daydreamer,
Αποδέχθηκα την πρόσκλησή σου, και αποκαλύπτω τα παρακάτω στοιχεία για μένα, δίνοντας την σκυτάλη στο αγαπημένο PATSIOURI, το οποίο - αν θέλει - την αποδέχεται!!!
Πολλά φιλιά σε όλους και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!
1. Όνομα: anima rana
2. Γενέθλια: του Αγιου Φανουρίου
3. Ζώδιο: βρείτε το, από τα γενέθλια!
4. Χρώμα μαλλιών: το φυσικό? Καστανά! Κατά καιρούς: κορακί, ακαζού, μαύρο-μπλέ. Αυτόν τον καιρό: καστανά με χάλκινες ανταύγειες
5. Χρώμα ματιών: Καστανά σκούρα, σαν ελιές καλαμών!
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ? Βεβαίως-βεβαίως! Και τον παντρεύτηκα κιόλας!
7. Eίδος μουσικής που ακούς: ...trance-άκια, beat-άκια, electro-pop, 80s, latin, κλασσική μουσική και ελαχιστότατα ελληνικά
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Donald Duck!
9. Ποιός φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? H A. στη Γερμανία
10.Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Φτου, γαμώτο, άργησα να ξυπνήσω και θα αργήσω στη δουλειά πάλι!!!
11.Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν αποχωρίζεσαι ποτέ: Το Liposan μου!
12.Τί έχεις στον τοιχό σου? 6 γκραβούρες. Πολύ ξενέρωτο?
13.Τί έχεις κάτω από το κρεβάτι σου? Το τετράποδο που κρύβεται γιατί δεν θέλει να κάνει μπάνιο!
14.Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες? Θα έμενα ακίνητη και θα άρπαζα ό,τι πιο βαρύ υπάρχει δίπλα μου
15.Αγαπημένος αριθμός: 21
16.Αγαπημένο όνομα: ειλικρινά, δεν ξέρω!
17.Το χόμπι σου: Ζωοφιλία, Οικολογία, Βιβλία, Κινηματογράφος, Γιόγκα
18.Που θα ήθελες να ήσουν τώρα: Στην Απαγορευμένη Πόλη, Κίνα
19.Μία ευχή για το μέλλον: Να μην πεθάνουμε από δίψα και ασφυξία...
20.Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποιά εποχή θα πήγαινες? Στον 17ο αιώνα!
21.Φωτιά!Πάρε κάτι μαζί σου: Το τετράποδο!
22.Αγαπημένο λουλούδι: Τα τριαντάφυλλα
23.Αγαπημένη σειρά: Στο παρά πέντε / Φιλαράκια / Ευτυχισμένοι Μαζί /Muppet Show (μην ξεχνάμε και τον ξάδελφο Kermit!)
24.Αγαπημένη ταινία: Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας (έχασα το μέτρημα, σίγουρα την έχω δει πάνω από 8 φορές)
25.Αγαπημένο τραγουδι: Praying for Time – George Michael
26.Αγαπημένο βιβλίο: Όλα της Agatha Christie
27.Αγαπημένο ζώο: Σκύλος, Σκύλος, οε, οε, οε!!!
28.Αγαπημένο ρούχο: Τζινακι!
29.Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: George Michael / Χάρις Αλεξίου
30.Αγαπημένο χρώμα: Μωβ, Ροζ
31.Αγαπημένο φαγητό: Όλα τα ζυμαρικά!
32.Με ποιόν χαρακτήρα cartoon (Disney,WB,comiks) ταυτίζεσαι: Donald Duck!
33.Κακή συνήθεια: Αργοπορία! Στήνω πολύ κόσμο! Πώς δεν μ’εχουν σαπίσει στο ξύλο μέχρι τώρα, απορώ!
34.Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Ηθική / Χιούμορ
35.Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Πληγώνομαι εύκολα
36.Συνηθισμένη ατάκα: "που είν' τ' αγόρι μου???" (απευθυνόμενη στο τετράποδο....)
37.Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Κτηνίατρος
38.Μαγαλύτερος φόβος: θάνατος
39.Η καλυτερη pizza: αυτήν που έφτιαχνα όταν δεν ξημεροβραδιαζόμουν στη δουλειά!
40.Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι: ήρωες
PATSIOURI, YOU'RE NEXT!!!!!!!!
4.26.2008
4.12.2008
Σε τρεις μήνες
Από μικρό παιδί φοβόμουν το θάνατο.
Δεν θυμάμαι πόσο μικρή ήμουν όταν οι γονείς μου μού αποκάλυψαν ότι δεν υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση, κι ότι επιστρέφουμε από εκεί που ξεκινήσαμε: στο χώμα.
