Fenja

Το τηλέφωνο χτύπησε 3 φορές. Μετά απάντησα. Ήταν αυτή.

Είχαμε καιρό να μιλήσουμε, σχεδόν 3 μήνες. Της είχα στείλει ένα γράμμα με φωτογραφίες και με τα νέα μου για το ταξίδι στο Χονγκ Κονγκ. Το πρώτο που μου είπε ήταν ότι το έλαβε κι ότι οι φωτογραφίες της άρεσαν πολύ.

Ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, το πέπλο της φωνής της ήταν μουντό. «Τι κάνεις? Είσαι καλά?» της είπα.

«Όχι και τόσο...» μου απάντησε.

Είμαστε φίλες από το 1986. Φίλες αδερφικές κι αγαπημένες.

Την αποχαιρέτησα πριν 16 περίπου χρόνια, όταν εκείνη έφυγε για να σπουδάσει στη Γερμανία.

Δεν γύρισε ποτέ.

Από τότε βλεπόμαστε σχεδόν μια φορά το χρόνο, όταν έρχεται για να επισκεφθεί τους γονείς της.

Από τότε έχω πάει να την βρω 3 φορές. Την πρώτη όταν είχε λίγα χρόνια εκεί και θυμάμαι ότι ήταν το πιο ωραίο ταξίδι της ζωής μου! Τότε έμενε μόνη και είχαμε περάσει καταπληκτικά! Τη δεύτερη φορά ήταν για το γάμο της δίδυμης αδελφής της. Τότε δεν μπορώ να πω ότι περάσαμε και τις πιο όμορφες στιγμές μαζί. Την 3η όμως φορά, ήταν για τον δικό της γάμο και αυτό ήταν το δεύτερο πιο ωραίο ταξίδι της ζωής μου, μιας που θα ήμουν η κουμπάρα!!!!

Θυμάμαι λοιπόν ότι την πρώτη φορά που είχα πάει να την δω, το Χειμώνα του 1997, μόλις γύρισα πίσω στην Ελλάδα εκείνη μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι απέκτησε ένα σκυλάκι! Ένα γλυκύτατο θηλυκό λευκό λυκόσκυλο. Κατά καιρούς μου έστελνε και φωτογραφίες της μαζί με το σκυλάκι της.

Τη δεύτερη φορά που πήγα, δύο χρόνια αργότερα, γνώρισα κι από κοντά τη λευκή λυκοσκυλίτσα και αμέσως την αγάπησα!

Την τρίτη φορά το σκυλάκι το γνώρισα ακόμα πιο πολύ, μιας που κάθε μέρα το πηγαίναμε μαζί βόλτα στα καταπράσινα δασάκια της κωμόπολης που έμενε η φίλη μου, στη βόρεια Γερμανία.

Πριν δύο χρόνια, η φιλενάδα μου με τον Γερμανό σύζυγο ήρθαν οδικώς στην Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπες. Και η σκυλίτσα, φυσικά!

Πηγαίναμε παρέα βόλτα τα τετράποδά μας και κουβεντιάζαμε για το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον και την αιώνια φιλία μας.

Πέρσι, η φίλη μου κι ο σύζυγός της, ήρθαν από τη Γερμανία για 3 μέρες, για τον γάμο μου!

Πριν 3 μέρες , το τηλέφωνο χτύπησε 3 φορές.

Ήταν εκείνη. Λυπημένη και πικραμένη μου ανακοίνωσε ότι το σκυλάκι της, μετά από 11 χρόνια ζωής, πέθανε από καρκίνο στους αδένες. Ήταν απαρηγόρητη, κι εγώ έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες ώστε να μην καταλάβει ότι δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου όση ώρα μιλούσε.


Συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια, πόσο γρήγορα περνάει η ζωή μεσα από τα χέρια μας, σε πόσα τηλεφωνήματα είχαμε πει τον πόνο μας η μία στην άλλη, όλη μας η φιλία, καταγεγραμμένη σε γράμματα, τηλεφωνήματα, φωτογραφίες και emails…

Δεν είναι τυχαίο που ο σκύλος θεωρείται ο «πιο πιστός φίλος του ανθρώπου». Πιστός από την πρώτη μέρα που θα σε θεωρήσει αφεντικό του, μέχρι τη μέρα που θα αφήσει την τελευταία του πνοή.

Το ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τα ζώα, ιδίως τα κατοικίδια, και το σέβομαι απόλυτα αυτό. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν να θεωρήσει με το ζόρι καλό κάτι, μόνο και μόνο επειδή εγώ το θεωρώ

Θα κλείσω με μια φράση της φίλης μου στο προχτεσινό της τηλεφώνημα:

«Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ζώο. Εγώ δεν έχω πρόβλημα. Δεν μου λείπει το ζώο. Δεν μου λείπει ο σκύλος. Μου λείπει η Φένια. Δεν θέλω σκύλο. Θέλω τη Φένια. Τα βράδια που καθόμουν στον καναπέ κι έβλεπα τηλεόραση, κι αυτή ξάπλωνε στο πάτωμα δίπλα μου, εγώ τη χάιδευα, ήταν τόσο ζεστή και απαλή, κι εκείνη με κοιτούσε μες στα μάτια, με τα δικά της τα ματάκια..... Αυτές οι στιγμές, πόσο μου λείπουν.....»

