4.26.2006

IL TRICOLORE….

ΠΡΑΣΙΝΟ...... Πράσινο, όπως το γρασίδι του πάρκου που περπατούσαμε κουβεντιάζοντας τα απογεύματα και μόλις άρχιζε να ψιχαλίζει τρέχαμε γελώντας κάτω από ένα δέντρο και προσποιούμασταν ότι μιλούσαμε στα ελληνικά, παρατηρώντας τις αντιδράσεις των περαστικών... Πράσινο, όπως τα μπουκάλια της μπύρας που αδειάζαμε τα απογεύματα και γυρίζαμε στο σπίτι για φαγητό παραπατώντας και γελώντας, προσπαθώντας να μην μας καταλάβουν οι υπόλοιποι.... Πράσινο, όπως το αρωματάκι σε σχήμα κουκουνάρι που βρισκόταν στο ραφάκι του μπάνιου κι όταν ρώτησα αν μπορώ να το χρησιμοποιήσω, άρχισα να δέχομαι επιθέσεις με ψεκασμούς καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας, στο κρεββάτι, στο τραπέζι του πρωινού, στο αυτοκίνητο... Πράσινο, όπως το «δέρμα» των βατράχων.... Πράσινο, σαν τους αγρούς την Άνοιξη...

ΛΕΥΚΟ...... Λευκό, όπως ο αφρός του καπουτσίνο που έπινα κάθε πρωί.... Λευκό, όπως το φλυτζανάκι του εσπρέσο μου που είχε γίνει ο κολλητός μου φίλος για δέκα μέρες.... Λευκό, όπως τα μυρωδάτα σεντόνια που με τύλιγαν κάθε βράδυ και μου κρατούσαν συντροφιά όταν είχα αϋπνίες και μετρούσα τα αυτοκόλλητα φωσφοριζέ αστεράκια στο ταβάνι... Λευκό, σαν τη σπιτική σαντιγύ που σκέπαζε κάθε απόγευμα τη φρουτοσαλάτα μου και δεχόμουν αποδοκιμασίες και επιθέσεις από τους γύρω μου για τη λατρεία που έχω στα γλυκά.... Λευκό, σαν το χιόνι στις Άλπεις....

ΚΟΚΚΙΝΟ...... Κόκκινο, όπως το κρασί που «κατεβάζαμε» το μεσημέρι με το φαγητό και μετά ξαπλώναμε στους καναπέδες, ανάβαμε την τηλεόραση και μας έπιανε νευρικό γέλιο... Κόκκινο, όπως το Fiat Panda που μάς πήγαινε παντού σαν σίφουνας.... Κόκκινο σαν τις φράουλες που τρώγαμε όταν μας έπιανε η πείνα στις 4 τα ξημερώματα και συναντιόμασταν στη κουζίνα στο σκοτάδι, κλείναμε την πόρτα για να μην ξυπνήσουμε όλη τη γειτονιά απ’τα γέλια, ανάβαμε το φως και ανοίγαμε το ψυγείο για να τους επιτεθούμε... Κόκκινο σαν τις μύτες μας εκείνο το βράδυ που γυρίσαμε με τα πόδια σπίτι τρέμοντας από το κρύο και μούσκεμα από τη βροχή... Κόκκινο, σαν τη λάβα της Έτνα.... Κόκκινο, σαν τα μάτια μας την ώρα του αποχωρισμού....



Τόσα χρώματα, τόσα αισθήματα, τόσα λόγια. Τρία χρώματα στην καρδιά μου. Τρία χρώματα στα όνειρά μου. Τρία χρώματα που πάντα θα αγαπώ κι ας είναι μακρυά μου. Τρία χρώματα ήταν αρκετά για να ξαναγεννηθεί το ουράνιο τόξο μέσα μου...

4.06.2006

Alla una, alla due, alla tre!!!

Με το ένα, με το δύο με το τρία, ΠΑΜΕ!!!