Στα παιδικά μου χρόνια λοιπόν, για κάποιο διάστημα σκεφτόμουν: «ποιός θα πεθάνει πρώτος; Ο μπαμπάς ή η μαμά;»
Κι αυτή η σκέψη με βασάνιζε μέχρι την εφηβεία.
Στα εφηβικά μου χρόνια, δεν σκεφτόμουν καθόλου το θάνατο.
Τον ξαναθυμήθηκα λίγο μετά τα εικοστά μου γενέθλια, όταν ανακάλυψα κάτι πολύ σοβαρό για την υγεία μου. Μην με ρωτήσετε τι, δεν θα αποκάλυπτα ποτέ στο διαδύκτιο κάτι τόσο προσωπικό.
Μετά από χρόνια, τον ξαναξέχασα και συνέχισα φυσιολογικά τη ζωή μου.
Ένα βράδυ, ενώ κοιμόμουν, ήρθε σαν κλέφτης και άρπαξε την μητέρα μου. Όταν ξύπνησα πίστεψα ότι η γρήγορη μετάβασή της στο νοσοκομείο θα την γλύτωνε. Τελικά, μετά από ένα δύωρο περίπου, ο γιατρός μού ανακοίνωσε ότι «η μητέρα σας απεβίωσε».
Έτσι, τον ξαναέβαλα στη ζωή μου τον θάνατο και μου λύθηκε κι η απορία των παιδικών μου χρόνων.
Πάνε πάνω από τέσσερα χρόνια από τότε. Η πληγή μου είναι ακόμα ανοιχτή, μα συνήθισα τον πόνο και δεν με ενοχλεί τόσο συχνά όσο παλιά.
Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια, ο θάνατος εγκαταστάθηκε στις σκέψεις μου και με την πρώτη ευκαιρία μου τις κάνει μακάβριες.
«Ποιός θα πεθάνει πρώτος; Ο μπαμπάς μου ή ο θείος μου; Ο Χ ή ο Α;»
«Ποιός θα πεθάνει πρώτος; Εγώ ή ο άντρας μου;»
«Ποιός θα πεθάνει πρώτος; Εγώ ή η καλύτερή μου φίλη;»
«Ποιός θα πεθάνει πρώτος από όλους τους αγαπημένους μου φίλους και φίλες;»
«Ποιός θα έρθει στην κηδεία μου;»
«Θα λείψω σε κανέναν;»
«Ποιός θα παρηγορήσει το παιδί μου (αν αποκτήσω ποτέ) όταν θα πεθάνω;»
«Θα καταφέρω να ξυπνήσω το πρωί, ή θα πεθάνω στον ύπνο μου;»
Αυτές είναι οι σκέψεις που κάνω κατά καιρούς. Το ξέρω ότι δεν είναι φυσιολογικό κι ότι πρέπει κάτι να κάνω γι’αυτό.
Όταν γύρω μου δεν συμβαίνουν δυσάρεστα, νιώθω καλύτερα και δεν κάνω καθόλου μαύρες σκέψεις. Αντιθέτως, σκέφτομαι ότι «Αυτή είναι η λογική πορεία ενός όντος. Γέννηση, ζωή, γήρας, θάνατος. Ας χαρούμε τη ζωή, κι ότι γίνει ας γίνει».
Έτσι σκεφτόμουν τους τελευταίους μήνες.
Μα κάτι έγινε και πάλι κάνω μαύρες σκέψεις.
Δεν θέλω να μου λυθούν και οι υπόλοιπες απορίες, όπως μου λύθηκε η παιδική μου.
Θέλω σε τρεις μήνες από σήμερα, να έχω να σας πω πολύ καλά νέα για ένα κορίτσι που αγαπάω πάρα πολύ και που μου λείπει αφάνταστα και που την σκέφτομαι συνέχεια και που παρακαλάω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να γίνει καλά και να ξαναχαμογελάσει και να ξανακάνουμε χαβαλέ και να ξαναπάμε μαζί διακοπές και να κάνουμε επιτέλους αυτό το ταξίδι στην Ιταλία που τόσο ήθελε και να την σφίξω στην αγκαλιά μου και να της δώσω δυό ζεστά φιλιά στα ροζ της μαγουλάκια.
Θέλω σε τρεις μήνες από σήμερα να είναι η σημερινή και η χτεσινή και η προχτεσινή μέρα και ο τελευταίος μήνας μια ανάμνηση.
Θέλω η 12η Ιουλίου να είναι μια χαρούμενη μέρα.
Άνιμα Ράνα
Δεν θυμάμαι πόσο μικρή ήμουν όταν οι γονείς μου μού αποκάλυψαν ότι δεν υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση, κι ότι επιστρέφουμε από εκεί που ξεκινήσαμε: στο χώμα.