Ημέρα τελευταία, ο αποχαιρετισμός....

Ημέρα τελευταία... ο αποχαιρετισμός

Δεν είχε περάσει μια βδομάδα ακριβώς από τη μέρα που είχα γνωρίσει αυτά τα οκτώ άτομα από την άλλη άκρη του κόσμου, καθώς και τους δύο εκπαιδευτές μας.

Οι τρεις κοπέλλες από την Ταϋλάνδη, μικροκαμωμένες, χαμογελαστές και ευγενικές, ο παχουλός συνάδελφος από τη Σαγκάη, ο σοβαρός και καθώς πρέπει κύριος από την Αυστραλία, ο άνετος από το Χονγκ Κονγκ, ο ντροπαλός από το Καζακστάν, ο χιουμορίστας από την Ινδία και οι εκπαιδευτές-συνάδελφοί μας (ο ένας Αμερικανο-Κινέζος κι ο άλλος από την Μαλαισία) είχαν καταφέρει όλα όσα δεν είχα καταφέρει μόνη μου τόσα χρόνια. Τόσα χρόνια που μετρούσα τους φίλους στα δάκτυλα του ενός χεριού, δεν είχα φανταστεί ότι θα τους πολλαπλασίαζα μέσα σε τόσο λίγες μέρες.

Θυμάμαι την τελευταία ημέρα που φάγαμε όλοι μαζί πρωινό. Ήμασταν πάλι αμίλητοι, όπως την πρώτη μέρα. Όμως τα βλέμματά μας ήταν διαφορετικά. Την πρώτη μέρα ήμασταν αμίλητοι από αμηχανία, την τελευταία μέρα ήμασταν αμίλητοι από συγκίνηση....

Θυμάμαι που ήμασταν ακόμα πιο αμίλητοι όταν δώσαμε τα χέρια και είπαμε «good bye, have a nice trip back home, hope to see you again!».

Οι μισοί έφυγαν Παρασκευή, κι άλλοι μισοί Σάββατο. Εγώ έφυγα τελευταία, την Κυριακή. Η πιο βαρετή Κυριακή της ζωής μου. Μόνη σε μια άγνωστη χώρα, χωρίς κανένα φίλο, όπως την πρώτη μέρα.

Στο δρόμο προς το αεροδρόμιο χάζευα τις ακτές και τα λιμάνια του Χονγκ Κονγκ. Αχαρα, γκρι, άχρωμα. Το ταξίδι μου είχε ολοκληρωθεί. Είχα μάθει όσα έπρεπε να μάθω, είχα δει όσα έπρεπε να δω. Τώρα έπρεπε να γυρίσω πίσω. Ήθελα σαν τρελλή να γυρίσω πίσω...

Πάνε πάνω από τρεις μήνες που έχω να δω τους νέους φίλους μου, κι όμως, επικοινωνούμε συχνά μέσω emails, ήδη έχω ανοιχτή πρόσκληση για Ταϋλάνδη, Ινδία και Μαλαισία και ήδη έχω ανταποδώσει περιμένοντας την πρώτη φίλη από Ταϋλάνδη τον Σεπτέμβριο!

Προφανώς όταν ο άνθρωπος βρεθεί ξαφνικά σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον από το δικό του, ενεργοποιεί έναν μηχανισμό αυτοάμυνας και αυτοσυντήρησης, είτε σωματικής, είτε ψυχολογικής. Προφανώς όλοι μας ενεργοποιήσαμε αυτόν τον μηχανισμό και γι’αυτό γίναμε τόσο εύκολα φίλοι, γι’αυτό παρακολουθούμε ο ένας την εξέλιξη του άλλου στα κοτέτσια που εργαζόμαστε και χαιρόμαστε για τις προαγωγές μας.

Πιο πολύ χάρηκαν αυτοί, παρά οι ντόπιοι συνάδελφοί μου.

Α, ναι... δεν σας το ‘πα. Πήρα προαγωγή.

Άλλαξα πλέον κλίμακα και ευελπιστώ τέλος του μήνα να δω και μια σημαντική διαφορά και στο μισθό μου.

Υποτίθεται ότι πλέον έχω γίνει κι εγώ μια «ανώτερη κότα», μόνο που υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια: Είμαι βάτραχος. Πόσο μπορεί ένας βάτραχος να συμπεριφέρεται σαν μια «ανώτερη κότα» και να κάνει όλα όσα περιμένουν από αυτήν?

Εγώ έχω μάθει να χοροπηδάω, όχι να τινάζω τα φτερά μου προσπαθώντας να πετάξω. Εχω μάθει να αρπάζω την τροφή μου κυνηγώντας την, κι όχι να την τσιμπάω από το χώμα, σκυμμένη. Εχω μάθει να αγαπάω τα χρυσά μας αυγά επειδή είναι πολύτιμα, όχι επειδή είναι ένα προϊόν που μας δίνει κέρδος.