Lakis From Switzerland!

Λείπω! ναιαιαι, λείπω εδώ και μία εβδομάδα και υποτίθεται ότι επιστρέφω τέλος του μήνα. Λέω υποτίθεται, γιατί δεν ξέρω αν θα επιστρέψω ή αν θα τηλεφωνήσω στον εργοδότη μου να του πω ένα "αι σιχτίρ, μου έφαγες τη ζωή, παραιτούμαι!".

Βρίσκομαι με τον κολλητό μου τον πάπιο και τσαλαβουτάμε από λιμνούλα σε λιμνούλα. Η ζέστη δυνατή μα το νερό κρύυυο, μπρρρρ, μπούζι, ωχ-ωχ-ωχ, ρατ-ρατ-ρατ (δόντια που χτυπάνε) και μόλις βγαίνω από το νερό, αου-αου-αου καίγονται τα κολλώδη πατουσάκια μου...

Προχτές αρωματίστηκα, στολίστηκα και πήγα για καφέ με τον πάπιο, ένα ζευγάρι φίλων και τον Λάκη, που τον έβλεπα για πρώτη φορά.

Εκεί που πίναμε τον καφέ μας (μεταξύ μας, εγώ έπινα σόδα γιατί αυτές τις μέρες τρώω σαν ΒΟΔΙ), ο πάπιος και ο φίλος του (όχι ο Λακης) πάνε να δουν (τι αλλο...) το γκολ του Μέχικο στη συμπαθή Αρχεντίνα. Μένω εγώ, η Π. και...... ο Λάκης!!!

Μετά από ένα λεπτό σιγής, παίρνει την πρωτοβουλία η Π. και ακολούθησε ο παρακάτω μοναδικός διάλογος:

Π: Λάκη, εσύ από πού είσαι?
L: (Lakis): Ε, εγώ από Ελβετία κατάγομαι, αλλά μένω στην Αθήνα.
Π: Από Ελβετία? (συμπληρώνω κι εγώ "Από Ελβετία? α, τι ωραία!")
L: Ναι. (με μια μικρή νότα απορίας στην απάντησή του...)
Α (άνιμα): Πας συχνά εκεί?
L: Ε, ναι. Αφού οι γονείς μου εκεί ζούνε.
Α: Ελα βρε!!! Και έχεις πάει πρόσφατα???????
L: ...... (απορία) το Πάσχα εκεί ήμουν.
Π: Ωραία η Ελβετία. Εμείς όταν ερχόμασταν από τη Γερμανία στην Ελλάδα, περνούσαμε απο εκεί. Ολο τούνελ, τούνελ, τούνελ. Αλλά ωραίο μέρος (θαυμασμός!!)
Α: Κι εγώ είχα πάει πριν μερικά χρόνια. Φανταστικά! Πολύ ωραία! (νοσταλγία...)
L: ..... (αμίλητος μάς κοιτάζει λες και είμαστε εξωγήινοι)
A: Και από που είσαι?
L: Τι "από πού"
A: Από πού? Γενεύη, Ζυρίχη, Λωζάννη???
(παρένθεση, μέσα στην καφετέρια ο πάπιος και ο φίλος του πανηγυρίζουν το γκολ της Αρχεντίνα)
L: Ε? ΤΙ? ΤΙ ΛΕΤΕ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ? ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΙΒΑΔΙΑ ΕΙΜΑΙ!!!!
(εκείνη τη στιγμή ακούγεται ο πάπιος "τι έκανε ρε φίλε το φάντασμα???")

Σοκ!

Κοιταζόμαστε με την Π.
"Βρε άνιμα, Ελβετία δεν άκουσες κι εσύ?"
Εγώ εντωμεταξύ έχω πάρει μια χαρτοπετσέτα και καθαρίζω τα αυτιά μου.
"Τι?? Ε, ναι. Ελβετία άκουσα".

Σκάμε στα γέλια. Με δάκρυα στα μάτια τον κοιτάμε και ξαναγελάμε. Η Π ξεστομίζει την τελική ατάκα: "Βρε τον Λάκη! Λειβαδιά ε? Ωραία και η Λειβαδιά! Ε, εντάξει, δεν είναι Ελβετία, αλλά δεν έχει σημασία, ωραία είναι κι εκεί".

Ο Lakis μας κοιτάζει αποχαυνωμένος. Δεν τολμώ να σκεφτώ τι γνώμη σχημάτισε για εμένα, ένα βάτραχο, συγγενή του Κέρμιτ, που επιπλέον διαπρέπει στην επιχείρηση όπου εργάζεται και για την Π η οποία είναι αυτό που λέμε "το κρυφό χαρτί" των ομαλών Ελληνο-Τουρκικών μας σχέσεων.

Η Αρχεντίνα κέρδισε το Μέχικο. Η Ελβετία έγινε Λειβαδιά. Και ο Lakis έγινε Βασιλάκης.

Τι Λωζάννη, τι Κοζάνη....
Χιόνια η μια και χιόνια η άλλη.

Υ.Γ. Οταν επιστρέψω στη λιμνούλα μου με το καλό, θα κλείσω ένα ραντεβού με τον καλύτερο Ω.Ρ.Λ. της πόλης.