Στα παιδικά μου χρόνια λοιπόν, για κάποιο διάστημα σκεφτόμουν: «ποιός θα πεθάνει πρώτος; Ο μπαμπάς ή η μαμά;»
Κι αυτή η σκέψη με βασάνιζε μέχρι την εφηβεία.
Στα εφηβικά μου χρόνια, δεν σκεφτόμουν καθόλου το θάνατο.
Τον ξαναθυμήθηκα λίγο μετά τα εικοστά μου γενέθλια, όταν ανακάλυψα κάτι πολύ σοβαρό για την υγεία μου. Μην με ρωτήσετε τι, δεν θα αποκάλυπτα ποτέ στο διαδύκτιο κάτι τόσο προσωπικό.
Μετά από χρόνια, τον ξαναξέχασα και συνέχισα φυσιολογικά τη ζωή μου.
Ένα βράδυ, ενώ κοιμόμουν, ήρθε σαν κλέφτης και άρπαξε την μητέρα μου. Όταν ξύπνησα πίστεψα ότι η γρήγορη μετάβασή της στο νοσοκομείο θα την γλύτωνε. Τελικά, μετά από ένα δύωρο περίπου, ο γιατρός μού ανακοίνωσε ότι «η μητέρα σας απεβίωσε».
Έτσι, τον ξαναέβαλα στη ζωή μου τον θάνατο και μου λύθηκε κι η απορία των παιδικών μου χρόνων.
Πάνε πάνω από τέσσερα χρόνια από τότε. Η πληγή μου είναι ακόμα ανοιχτή, μα συνήθισα τον πόνο και δεν με ενοχλεί τόσο συχνά όσο παλιά.
Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια, ο θάνατος εγκαταστάθηκε στις σκέψεις μου και με την πρώτη ευκαιρία μου τις κάνει μακάβριες.
«Ποιός θα πεθάνει πρώτος; Ο μπαμπάς μου ή ο θείος μου; Ο Χ ή ο Α;»
«Ποιός θα πεθάνει πρώτος; Εγώ ή ο άντρας μου;»
«Ποιός θα πεθάνει πρώτος; Εγώ ή η καλύτερή μου φίλη;»
«Ποιός θα πεθάνει πρώτος από όλους τους αγαπημένους μου φίλους και φίλες;»
«Ποιός θα έρθει στην κηδεία μου;»
«Θα λείψω σε κανέναν;»
«Ποιός θα παρηγορήσει το παιδί μου (αν αποκτήσω ποτέ) όταν θα πεθάνω;»
«Θα καταφέρω να ξυπνήσω το πρωί, ή θα πεθάνω στον ύπνο μου;»
Αυτές είναι οι σκέψεις που κάνω κατά καιρούς. Το ξέρω ότι δεν είναι φυσιολογικό κι ότι πρέπει κάτι να κάνω γι’αυτό.
Όταν γύρω μου δεν συμβαίνουν δυσάρεστα, νιώθω καλύτερα και δεν κάνω καθόλου μαύρες σκέψεις. Αντιθέτως, σκέφτομαι ότι «Αυτή είναι η λογική πορεία ενός όντος. Γέννηση, ζωή, γήρας, θάνατος. Ας χαρούμε τη ζωή, κι ότι γίνει ας γίνει».
Έτσι σκεφτόμουν τους τελευταίους μήνες.
Μα κάτι έγινε και πάλι κάνω μαύρες σκέψεις.
Δεν θέλω να μου λυθούν και οι υπόλοιπες απορίες, όπως μου λύθηκε η παιδική μου.
Θέλω σε τρεις μήνες από σήμερα, να έχω να σας πω πολύ καλά νέα για ένα κορίτσι που αγαπάω πάρα πολύ και που μου λείπει αφάνταστα και που την σκέφτομαι συνέχεια και που παρακαλάω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να γίνει καλά και να ξαναχαμογελάσει και να ξανακάνουμε χαβαλέ και να ξαναπάμε μαζί διακοπές και να κάνουμε επιτέλους αυτό το ταξίδι στην Ιταλία που τόσο ήθελε και να την σφίξω στην αγκαλιά μου και να της δώσω δυό ζεστά φιλιά στα ροζ της μαγουλάκια.
Θέλω σε τρεις μήνες από σήμερα να είναι η σημερινή και η χτεσινή και η προχτεσινή μέρα και ο τελευταίος μήνας μια ανάμνηση.
Θέλω η 12η Ιουλίου να είναι μια χαρούμενη μέρα.
Άνιμα Ράνα
Subscribe to:
Posts (Atom)