ΣΚΟΥΦΑΛΟΓΟ

ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ – ΚΟΥΑΑΑΑΑΞ ΑΑΑΑΧΑ-ΧΑ ΚΟΥΑΑΑΑΞ ΚΟΥΑΑΑΑΑΑΞ (δάκρυα γέλιου)

ΟΥΟΥΟΥΟΥ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ!!! (σφιχτό κράτημα κοιλιάς)

Αχ.. αχ… σε καλό να μας βγει βρε (βαθιές ανάσες)

Σήμερα οι γύπες μάς ανακοίνωσαν τις αυξήσεις μας!!!

Να’ναι καλά τα παιδιά, μας έκαναν και γελάσαμε μέχρι δακρύων. Τώρα μπορώ επιτέλους να φύγω για το ταξίδι αναψυχής στο εξωτερικό που σχεδίαζα τόσο καιρό. Τώρα μπορώ κι εγώ να ψωνίσω την Luis Vuitton τσάντα που είχα βάλει πρόσφατα στο γουρλωτό μου μάτι. Τωρα ΝΑΙ, μπορώ κι εγώ να απολαύσω μικρές καθημερινές πολυτέλειες!!!

Ωρα για χορό!!!! Η μουσική του “La Cucaracha” διαπασών κι αρχίζω το τραγούδι:


ΑΛΟΓΟΣΚΟΥ-ΦΗ
ΑΛΟΓΟΣΚΟΥ-ΦΗ
ΚΑΤΟΥΡΙΕΜΑΙ ΑΠΟ ΧΑΡΑΑΑ
ΠΟΥ ΜΟΝΟΡΟΥ-ΦΙ
ΠΟΥ ΜΟΝΟΡΟΥ-ΦΙ
ΤΟΝ ΗΠΙΑ ΓΙ’ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑΑΑ

ΤΣΑ – ΤΣΑ – ΤΣΑ!!!

ΟΛΕ!!!

Οχι άλλος ύπνος!

Στο δάσος που ζω, μπορώ να πω ότι έχω καταντήσει πλέον ο άγρυπνος φρουρός.
Το βράδυ που η φύση ησυχάζει, τα δύο γουρλωτά μου μάτια παραμένουν ανοιχτά για πολλές ώρες. Η μόνη μου παρέα, η Βερονίκη, μια ευτραφής λευκή κουκουβάγια με πυκνό φτέρωμα και επίσης γουρλωτά μάτια, που μου κρατά συντροφιά...

- Τι έγινε, anima? πάλι αϋπνίες έχεις?
- Ασε με Βερονίκη, έχω κοιμηθεί όλη τη μέρα πέντε ώρες και παρόλ'αυτά, κάθομαι στη μέση του πουθενά, με τα μάτια ορθάνοιχτα και κοιτάω το κενό.
- Εμ, βέβαια. Πώς να κοιμηθείς αφού το ροχαλητό του Συμεών και του Αγαθάγγελου ακούγονται σε όλο το δάσος??
- Δεν είναι το ροχαλητό του σκύλου και της πάπιας, Βερονίκη. Είναι η κραυγή της ψυχής που δεν ησυχάζει.
- Μην μιλάς έτσι, anima, ανατριχιάζω.
- Κλείνω τα μάτια και μέσα μου νιώθω σεισμό, ταραχή, κύμα, λάβα, ουρλιαχτό...
- Θα φύγω! Σταμάτα.
- Το ήξερες εσύ ότι ο ύπνος είναι ο ξάδερφος του θανάτου?
- ....... (?)
- Κάπου το είχα διαβάσει αυτό. Δεν θυμάμαι πού. Ο ύπνος και ο θάνατος είναι συγγενείς.
- ....... (!)
- Βερονίκη, εσύ πώς περνούσες τις νύχτες σου πριν με γνωρίσεις?
- Ευχάριστα!
- Εγώ πάλι, μοναχικά...

