Εδώ και πεντέμιση μήνες, οι ρυθμοί της επαγγελματικής μου ζωής αυξήθηκαν κατακόρυφα! Στην ουσία, με το που γύρισα από την γαμήλια άδεια, λες και μου το φυλούσαν για γαμήλιο δώρο, ξεκίνησα να εργάζομαι σε εξαντλητικά ωράρια.
Είχα μόλις αλλάξει τομέα και, ήταν γνωστό, ότι το νέο πόστο θα απαιτούσε πολλές ώρες εργασίας και κόπου. Και δεν είχα πει όχι. Μ’αρέσει η δουλειά μου στο κοτέτσι και νομίζω ότι έχω ξεχωρίσει ανάμεσα σε τόσες κοτούλες.
Αυτός ο τομέας είχε μια ιδιαιτερότητα. Η .... ανώτερη κότα έλειπε με άδεια μητρότητας. Υποτίθεται ότι είχε αφήσει πίσω της μια άλλη κότα και έναν κοκκορίκο να βγάλουν τη δουλειά, αλλά ο κοκκορίκος παραιτήθηκε. Κι έτσι βρέθηκα εγώ εκεί να βοηθήσω την κατάσταση.
Το πιο σύνηθες ωράριο ήταν 8.30 το πρωί με 9 το βράδυ. Κάποιες μέρες που η δουλειά ήταν περισσότερη, καθόμασταν και μέχρι τις 11 το βράδυ. Μια φορά είχαμε καθήσει και μέχρι τις 12.30 μετά τα μεσάνυχτα, σαν τους δράκουλες!
Τον πρώτο μήνα που πληρώθηκα τις υπερωρίες μου, εντυπωσιάστηκα! Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες ο μισθός μου έχει εκτοξευθεί στα ουράνια και αυτό με βοήθησε να κλείσω πολλές τρύπες. Το αντάλλαγμα βέβαια ήταν να στερηθώ τον αγαπημένο μου πάπιο, τον αγαπημένο μου σκύλο, τους αγαπημένους μου φίλους, τους αγαπημένους μου συγγενείς και, φυσικά, ένα καθαρό κι αξιοπρεπές σπίτι!
Τον τρίτο μήνα, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ζω για να δουλεύω, δεν δουλεύω για να ζω. Κι είχε αρχίσει να με ενοχλεί όλο αυτό. Αυτό όμως που με ενοχλούσε ακόμα περισσότερο, ήταν το γεγονός ότι είχα αρχίσει να νιώθω το κορόιδο της υπόθεσης.
Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ακριβώς τι κάνουμε σ’αυτό το τμήμα, πόση ώρα πρέπει να μας παίρνει και πόση, λογικά, υπερωρία πρεπει να κάνουμε και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι μάλλον το παρακάναμε με τις υπερωρίες.
Μίλησα στην κότα συνάδελφο, που ήταν υποτίθεται υπεύθυνη για μένα μέχρι να γυρίσει η ανώτερη κότα. Εκείνη, δεν ξέρω, ή δεν καταλάβαινε ότι πραγματικά ένιωθα κουρασμένη, ή έκανε πως δεν καταλάβαινε.
Τέλος πάντων, πέρασαν άλλοι δύο μήνες. Ο τελευταίος μήνας ήταν ο χειρότερος. Το πρωί δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεββάτι. Σερνόμουν στην κυριολεξία. Στην δουλειά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν όταν δακτυλογραφούσα και μπέρδευα τα λόγια μου όταν μιλούσα.
Στο ενδιάμεσο διάστημα όμως, ήρθε ο ΝΕΟΣ ΑΡΧΙ-ΓΥΠΑΣ! Ναι, γιατί εκείνος που είχε έρθει πριν παααρα πολύ καιρο που σας είχα πεί, έφυγε μετά από μια βδομάδα!
Ο νέος αρχι-γύπας μας ήρθε από πολυυυ μακριά και μαζί του έφερε νέα πνοή στο κοτέτσι! Αρχισε να βλέπει ότι κάτι δεν πάει καλά με την κατανομή εργασίας και τις υπερωρίες μας. Αρχισε να παρακολουθεί πιο στενά τις δουλειές μας. Αρχισε να βγάζει τα συμπεράσματά του.
Εντωμεταξύ, οποία ευτυχία, επέστρεψε και η ανώτερη κότα από την άδεια μητρότητας! Είδε κι εκείνη τον κακό χαμό που επικρατεί κι ενώ εγώ συνέχιζα να λέω ότι δεν αντέχω άλλο να δουλεύω τόσες ώρες, η άλλη κότα (η απλή κότα) επέμενε ότι η δουλειά δεν μπορεί να βγεί διαφορετικά.....
Πριν δυο εβδομάδες έπιασα τον εαυτό μου να .... αποκοιμιέται εν ώρα εργασίας (αν θεωρείται ώρα εργασίας η 10.30 το βράδυ!). Το σώμα μου κάτι προσπαθούσε να μου πει, κι εγώ το είχα καταλάβει.
Την τελευταία βδομάδα ήταν το αποκορύφωμα. Είχα την όψη νεκρού. Γκρι-μπεζ-κιτρινο. Όσο μακιγιάζ και να έριχνα στη μούρη μου, δεν γινόταν τίποτα. Ήμουν ένας άθλιος βάτραχος....
Το μπάμ έγινε την περασμένη Παρασκευή. Κατέρρευσα! Απότομη πτώση πίεσης, απίστευτη αδυναμία στα άκρα και...... μπλούμ! Παρ’την κάτω την βατραχο-μούρα!
Ο γιατρός που κλήθηκε να με εξετάσει, κοίταξε με μίσος τους υπόλοιπους και είπε «καλά, αυτό το βατράχι είναι στα πρόθυρα υπερκόπωσης, κανείς σας δεν το πήρε χαμπάρι?».
Ο ΑΡΧΙ-ΓΥΠΑΣ σήκωσε ανάστημα, το ίδιο και η ανώτερη κότα! Με έστειλαν σπίτι μου για ξεκούραση, αγριοκοιτάζοντας την άλλη κότα που είχε αγνοήσει τις εκκλήσεις μου....
Σήμερα Δευτέρα, είμαι στο σπιτάκι μου και νιώθω πολύ καλύτερα. Ισως αύριο, το πολύ μεθαύριο να επιστρέψω στο κοτέτσι. Δεν θα φεύγω στην ώρα μου, αλλά σίγουρα όχι στις 9 το βράδυ. Κατά τις 6 θα εξαφανίζομαι.
Μερικές φορές μπορεί να λέμε την αλήθεια, μα να μην μας παίρνουν στα σοβαρά οι άλλοι. Προφανώς επειδή οι ίδιοι είναι ψεύτες και δεν μπορούν να πιστέψουν ότι κάποιος μπορεί για μια φορά να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στ’αλήθεια....
Φίλοι μου, είμαι πάλι πίσω στην παρέα σας! Για όλες τις υπερωρίες του κόσμου, δεν θα μπορούσα να στερήσω στον εαυτό μου τη χαρά που νιώθω όταν είμαι μαζί σας!
Φιλάκια,
Ο.... τσαλακωμένος βάτραχος,
Ανιμα Ρανα
