2.09.2008

Τέταρτη μέρα..... στο παζάρι!


Ε, ναι λοιπόν! Ήταν γεγονός! Εγώ, ένας άνθρωπος σχετικά χαμηλών τόνων και με λίγους φίλους μετρημένους στα δάχτυλα, είχα καταφέρει μέσα σε λίγες μέρες να αποκτήσω τους νέους μου κολλητούς και ήδη είχα αρχίσει να σκέφτομαι τη στιγμή του αποχωρισμού....

Την τέταρτη βραδιά την περάσαμε στα ατελείωτα παζάρια του Hong Kong. Το ξενοδοχείο μας ήταν στο Kowloon, δηλαδή στην χερσόνησο κι όχι στο νησάκι του Hong Kong, ενώ η συγκεκριμένη περιοχή ήταν το Mongkok. Στην περιοχή λοιπόν, υπήρχαν πολλά παζάρια. Το “Ladies Market”, που άνοιγε από τις 10 το πρωί μέχρι το βράδυ, καθώς επίσης και το “Night Market” που άνοιγε 7 το απόγευμα μέχρι το πρωί της επομένης.

Στο Hong Kong δεν καταλάβαινα πότε ακριβώς νύχτωνε! Τα φώτα στους δρόμους από τα καταστήματα, τα μαγαζιά και τους ουρανοξύστες ήταν τόσο δυνατά, που πραγματικά είχαμε επί 24ώρου βάσεως φώς ημέρας! Είναι ασύλληπτη η ποσότητα της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνεται σ’αυτήν την πόλη!!

Μαζί με τους συμμαθητές από Ινδία, Καζακστάν και Αυστραλία, τον “S” , τον “A” και τον “K” αντίστοιχα, αποφασίσαμε να περάσουμε το απόγευμα και το βράδυ μας παζαρεύοντας.

Ο Ινδός ήταν καταπληκτικός στον προσανατολισμό και μ’ενα μικρό χάρτη στα χέρια του, κυκλοφορούσαμε σαν ντόπιοι στους Ασιατικούς πολυσύχναστους δρόμους. Εγώ ήμουν το άλλο άκρο. Μπαίναμε σ’ενα κατάστημα και, βγαίνοντας, όλοι έστριβαν π.χ. δεξιά κι εγώ αριστερά ! “Hey, Anima!” φώναζε ο Ινδός, “are you trying to avoid your classmates?” κι εγώ γελώντας έτρεχα ξωπίσω τους.

Εκείνο το βράδυ τα πορτοφόλια όλων μας ήταν γεμάτα. Οι δάσκαλοί μας μάς είχαν επιβεβαιώσει ότι το Hong Kong έχει το χαμηλότερο δείκτη εκγληματικότητας. Κι ήταν αλήθεια! Τόσος κόσμος, μιλιούνια, σαν μυρμήγκια, ούτε μία φορά δεν νιώσαμε ότι θα μπορούσαν να μας απειλήσουν ή να μας βλάψουν. Το Hong Kong Dollar ήταν ένα ενυπωσιακό νόμισμα στην όψη. Τα χαρτονομίσματα είχαν κινέζικα λιοντάρια σχεδιασμένα ενώ τα κέρματα είχαν λουλούδια, ιδεογράμματα και υπέροχα σχέδια. Το απίστευτο δε, ήταν ότι... 1 ευρώ ισοδυναμούσε με 11 δολλάρια Χονγκ Κονγκ!

Και το πιο απίστευτο? Φαντάζομαι ότι ήδη το’χετε μαντέψει. Ε, ναι! Το Hong Kong ήταν πιο φθηνό από την Ελλαδίτσα μας. Τόση τεχνολογία, τόση εξέλιξη, τόση πολυτέλεια, κι όμως, μπορούσες να φας, να πιεις, να ψωνίσεις και να διασκεδάσεις με πολύ λιγότερα χρήματα απ’ότι στην Αθήνα.

Γι’αυτό το λόγο, οι συνάδελφοι που είχαν πάει παλιότερα στο Χονγκ Κονγκ και είχαν δει τι γίνεται εκεί, μού είχαν δώσει σαφείς παραγγελίες: γραβάτες! Πολλές γραβάτες! Ατελείωτες γραβάτες!

Ο μεγαλος γύπας είχε παραγγείλει 5. Η κότα-προϊσταμένη άλλες 7. Κι εγώ ήθελα 1 για τον μπαμπά μου, μια για τον πεθερό μου και 2 για τον καλό μου (πού χώρος για να πάρω και σ’αυτούς από 5). Σύνολο? 16 γραβάτες!!!!

