμαστε αντιμέτωποι με το απρόσωπο χαρακτήρα των πολυεθνικών, τον οποίο ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ ΟΤΑΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ INTERVIEW ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΜΑΣ ΘΕΣΗ.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά ελπίζουν ότι θα πάρουν σύνταξη δουλεύοντας σε οργανισμούς-γίγαντες όπως το κοτέτσι μας! Αν είναι δυ-να-τόν!

Πάμε παρακάτω:

Όπως σας έχω ήδη πει, παίζω σε ένα γκρουπάκι χωρίς όνομα με άλλους δύο κρεμανταλάδες κι ένα αηδόνι-τρυγόνι. ΔΕΝ κατεβαίνουμε στη Eurovision, ΔΕΝ πάμε για πλατινένιο άλμπουμ, ΔΕΝ κλείσαμε το Μέγαρο για την επόμενη χρονιά.

Κάνουμε το κέφι μας και περνάμε καλά, κι αυτό έχει σημασία και σχόλια του τύπου "τρέχεις παραπάνω", "πας πιο αργά", "πάμε πάλι", "δεν είσαι συγκεντρωμένος", "σταματήστε την κουβέντα" ΔΕΝ ταιριάζουν στο προφίλ μας.

Και η πλάκα ξέρετε ποιά είναι? Οτι κανείς από το γκρουπ χωρίς όνομα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΔΕΑ για την ύπαρξη αυτού του blog, οπότε μόνη μου τα λέω, μόνη μου τα ακούω!

Σας φιλώ και θα επισκεφθώ σύντομα τα δικά σας blogakia, απλά τον τελευταίο καιρό στο κοτέτσι είμαστε όλο αποχαιρετισμούς και πού μυαλό για ποστάκια.....

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ!!!!

Φιλάκιααα.....

Anima Rana

I'm back

Επέστρεψα αρτιμελής από το ταξίδι στην "έδρα" (μου θυμίζει πάρε-δώσε μαφίας όλο αυτό) και με χαρά είδα ότι δεν κατέρρευσαν οι αγορές (ακόμα) βεβαίως-βεβαίως.

Διότι, θα καταρρεύσουν! Αυτό είναι το μόνο βέβαιο φίλες και φίλοι μου!

Αν εξαιρέσω λοιπόν το παραπάνω θλιβερό (γι'αυτούς που τα'χουν χοντρά και θα τα χάσουν όπου να'ναι - διότι εμείς τι είχαμε, τι χάσαμε βεβαίως-βεβαίως) γεγονός, μπορώ με χαρά να πω ότι πέρασα Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΑ !

Ήρθε και το Πάσχα μετά και μας έκατσε στο στομάχι με τα αρνιά, τα κατσίκια, τα αυγά και τα συκώτια (τελευταία χρονιά φέτος, του χρόνου χορτόσουπα!) και, όπως καταλαβαίνετε, ήρθε και βάρυνε το βατραχάκι Ανιμα Ράνα, γι'αυτό και εξαφανίστηκε στη λιμνούλα του για λίγο.

Η επιστροφή στο κοτέτσι μου επιφύλασσε μια έκπληξη. Οι μεγάλοι γύπες πήραν γραμμή από την μεγάλη "έδρα" (αυτή που πήγα εγώ είναι η "μικρή έδρα" - ακούγομαι τελείως cosa nostra τώρα, το ξέρω..) πως πρέπει να "καταργήσουν" κάποιες θέσεις βεβαίως-βεβαίως και μαζί με τις θέσεις να "καταργήσουν" και την προσέλευση στο κοτέτσι αυτών οι οποίοι κατέχουν αυτές τις θέσεις, βεβαίως-βεβαίως.

Και μαντέψτε! Target group τους? Ο παλιοί, που έχουν ματώσει από τη φαγούρα, και που εύκολα μπορούν να μας αποχωριστούν χωρίς να μας λείψουν γιατί ούτως ή άλλως τη δουλειά τους την έκαναν άλλα κορόιδα, όχι αυτόι (βεβαίως-βεβαίως)!

