ΤΑΤΤΟΟ

Η καλή μου φίλη αρκουδίτσα, αποφάσισε μες την ντούρλα του Σαββάτου να κάνει την μικρή της επανάσταση (για δεύτερη φορά βεβαίως-βεβαίως) κάνοντας το δεύτερο, ναι, το ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΕΒΑΙΩΣ-ΒΕΒΑΙΩΣ τατουάζ της!!!

Και επειδή ήθελε παρέα (και ίσως συμπαράσταση) αποφάσισε να πάρει μαζί της λέτε ποιόν????

Εμένα! (εδώ γελάνε)

Αφού της έκανα το απαραίτητο κήρυγμα (αφού έχεις ήδη ένα, κρίμα τα λεφτά σου, σαν ναυτεργάτης θα είσαι, σαν κατάδικος θα μοιάζεις, θα πονέσεις, δεν θα μπορείς να δώσεις αίμα για έναν ολόκληρο χρόνο, δεν θα μπορείς να κάνεις ηλιοθεραπεία ή μπάνιο αύριο που θα πάμε στην πλαζ και ότι άλλο μου ήρθε εκείνη την ώρα στο μυαλό) εκείνη με άκουσε υπομονετικά, σκεπτικά, σοβαρά, σχεδόν προβληματισμένη και μετά άναψε ένα τσιγάρο, χαμογέλασε και είπε: «οκ Άνιμα. Λοιπόν, στις 5 σε περιμένω να πάμε παρέα». Κι εγώ ξεροκατάπια και είπα ένα απλό «καλά».

Στις πέντε φτάσαμε μπροστά στο ύποπτο κτίριο. Μια μεγάλη γκρι επιγραφή με μυστηριώδη γράμματα έδειχνε φανερά ότι βρισκόμασταν στο σωστό μέρος. Χτυπάει η αρκουδίτσα με λαχτάρα το κουδούνι. Εγώ με τέχνη έριξα δήθεν κάτω ένα δίευρω και σκύβοντας έβαλα στην κάτω σχισμή της πόρτας ένα μικρό αλλά παχύ χαρτόνι με σούπερ κόλλα, το οποίο σφήνωσε και η αρκουδίτσα έσπρωχνε να ανοίξει αλλά η πόρτα δεν υποχωρούσε. Σηκώθηκα και με ύφος ανήσυχο της είπα «Κλειστά είναι? Δεν πειράζει, μπορούμε να έρθουμε μια άλλη....» και τραβάει μια κλωτσιά η αρκουδίτσα στην πόρτα που τραντάχτηκε όλη η είσοδος και ένας ύποπτος νεαρός πετάχτηκε από το διαμέρισμα του ισογείου να δει τι συμβαίνει. «Τι έγινε?» ρώτησε. Εγώ κοιτούσα την βιτρίνα του απέναντι μαγαζιού ενώ η αρκουδίτσα προσπαθούσε να ξεκολλήσει από τα δάχτυλά της το χαρτονάκι που είχε μαζέψει από κάτω. «Καλά, ποιός μαλάκας το πέταξε αυτό εδώ??». Εγώ έψαχνα στην τσάντα μου τη θήκη των γυαλιών ηλίου μου κι έκανα πως δεν άκουσα.

Ο νεαρός μας ζήτησε να τον ακολουθήσουμε στο ύποπτο διαμέρισμα του ισογείου. Μπαίνοντας μάς περίμεναν αναπαυτικοί καναπέδες και τραπεζάκια πάνω στα οποία υπήρχαν άλμπουμ με φωτογραφίες για να διαλέξει ο πελάτης το σχέδιο του τατουάζ του. Η αρκουδίτσα είχε ήδη αποφασίσει κι έτσι ζήτησε να δει φωτογραφίες σχετικές με το θέμα που την ενδιέφερε. Όση ώρα κοιτούσαμε τις φωτογραφίες, η αρκουδίτσα είχε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό της και μια όψη γεμάτη θαυμασμό για τα έργα τέχνης που έβλεπε μπροστά της. Εγώ ξύνιζα τη μούρη μου και σε κάποιες φάσεις ανατρίχιαζα κιόλας διότι τα συγκεκριμένα τατού είχαν γίνει σε αρκετά ευαίσθητα σημεία του σώματος. Της υπενθύμισα ότι αν άλλαξε γνώμη μπορούμε να φύγουμε. Εκείνη, λες και είχα μιλήσει σε κουφό, μου απάντησε με την ερώτηση «αν ποτέ σου έκανες τατουάζ, τι θα έκανες?». Βουβάθηκα για λίγο (κι έτσι την άφησα ήσυχη να δει τις υπόλοιπες φωτογραφίες) και μετά απάντησα «το σύμβολο του ‘v for vendetta’».

Αφού η αρκουδίτσα διάλεξε λοιπόν τι ήθελε, περάσαμε στην αίθουσα βασανιστηρίων. Ενας άλλος νεαρός, επίσης ύποπτος, φόρεσε χειρουργικά γάντια άρχισε να ετοιμάζει τα εργαλεία της φρίκης. Εγώ άρχισα να γουρλώνω τα ήδη γουρλωτά μου μάτια. Η αρκουδίτσα με κοίταξε με αποδοκιμασία. «Σταμάτα πια, ακόμα δεν αρχίσαμε και κάνεις έτσι?» Ο ύποπτος νεαρός με κοίταξε και ρώτησε «μετά θα κάνετε κι εσείς?» κι εγώ γούρλωσα ακόμα περισσότερο τα μάτια μου που κόντεψαν να βγουν από τις κόγχες τους και απάντησα χαμογελώντας «Οχι» και πλησίασα την πόρτα.

