ΠΑΙΖΩ ΣΕ ΔΙΑΦΗΜΗΣΗ!!!

- Αχ, αχ, σταμάτα, τρελλή και ανισόρροπη, με έπνιξες στην πούδρα
- Υπομονή κύριος άνιμα, υπομονή, πρέπει σβήσει μαύρος κύκλος από μάτια σας. Το διαφήμηση πρέπει να είναι τέλειος.
- Τι παπάρα ξάδερφο που έχω, τι παπάρα..
- Οχι κύριος άνιμα, όχι βρίζει παπάρα κύριος κέρμιτ. Κύριο κέρμιτ καλό.
- Εμ βέβαια αγάπη μου, τι θα έλεγες εσύ? Πλούσια σ'εχει κάνει ο "κύριο κέρμιτ"!
- αχ, κύριος άνιμα...

(ΝΤΟΥΠ! ΝΤΟΥΠ! ΝΤΟΥΠ!) Χτύπημα στην πόρτα

- Ούρσουλα, έτοιμος ο 'Ανιμα? Πρέπει να τελειώνουμε κάποια στιγμή!!!
- Ναι, ναι, έτοιμο άνιμα. Τώρα έρτει.
- Τι *%@#΄~ ξάδερφο έχω...
- Ελα, κύριο άνιμα, έτοιμο. Φύγει τώρα, το κύριο κέρμιτ περιμένει.

Ανοίγω την πόρτα του καμαρινιού που με είχε στριμώξει η χοντρή Ούρσουλα και με πάστωνε. Χοροπηδάω βιαστικά, για να φτάσω στο τέλος του διαδρόμου, να ανοίξω την πόρτα, να βγω στο πίσω μέρος του στούντιο για να βρω εκεί κάτι τύπους με καπέλλα, μάυρα γυαλιά και τηλεβόες, καρεκλίτσες και κάτω από μια μεγάλη λευκή ομπρέλλα ένα τραπέζι με άφθονο κρύο νερό.

- Αϊντε κυρ Ανιμα. Μια ώρα να σε βάψουν? Ο Κέρμιτ περιμένει.
- Με συγχωρείτε (ο Κέρμιτ να πάει να @#$&*!).
- Λοιπόν! Ολοι έτοιμοι? Βάλτε τον Ανιμα στη θέση που πρέπει, ειδοποιήστε τον Κέρμιτ και ξεκινάμε.

Σαν το χαζό επανέλαβα δεκαπέντε φορές την ίδια και την ίδια κίνηση. Σαν αμόρφωτος και βλάκας χοροπηδούσα δήθεν στη μέση του πουθενά, τρα-λα-λα, τρα-λα-λα, τρα-λαα-λααααα, μέχρι που - ΩΧ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΑΝΤΙΟ ΚΟΣΜΕ!!!!

- Πού πας βρε 'Ανιμα? (ο εκνευριστικός σκηνοθέτης) Δεν είπαμε θα συνεχίσεις να χοροπηδάς και θα σταματήσεις μπρος στο αυτοκίνητο? Πόσες φορές θα το πούμε??

- Τι λες χρυσέ μου? Τι χρωστάω να πάω στα θυμαράκια εγώ, επειδή εσείς είστε τρελλοί και...

- ΣΚΑΣΜΟΣ! (ώπα? τι έγινε ρε παιδιά?). ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΣΟΥ!! ΤΩΡΑ!!!

Δεν λέω, τους το χάλασα πολλές φορές το διαφημηστικό, στο τέλος όμως το πήρα απόφαση ότι αν δεν το κάνω όπως το θέλουν, δεν θα φύγω ποτέ από 'δω (κι έτσι έχασα και τον τσαμπουκά που έγινε στο blog της 'Αννας) κι έτσι ολοκληρώσαμε το γύρισμα:

Ενα εντυπωσιακό αυτοκίνητο έρχεται με μεγάλη ταχύτητα κατά πάνω μου. Αλλά εγώ, ως γνωστός βλάκας είπαμε, δεν καταλαβαίνω (από χωριό βλέπεις, τι να καταλάβω), συνεχίζω το χοροπηδητό, κουάξ, κουάξ, τι ωραία, τι καλά (η ψυχή μου το ξέρει) και επειδή δεν είμαι ένας απλός βλάξ-κουάξ, είμαι ξεχωριστό βλήμα, αποφασίζω να σταματήσω μπροστά από το αυτοκίνητο για να σκεφτώ δήθεν αν άφησα ανοιχτό το θερμοσίφωνα φεύγοντας απ'το σπίτι.

Και - ΚΡΙΙΙΙΙΙΧΧΧΧΧΧ-ΧΧΧΧ-ΧΧΧ απότομα φρεναρίσματα, χειρόφρενα, ανάποδα τιμόνια, χριστοπαναγίες, μούντζες (αυτά τα κόψανε, βεβαίως, βεβαίως) και το όχημα σταματάει σε απόσταση αναπνοής από την κορμάρα μου. (μεταξύ μας, τότε κι ο Κέρμιτ τον έβρισε τον σκηνοθέτη για την ηλίθια ιδέα του και έτσι ο ξάδερφος ανέβηκε πάλι στην εκτίμησή μου). Μετά από μια μικρή διακοπή, για να πιεί λίγο νερό ο Κέρμιτ που τα'χε παίξει και για να τον πουδράρει λίγο η Ούρσουλα γιατί τον είχε λούσει κρύος ιδρώτας, η τελική σκηνή:

- "Ε, συνάδελφε" (σώπα... μήπως πήραμε και τα ίδια λεφτά για αυτήν τη διαφήμηση ξαδερφούλη?) "κάνε στην άκρη"

Κι εγώ, ο επίμονα χαζοβιόλης της υπόθεσης, κάνω ένα κουάξ, και βγαίνω από την πορεία του αυτοκινήτου.

Και ο ξάδελφος κοιτά την κάμερα:

- "Βατράχια..." (ε, ναι χρυσέ μου. Βατράχια. Κι εσύ κι εγώ. Βα-τρά-χια!!!)

Μετά την ολοκλήρωση της διαφήμησης ο Κέρμιτ βγήκε από το αυτοκίνητο, ήρθε προς το μέρος μου, με αγκάλιασε σφιχτά και με λίγο σπασμένη φωνή μου είπε "ευχαριστώ".

Η τελευταία διαφήμηση της BMW είναι ίσως και η καλύτερη που έχω δει (ε, είμαστε και ομορφόσογο).

Τι τραβάω γι'αυτούς που αγαπώ.....