Ο Ινδός είχε φέρει και μια δικιά του, για να την έχουμε σαν δείγμα, μιας που οι κοντοί ασιάτες, έφτιαχναν κοντές γραβάτες! Οι άλλοι δύο συμμαθητές ήταν πιο κουλ. Είπαν ότι θα έπαιρναν 2 γραβάτες ο καθένας, έτσι, για σουβενίρ.

Η βόλτα μας άρχισε. Το Ladies Market ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο και το’χαμε φχαριστηθεί. Χαμός γινόταν! Ήταν ένα τεράστιο πανηγύρι! Απίστευτες απομιμήσεις! Τσάντες? Ρολόγια? Αριστα αντίγραφα από τα αληθινά. Από dvd, cd, mp3 μαϊμού, όλες οι τελευταίες επιτυχίες. Από τσιμπιδάκια, κοκκαλάκια, αξεσουαράκια, σκατουλάκια, βραχιολάκια και ότι λήγει σε –άκια, δεν το συζητάω. Α-να-ριθ-μη-τα!

Αυτό όμως που ξεπερνούσε κάθε φαντασία, ήταν τα μεταξωτά τους! Τα φουλάρια τους ήταν κάτι που δεν μπορώ να σας περιγράψω. Πιο απαλό μετάξι δεν έχω ξαναχαϊδέψει. Κι όταν είδα τις γραβάτες... κατάλαβα γιατί γινόταν τέτοιος ντόρος γι’αυτές.

Η ποιότητα στο μετάξι ήταν άριστη.

Αρχίσαμε τα παζαρέματα. Είδα μια γραβάτα με 500 δολλάρια (λιγότερο από 50 ευρώ) και ζήτησα καλύτερη τιμή. Η μικροσκοπική πωλήτρια μου την κατέβασε στα 350. Το σκεφτόμουν. Ήμουν έτοιμη να πω το ναι όταν ένιωσα ένα χέρι να μου αρπάζει το μπράτσο “No, Anima! No! Let’s buy together!” Ήταν ο S. που είχε όρεξη για ... διαπραγματεύσεις.

Φεύγουμε από αυτόν τον πάγκο και συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε κι άλλο για να φτάσουμε στο “Night Market” για αλλαγή. Η κατάσταση ήταν ακριβώς η ίδια. Ενα τεράστιο πανηγύρι!

Αρχίσαμε τα ψώνια. Τα αγόρια ψώνιζαν διάφορα πράγματα. Ο ένας ένα μάτσο κοκκαλάκια, βραχιολάκια και πολλά άλλα – άκια για την γυναίκα του. Ο άλλος τουριστικά μπλουζάκια για τα παιδάκια του. Κι εγώ, πού και πού ψώνιζα, πότε ένα καθρεφτάκι, πότε ένα μπλουζάκι , πότε ένα σουβενίρ. Μέχρι που φτάσαμε στον επόμενο πάγκο με τις γραβάτες.

“How much?” ρωτησε ο S. Η πάλι μικροσκοπική κινέζα του απάντησε 400. Κοιταχτήκαμε. Μου λέει ο S “are you ready to negotiate?”. Και τότε μια λάμψη διαπέρασε τα μάτια και των δύο μας! “YES!” του είπα με μανία.

“We want 30 ties!!!”

(άφωνη η κινεζούλα)

“We will pay 5 dollars each!”

(παρέλυσε η κινεζούλα)

Κι αρχίζουμε όλοι μαζί ένα παζάρεμα, άνευ προηγουμένου. Τα 400 έγιναν 300 και τα 300 έγιναν 200 και οι δικές μας προσφορες από 5 έγιναν 10 κι από 10 έγιναν 20...

Δέκα λεπτά παζαρεύαμε. Στο τέλος όμως κολλήσαμε. Εμείς λέγαμε 30, κι αυτή 60. Και τότε ο S έκανε την ρουα-ματ κίνηση.

“Ok, sorry, not interested, BYE-BYE!”

Και φεύγουμε!

Σε τριάντα δευτερόλεπτα η μικρή κινέζα έτρεχε από πίσω μας φωνάζοντας “please Sir, come back, Sir!”

Τελικά αγοράσαμε κάθε μια γραβάτα με ασορτί μανικετόκουμπα για 35 δολλάρια (λιγότερο από 3,5 ευρώ!).