Η αρκουδίτσα ξάπλωσε σε ένα ιατρικό κρεββάτι και άπλωσε την γάμπα της μπροστά στον ενθουσιασμένο ύποπτο νεαρό. Αυτός τέντωσε τα δάχτυλά του σαν πιανίστας που ετοιμάζεται να παίξει Ραχμάνινοφ και καθάρισε με αντισηπτικό την γάμπα που βρισκόταν μπροστά του.

Άρχισε η διαδικασία. Τα εργαλεία της φρίκης πήραν μπρος. Βζζζζζνννννννν.... ο ύποπτος νεαρός, με το εργαλείο στο χέρι, άρχισε να πλησιάζει τη γάμπα. Κοιτούσα μια το εργαλείο, μια τη γάμπα. Το εργαλείο, τη γάμπα, το εργαλείο... τη γάμπα... το εργαλείο... το πάτωμα... τον τοίχο... το ταβάνι... το κλιματιστικό.... το ταβάνι.... την αρκουδίτσα....

ΖΝΤΟΥΠ!!!

«ΕΕΕΕΕΕΕ!!!! ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΒΡΕ ΑΝΙΜΑ!!!!»

Πετάχτηκα στον αέρα. Η αρκουδίτσα με κοιτούσε με μάτια μισόκλειστα έτοιμη να με αρπάξει απ’το λαιμό. Ο ύποπτος νεαρός με πλησίασε απειλητικά. Με σήκωσε από κάτω, άνοιξε την πόρτα και με παρέδωσε σε άλλον ύποπτο νεαρό, ψηλό, με μαλλιά ράστα και χαμόγελο πλατύ. Και οι δύο μουρμούρισαν κάτι. Με άφησαν στο καναπεδάκι της αίθουσας αναμονής, ο ένας επέστρεψε στην αίθουσα βασανιστηρίων και ο άλλος μου έφερε νερό. Από το διπλανό δωμάτιο ακούστηκαν γέλια.

Ανασκουμπώθηκα. Επιστράτευσα όλο το θάρρος που μπορεί να έχει ένα βατράχι και ξαναπήγα να βρω την αρκουδίτσα και τον ύποπτο. Τους βρήκα χαμογελαστούς, να συνεχίζουν το έργο που είχαν αφήσει στη μέση εξαιτίας μου. Πλησίασα με δισταγμό και τους κοίταξα. Μετά κοίταξα και τη γάμπα. Ηταν ωραία. Ηταν ένα καλλιτέχνημα σε εξέλιξη. Ο ύποπτος νεαρός αναβαθμίστηκε σε ύποπτο καλλιτέχνη στα μάτια μου. Του χαμογέλασα. «Πολύ ωραίο το κάνετε. Πάρα πολύ ωραίο». Αυτός μου είπε ότι όταν θα τελείωνε, θα μου έδειχνε κι άλλα σχέδια που έχει κάνει.

Τελειώνοντας, ο ύποπτος καλλιτέχνης πράγματι μας έδειξε ένα σωρό σχέδια. Πανέμορφα. Σκίτσα μεγάλα και μικρά, διαφορετικά από όλα όσα είχα δει μέχρι εκείνη τη μέρα. Άλλα μυστηριώδη, άλλα επαναστατικά, άλλα παραμυθένια, μα όλα πολύ όμορφα και πραγματικά έργα τέχνης. Ο ύποπτος καλλιτέχνης έπαψε να είναι ύποπτος. Παρέμεινε καλλιτέχνης.

Επιστρέφοντας στην αίθουσα αναμονής μάς περίμενε ο άλλος ύποπτος νεαρός, με το μακρύ μαλλί και το πλατύ χαμόγελο, που μου είχε φέρει νερό. Κι αυτός έπαψε να είναι ύποπτος. Παρέμεινε χαμογελαστός και ευγενής. Η αρκουδίτσα πλήρωσε και φύγαμε.

Βγαίνοντας από το κτίριο, είδα κάτω το χαρτονάκι με την κόλλα. «Τι βλακώδης ιδέα» σκέφτηκα. Εσκυψα, το μάζεψα και το πέταξα στον πρώτο κάδο αχρήστων που είδα στο δρόμο. Η αρκουδίτσα απόρησε, αλλά δεν ασχολήθηκε με αυτή μου την κίνηση. Ηταν ενθουσιασμένη με το νέο της απόκτημα. «Σ’αρέσει?» με ρώτησε. Της χαμογέλασα και της είπα «Ναι, μου άρεσει. Με γεια».

Ετσι έμπρακτα είδα ότι δεν πρέπει να βάζουμε «ταμπέλες» στους ανθρώπους. Μπορεί ο πιο άκακος στην όψη να είναι και ο πιο επικίνδυνος, ενώ ο φαινομενικά ύποπτος να είναι από τους πιο τίμιους, καλλιεργημένους και σοβαρούς ανθρώπους.

Οσο για την αρκουδίτσα, με ή χωρίς τατουάζ, παραμένει το ίδιο καλό πλάσμα που ξέρω, με τα ίδια προτερήματα και ελαττώματα και με τον ίδιο εκρηκτικό και ξεχωριστό χαρακτήρα.

Με γεια σου φίλη αρκουδίτσα και μπράβο στα παιδιά για την καλή δουλειά που έκαναν στη γάμπα σου!!!