Cold-blooded frog!

Σήμερα έχω κέφι να σας πω μια ιστορία για να δείτε πως ένα χαριτωμένο κι ευαισθητο βατραχάκι στο τέλος θεωρείται cold-blooded.

Τα τρία τελευταία χρόνια η ζωή μου άλλαξε δραματικά, όπως κάποιοι ήδη ξέρετε και όπως κάποιοι καταλάβατε. Στην αρχή δεν το συνειδητοποιούσα, αλλά στην πορεία το είδα. Πλέον δεν έχω άλλη υπομονή, δεν έχω άλλη ανοχή, δεν έχω άλλη υποκρισία γι’αυτούς που δεν συμπαθώ και δεν με συμπαθούν. Γιατί περί υποκρισίας πρόκειται όταν προκειμένου να διατηρηθούν οι δήθεν «καλές» σχέσεις, εγώ κάνω πάντα το πρώτο βήμα και επικοινωνώ, προσεγγίζω και κυνηγάω πρόσωπα τα οποία με την συμπεριφορά τους έχουν δείξει ότι δεν με συμπαθούν.

Τα δύο τελευταία χρόνια ο κολλητός μου ο πάπιος και εγώ περάσαμε πάρα πολύ χρόνο μαζί και μόνοι, στον μακρυνό τόπο που αυτός βρισκόταν για αυτό το διάστημα. Αυτά τα δύο χρόνια, είδαμε ξεκάθαρα και ξεχωρίσαμε τους φίλους από τους υποκριτές. Ποιοί νοιάστηκαν για εμάς και ποιοί όχι. Ποιοί μας θυμόντουσαν και ποιοί μας ξέχασαν. Εγώ, ως ευαίσθητο βατραχάκι που είμαι, συνέχισα να δίνω ελαφρυντικά σε κάποιους. Ο πάπιος όμως όχι. Εγω συνέχισα να προσπαθώ κι έτρωγα τα μούτρα μου διαρκώς. Επικοινωνούσα με πρόσωπα τα οποία δεν απαντούσαν ποτέ στα sms μου και δεν ανταπέδιδαν ποτέ τα τηλεφωνήματά μου. Ο πάπιος κουνούσε το κεφάλι περιμένοντας να δει πότε θα πάρω το μάθημά μου.

Και το πήρα.

Ήταν ένα καλοκαιρινό πρωινό, όμορφο και φωτεινό. Ο ήλιος σαν λαμπερό διαμάντι σε γαλανό βελούδο, η θάλασσα σαν απαλό φρεσκοπλυμμένο και μυρωδάτο σεντόνι, που θες να σ’αγκαλιάσει και να χαθεις μέσα του. Περίμενα πώς και πώς να βουτήξω. Περίμενα τηλεφώνημα. Περίμενα sms. Η ώρα περνούσε, ο ήλιος σκαρφάλωνε σιγά σιγά. Ο ήλιος άρχισε να καίει. Η θάλασσα καθρέφτης που δείχνει τα πάντα ξεκάθαρα....

Και κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περίμενα, το είδα! Ήταν μπροστά μου, ολοφάνερο, φωτεινότερο από ποτέ! Φώναζε τόσο καιρό δίπλα στα αυτιά μου κι εγώ δεν το άκουγα! Χόρευε μπροστά στα μάτια μου ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό, ανάμεσα στην άμμο και στον ήλιο! Και ΞΥΠΝΗΣΑ! Ήξερα πλέον τι είχε συμβεί. Καμία αμφιβολία. Εκανα ένα τελευταίο τηλεφώνημα για να το επιβεβαιώσω. Και το επιβεβαίωσα. Οι δήθεν φίλοι μου είχαν ήδη πάει για μπάνιο στη θάλασσα, είχαν ήδη επιστρέψει και δήθεν τυχαία είχαν ξεχάσει να μου τηλεφωνήσουν.

