Τρίτη μέρα.... τα μαύρα αυγά!

Ως δια μαγείας, μετά το δεύτερο μάθημα, είχαμε γίνει όλοι πια φίλοι! Είναι πολύ παράξενο, πώς τόσοι ανθρωποι από τόσο διαφορετικές χώρες και κουλτούρες, καταφέραμε να γίνουμε φίλοι τόσο γρήγορα.

Ισως μας ένωνε το γεγονός ότι είμασταν όλοι σε μια ξένη χώρα, με ένα κοινό μόνο σημείο. Τις δουλειές μας.

Ο καθένας από εμάς είχε δημιουργήσει τη δική του «μίνι» παρέα. Εγώ είχα κολλήσει με τον Ινδό και τον συνάδελφο από το Καζακστάν, καθώς και με τα τρία κορίτσια από την Ταϊλάνδη.

Εκείνη την Τρίτη, ο Ινδός, o S. είχε κανονίσει να δει έναν συμπατριώτη του που παλιά δούλευαν μαζί στην Βομβάη. Έτσι δεν θα μας ακολουθούσε. Τα τρία κορίτσια, η P., η S., και η M., είχαν κανονίσει να πάνε για φαγητό σ’ένα διάσημο κινέζικο εστιατόριο.

Το “Yun Kee Restaurant”!

Ο Α., από το Καζακστάν μονολόγησε «δεν τρώω κινέζικο» και οι Ταϊλανδέζες τον κοίταξαν με τρόμο. «Τι τρως εδώ και δύο μέρες?» τον ρώτησαν. Αυτός μας κοίταξε με καημό χωρίς να απαντήσει, κι εγώ τους είπα «δεν τρώει σχεδόν τίποτα. Χτες ήμασταν οι τρεις μας, εγώ, αυτός και ο S και παλεύαμε να βρούμε φαγητό μή-ασιατικ ό για τον Α, ο οποίος στο τέλος έφαγε βραστό ρύζι.

Κοίταξα τα τρία κορίτσια και τους είπα «μμμ... δεν ξέρω, να έρθω?» και τότε ο Α έκανε την υπέρβαση «Οκ!» φώναξε «let’s go». Και πήγαμε.

Το εστιατόριο βρισκόταν πάνω στο νησάκι του Χονγκ Κονγκ. Στο νησί υπήρχαν τρεις τρόποι για να πάει κανείς. Ή με καραβάκι, ή οδικώς, ή .... με το μετρό.

Επιλέξαμε να πάμε με ταξί. Ένα πήραν τα 3 κορίτσια, ένα εγώ και ο Α. Η κίνηση στους δρόμους ήταν το κάτι άλλο, αλλά κανείς δεν έχανε την ψυχραιμία του και τη γαλήνια μορφή του. Ο Α μονολόγησε στη διαδρομή «καλύτερα που πάμε με ταξί, γιατί τη θάλασσα τη φοβάμαι. Δεν ήθελα να πάμε με το καραβάκι». Εγώ κούνησα το κεφάλι μου (πού να’ξερα τι με περίμενε) λέγοντας «κι εγώ δεν θα’θελα με τίποτα να πάω με το μετρό..μπρρρ!»

Πιάσαμε την κουβέντα για τις χώρες μας, για τον τρόπο που οδηγούν οι συμπατριώτες μας, για τους δρόμους που έχουμε στις πόλεις μας και για την ρύπανση. Αφού μιλήσαμε και μιλήσαμε και μιλήσαμε, η συζήτηση ολοκληρώθηκε. Κοιτάξαμε αμήχανα γύρω μας. Ήμασταν μποτιλιαρισμένοι, σταματημένοι και μέσα σ’ενα τουνελ.

«Λες να κοντεύουμε να φτάσουμε στη γέφυρα?» Ρώτησε ο Α.

«Α, έχει γέφυρα εδώ?» Απάντησα εγώ με ερώτηση.

«Ε, δεν ξέρω, αλλά κάπου εδώ πρέπει να είναι. Πώς θα πάμε στο νησί?»

Και τότε, ακούστηκε μια φωνούλα τσιριχτή και όλο χαρά από το μπροστινό κάθισμα

«We are now going to island, sir! When we get out of tunnel, we find island, sir!»

Παγώσαμε για λίγα δευτερόλεπτα.

“Sorry, where are we now???” ρώτησα ανήσυχη.

“We are under water, ma’am. Under sea, ma’am!”

Κοιταχτήκαμε με τον Α, κοκκαλωμένοι.

«Ακουσα καλά?» Του είπα χαμηλόφωνα. «Είμαστε ΚΑΤΩ από τη θάλασσα? Και σταματημένοι στη μέση του τούνελ???»

