2.26.2009

Γράμμα σε μια φίλη που δεν απέκτησα ποτέ

Αγαπημένη μου φίλη,

Ξεκινώ αυτό το γράμμα, χωρίς να ΞΕΡΩ όχι αν ΠΡΕΠΕΙ, αλλά αν ΑΞΙΖΕΙ να το γράψω. ΝΟΜΙΖΩ όμως ότι έχω την υποχρέωση στον εαυτό μου και στα συναισθήματά μου, να σου στείλω αυτήν την επιστολή, εκεί, στο κενό, σε μια οφθαλμαπάτη, σε μια φίλη που δεν είναι φίλη, που δεν ήταν ποτέ φίλη, που δεν θα είναι ποτέ φίλη.

Σε μια φίλη που δεν απέκτησα ποτέ.

Πάλι την πάτησα. Πάλι πίστεψα. Πάλι έπεσα στην λούμπα. Δεν βαριέσαι. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Δεν κρατώ κακία ούτε σε εσένα, ούτε σε κανέναν. Δεν έχω την δυνατότητα, ούτε την ικανότητα να μισήσω κάποιον.

Νιώθω απλώς ένα μικρό κορόιδο....

Αυτό είναι όλο.

Για άλλη μια φορά, ένας μικρό, άβγαλτο κορόιδο. Γιατί δεν παίρνω το μάθημά μου? Γιατί είμαι τόσο αγαθή, τόσο απλή, τόσο αληθινή?

Πώς είναι δυνατόν να ΠΙΣΤΕΨΑ ότι θα μπορούσε μια αληθινή φιλία να γεννηθεί ανάμεσά μας?

Πώς είναι δυνατόν να μπερδεύω τα εικονικά συναισθήματα, την ΕΙΚΟΝΙΚΗ πραγματικότητα με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ φιλία?

Δεν πειράζει όμως, το πήρα το μάθημά μου, και θα’πρεπε να ευχαριστήσω εσένα γι’αυτό.

Πριν ένα χρόνο περίπου, σου είχα ανακοινώσει κάτι για την καλύτερή σου φίλη, που δεν το ΗΞΕΡΕΣ και θυμάμαι πόσο είχες εκπλαγεί, σοκαριστεί και ταραχτεί που δεν το’χες μάθει από την ίδια.

Φέτος, πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα. Μ’έκανες να καταλάβω πώς είναι.

Πώς είναι να ΝΟΜΙΖΕΙΣ, κι όχι να ΞΕΡΕΙΣ!

Άραγε εσύ ΞΕΡΕΙΣ? Ή ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι ξέρεις πώς τα ξαναβρήκες με την φίλη σου?

Άραγε ΞΕΡΕΙΣ ποιός μεσολάβησε? Ή ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι τυχαία έκανε το πρώτο βήμα?

Σ’ευχαριστώ που μ’έκανες να δω στο βάθος κι όχι στην επιφάνεια.

Σ’ευχαριστώ που μ’έκανες να ΜΑΘΩ και να δω ξεκάθαρα πού με τοποθετείς, κι όχι να ΝΟΜΙΖΩ.

Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είσαι ευτυχισμένη και τυχερή. Ειλικρινά, και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Δεν θα χαθούμε. Θα μαθαίνω τα νέα σου και σίγουρα όταν θα ξανασυναντηθούμε θα είμαι φιλική όπως πάντα μαζί σου. Μην ανησυχείς γι’αυτό.

Αλλά αυτή τη φορά, η μεγάλη διαφορά ξέρεις ποιά θα είναι?

Οτι δεν θα ΝΟΜΙΖΩ πια.

ΘΑ ΞΕΡΩ!


Anima Rana

2.14.2009

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΒΑΤΡΑΧΟΥ

Σφάξτε μύγες!!

Σφάξτε τα σκουλήκια τα σιτευτά!!!

Γύρισε το μαύρο βατράχι της παρέας!!!!

Κάποιους σας βρήκα καλά, κάποιους πιο πεσμένους, κάποιους εξαφανισμένους...

Χάθηκα για 6 ολόκληρους μήνες. Πέρασα μια δύσκολη φάση της βατραχοζωής μου, χωρίς ιντερνετ στο σπίτι, ενώ το κοτέτσι με τα χρυσά αυγά περνάει κι αυτό την κρίση του....

Επέστρεψα όμως, και δεν θα ξαναεξαφανιστώ ποτέ έτσι!

Είστε η παρηγοριά μου και απο'δω και περα θα'μαστε μαζί!!!

Σίγουρα θα γνωρίσω κι άλλους από εσάς, τόσο καιρό που έλειψα σίγουρα το μπλογκο-χωριό θα απέκτησε νέα μέλη.

Όπως και να'χει, θα τα λέμε συχνά από'δω και πέρα!

Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους με το ταίρι τους, με τη ζωή τους, με τις παρέες τους, με την δουλειά τους, με τον εαυτό τους και με την ίδια την αγάπη!!!

Σας φιλώ πολύ πολύ,
Κουαξ!!!
anima rana