ΧΙΛΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Πέρασαν. Χίλιες μέρες ήταν και πέρασαν.

Πέρασαν σαν δυνατός και παγωμένος χειμωνιάτικος αέρας, που σε χτυπάει στο πρόσωπο, σου σκληραίνει τα χαρακτηριστικά και μετά σε παγώνει μέχρι το κόκκαλο, μέχρι την καρδιά, μέχρι την ψυχή…

Πέρασαν σαν τρικυμμία που αναποδογυρίζει το βαρκάκι που κουβαλάει την ευτυχία σου και το αφήνει στο έλεος των κυμάτων, της βροχής, της μοίρας…

Πέρασαν.

Πολλά παραδείγματα μπορώ ακόμα να σκεφτώ.

Πάρα πολλά.

Κανένα όμως δεν πλησιάζει αρκετά αυτό που πραγματικά νιώθω.

Γιατί αυτό που νιώθω είναι ένα μεγάλο κενό, μια μεγάλη μαύρη τρύπα, μια σκοτεινή κακιά ρουφήχτρα στα σωθικά μου.

Χίλιες μέρες χωρίς την συντροφιά της και την καλή κουβέντα της.
Χίλιες μέρες χωρίς την παρουσία της.
Χίλιες μέρες χωρίς την δική μου αντιδραστική συμπεριφορά.

Χίλιες μέρες και τρέμω στην ιδέα ότι μέχρι να αφήσω τον μάταιο τούτο κόσμο δεν θα την ξαναδώ.

Παρηγοριά τα όνειρά μου. Μόνο εκεί σε βλέπω. Και μετά σε χάνω πάλι.

Που ’σαι τώρα με δεις…

Που ’σαι τώρα να με καμαρώσεις…

……….

Για την ακρίβεια, χίλιες έντεκα είναι οι μέρες.

Θα τις μετράω πάντα…
Θα σε θυμάμαι πάντα…
Θα σ’αγαπάω πάντα…

…Μανούλα μου.