3.25.2008

Ημέρα τελευταία, ο αποχαιρετισμός....


Ημέρα τελευταία... ο αποχαιρετισμός

Δεν είχε περάσει μια βδομάδα ακριβώς από τη μέρα που είχα γνωρίσει αυτά τα οκτώ άτομα από την άλλη άκρη του κόσμου, καθώς και τους δύο εκπαιδευτές μας.

Οι τρεις κοπέλλες από την Ταϋλάνδη, μικροκαμωμένες, χαμογελαστές και ευγενικές, ο παχουλός συνάδελφος από τη Σαγκάη, ο σοβαρός και καθώς πρέπει κύριος από την Αυστραλία, ο άνετος από το Χονγκ Κονγκ, ο ντροπαλός από το Καζακστάν, ο χιουμορίστας από την Ινδία και οι εκπαιδευτές-συνάδελφοί μας (ο ένας Αμερικανο-Κινέζος κι ο άλλος από την Μαλαισία) είχαν καταφέρει όλα όσα δεν είχα καταφέρει μόνη μου τόσα χρόνια. Τόσα χρόνια που μετρούσα τους φίλους στα δάκτυλα του ενός χεριού, δεν είχα φανταστεί ότι θα τους πολλαπλασίαζα μέσα σε τόσο λίγες μέρες.

Θυμάμαι την τελευταία ημέρα που φάγαμε όλοι μαζί πρωινό. Ήμασταν πάλι αμίλητοι, όπως την πρώτη μέρα. Όμως τα βλέμματά μας ήταν διαφορετικά. Την πρώτη μέρα ήμασταν αμίλητοι από αμηχανία, την τελευταία μέρα ήμασταν αμίλητοι από συγκίνηση....

Θυμάμαι που ήμασταν ακόμα πιο αμίλητοι όταν δώσαμε τα χέρια και είπαμε «good bye, have a nice trip back home, hope to see you again!».

Οι μισοί έφυγαν Παρασκευή, κι άλλοι μισοί Σάββατο. Εγώ έφυγα τελευταία, την Κυριακή. Η πιο βαρετή Κυριακή της ζωής μου. Μόνη σε μια άγνωστη χώρα, χωρίς κανένα φίλο, όπως την πρώτη μέρα.

Στο δρόμο προς το αεροδρόμιο χάζευα τις ακτές και τα λιμάνια του Χονγκ Κονγκ. Αχαρα, γκρι, άχρωμα. Το ταξίδι μου είχε ολοκληρωθεί. Είχα μάθει όσα έπρεπε να μάθω, είχα δει όσα έπρεπε να δω. Τώρα έπρεπε να γυρίσω πίσω. Ήθελα σαν τρελλή να γυρίσω πίσω...




Πάνε πάνω από τρεις μήνες που έχω να δω τους νέους φίλους μου, κι όμως, επικοινωνούμε συχνά μέσω emails, ήδη έχω ανοιχτή πρόσκληση για Ταϋλάνδη, Ινδία και Μαλαισία και ήδη έχω ανταποδώσει περιμένοντας την πρώτη φίλη από Ταϋλάνδη τον Σεπτέμβριο!

Προφανώς όταν ο άνθρωπος βρεθεί ξαφνικά σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον από το δικό του, ενεργοποιεί έναν μηχανισμό αυτοάμυνας και αυτοσυντήρησης, είτε σωματικής, είτε ψυχολογικής. Προφανώς όλοι μας ενεργοποιήσαμε αυτόν τον μηχανισμό και γι’αυτό γίναμε τόσο εύκολα φίλοι, γι’αυτό παρακολουθούμε ο ένας την εξέλιξη του άλλου στα κοτέτσια που εργαζόμαστε και χαιρόμαστε για τις προαγωγές μας.

Πιο πολύ χάρηκαν αυτοί, παρά οι ντόπιοι συνάδελφοί μου.

Α, ναι... δεν σας το ‘πα. Πήρα προαγωγή.

Άλλαξα πλέον κλίμακα και ευελπιστώ τέλος του μήνα να δω και μια σημαντική διαφορά και στο μισθό μου.

Υποτίθεται ότι πλέον έχω γίνει κι εγώ μια «ανώτερη κότα», μόνο που υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια: Είμαι βάτραχος. Πόσο μπορεί ένας βάτραχος να συμπεριφέρεται σαν μια «ανώτερη κότα» και να κάνει όλα όσα περιμένουν από αυτήν?

Εγώ έχω μάθει να χοροπηδάω, όχι να τινάζω τα φτερά μου προσπαθώντας να πετάξω. Εχω μάθει να αρπάζω την τροφή μου κυνηγώντας την, κι όχι να την τσιμπάω από το χώμα, σκυμμένη. Εχω μάθει να αγαπάω τα χρυσά μας αυγά επειδή είναι πολύτιμα, όχι επειδή είναι ένα προϊόν που μας δίνει κέρδος.

5 comments:

Ασκαρδαμυκτί said...

Βάτραχος, βάτραχος... αλλά την τσίμπησες την προαγωγούλα!
Και τα λεφτούλια κάτω απ' το στρωματάκι θα αυγατέψουν!
Τελικά νομίζω πως πάντα κοτούλα ήσουν και μάς το έπαιζες βατραχάκι!
Εμείς όμως θα σ' αγαπάμε, ότι ζωάκι κι αν είσαι, και σε κερνάμε και καφεδάκι αν καμιά φορά σηκωθείς απ' το κλώσιμα των χρυσών αυγών!

marilia said...

Μη λες κοτούλα τη φίλη μου, το βατ(ρ)αχάκι, κακέ!!! Είναι αναμφισβήτητα βατραχάκι. Δες το... πράσινο πράσινο και χοροπηδάει!

Συγχαρητήρια, βατ(ρ)αχάκι μου, για την προαγωγή!

Σνουποφιλάκι τόοοοοοοοοοοοοοοοσο!

αρφ

patsiouri said...

Πάει, το χάνουμε το βατραχάκι αν πάρει και και προαγωγή! Ούτε ένα γειά δε θα προλαβαίνει να μας λέει!!

Καλά όλα αυτά, τη διατάραξη του οικοσυστήματος δεν τη σκέφτεσαι άθλιο πλασματάκι????
Τί θα κάνουμε εμείς χωρίς βατραχάκι??????????

Anonymous said...

Συγχαρητήρια βατραχάκι μας για την προαγωγούλα.
Μας έβγαλες την πίστη αλλά την τελείωσες τη διήγηση των ημερών σου στην Ανατολή.
Φαντάζομαι τώρα με την προαγωγή θα σε χάσουμε ακόμα περισσότερο ε?
Αφού είναι για καλό πάντως δεν μας πειράζει πολύ.
Φιλάκια πολλά και καλή επιτυχία στα καινούρια σου καθήκοντα

anima rana said...

Ασκαρ, δεν είμα κότα βρε αχρειε! Είμαι βατραχος χοντρός χοντρός και βρε-κε-κεξ κοαξ κοαξ!!!!

Μαριλια, σ'ευχαριστώ που όρθωσες ανάστημα να με σώσεις από τον αυστηρό Ασκαρ!


patsiouraki, Οι φίλοι είναι πολύτιμοι. Είστε το μέρος που μπορώ να κρυφτώ από ολοκληρο το κοτέτσι και δεν σας αλλάζω με τίποτα!

Εβιτούλα, σ'ευχαριστώ πάρα πολύ! Θα σας επισκεπτομαι πιο συχνά, το υπόσχομαι (...σας έβγαλα την πίστη ε?... συγνώμη)