Και ξαναμαντέψτε! ΔΕΝ θέλουν να φύγουν, βεβαίως-βεβαίως! Τι τους τραβάνε οι γύπες από τις ουρές, τι τους τσιμπάνε με μανία, οι γριές κότες και κόκκορες δεν το κουνάνε ρούπι!

Εννοείται πως δεν είναι εύκολο όταν είκοσι και είκοσι πέντε χρόνια είσαι ένας κόκκορας-τσιφλικάς και μια κότα παχουλή (μια όμορφη πουλάδα) δεν θες με ΤΙΠΟΤΑ να ξεβολευτείς από την ωραία σου γωνίτσα στο κοτέτσι, διότι βεβαίως-βεβαίως, έχεις μάθει τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον να κάνεις μια δουλειά αρκετά ξεκούραστη και σαφώς καλοπληρωμένη (για τις υπηρεσίες που προσφέρεις), οπότε, στην ηλικία των σαραντα-φεύγα ετών, ΠΟΥ, ΠΕΣ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΠΟΥ, σκέφτεσαι και αντιστέκεσαι.

Αν όμως σκεφτείς ότι τα χρυσά αυγά που σου δίνουν είναι τουλάχιστον τα διπλάσια από αυτά που θα έπαιρνες αν το κοτέτσι έκλεινε (διότι αν συνεχίσουμε να πληρώνουμε ΚΑΙ αυτούς που δουλεύουν ΚΑΙ αυτούς που κάθονται, ε, πως να το κάνουμε, δεν θα μας βγει ο λογαριασμός), δεν θα το'βλεπες κάπως αλλιώς το όλο σχέδιο?

Δεν θέλω να πω περισσότερα, γιατί πρώτον δεν είμαι σαραντα-φεύγα, δεύτερον δεν είμαι είκοσι και εικοσιπέντε χρόνια στο κοτέτσι και τρίτον είμαι βατράχι, όχι πουλερικόν, και δεν έχω συμπεριληφθεί στη διαδικασία των αρχι-γυπαίων. Οπότε, θα κατηγορηθώ ότι μιλάω από θέση ισχύος.

Οφείλω όμως να πω ότι, ανάμεσα στις κότες και τους κόκκορες που θέλουν να διώξουν οι γύπες, υπάρχουν και κάποιοι που δεν ξύνονται, κάποιοι που εξακολουθούν και εργάζονται και προσφέρουν. Δυστυχώς όμως, ο μισθός τους εξακολουθεί να μην συμβαδίζει με την παραγωγικότητά τους, οπότε μπαίνουν κι αυτή στη μαύρη λίστα...

'Οπως και να'χει, σε όποια κατηγορία κι αν ανήκουν, το θέμα είναι οτι αν σε ένα χρόνο από τώρα το κοτέτσι κλείσει, κι εγώ θα φύγω κι ας είμαι βατράχι (μη σας πω ότι θα'μαι και πρώτο-πρώτο στη σειρα). Κι εγώ, κι εσύ, κι ο άλλος κόκκορας, κι η άλλη κότα. Όλοι μαζί θα φύγουμε και θα πάρουμε από τα τρία αυγά, το μακρύτερο!

Τουλάχιστον εγώ δεν θα κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο φωνάζοντας "γιατί δεν δέχτηκα την προσφορά πριν ένα χρόνοοοοο? πόσο μ....... είμαιαιαι???"

Σας φιλώ στη μούρη και τώρα πάω να παίξω το keyboard μου, διότι αύριο έχω πρόβα με το γκρουπάκι μου (ναι, εκτός από βατράχι που δουλεύει σε κοτέτσι, είμαι και καλλιτέχνης, πανάθεμά με!).

Το βατραχάκι Ανιμα Ράνα και δύο κρεμανταλάδες που παίζουν ντραμς και ηλεκτρική κιθάρα, ξεσηκώνουν τη γειτονιά κάθε σαββατοκύριακο!

Από εμάς εμπνεύστηκαν οι διαφημιστές του γνωστού παγωτού, με τον παππού να λέει "να φύγετε! να πάτε αλλού!"

Κουάξ!

5 πράγματα που μου τη σπάνε!!!!