«Κάτω από τη θάλασσα???» ο Α, είχε ασπρίσει.

«Ψυχραιμία» του είπα «δεν μπορεί να είμαστε τοσο άτυχοι. Ας προσπαθήσουμε να μην το σκεφτόμαστε....»

Με το τρελλό μποτιλιάρισμα, μας πήρε δέκα λεπτά σχεδόν να βγούμε από το τεράστιο τούνελ. Οταν βγήκαμε, αφήσαμε κι οι δύο μια ανάσα ανακούφισης...

«Μου φαίνεται θα γυρίσουμε με καραβάκι» είπε χαμογελώντας ο Α.

«Ή και με το μετρό!» Είπα εγώ «πιο γρήγορα θα περάσουμε κάτω από τη θάλασσα, παρά με ταξί!»

...............

Καθήσαμε στο τραπέζι. Οι κοπέλλες από την Ταϊλάνδη ανέλαβαν να παραγγείλουν τις σπεσιαλιτέ.

Τους είπα ότι τρώω οτιδήποτε αρκεί να μην είναι σκυλάκι, βατραχάκι (δεν είμαι καννίβαλος), φιδάκι και οτιδήποτε δεν είναι συνηθισμένο στους δυτικούς λαούς.

Σε γενικές γραμμές όλα ήταν νόστιμα. Το ρυζάκι, τα λαχανικά, τα θαλασσινά....

Μέχρι που κάποια στιγμή, έσκασε και η σπεσιαλιτέ...

Τα μαύρα αυγά!

Μόλις τα είδα, σκιάχτηκα! Κοίταξα τα κορίτσια διστακτικά. "Δεν νομίζω ότι θα φάω" τους είπα. Κοίταξα τον Α, αλλά εκείνος μου χαμογέλασε και είπε "και δεν τα δοκιμάζουμε?".

"Μπράβο, Α??" του είπα "εσύ δεν φώναζες ότι δεν τρως κινέζικο?"

"Ναι, πριν πεινάσω! Τώρα, μετά από 3 μέρες, πεινάω!!!"

Και πεφτει με τα μούτρα στα ρύζια, στα νερόβραστα θαλασσινά, στα νούντλς και στα αμφιβόλου ράτσας λαχανικά!!!

Παίρνει τα ξυλάκια και τσιμπάει ένα κομμάτι αυγό και λίγο τζίντζερ.

"μμμμ... ωραία είναι!" μου λεει.

Ε, δεν άντεξα. Σκέφτηκα ότι για να αρέσουν στον ... Κοζαχο φίλο μας που δεν τρώει κινέζικο, θα αρέσουν και σ΄εμενα.

"μμμ... δεν είναι κι άσχημα" είπα. "Ποιό .. πουλί κάνει αυτά τα αυγά?"

Και τότε, η δεύτερη εκπληξη της βραδιάς ήρθε αυτή τη φορά από το στόμα της μίας Ταϊλανδής κοπέλλας

"What do you mean? The chicken makes these eggs!!!"

Μείναμε άφωνοι, εγώ και ο Α. Ρώτησα σαστισμένη, πώς γίνεται το αυγό της κότας να έχει αυτό το καφέ χρώμα στο ασπράδι και το μαύρο-πράσινο στον κρόκο.

"Μα, είναι παστά! Τα βάζουν ωμά στο αλάτι, τα αφήνουν πολύ καιρο, και γίνονται έτσι!" μου είπαν και οι τρεις χαρούμενες!!!!

Εριξα μια ματιά στον Α. "Θα φας κι άλλο?" τον ρώτησα.

"Ναι!" μου απάντησε και έφαγε κι άλλη μια μπουκίτσα!

Εσκασα στα γέλια και του'πα "και να μου το'λεγαν, δεν θα το πίστευα ότι εσύ θα έτρωγες κάτι που δεν θα έτρωγα εγώ σ'αυτήν την χώρα!"

Γελάσαμε με τις καρδιές μας, φάγαμε και μετά όλοι μαζί, και οι πέντε, στριμωχτήκαμε σε ένα ταξί και γυρίσαμε πάλι πίσω οδικώς.

Δεκάρα δεν έδωσα που βρισκόμουν κάτω απο αμέτρητα γαλόνια νερού, στη μέση του μποτιλιαρισμένου τούνελ. Δεκάρα δεν έδωσε ο Α που ήξερε ότι βρισκόταν κάτω από τη θάλασσα που τόσο φοβάται.

Ήμασταν με φίλους, περνούσαμε φανταστικά, κι αυτό ήταν αρκετό!!!

(συνεχίζεται)