Το Ασανσέρ!

Από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι φοβόμουν τα ασανσέρ. Ο χειρότερος εφιάλτης μου, από παιδί μέχρι και σήμερα ήταν να ονειρευτώ ότι μπαίνω σε ασανσέρ το οποίο, είτε πάει πάνω είτε κάτω, δεν σταματάει! Και τελικά στο όνειρο καταλήγω είτε στα έγκατα της γης, είτε σε ένα ασανσέρ που το ταβάνι του πιέζεται από την ταράτσα και αρχίζει και με λιώνει, σαν να είμαι σε πρέσσα.....

Έτσι, όταν ήμουν παιδάκι, δεν ήθελα να μπαίνω σε κανένα ασανσέρ και έτρεμα στην ιδέα να εγκλωβιστώ. Πάντα με συνόδευε κάποιος μεγάλος, οι γονείς μου; η γιαγιά; η γειτόνισσα; μια φίλη; κάποιος τέλος πάντων, γιατί μόνη μου δεν έμπαινα με τίποτα.

Μαλλιά είχε βγάλει η γλώσσα του μπαμπά μου να μου λέει "παιδί μου, χαζή είσαι; είναι απλώς μια μηχανή!". Τίποτα εγώ, το βιολάκι μου.

Γύρω στην ηλικία των 13, αποφάσισα να συμφιλιωθώ με το ασανσέρ της πολυκατοικίας που μέναμε. Αυτό βέβαια συνέβαινε επειδή γνώριζα ότι όταν γύριζα από το σχολείο και κτυπούσα το κουδούνι, η γιαγιά θα με περίμενε στον 4ο όροφο, κι αν δεν είχα ανέβει στο επόμενο τρίλεπτο θα ερχόταν να με σώσει!

Έτσι άρχισα σιγά-σιγά να να συνηθίζω να μπαίνω στο ασανσέρ μόνη μου και σταδιακά κατάφερα να μην το φοβάμαι (το συγκεκριμένο).

Στην ηλικία των 15 μετακομίσαμε γιατί αγοράσαμε δικό μας διαμέρισμα!
Η νέα πολυκατοικία φιλοξενούσε το δικό της ασανσέρ. Μόλις το είδα, έφριξα!!!
Δεν ήταν ίδιο με το προηγούμενο. Είχε ένα απαίσιο καφετί χρώμα και μαύρα, στρογγυλά κουμπάκια, ετοιμόρροπα, με ξεθωριασμένους αριθμούς και χαμηλό φωτισμό! Ω, Θεοί!!!

Άρχισα πάλι τα ίδια, ανεβοκατέβαινα με τις σκάλες μέχρι τον 3ο όροφο που ήταν το νέο μας διαμέρισμα, ακόμα κι όταν γύριζα από το σχολείο, γιατί πλέον ήμουν "μεγάλο κορίτσι" και δεν χρειαζόταν κάποιος να με περιμένει να ανέβω. Έτσι, μόνο τα απογεύματα που ήταν και οι γονείς μου στο σπίτι, χρησιμοποιούσα το ασανσέρ.

Έφτασα τα 17 και αφού ποτέ δεν είχε κλειστεί κανείς στο ασανσέρ της πολυκατοικίας, άρχισα να το συνηθίζω.

Κάπου τότε, ο διαχειριστής της πολυκατοικίας αποφάσισε να ανακαινίσει κάπως το άθλιο ασανσέρ. Έβαλε ωραία ξύλινη επένδυση στην καμπίνα, νέα κουμπιά και δυνατό φωτισμό. Αυτό ήταν! Το ασανσέρ πλέον δεν σκόρπιζε τον τρόμο ούτε ξυπνούσε εφιάλτες! Ήταν το καλύτερο και πιο φιλόξενο ασανσέρ της εποχής.

Πέρασαν τα χρόνια, και πλέον είχα βρει δουλειά. Τα ασανσέρ στο κοτέτσι ήταν αυτόματα και σύγχρονα και ποτέ δεν τα φοβήθηκα. Ίσως επειδή είχαν τηλέφωνο στην καμπίνα το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο εγκλωβισμένος για να ζητήσει βοήθεια. Μακάρι όλα τα ασανσέρ να είχαν τηλέφωνο, σκεφτόμουν τότε.

Μέχρι που - οποία ευτυχία! - άρχισαν να κυκλοφορούν ευρέως τα κινητά τηλέφωνα και έκανα κι εγώ σύνδεση! Ε, ναι λοιπόν! Αν το ασανσέρ δεν έχει τηλέφωνο πάνω του, θα έχει ο επιβάτης του!!

Κι έτσι, το πρόβλημά μου λύθηκε!!! Το κινητό το είχα πάντα μαζί μου, κι όποτε έμπαινα σε ασανσέρ ήμουν ήσυχη πως οτιδήποτε κι αν συμβεί, εγώ θα πάρω το τηλεφωνάκι μου και θα τηλεφωνήσω όπου θέλω! Τι χαρά!

Έτσι, πέρασαν τα χρόνια. Μεγάλωσα, παντρεύτηκα, και με τον πάπιο μου νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα στον 5ο όροφο μιας πολυκατοικίας με το ΑΘΛΙΟΤΕΡΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!

