Λυπάμαι...

Σήμερα είμαι λυπημένο βατραχάκι.

Εχει συννεφιά στο δάσος κι η λιμνούλα μου έχει ένα χρώμα πρασινο-καφέ που με μελαγχολεί αφάνταστα.

Η φίλη μου η Αρκουδίτσα έχει γενέθλια και για άλλη μια φορά θα τα περάσει βαρετά και άχαρα, στην σπηλιά της, με τους γονείς αρκούδους. Τόσα χρόνια περιμένει να γίνει κάτι στη ζωή της που θα ανατρέψει τα πάντα. Εχει καλή δουλειά, έχει δική της σπηλίτσα, είναι όμορφη και καλή, αλλά δεν έχει βρει ακόμα το άλλο της μισό αρκούδι. Σε κάθε γενέθλιά της συνειδητοποιώ ότι της δίνω πάντα την ίδια ευχή, «Του χρόνου θα είναι διαφορετικά. Του χρόνου θα ειναι σούπερ». Εφτασε πάλι το «του χρόνου»…..

_________


Η φίλη μου η Ποντικίνα έχει τόσα πολλά να προσφέρει στη μικρή μας κοινωνία. Είναι γρήγορη, δραστήρια, ζωηρή, έξυπνη και καλή. Εχει σύντροφο-ποντικό, έχει δική της ποντικο-φωλιά, μα κάθεται άπραγη, ακίνητη, σφηνωμένη σε μια κατάσταση αδράνειας.

__________

Η δε ειρωνία είναι ότι αυτό που λείπει στη μία, το έχει η άλλη…

__________

Εγώ, είμαι απλώς ένας μικρός βάτραχος. Ζω στη λιμνούλα μου, έχω τον πάπιο Αγαθάγγελο και τον σκύλο Συμεών - τους κολλητούς μου - έχω και μια δουλειά που οι περισσότεροι στο δάσος θεωρούν καλή. Φαινομενικά δεν μου λείπει τίποτα. Φαινομενικά.

Λυπάμαι που είμαι απλώς ένα αμφίβιο και τίποτα περισσότερο. Αν ήταν στο χέρι μου, σίγουρα και η Αρκουδίτσα και η Ποντικίνα θα είχαν λίγο διαφορετική ζωή από αυτήν που έχουν.

Λυπάμαι που εκεί έξω υπάρχουν τόσα και τόσα αξιόλογα πλάσματα που μπορούν να προσφέρουν, να αγαπήσουν, να δουλέψουν, να ξεχωρίσουν και να ανταμειφθούν, αλλά παραμένουν στη σκιά, με τα μάτια θλιμμένα.


Με λυπημένα μάτια με κοιτάς
Και ΄γω αλλού το βλέμμα μου γυρίζω
Το ξέρω πως μες στην ψυχή πονάς
Δεν θέλω όμως να δεις ότι δακρύζω