.........Ανοιξε τα μάτια της.
.....έμεινε για αρκετά δευτερόλεπτα σιωπηλή, προσπαθώντας να καταλάβει πού βρίσκεται.
Είδε δέντρα, είδε λίμνες, είδε πολύ ψηλά κτίρια που έσκιζαν τους ουρανούς και στο βάθος.. ένα μήλο.
Ενα τεράστιο κόκκινο μήλο.
Το Μεγάλο Μήλο.
Πετάχτηκε απο το νούφαρό της και κοιτάχτηκε στη λίμνη. Ναι, ήταν αυτή. Η Άνιμα. Το βατραχάκι που έζησε όλη του τη ζωή σε μια λιμνούλα που έγινε ο βάλτος της, που κατελήφθη απο γύπες που έσβησαν ο,τι όμορφο είχε μείνει.
Δεν ξέρει, δεν θυμάται το τελος της. Θυμάται οτι την ώρα της καταστροφής πήδηξε όσο πιο ψηλά μπορεί να πηδήξει βάτραχος και.......μετά σκοταδι. Πολύ σκοταδι.... Και απόλυτη σιγή. Μέχρι που ξέχασε τι υπήρχε πριν το σκοτάδι και πριν τη σιγή...
Μέχρι που άνοιξε τα μάτια της ξανά.
Καποτε διάβασε ότι ο Bernard Malamud είχε πει ότι όλοι μας θα ζήσουμε δύο ζωες.
Η δεύτερη ξεκινά όταν καταλάβουμε ότι έχουμε μόνο μία.
Και η Ανιμα Ράνα αναστήθηκε και ξανάρχισε να ζει στο Μεγάλο Μήλο......