Κατ' αρχάς, πριν ξεκινήσω, να σας πω ότι υπάρχει κι άλλο ποστάκι κάτω από το παρόν, διότι ΔΕΝ ΕΓΡΑΦΑ ΤΣΑΜΠΑ ΕΓΩ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΝΕΑ ΜΟΥ!!

Δεύτερον, η exofthalmi με προκάλεσε και προσκάλεσε να μοιραστώ μαζί σας τα 5 πρώτα πράγματα που μου τη σπάνε!!!!!

et voila!

1. Οσοι δεν αγαπούν τα ζώα και τη φύση! Εχετε καταλάβει ρε αμόρφωτοι οτι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ???? (συγνώμη exofthalmi καλόγριά μου, αλλά δεν αντέχω άλλο, θα τα πω όλα) Εχετε καταλάβει ότι προερχόμαστε ΟΛΟΙ από ΜΙΑ ΑΜΟΙΒΑΔΑ???? Εχετε καταλάβει οτι ΕΣΕΙΣ και Ο ΣΚΥΛΟΣ, Η ΓΑΤΑ, Ο ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ, ΤΟ ΠΕΥΚΟ, Η ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ, ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ και ΟΛΑ τα άλλα γήινα όντα, προέρχεστε απο ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΜΟΙΒΑΔΑ???? Βρε ηλίθιοι, έχετε καταλάβει ότι αν πάθει κάτι ο πλανήτης ΘΑ ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ??????
2. (είμαι ήρεμη, ναι, είμαι ήρεμη) Οι υπερόπτες! Εχω βαρεθεί, έχω ΣΙΧΑΘΕΙ να έχω να κάνω καθήμερινά στο περιβάλλον εργασίας μου με ανθρώπους οι οποίοι νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον παπά απο τα αρχ...(συγνώμη, αδελφή, πάλι παραφέρομαι, το ξέρω) κι ότι μπορούν να συμπεριφέρονται και να μιλάνε στους υπόλοιπους λες και είναι υπηρέτες, δούλοι, υποδεέστεροι! Ε ΡΕ ΓΛΕΝΤΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΣΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ (γιατί περι καταρρεύσεως προκειται, σας το λέω!). Εγώ έχω μάθει να ζω με λίγα. Εσείς να δω τι θα κάνετε!!!
3. Οι ρατσιστές!!! Βρε τούβλα! Επειδή το δικό σας δέρμα είναι άσπρο, τι σημαίνει? Οτι οι υπόλοιποι δεν είναι άνθρωποι?? Εχετε καταλάβει ότι είμαστε μόνοι, πάνω σε έναν πλανήτη που περιφέρεται στη μέση του πουθενά??? ΕΕΕ??? Νομίζετε ότι είναι τσιφλίκι των λευκών η ζωή??? (δεν έχει νόημα να ζητήσω συγνώμη πάλι, αδελφή exofthalmi...)
4. Οι θρησκόληπτοι!!! (εδώ αν δεν αντέχετε, προσπεράστε το). Οποιος πραγματικά πιστεύει ότι ΠΙΕΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ ΟΤΙ με νηστεία, προσευχή και πίστη στο Θεό θα πάνε στον Παραδεισο, ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΒΑΘΙΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΟΣ. Σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει αυτό που θέλει, αρκεί να μην με θεωρεί παιδί του ΣΑΤΑΝΑ επειδή δεν πιστεύω αυτά που πιστεύει. Κι επίσης, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ σταματήστε να λέτε οτι οι ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ δεν είναι Χριστιανοί, ή οτι οι ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ είναι παλιάνθρωποι, ή ότι οι ΕΒΡΑΙΟΙ είναι καθήκια. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
5. Η προισταμένη μου. Γιατί συνδιάζει ΟΛΑ τα παραπάνω!

Προσκαλώ το patsiouri και daydreamer να συνεχίσουν το θάψιμο!!!

φιλούμπες,
Anima Rana
KAI MHN ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΟΣΤΑΚΙ! ΔΕΝ ΤΟ'ΓΡΑΦΑ ΤΣΑΜΠΑ, ΕΙΠΑΜΕ!!!!