«ΦΑΕ ΕΝΑ ΜΠΑΓΙΑΤΙΚΟ ΠΑΣΤΑΚΙ
ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ – ΒΟΥΛΓΑΡΑΑΑΑΚΗ !!!»

Ουουφφφ!!! Το’πα και ξεθύμανα!!!

4.03.2006

ΟΙ ΚΟΤΕΣ!

Στο αγρόκτημα που εργάζομαι έχω να κάνω με πολλές κότες. Κοτέτσι ολόκληρο! Θα μου πεις, τι δουλειά έχει το βατράχι στο κοτέτσι? Η ανάγκη. Αχχχχ….. άτιμη κοινωνία, που άλλους τους κάνεις πρίγκηπες, κι άλλους τους ρίχνεις στα κοτέτσια.

Οι σημερινές κότες έχουν ξεσαλώσει και τα μικρά μυαλουδάκια τους έχουν πάρει πολύ αέρα. Οι περισσότερες νομίζουν ότι είναι παγώνια και περπατούν καμαρωτές-καμαρωτές, με περίσσια περηφάνια και ύφος χιλίων καρδιναλίων. Αλλες πάλι νομίζουν ότι είναι οι σπάνιες κότες με τα χρυσά αυγά. Αυτές συμπεριφέρονται σαν κοκκόρια. Διατάζουν, επιθεωρούν και κάνουν παρατηρήσεις.

Κάποιες πάλι, είναι χαριτωμένες κοτούλες, πιο κομψές και πιο όμορφες από τις υπόλοιπες και νομίζουν ότι αυτό είναι αρκετό, οπότε δεν κάνουν απολύτως τίποτε άλλο στο κοτέτσι. Σουλατσάρουν πάνω-κάτω και πεταρίζουν τη βλεφαρίδα. Μια μέρα έβαλα τρικλοποδιά σε μία, κι έπεσε στη λάσπη των γουρουνιών και πολύ το φχαριστήθηκα!!! Χαρ χαρ χαρ (σατανικό γέλιο).

Αυτές τις μέρες δεν χάνω ευκαιρία να τους μπαίνω στο ρουθούνι υπενθυμίζοντάς τους ότι από βδομάδα θα λείψω από το δάσος για τόπους μακρινούς και ονειρεμένους και σκάνε από το κακό τους. Δουλεύω όλο ενέργεια, χάφτω τόσες πολλές μύγες που θα σπάσω το ρεκόρ παραγωγικότητας αυτή την εβδομάδα.

Βλέποντας τις ξυνές μούρες τους κάθε φορά που ρίχνω ένα σάλτο χαράς από τον ενθουσιασμό που που σε λίγες μέρες αναχωρώ για το ταξιδάκι μου, θυμήθηκα έναν καλό φίλο που για λίγο καιρό είχε δουλέψει στο αγρόκτημα και είχε πει χαρακτηριστικά ότι αυτό δεν είναι κοτέτσι αλλά ... σφηκοφωλιά!!! Μέχρι που μια μέρα μάς έριξε μια μούντζα τε-ρα-στί-ων διαστάσεων κι έφυγε τρέχοντας, τσιρίζοντας, γελώντας και σκίζοντας τα ρούχα του.

Τώρα παντρεύτηκε, έχει δυο παιδιά, έχει καλή δουλειά και ζει ευτυχισμένος. Να αρχίσω να ανησυχώ για την δική μου την κατάσταση???

Προς το παρόν δεν αγχώνομαι, είμαι μες την τρελλή χαρά, κουάξ – κουάξ, ετοιμάζω την πράσινη βαλίτσα μου και σε λίγες μέρες με ένα μεγάααλο σάλτο θα βρεθώ πολύ μακριά και δεν ξέρω αν θα θέλω να ξαναγυρίσω.

Δεν θα σας λείψω, το ξέρω. Θα τα ξαναπούμε το Πάσχα (αν επιστρέψω! χαρ χαρ χαααρ !!!)