12.10.2009

Το τρένο

Κάποτε ένας συνάδελφος με είχε κοιτάξει με νόημα και μου'χε πει "Η ζωή είναι πολύ μικρή κι οι ευκαιρίες παρουσιάζονται πάρα πολύ σπάνια. Να κυνηγάς τα όνειρά σου, πάντα".

Κι από τότε σκέφτομαι ένα όνειρο που έχω από μικρό παιδί και που ποτέ δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω. Και μια ευκαιρία....μια ευκαιρία που νιώθω ότι μπορεί να μην είναι πολύ κοντά, αλλά πλησιάζει....

Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι σε μια καταπράσινη πεδιάδα....Δάσος δεξιά μου, δάσος αριστερά μου...κι εγώ περπατάω δίπλα στις ράγες του τρένου...
Μυρίζει δροσιά..δροσιά της πρασινάδας...αααχχχχχ παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνει όλη η δροσιά και η ζωή μέσα στους πνεύμονές μου κι από τους πνεύμονες στην καρδιά μου, κι απ'την καρδιά μου σε όλο μου το είναι....

Κοιτάζω τις ράγες. Σκεπασμένες με ζουμερό, καταπράσινο χορτάρι. Κίτρινες πεταλούδες πετούν πάνω από το χορταράκι και πού και πού ανεβαίνουν πιο ψηλά και με κοιτούν και τις κοιτώ..... Πουλάκια ακούγονται μέσα από τα δάση γύρω μου...Και κανείς άλλος ήχος...Κανείς.
Η απόλυτη σίγή...Νομίζω ότι άκουσα το πετάρισμα των φτερών της πεταλούδας που μόλις πέρασε δίπλα μου....Νομίζω ότι μέσα σε τόση γαλήνη θα μπορούσα να ακούσω τα πάντα από χιλιόμετρα μακριά.

Και τότε, ακούω κάτι!

Κάτι που δεν μπορώ να διευκρινίσω τι ήταν. Κοιτάζω γύρω μου να βρω ίσως ένα σκιουράκι να ροκανίζει βελανίδια.. ίσως ένα κουνέλι που φτερνίζεται... ένα κουνάβι που σκάβει...
Μα τίποτα.

Κι όμως, σαν κάτι να άκουσα. Κάτι σαν σούρσιμο... κάτι σαν πριόνισμα....

Και τότε χαμηλώνω το βλέμμα στις ράγες και τις κοιτώ. Οι κίτρινες πεταλούδες χορεύουν...εγώ αφουγκράζομαι....οι κίτρινες πεταλούδες χορεύουν...χορεύουν...χορεύουν... και το χέρι μου αγγίζει τις ράγες... και νιώθω ότι ζωντανεύουν. Κάπου πολύ μακριά, πάρα πολύ μακριά υπάρχει ένα τρένο που τρέχει πάνω σε αυτές τις ράγες.

Αυτές τις ράγες που διάλεξα να ακολουθώ, αυτές τις ράγες που ποτέ δεν μου έφεραν κανένα τρένο. Αυτές τις ράγες που με συντρόφευαν μια ζωή με δροσερό χορτάρι, όμορφες πεταλούδες και πολύχρωμα πουλάκια....

Αυτές οι ράγες μου ετοιμάζουν ένα δώρο, ένα δώρο από πολύ μακριά... Κάποιο τρένο έχει ξεκινήσει από κάπου και μόλις έχει επιλέξει να τρέχει πάνω στις δικές μου ράγες.

Δεν το βλέπω, αλλά ξέρω ότι μετά από τόσα χρόνια, ναι, υπάρχει ένα τρένο πάνω στις δικές μου ράγες που αργά ή γρήγορα θα περάσει από το σημείο που βρίσκομαι. Ενα τρένο γεμάτο όνειρα. Τα όνειρά μου. Τα δικά μου όνειρα...

Κοιτάζω γύρω μου, τις πεταλούδες, τα σκιουράκια, το ζουμερό χορτάρι, το δροσερό πράσινο, τα γκρι κουνελάκια, τα πολύχρωμα πουλάκια, το χαμόγελο του αγαπημένου μου, το βλέμμα του μπαμπά μου, την περηφάνια της μαμάς μου... και ακούω τη φωνή του συναδέλφου "να κυνηγάς τα όνειρά σου, πάντα".

Και σηκώνω το βλέμμα, συνεχίζω να περπατώ και σκέφτομαι...σκέφτομαι..σκέφτομαι.

Τι θα κάνω όταν φτάσει το τρένο εδώ που είμαί;

2 comments:

Ασκαρδαμυκτί said...

Φυλάξου μην σε πατήσει το τραίνο!

Φιλάκια βατραχίνα και καλή χρονιά!

(τα τραίνα έρχονται όχι απ' τις ράγες, αλλά από κει που δεν τα περιμένεις...)

marilia said...

Καλή βατραχοχρονιά! Να ομορφοπερνάς! :)