9 και σήμερα!

Έχω μια λίστα μεγάλη και όποτε θυμάμαι κάτι ακόμα, παίρνω το μολυβάκι μου και το καταχωρώ επιμελώς.

«Αχ, ομπρέλλα! Πώς θα πάω χωρίς ομπρέλλα εκεί που βρέχει κάθε μερα?»

«Αμαν! Τις παντόφλες μου μην ξεχάσω!»

«Ωχ! Τη φωτογραφική μηχανή τη φόρτισα?»

«Ρε! Τη θήκη των φακών μου! Πω-πωω..»

Το βατραχάκι θα πάει για άλλη μια φορά στην «έδρα» του «κοτετσιού» του! (για όσους δεν γνωρίζουν, το βατραχάκι εργάζεται στο κοτέτσι με τα χρυσά αυγά! Οι κότες του κάνουν τη ζωή δύσκολη, ενώ οι αρχι-γύπες είναι τα μεγάλα αφεντικά!)

Σπουδαία διευκρίνιση, το βατραχάκι, το οποίο δεν διακρίνεται για την τύχη του – κοινώς γκαντέμο-βάτραχος – θα ταξιδέψει μαζί με τη φίλη του την αρκουδίτσα, η οποία όλα αυτά τα χρόνια παίρνει κάθε χρόνο το χρυσό μετάλλιο, το στέμμα, την τιάρα, το κύπελλο του αρχι-γκαντέμη!

Καθώς τελευταίως η αγορά περνάει σοβαρή κρίση, το «κοτέτσι» σείεται σύσσωμο. Έτσι, οι αρχι-γύπες αποφάσισαν να στείλουν μερικούς-μερικούς μακριά, μπας και πάρουν πρέφα ποιοί είναι οι γκαντεμόσαυροι ώστε μετά να τους αφανίσουν!

Και, αφού βατράχι και αρκουδίτσα εργάζονται στο ίδιο δάσος, κάποια διαβολική σύμπτωση θα συνέβαινε κάποια στιγμή, κι έτσι τα δυο τους επελέχθησαν για το ταξίδι στην «έδρα».

Τυχαία να επέλεξαν εμάς?

Να’ναι οι τελευταία επίσκεψη στην «έδρα»?

Τι θα μας περιμένει εκεί? Θα περάσουμε καλά ή θα ανατιναχτεί το σύμπαν?

Λέτε να μας βάλουν σε κανένα φούρνο και να γίνουμε σαπούνι?

Εχετε δει το έργο «το Νησί»? Λέτε κάτι τέτοιο να μας περιμένει στην «έδρα»?

Τέσσερις μέρες θα είμαστε εκεί, θα περιφερόμαστε στους δρόμους, στις τράπεζες, στα χρηματιστήρια.

Συνεπώς, ετοιμαστείτε για σεισμό ΠΟΛΛΩΝ ΡΙΧΤΕΡ στην παγκόσμια οικονομία, και κατ’επέκτασιν στην Ελληνική βεβαίως-βεβαίως!!!

Αν καταρρεύσει η οικονομία, θα ξέρετε ποιούς να σαπίσετε στο ξύλο:

Το βατραχάκι Anima Rana και τη φίλη του, την Αρκουδίτσα-Πιπίτσα!

Γράμμα σε μια φίλη που δεν απέκτησα ποτέ

Αγαπημένη μου φίλη,

Ξεκινώ αυτό το γράμμα, χωρίς να ΞΕΡΩ όχι αν ΠΡΕΠΕΙ, αλλά αν ΑΞΙΖΕΙ να το γράψω. ΝΟΜΙΖΩ όμως ότι έχω την υποχρέωση στον εαυτό μου και στα συναισθήματά μου, να σου στείλω αυτήν την επιστολή, εκεί, στο κενό, σε μια οφθαλμαπάτη, σε μια φίλη που δεν είναι φίλη, που δεν ήταν ποτέ φίλη, που δεν θα είναι ποτέ φίλη.

Σε μια φίλη που δεν απέκτησα ποτέ.

