Cold-blooded frog!

Σήμερα έχω κέφι να σας πω μια ιστορία για να δείτε πως ένα χαριτωμένο κι ευαισθητο βατραχάκι στο τέλος θεωρείται cold-blooded.

Τα τρία τελευταία χρόνια η ζωή μου άλλαξε δραματικά, όπως κάποιοι ήδη ξέρετε και όπως κάποιοι καταλάβατε. Στην αρχή δεν το συνειδητοποιούσα, αλλά στην πορεία το είδα. Πλέον δεν έχω άλλη υπομονή, δεν έχω άλλη ανοχή, δεν έχω άλλη υποκρισία γι’αυτούς που δεν συμπαθώ και δεν με συμπαθούν. Γιατί περί υποκρισίας πρόκειται όταν προκειμένου να διατηρηθούν οι δήθεν «καλές» σχέσεις, εγώ κάνω πάντα το πρώτο βήμα και επικοινωνώ, προσεγγίζω και κυνηγάω πρόσωπα τα οποία με την συμπεριφορά τους έχουν δείξει ότι δεν με συμπαθούν.

Τα δύο τελευταία χρόνια ο κολλητός μου ο πάπιος και εγώ περάσαμε πάρα πολύ χρόνο μαζί και μόνοι, στον μακρυνό τόπο που αυτός βρισκόταν για αυτό το διάστημα. Αυτά τα δύο χρόνια, είδαμε ξεκάθαρα και ξεχωρίσαμε τους φίλους από τους υποκριτές. Ποιοί νοιάστηκαν για εμάς και ποιοί όχι. Ποιοί μας θυμόντουσαν και ποιοί μας ξέχασαν. Εγώ, ως ευαίσθητο βατραχάκι που είμαι, συνέχισα να δίνω ελαφρυντικά σε κάποιους. Ο πάπιος όμως όχι. Εγω συνέχισα να προσπαθώ κι έτρωγα τα μούτρα μου διαρκώς. Επικοινωνούσα με πρόσωπα τα οποία δεν απαντούσαν ποτέ στα sms μου και δεν ανταπέδιδαν ποτέ τα τηλεφωνήματά μου. Ο πάπιος κουνούσε το κεφάλι περιμένοντας να δει πότε θα πάρω το μάθημά μου.

Και το πήρα.

Ήταν ένα καλοκαιρινό πρωινό, όμορφο και φωτεινό. Ο ήλιος σαν λαμπερό διαμάντι σε γαλανό βελούδο, η θάλασσα σαν απαλό φρεσκοπλυμμένο και μυρωδάτο σεντόνι, που θες να σ’αγκαλιάσει και να χαθεις μέσα του. Περίμενα πώς και πώς να βουτήξω. Περίμενα τηλεφώνημα. Περίμενα sms. Η ώρα περνούσε, ο ήλιος σκαρφάλωνε σιγά σιγά. Ο ήλιος άρχισε να καίει. Η θάλασσα καθρέφτης που δείχνει τα πάντα ξεκάθαρα....

Και κάποια στιγμή, εκεί που δεν το περίμενα, το είδα! Ήταν μπροστά μου, ολοφάνερο, φωτεινότερο από ποτέ! Φώναζε τόσο καιρό δίπλα στα αυτιά μου κι εγώ δεν το άκουγα! Χόρευε μπροστά στα μάτια μου ανάμεσα στη θάλασσα και τον ουρανό, ανάμεσα στην άμμο και στον ήλιο! Και ΞΥΠΝΗΣΑ! Ήξερα πλέον τι είχε συμβεί. Καμία αμφιβολία. Εκανα ένα τελευταίο τηλεφώνημα για να το επιβεβαιώσω. Και το επιβεβαίωσα. Οι δήθεν φίλοι μου είχαν ήδη πάει για μπάνιο στη θάλασσα, είχαν ήδη επιστρέψει και δήθεν τυχαία είχαν ξεχάσει να μου τηλεφωνήσουν.

Ξύπνησα! Επιτέλους! Ο πάπιος χοροπηδούσε γεμάτος ικανοποίηση όταν του εξιστόρησα το γεγονός. Με μάλωσε και μου είπε να βάλω επιτέλους μυαλό. Εγώ έκλαψα για τελευταία φορά εκείνη την ημέρα για τα συγκεκριμένα άτομα. Βούτηξα στη θάλασσα, τα δάκρυά μου έγιναν ένα μαζί της και ο ήλιος έσβησε κάθε ίχνος στεναχώριας από το πρόσωπό μου. Ο ήλιος με ζέστανε, με αγκάλιασε, με παρηγόρησε. Σκλήρυνα. Πέτρωσα. Εδωσα ένα τέλος οριστικό. Πολύ δύσκολα διαγράφω κάποιον απ’την καρδιά μου, αλλά αν το κάνω, το ίδιο δύσκολα αλλάζω γνώμη.

Από εκείνη την ημέρα γύρισα σελίδα. Επέστρεψα στη δουλειά μου και άλλαξα τακτική. Επιτέλους ο προϊστάμενος μου με θεωρεί υπάλληλο-κλειδί για τον χώρο. Επέστρεψα στην λίμνη μου και επιτέλους έκοψα τον αέρα από κάποιους που με είχαν κάνει τιραμόλα, ζητώντας μου μονίμως χάρες και χώνωντάς με σε αγγαρείες. Εμαθα να λέω επιτέλους ΟΧΙ, κι έτσι κάποιοι θα με πουν ψυχρόαιμο.

Καλύτερα ψυχρόαιμος παρά κορόιδο.

Αυτή η ιστορία με βοήθησε να σταματήσω να νταντεύω τους άλλους και να αρχίσω να νταντεύω τον εαυτό μου. Και με προτιμώ έτσι. Δίνω στους άλλους ακριβώς ό,τι μου δίνουν. Αγάπη στην αγάπη και αδιαφορία στην αδιαφορία.
Τέλος! Και σ’όποιον αρέσει. Δεν είδα κανέναν να προσπαθεί να αλλάξει για χάρη μου, εγώ γιατί να προσπαθώ?

Anima Rana πάνω απ’όλα και σ’όποιον αρέσουμε. Για τους άλλους, δεν θα μπορέσουμε!