Ξύπνησα! Επιτέλους! Ο πάπιος χοροπηδούσε γεμάτος ικανοποίηση όταν του εξιστόρησα το γεγονός. Με μάλωσε και μου είπε να βάλω επιτέλους μυαλό. Εγώ έκλαψα για τελευταία φορά εκείνη την ημέρα για τα συγκεκριμένα άτομα. Βούτηξα στη θάλασσα, τα δάκρυά μου έγιναν ένα μαζί της και ο ήλιος έσβησε κάθε ίχνος στεναχώριας από το πρόσωπό μου. Ο ήλιος με ζέστανε, με αγκάλιασε, με παρηγόρησε. Σκλήρυνα. Πέτρωσα. Εδωσα ένα τέλος οριστικό. Πολύ δύσκολα διαγράφω κάποιον απ’την καρδιά μου, αλλά αν το κάνω, το ίδιο δύσκολα αλλάζω γνώμη.

Από εκείνη την ημέρα γύρισα σελίδα. Επέστρεψα στη δουλειά μου και άλλαξα τακτική. Επιτέλους ο προϊστάμενος μου με θεωρεί υπάλληλο-κλειδί για τον χώρο. Επέστρεψα στην λίμνη μου και επιτέλους έκοψα τον αέρα από κάποιους που με είχαν κάνει τιραμόλα, ζητώντας μου μονίμως χάρες και χώνωντάς με σε αγγαρείες. Εμαθα να λέω επιτέλους ΟΧΙ, κι έτσι κάποιοι θα με πουν ψυχρόαιμο.

Καλύτερα ψυχρόαιμος παρά κορόιδο.

Αυτή η ιστορία με βοήθησε να σταματήσω να νταντεύω τους άλλους και να αρχίσω να νταντεύω τον εαυτό μου. Και με προτιμώ έτσι. Δίνω στους άλλους ακριβώς ό,τι μου δίνουν. Αγάπη στην αγάπη και αδιαφορία στην αδιαφορία.
Τέλος! Και σ’όποιον αρέσει. Δεν είδα κανέναν να προσπαθεί να αλλάξει για χάρη μου, εγώ γιατί να προσπαθώ?

Anima Rana πάνω απ’όλα και σ’όποιον αρέσουμε. Για τους άλλους, δεν θα μπορέσουμε!

ΧΙΛΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Πέρασαν. Χίλιες μέρες ήταν και πέρασαν.

Πέρασαν σαν δυνατός και παγωμένος χειμωνιάτικος αέρας, που σε χτυπάει στο πρόσωπο, σου σκληραίνει τα χαρακτηριστικά και μετά σε παγώνει μέχρι το κόκκαλο, μέχρι την καρδιά, μέχρι την ψυχή…

Πέρασαν σαν τρικυμμία που αναποδογυρίζει το βαρκάκι που κουβαλάει την ευτυχία σου και το αφήνει στο έλεος των κυμάτων, της βροχής, της μοίρας…

Πέρασαν.

Πολλά παραδείγματα μπορώ ακόμα να σκεφτώ.

Πάρα πολλά.

Κανένα όμως δεν πλησιάζει αρκετά αυτό που πραγματικά νιώθω.

Γιατί αυτό που νιώθω είναι ένα μεγάλο κενό, μια μεγάλη μαύρη τρύπα, μια σκοτεινή κακιά ρουφήχτρα στα σωθικά μου.

Χίλιες μέρες χωρίς την συντροφιά της και την καλή κουβέντα της.
Χίλιες μέρες χωρίς την παρουσία της.
Χίλιες μέρες χωρίς την δική μου αντιδραστική συμπεριφορά.

Χίλιες μέρες και τρέμω στην ιδέα ότι μέχρι να αφήσω τον μάταιο τούτο κόσμο δεν θα την ξαναδώ.

Παρηγοριά τα όνειρά μου. Μόνο εκεί σε βλέπω. Και μετά σε χάνω πάλι.

Που ’σαι τώρα με δεις…

Που ’σαι τώρα να με καμαρώσεις…

……….

Για την ακρίβεια, χίλιες έντεκα είναι οι μέρες.

Θα τις μετράω πάντα…
Θα σε θυμάμαι πάντα…
Θα σ’αγαπάω πάντα…

…Μανούλα μου.

KIKA NO. 2

Οι μέρες μου κυλούν, πάνε, έρχονται, ξαναφεύγουν, επανεμφανίζονται. Μόνο ένα πρόσωπο παραμένει στάσιμο, σταθερό, βράχος!