Πάλι την πάτησα. Πάλι πίστεψα. Πάλι έπεσα στην λούμπα. Δεν βαριέσαι. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Δεν κρατώ κακία ούτε σε εσένα, ούτε σε κανέναν. Δεν έχω την δυνατότητα, ούτε την ικανότητα να μισήσω κάποιον.

Νιώθω απλώς ένα μικρό κορόιδο....

Αυτό είναι όλο.

Για άλλη μια φορά, ένας μικρό, άβγαλτο κορόιδο. Γιατί δεν παίρνω το μάθημά μου? Γιατί είμαι τόσο αγαθή, τόσο απλή, τόσο αληθινή?

Πώς είναι δυνατόν να ΠΙΣΤΕΨΑ ότι θα μπορούσε μια αληθινή φιλία να γεννηθεί ανάμεσά μας?

Πώς είναι δυνατόν να μπερδεύω τα εικονικά συναισθήματα, την ΕΙΚΟΝΙΚΗ πραγματικότητα με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ φιλία?

Δεν πειράζει όμως, το πήρα το μάθημά μου, και θα’πρεπε να ευχαριστήσω εσένα γι’αυτό.

Πριν ένα χρόνο περίπου, σου είχα ανακοινώσει κάτι για την καλύτερή σου φίλη, που δεν το ΗΞΕΡΕΣ και θυμάμαι πόσο είχες εκπλαγεί, σοκαριστεί και ταραχτεί που δεν το’χες μάθει από την ίδια.

Φέτος, πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα. Μ’έκανες να καταλάβω πώς είναι.

Πώς είναι να ΝΟΜΙΖΕΙΣ, κι όχι να ΞΕΡΕΙΣ!

Άραγε εσύ ΞΕΡΕΙΣ? Ή ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι ξέρεις πώς τα ξαναβρήκες με την φίλη σου?

Άραγε ΞΕΡΕΙΣ ποιός μεσολάβησε? Ή ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι τυχαία έκανε το πρώτο βήμα?

Σ’ευχαριστώ που μ’έκανες να δω στο βάθος κι όχι στην επιφάνεια.

Σ’ευχαριστώ που μ’έκανες να ΜΑΘΩ και να δω ξεκάθαρα πού με τοποθετείς, κι όχι να ΝΟΜΙΖΩ.

Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είσαι ευτυχισμένη και τυχερή. Ειλικρινά, και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Δεν θα χαθούμε. Θα μαθαίνω τα νέα σου και σίγουρα όταν θα ξανασυναντηθούμε θα είμαι φιλική όπως πάντα μαζί σου. Μην ανησυχείς γι’αυτό.

Αλλά αυτή τη φορά, η μεγάλη διαφορά ξέρεις ποιά θα είναι?

Οτι δεν θα ΝΟΜΙΖΩ πια.

ΘΑ ΞΕΡΩ!


Anima Rana

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΒΑΤΡΑΧΟΥ

Σφάξτε μύγες!!

Σφάξτε τα σκουλήκια τα σιτευτά!!!

Γύρισε το μαύρο βατράχι της παρέας!!!!

Κάποιους σας βρήκα καλά, κάποιους πιο πεσμένους, κάποιους εξαφανισμένους...

Χάθηκα για 6 ολόκληρους μήνες. Πέρασα μια δύσκολη φάση της βατραχοζωής μου, χωρίς ιντερνετ στο σπίτι, ενώ το κοτέτσι με τα χρυσά αυγά περνάει κι αυτό την κρίση του....

Επέστρεψα όμως, και δεν θα ξαναεξαφανιστώ ποτέ έτσι!

Είστε η παρηγοριά μου και απο'δω και περα θα'μαστε μαζί!!!

Σίγουρα θα γνωρίσω κι άλλους από εσάς, τόσο καιρό που έλειψα σίγουρα το μπλογκο-χωριό θα απέκτησε νέα μέλη.

Όπως και να'χει, θα τα λέμε συχνά από'δω και πέρα!

Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους με το ταίρι τους, με τη ζωή τους, με τις παρέες τους, με την δουλειά τους, με τον εαυτό τους και με την ίδια την αγάπη!!!

Σας φιλώ πολύ πολύ,
Κουαξ!!!
anima rana