Φορτωμένοι με 30 γραβάτες και όλα τα υπόλοιπα – άκια , οι τέσσερίς μας περπατούσαμε και απολαμβάναμε τη ζεστή βραδιά, ικανοποιημένοι για το κατόρθωμά μας. Κάποια στιγμή κοιταχτήκαμε και παραδεχτήκαμε ότι πεινούσαμε.

Πήγαμε σε ένα ινδικό εστιατόριο, πάρα πολύ απλό, που το είχε μια οικογένεια ινδών και φάγαμε με την ψυχή μας!! Ο S ανέλαβε να παραγγείλει. Ο Κ έτρωγε συχνά ινδικό φαγητό, ενώ ο Α, όπως πάντα, είχε τους ενδοιασμούς του. “come on, now” του είπε ο S, “you ate black eggs and you will not taste the Indian food??” του είπε με παράπονο ο S.

Το καυτερό κάρυ πέρασε παντού στο αίμα μου! Τα αυτιά μου ένιωθα ότι έβγαζαν καπνούς και η μύτη μου έτρεχε σαν βρύση. Τα μάτια μου ήταν κόκκινα και βουρκωμένα, όπως ολων.

Φάγαμε του σκασμού, ήπιαμε τις κινέζικες μπύρες μας και πληρώσαμε 30 δολλάρια το άτομο, δηλαδή λιγότερο από 3 ευρώ.

Λίγο πριν φύγουμε, μας κοίταξε ο S (ο οποίος ήταν ο μόνος που έφαγε το καυτερό κάρυ χωρίς να ιδρώσει τ’αυτί του) και είπε για πλάκα «τόσο πολύ λυπάστε που θα με αποχωριστείτε το Σάββατο, και κλαίτε?» κοροϊδεύοντας τα κόκκινα μάτια μας και τις «συναχωμένες» μύτες μας.

Κι εκείνη τη στιγμή σταματήσαμε να γελάμε και οι τέσσερις.

Γιατί ξέραμε, ότι σε τρεις μέρες θα λέγαμε αντίο και μάλλον για πάντα...

(συνεχίζεται)

9 comments:

marilia said...

Καημένο -στην κυριολεξία-, βατ(ρ)αχάκι μου!

Περιμένουμε τη συνέχεια...

Σνουποφιλί

αρφ!

Βαγγέλης Μπέκας said...

καλέ συ συνεχίζει με δύναμη.
Μπράβο!

Ασκαρδαμυκτί said...

Χεχε... τι γυρεύει ο βάτραχος στο ανατολίτικο παζάρι;

patsiouri said...

Αυτό τον Ινδό πες του πως τον ζηλεύω θανάσιμα! Μπορώ να χαθώ και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι! Τι υπέροχο να είσαι έξω και να προσανατολίζεσαι σωστά!

Κατα τ'άλλα μου έβαλες μπρίζες να μετοικήσω, γι αυτό πάω να σερφάρω Χονγκ Κόνγκ...τυχερέ βάτραχε!

Trioza Urticae said...

Ante tuxero batraxaki!!! perimenoume sunexeia! WE GOT ADDICTED!!!

daydreamer said...

Πολυ ωραίες εμπειρίες αυτες!!Παντα τετοια!!Και κοιτα, με λιγη κλαη θεληση και αρκετά ταξείδια η επαφη δε χάνεται!!

Anonymous said...

Hello. This post is likeable, and your blog is very interesting, congratulations :-). I will add in my blogroll =). If possible gives a last there on my blog, it is about the Webcam, I hope you enjoy. The address is http://webcam-brasil.blogspot.com. A hug.

altpolitik said...

bravisssima!!! Τι κάνεις ράνα;;;
ποιος ειμαι;;;;

anima rana said...

marilia, ήταν κάτι όμορφο που τελειωσε γρήγορα, δυστυχώς...

vita mi, θα εγραφα πολύ περισσότερα, αν το κοτέτσι μου αφηνε πιο πολύ ελεύθερο χρόνο

Ασκάρ, λες να είμαι κι εγώ σαν την ... αλεπού στο παζάρι??

Patsiouri, ο Ινδός ήταν κορυφαίου χιούμορ και προσωπικότητος. Θα κάνω ότι μπορώ για να πάω μια μέρα στην Ινδια να βρω αυτόν και την οικογένειά του!

biologist, δυστυχώς φτάνουμε στο τέλος

daydreamer, κι εγώ αυτό ελπίζω. Οτι δεν θα χαθεί η επαφή

alterpol.... ποιος είσαι????