Η Κίκα!

Ελπίζω σύντομα να βρω μια λύση. Προς το παρόν οι κουμπάροι που πήγαν διακοπές στην άλλη άκρη της Ελλάδος βρήκαν έναν καλό κύριο που θα την ήθελε.

Δεν θέλω να χαρώ, γιατί το πιο πιθανό είναι να μου βγει ξυνό στο τέλος, όπως συνήθως. Αν μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου που θα της έχουμε βγάλει τα ράμματα και θα την έχουμε εμβολιάσει ο κύριος εξακολουθεί να τη θέλει, θα της δώσουμε φτερά και θα της πούμε αντίο και καλή τύχη.

Την περασμένη βδομάδα η φίλη μου τη φιλοξένησε. Εχει γίνει το πιο δημοφιλές πρόσωπο στη γειτονιά της. Ολοι ανυπομονούν να πάει η ώρα 6 το απόγευμα για να δουν την κοπέλλα να κυνηγάει το μουρλό σκυλί στο μπαλκόνι! Και το μουρλό σκυλί να παίρνει φόρα και με ένα σάλτο να ανεβαίνει στο πλαστικό τραπέζι, του οποίου τα πόδια λυγίζουν από το βάρος του ζώου, να γαυγίζει στην φίλη μου η οποία με τη σειρά της κουνάει απειλητικά μια εφημερίδα ψηλά. Ετοιμη για μάχη η φίλη μου, βγάζει μια κραυγή «ΚΑΤΕΒΑΑΑΑΑ!!!». Το μουρλό σκυλί κουνάει την ουρά του, εκστασιάζεται, πηδώντας κατεβαίνει από το τραπέζι και ζει στιγμές ατελείωτης χαράς και ευτυχίας!

Η φίλη μου τσιρίζει και οι δύο γκέι που μένουν απέναντι βγαίνουν χέρι-χέρι στο μπαλκόνι τους να δουν τι καινούριο τους έχει ετοιμάσει η συμπαθής αλλά λίγο αλλόκοτη γειτόνισσα. Την βλέπουν ξεμαλλιασμένη, χωρίς παπούτσια, να κυνηγάει με την εφημερίδα το μεγάλο τετράποδο, το οποίο με τη σειρά του γαυγίζει ασταμάτητα και κουνάει την ουρά του με περίσσια χαρά!

Η φίλη μου γλυστράει στα νερά που έχει ρίξει ο σκύλος κάτω όταν τρέχοντας αναποδογύρισε το μπωλ του. Η φίλη μου απογειώνεται, ο σκύλος σηκώνεται στα δύο πόδια με τη γλώσσα έξω, η φίλη μου προσγειώνεται πολύ ανώμαλα κι ο σκύλος πέφτει πάνω της και της γλύφει το πρόσωπο. Αυτή τον σπρώχνει «ΦΥΓΕΕΕΕΕ!!!». Οι γκέι χειροκροτούν. Η φίλη μου σηκώνεται, τους ρίχνει μια κλεφτή ματιά, τακτοποιεί λίγο τα μαλλιά της, ψελλίζει «γεια σας» και μπαίνει τρέχοντας στο σπίτι της κλείνοντας την μπαλκονόπορτα πίσω της και αφήνοντας το τετράποδο να ωρύεται που τόσο γρήγορα τελείωσε το όμορφο παιχνίδι τους...

Αυτά τραβάμε με την Κίκα. Ετσι, για να πάρετε μια γεύση.

Σήμερα είναι η σειρά μου να καταγοητεύσω το φιλοθεάμον κοινό μου! Η δική μου παράσταση θα αρχίσει μετά τις 9 το βράδυ σήμερα, αλλά από αύριο κανονικότατα στις 6 έχουμε φαντασμαγορικό πρόγραμμα!!!

ΤΡΕΛΛΟ ΚΕΦΙ!!!
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!!!!

KIKA

Οχι, δεν θέλω να αναφερθώ στη γνωστή ταινία του αγαπητού Almodovar.

Απλά έχω την ανάγκη να μιλήσω για μία άλλη Κίκα.

Αυτήν.