Ετσι περνώ τις νύχτες μου εδώ και δυόμιση χρόνια. Δυστυχώς ένα βράδυ που κυριαρχούσε ο ύπνος στο δικό μου το κεφάλι, το ξαδερφάκι του έκανε υπερωρίες κι από τότε τις νύχτες μετράω τα αστέρια, ακούω τον άνεμο, μιλάω με τη Βερονίκη και παρακαλάω να μην είναι η τελευταία νύχτα της ζωής μου ή της ζωής αυτών που αγαπώ, μέχρι τελικά ο ύπνος να νικήσει.

Και εκεί, στο σκοτάδι και στην ησυχία, ταξιδεύω σε μέρη απίστευτα, βλέπω πρόσωπα και βιώνω γεγονότα απερίγραπτα, που ακόμα δεν τολμώ να μοιραστώ με τους εκλεκτούς μεν, ελάχιστους δε αναγνώστες, γιατί στο τέλος εγώ θα τα γράφω, εγώ θα τα διαβάζω. Και μέσα σ'αυτόν τον μαγικό κόσμο, τον άυλο, τον αέρινο, τον σκοτεινό, παραμονεύω πάντα, μήπως μου την πέσει το "ξαδελφάκι" και πιαστώ στη φάκα σαν ερασιτέχνης ποντικός!

Ολοι εσείς οι υπναράδες, σκεφτείτε πόση ζωή χαρίζετε στον ύπνο και πόση σας απομένει μέχρι να σκάσει μύτη και το άλλος, ο εγωιστής συγγενής του.

Και τώρα που σας έφτιαξα, πάω να την πέσω!

ΚΟΥΑΞ!!!

Λυπάμαι...

Σήμερα είμαι λυπημένο βατραχάκι.

Εχει συννεφιά στο δάσος κι η λιμνούλα μου έχει ένα χρώμα πρασινο-καφέ που με μελαγχολεί αφάνταστα.

Η φίλη μου η Αρκουδίτσα έχει γενέθλια και για άλλη μια φορά θα τα περάσει βαρετά και άχαρα, στην σπηλιά της, με τους γονείς αρκούδους. Τόσα χρόνια περιμένει να γίνει κάτι στη ζωή της που θα ανατρέψει τα πάντα. Εχει καλή δουλειά, έχει δική της σπηλίτσα, είναι όμορφη και καλή, αλλά δεν έχει βρει ακόμα το άλλο της μισό αρκούδι. Σε κάθε γενέθλιά της συνειδητοποιώ ότι της δίνω πάντα την ίδια ευχή, «Του χρόνου θα είναι διαφορετικά. Του χρόνου θα ειναι σούπερ». Εφτασε πάλι το «του χρόνου»…..

_________


Η φίλη μου η Ποντικίνα έχει τόσα πολλά να προσφέρει στη μικρή μας κοινωνία. Είναι γρήγορη, δραστήρια, ζωηρή, έξυπνη και καλή. Εχει σύντροφο-ποντικό, έχει δική της ποντικο-φωλιά, μα κάθεται άπραγη, ακίνητη, σφηνωμένη σε μια κατάσταση αδράνειας.

__________

Η δε ειρωνία είναι ότι αυτό που λείπει στη μία, το έχει η άλλη…

__________

Εγώ, είμαι απλώς ένας μικρός βάτραχος. Ζω στη λιμνούλα μου, έχω τον πάπιο Αγαθάγγελο και τον σκύλο Συμεών - τους κολλητούς μου - έχω και μια δουλειά που οι περισσότεροι στο δάσος θεωρούν καλή. Φαινομενικά δεν μου λείπει τίποτα. Φαινομενικά.

Λυπάμαι που είμαι απλώς ένα αμφίβιο και τίποτα περισσότερο. Αν ήταν στο χέρι μου, σίγουρα και η Αρκουδίτσα και η Ποντικίνα θα είχαν λίγο διαφορετική ζωή από αυτήν που έχουν.

Λυπάμαι που εκεί έξω υπάρχουν τόσα και τόσα αξιόλογα πλάσματα που μπορούν να προσφέρουν, να αγαπήσουν, να δουλέψουν, να ξεχωρίσουν και να ανταμειφθούν, αλλά παραμένουν στη σκιά, με τα μάτια θλιμμένα.