Μικρό, σκοτεινό, ετοιμόρροπο, βρώμικο, τρεμάμενο, με σχοινιά που τρίζουν όταν ανεβοκατεβαίνει, και με διάφορα "χορευτικά" που κάνει στη διαδρομή. Το ασανσέρ-πρόκληση!

Τον πρώτο καιρό, ανέβαινα ΠΕΝΤΕ ορόφους με τις σκάλες, διότι η λύση "κινητό" ήταν αδύνατο να με καλύψει σε ένα ασανσέρ που έδειχνε έτοιμο να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.

Το πρώτο Καλοκαίρι κατέρρευσα. Πέντε όροφοι ήταν κάτι παραπάνω από μαρτύριο και πήρα τη μεγάλη απόφαση και το μεγάλο ρίσκο να μπω στο βρωμο-ασανσέρ!
Και τα κατάφερα! Με το κινητό φορτισμένο και τα μάτια κλειστά, πήρα το ασανσέρ για τον 5ο όροφο μόνη μου. Κι όταν έκανε τα "χορευτικά" του, πότε το έβριζα και πότε κρατούσα την ανάσα μου.

Ήρθε ο καιρός που όλες οι πολυκατοικίες έπρεπε να βάλουν νέα υπερσύγχρονα ασανσέρ και αυτόματους μηχανισμούς. Ετριβα τα χέρια μου. Επιτέλους το ασανσέρ-πλέμπα θα πάρει ποδι!

Αμ δε!

Ακόμα τη μπακατέλα έχουμε...

Όμως το ασανσέρ στο πατρικό μου σπίτι, έγινε ένα διαμάντι! Αυτόματες πόρτες, αθόρυβη μηχανή, υπέροχος καθρέπτης και κουμπάκια που μόλις τα άγγιζες έπαιρναν ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα!! Υπέροχο, αχ τι κρίμα να μην μένω ακόμα στο πατρικό μου, σκεφτόμουν.

Σήμερα, κουνάμενη λυγάμενη, πήγα να βοηθήσω τον μπαμπά μου να ξεκουβαλήσει γιατί έφυγε για διακοπές. Ο πάπιος ήταν στο αυτοκίνητο και φόρτωνε κι ο μπαμπάς στο σπίτι και ετοιμαζόταν.

Μπαίνω περιχαρής στο αστραφτερό ασανσέρ και πατάω το κουμπάκι για 3ο όροφο. Κλείνουν οι πόρτες, ξεκινάει το χρυσό μου και.... ΔΙΑΚΟΠΗ ΡΕΥΜΑΤΟΣ!

ΚΛΑΤΣ!

ΚΛΟΥΤΣ!

ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ. Μένω άφωνη. Σβήνουν τα φώτα. Μένω παγωμένη. Ανοίγουν οι αυτόματες πόρτες και βλέπω από τη μέση και κάτω την πόρτα του ισογείου κι από τη μέση και πάνω ..ΤΟΙΧΟ. Κόβεται η αναπνοή μου.

ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Μένω μαλάκας.

Την κραυγή μου ακολούθησε η πίεση του κουμπιού που είχε μια φωτεινή καμπανούλα πάνω του και ο εκκωφαντικός ήχος ξεσήκωσε όλη την πολυκατοικία, εκτός από τον μπαμπά μου που έβριζε για την διακοπή ρεύματος, και τον πάπιο που νόμιζε ότι ήμουν στον 3ο όροφο.

Η ζέστη αφόρητη. Φώναζα "μπαμπάααααα" και "πάπιεεεεεεεε" εναλλάξ, αλλά καμία τύχη.
Μετά από 5 λεπτά, στάζοντας ιδρώτα, βλέπω μια σκιά στο ισόγειο και βάζω τις φωνές. ΕΧΩ ΚΛΕΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ! Και συνειδητοποιώ ότι είναι ο καλός μου!

Η σωτηρία ήταν κοντά. Τηλεφώνησε από το κινητό του στον μπαμπά, ο οποίος πήγε στην διαχειρίστρια, η οποία κατέβηκε με ενα τεράστιο κλειδί, άνοιξε την πόρτα του ισογείου και μου'πε "έλα, πήδα!" κι εγώ απάντησα "δεν είστε καλά!".

Τελικά με τα πολλά ζόρια με έπιασε ο πάπιος και με έβγαλε από το ασανσέρ-διαμάντι.

Εζησα μια ολόκληρη ζωή βλέποντας εφιάλτες με ασανσέρ που με πάνε στον άλλο κόσμο, για να την πατήσω από το μόνο ασανσέρ που εμπιστευόμουν.

Αλλά τώρα που τελειώνει η μέρα, νιώθω καλά, γιατί αντιμετώπισα τον φόβο μου. Και τελικά, αυτό είναι που έχει σημασία.

Ανεβαίνοντας στο δικό μου διαμέρισμα σήμερα το βράδυ, το ετοιμόρροπο ασανσέρ μας, χοροπήδησε στον δεύτερο όροφο, ταλαντεύτηκε στον 4ο και έτριζε σαν τις μαχαιριές στο "Ψυχώ". Κι εγώ γελώντας μονολόγησα "τραγούδα όσο θες, σαράβαλο, είσαι απλώς μια μηχανή".