Η Κίκα βρέθηκε αρχές Ιουλίου στην περιοχή Ωρωπού. Ήταν αδύνατη, διψασμένη, πεινασμένη, ταλαιπωρημένη και αδιάθετη. Την ακολουθούσαν ένα σωρό ξελιγωμένα αρσενικά και εκείνη έδειχνε βασανισμένη και ξεθεωμένη.

Ένας καλός άνθρωπος την λυπήθηκε και της έβαλε ένα μπωλ νερό και ένα μπωλ φαγητό. Η Κίκα έφαγε και ήπιε λαίμαργα. Ο καλός άνθρωπος της έβαλε και δεύτερο και τρίτο πιάτο φαγητό. Εκείνη έπεσε με τα μούτρα και σ’αυτά. Αφού ξεγέλασε λίγο την πείνα της και την ταλαιπωρία της, ξάπλωσε επιτέλους να ξεκουραστεί. Ο καλός κύριος έδιωξε τους επίδοξους εραστές μακριά από το σπίτι του. Νύχτωσε και η Κίκα αποκαμωμένη αποκοιμήθηκε έξω από το σπίτι του καλού κυρίου.

Πέρασαν τέσσερις ημέρες και η Κίκα συνήλθε λίγο. Δεν έτρωγε πια τόσο λαίμαργα και η διάθεσή της ήταν πολύ ανεβασμένη. Ο καλός κύριος συνέχιζε να της βάζει ένα πιάτο φαγητό καθώς και νερό. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι ένοικοι του συγκροτήματος που κατοικεί ο κύριος αυτός, δεν είχαν την ίδια άποψη. Αρχισαν να παραπονιούνται για το βρώμικο ζώο, άρχισαν να φέρονται άσχημα στην Κίκα και στο τέλος φέρθηκαν άσχημα και στον καλό αυτόν άνθρωπο, ο οποίος στην απόγνωσή του ζήτησε τη βοήθειά μου.

Η Κίκα εδώ 40 μέρες περίπου βρίσκεται μία στο σπίτι μου και μία στο σπίτι της φίλης μου. Στειρώθηκε για να σιγουρευτούμε ότι δεν θα γεννήσει τους απογόνους ενός από τους επίδοξους εραστές που την συνόδευαν την ημέρα που την βρήκε ο καλός κύριος.

Η στείρωση είχε κάποιες επιπλοκές που φάνηκαν μετά από μια βδομάδα. Η Κίκα κινδύνεψε αλλά τώρα είναι καλύτερα και κάνει τη θεραπεία της. Σε μερικές μέρες θα εμβολιαστεί και πλέον θα είναι έτοιμη. Έτοιμη για τι και για ποιόν όμως?

Μίλησα σε φίλους, σε γείτονες, σε γνωστούς, σε συναδέλφους. Άλλοι προσπαθούν να βοηθήσουν, αλλά δεν έχουν καταφέρει τίποτα. Αλλοι σήκωσαν τα χέρια ψηλά και με πίκραναν. Αλλοι αδιαφόρησαν και με απογοήτευσαν. Αλλοι με σχολίασαν (κι ας νομίζουν ότι δεν το ξέρω) αλλά αυτοί δεν με ξάφνιασαν. Το περίμενα. Αυτό που με τρώει τώρα είναι πού θα πάει η Κίκα.

Ο καλός κύριος που την βρήκε είναι μεγάλος σε ηλικία, με προβλήματα υγείας και μένει σε διαμέρισμα με μικρή βεράντα, οπότε είναι αδύνατον να την κρατήσει. Εγώ έχω σκυλάκι και εκτός αυτού μένω σε σπίτι που δεν είναι δικό μου κι αν ο ιδιοκτήτης αντιληφθεί και την παρουσία της Κίκα, θα βρεθούμε όλοι στο δρόμο. Εγώ, το σκυλάκι μου και η Κίκα.

Η φίλη μου επίσης έχει δύο σκυλάκια και της είναι αδύνατον να αποκτήσει και τρίτο.

Η Κίκα καταχωρήθηκε στη Χρυσή Ευκαιρία την Κυριακή 6 Αυγούστου και το τηλέφωνο δεν χτύπησε ούτε μία φορά.

