Ημέρα δεύτερη... στα θρανία!

Δευτέρα πρωί!

Άνοιξα την κουρτίνα και αντικρύζοντας για άλλη μια φορά το χάος που απλωνόταν κάτω από το παράθυρό μου, ανατρίχιασα!

«Μπρρρ! Δεν θα ξανακοιτάξω έξω!» μονολόγησα...

Ετοιμάστηκα και κατέβηκα βιαστικά στο δεύτερο υπόγειο. Έπρεπε να είμαι εκεί στις 8 το πρωί για να με παραλάβει ένα πούλμαν.

Από τον εικοστό τρίτο όροφο που βρισκόμουν, το ασανσέρ έκανε δεκα δευτερόλεπτα για να με κατεβάσει, ενώ ο αριστερός του τοίχος ήταν .. τζαμένιος με αποτέλεσμα να βλέπω το χάος από κάτω μου να με πλησιάζει. Όταν βγήκα από το θάλαμο, είχα βουλωμένα αυτιά και δεμένο στομάχι.

Το ασανσέρ οδηγούσε στο γκαράζ. Κοντοστάθηκα. Εκεί ήταν κι άλλος ένας κύριος, γύρω στα 40, ξανθός με γαλανά μάτια που περίμενε.

“Good morning!” του είπα.

“Good morning to you too” μου απάντησε. “Are you Spy?”. Εμεινα άφωνη! Αυτό είναι το παρατσούκλι που μου έχει βγάλει το μεγάλο αφεντικό, ο μεγάλος γυπας που έχει έρθει να διοικήσει το κοτέτσι.

“Don’t tell me… you know ‘K’?” τον ρώτησα

“Yes, of course!” μου απάντησε κι ένιωσα ότι έκανα τον πρώτο μου φίλο.

Σε πέντε λεπτά το σημείο που βρισκόμουν εγώ και ο ...Αυστραλός συνάδελφος, γέμισε με άλλα 6 άτομα. Τρία κορίτσια με φανερή ασιατική καταγωγή, έναν νεαρό που ενώ έδειχνε ασιάτης, καταλάβαινες ότι δεν είχε ξαναπατήσει το πόδι του στην Ασία, έναν μελαμψό νεαρό και έναν άλλον ασιατη κύριο, που φαινόταν από χιλιόμετρα ότι μάλλον ζούσε στην Ασία ούτως ή άλλως.

Μπήκαμε όλοι στο πούλμαν χωρίς να μιλήσουμε.

Σε δέκα λεπτά το πούλμαν μας κατέβαζε μπροστά από ένα πελώριο κτίριο, που στην κορυφή του είχε το έμβλημα του κοτετσιού μας!

«ΟΥΑΟΥ!» σκέφτηκα. Το μυαλό μου δεν είχε τίποτ’αλλο να σκεφτεί. Γέμισε με αυτό το μεγάλο «ΟΥΑΟΥ!».

Το σεμινάριό μας ήταν στον δέκατο όγδοο όροφο. Ξεροκατάπια πάλι και μπήκα στο ασανσέρ με τους υπόλοιπους.

Φτάνοντας, ένας κύριος μάς περίμενε και μας οδήγησε σε μία αίθουσα. Μιλώντας σπαστά Αγγλικά μας είπε «εδώ θα τρώτε το πρωινό σας και το μεσημεριανό σας. Περάστε παρακαλώ».

...Κι έτσι, 7 άνθρωποι από 6 διαφορετικά μέρη της υδρογείου, καθήσαμε στο ίδιο τραπέζι να φάμε πρωινό. ‘Ηταν 8 και 20.

Μέχρι τις 9, που θα άρχιζε το πρώτο μάθημα, από τα πέντε που θα παρακολουθούσαμε, ανταλλάξαμε ελάχιστες κουβέντες, μόνο κλεφτές ματιές και απαντήσαμε σε ερωτήσεις όπως “where do you come from?” και “did you have a nice flight?”.
Και στις 9, μπήκαμε στην «τάξη». Υπήρχαν δύο μεγάλα τραπέζια. Πάνω στο καθένα, υπήρχαν ετικέττες με τα ονόματά μας. Καθόμουν στο ίδιο "θρανίο" με τρείς συναδέλφους: έναν από την Ινδία, έναν από το Καζακστάν και μία από την Ταϊλάνδη.

Τελευταίοι μπήκαν άλλοι τρεις νεαροί. Ο ένας, ενώ δεν ήταν μαζί μας στο πούλμαν, κάθισε στο διπλανό μεγάλο "θρανίο". Οι άλλοι δύο μας είπαν "good morning everyone!".

Ήταν οι δύο εκπαιδευτές μας.

Έριξα μια ματιά έξω από το παράθυρο, δίπλα μου.

Ένας άγνωστος κόσμος απλωνώταν από κάτω.

Ήμουν εκεί, με ένα σωρό ανθρώπους που δεν είχα ξαναδεί ποτέ, που δεν ξέρω αν ήθελα και να γνωρίσω και θα έπρεπε να περάσω μαζί τους μια ολόκληρη βδομάδα.

Το μάθημα άρχισε.



(συνεχίζεται)

Ημέρα πρώτη... με κομένη την ανάσα

Ξεκίνησα να σας γράφω ένα τεράστιο ποστ για το πώς πέρασα την πρώτη μου μέρα στο Χονγκ Κονγκ και το κωλο-μπλόγκερ τελευταία στιγμή τα έσβησε όλα!





Δεν μπαίνω στη διαδικασία να τα ξαναγράψω από την αρχή, θύμωσα!





Μου λείψατε πάρα πολύ και θα σας τα περιγράψω όλα χαρτί και καλαμάρι!





Προς το παρόν, αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση από την πρώτη μέρα στο Χονγκ Κονγκ ήταν αυτό που ένιωσα όταν άνοιξα την κουρτίνα του δωματίου μου για να δω την θέα.





Μου κόπηκε η ανάσα!





Ήμουν στον εικοστό τρίτο όροφο ενός ξενοδοχείου με σαράντα πέντε ορόφους!


Έμεινα κλεισμένη όλη την υπόλοιπη μέρα στο δωμάτιο, για να προετοιμαστώ ψυχολογικά. Είχα φύγει από την Ελλάδα το Σαββατο, είχα φτάσει εκεί Κυριακή και τα μαθήματα ξεκινούσαν την Δευτέρα.

..... ποιός ξέρει τι θα με περίμενε.