Με λυπημένα μάτια με κοιτάς
Και ΄γω αλλού το βλέμμα μου γυρίζω
Το ξέρω πως μες στην ψυχή πονάς
Δεν θέλω όμως να δεις ότι δακρύζω

Το ξέρατε ότι...

Το ξέρατε ότι εμείς τα βατραχάκια είμαστε πολύ βολικά πλασματάκια? Ναιαι, ναιαι!!! Μας πετάτε στο νερό? Πανηγύρι!!! Βουτιές, πατητές, διασκέδαση, φλερτ!!! Μας βγάζεις έξω?? Ουουου, ηλιοθεραπεία, χορός, τραγούδι, άθληση!!! Κάποιοι άξεστοι μάς φωνάζουν και cold-blooded, αλλά εμείς δεν μασάμε, καθώς δεν έχουμε δόντια σαν τα δικά σας, καννίβαλοι!!!

Το ξέρατε ότι εμείς τα βατραχάκια έχουμε χαριτωμένα αυτάκια??? Ναιαιαι, ναιαιαι!!! Ειναι στρογγυλούτσικα, χαριτωμένα, γούτσου-γούτσου τυμπανάκια στο πλάι του όμορφου κεφαλιού μας. Οχι σαν κάτι γαϊδάρες που ξέρω, που οι αυτάρες τους φτάνουν μέχρι το ταβάνι!!!

Να μην αναφερθώ στις θεϊκές, σούπερ σέξυ, καλλίγραμμες γάμπες μας!!! Αυτό το ξέρατε??? Ειναι κομψές, λεπτές, γυμνασμένες γι’αυτό κι εμείς δεινοί κολυμβητές!!! Τα δε όμορφα δαχτυλάκια μας βεντουζάρουν όπου γουστάρουν με αποτέλεσμα να είμαστε ΚΑΙ ξεχωριστοί αναβάτες!!!

Να μην ξεχάσω!!! Το ξέρατε ότι κάποιοι συγγενείς μου είναι και αλεξιπτωτιστές?? Τα δικά τους τα χεράκια είναι αλεξιπτωτάκια και πηδάνε και πετάνε στα δεντρακια και γελάνε. Μια φορά το δοκιμασα κι εγώ και ... ΣΠΛΑΤ! Ευτυχώς η θεία Ζηνοβία έπαιρνε τον υπνάκο της κάτω από το δέντρο εκείνη την ώρα και έτσι το αποτέλεσμα ήταν η θεία να έχει ένα μεγάλο καρούμπαλο και πονοκέφαλο για μια βδομάδα, ενώ εγώ να βλέπω καρέκλα και να κλαίω. Τι πόνος....

Δεν θα σας πω σήμερα τίποτ’ άλλο για εμάς τα βατραχάκια γιατί θα ζηλέψετε (ή θα σκυλοβαρεθείτε). Αχ.... πόσα από εμάς έχουν ήδη γίνει διάσημα στην τηλεόραση, το τραγούδι, ακόμα από την αρχαιότητα...

Προς το παρόν, σηκώνω ψηλά την κολλώδη γροθιά μου για να βροντοφωνάξω στους.... γκουρμέ αναγνώστες:

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ, ΓΟΜΑΡΙΑ
ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΤΡΑΧΟ-ΠΟΔΑΡΙΑ !!!

Ουστ! Καννίβαλοι.

anima rana

anima rana λέγομαι
και είμαι βατραχάκι
στα νούφαρα ακροβατώ
και πέφτω στο νεράκι

ο κόσμος γύρω σκοτεινός
μοιάζουν όλα με βάλτο
μα βατραχάκι είμαι εγώ
θα φύγω μ'ένα σάλτο

η γλώσσα μου πολύ μακριά
βουτάει εντομάκια
μα η ψυχή μου απ' τη ζωή
άρπαξε χαστουκάκια

όμως εγώ χαμογελώ
και παίζω σαν παιδάκι
anima rana λέγομαι
ψυχή από βατραχάκι

.....καλώς ορίσατε στη λιμνούλα μου!