Η Κίκα θα φανεί καταχωρημένη και την Τετάρτη 9 Αυγούστου στη Χρυσή Ευκαιρία. Και υποψιάζομαι ότι πάλι το τηλέφωνο δεν θα χτυπήσει ούτε μία φορά.

Είμαι σε απόγνωση.

Το ξέρω ότι το πιο πιθανό είναι να μην διαβάζει κανείς αυτές τις γραμμές κι όσοι τις διαβάζουν να είναι τα ίδια πρόσωπα στα οποία έχω ήδη μιλήσει για την Κίκα. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και μέχρι τότε, κάνω ότι μπορώ.

Η Κίκα είναι ένα ημίαιμο λυκόσκυλο-χάσκι. Εχει ένα μάτι καστανό και ένα γαλανό. Σύμφωνα με τους κτηνιάτρους είναι υγειέστατη και 8 μηνών οπότε δεν θα μεγαλώσει άλλο. Δεν είναι θεόρατη, αλλά επειδή ανήκει σε μεγαλόσωμη ράτσα, το καλύτερο θα ήταν να της βρω ένα σπίτι με αυλή, ώστε και αυτή να είναι ευτυχισμένη και να μην ταλαιπωρηθεί αυτός που θα την πάρει.

Εχει πάρα πάρα πολύ καλό χαρακτήρα. Είναι παιχνιδιάρα, χαδιάρα, ζουζούνα και καλή. Αγαπάει όλον τον κόσμο, παίζει, χαίρεται, ζει χωρίς να ξέρει ότι κανείς δεν τη θέλει. Δεν ξέρει ότι κατά βάθος είναι ορφανή.

Η φίλη μου κι εγώ έχουμε μοιραστεί όλα τα μέχρι τώρα έξοδα και δεν έχουμε σκοπό να ζητήσουμε λεφτά από κανέναν. Αντιθέτως, σκοπεύουμε να αναλάβουμε και όλα τα έξοδα σε περίπτωση που βρεθεί κάποιος που να τη θέλει αλλά ζει στην επαρχία ή ακόμα και στο εξωτερικό. Επίσης, εάν βρεθεί κάποιος αλλά δεν μπορεί να την πάρει άμεσα, έχουμε σκοπό να την κρατήσουμε μέχρι να έρθει η ώρα που αυτός θα μπορεί. Ή αν βρεθεί κάποιος, αλλά διστάζει επειδή δεν θα ξέρει που να την αφήσει όταν θα φεύγει για διακοπές, με μεγάλη μας χαρά θα μπορούμε να τον βοηθήσουμε όποτε χρειαστεί. Δεν ζούμε στον κόσμο μας. Καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες, γι’αυτό και θα βοηθήσουμε σε περίπτωση τέτοιου κωλύματος.

Αν δεν βρεθεί κανένας, είναι αδύνατον να την κρατήσουμε. Η Κίκα θα πρέπει ή να παραδοθεί στη Φιλοζωική, όπου το μέλλον της εκεί θα είναι μάλλον σκοτεινό και μικρό ή θα πρέπει να την αφήσουμε εκεί που την βρήκαμε. Αδέσποτη, πεινασμένη, διψασμένη, ταλαιπωρημένη, μα πάνω απ’όλα ορφανή. Πώς γίνεται ένα ζωάκι να μην έχει κανέναν στον κόσμο? Πώς μπορούν οι άνθρωποι να παίρνουν ένα ζώο και μετά αφού το βαρεθούν να το πετάνε στο δρόμο?

Δεν θέλω να γίνω σαν αυτούς. Δεν θέλω να γίνω ό,τι μισούσα. Δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν υπάρχει πια τίποτα για να παλεύει κανείς. Δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να μπορεί να αγαπήσει αυτό το τόσο τρυφερό ζώο.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι μετά απ’όλα αυτά ο σκύλος αυτός θα γίνει ότι ήταν και πριν βρεθεί στο δρόμο μας. Ενα αδέσποτο που δεν το θέλει κανένας. Ενα ζωντανό πλάσμα που είναι ασήμαντο για όλους.

Ας μας βοηθήσει κάποιος.....