η ζωή είναι ΣΟΥΠΕΡ!

Το βατραχάκι άνιμα ράνα, τον τελευταίο καιρό τα έχει δει όλα. Τα γουρλωτά του μάτια έχουν γίνει σαν κουμπότρυπες από την κούραση. Το χαριτωμένο πράσινο δέρμα του έχει ζαρώσει. Η μακριά του γλώσσα βγαίνει βαριεστημένα ταυτόχρονα με ένα χασμουρητό για να πιάσει καμιά μυγούλα ήδη μισοπεθαμένη, διότι οι φυσιολογικές τού ξεφεύγουν πλέον.

Φλομπ. Φλομπ. Χοροπηδά κουρασμένα. Κοιτά ψηλά τον ουρανό και ψάχνει κανένα σύννεφο με αστείο σχήμα για να ξεχαστεί. Κοιτά ψηλά τον ουρανό.... ψηλά τον ουρανό.... Όμορφος που είναι ο ουρανός. Μεγάλος, προστατευτικός, γαλάζιος. Ήρεμος. Φωτεινός. Βελούδινος.

Και ξαφνικά, ακούει μουσική! Γλυκές νότες, γλυκό πιάνο, ηλιαχτίδες παντού. Και τότε καταλαβαίνει και χαμογελά. Τι ξεχωριστό βατραχάκι που είναι! Ενα βατραχάκι αλλιώτικο από τ’άλλα. Ένα βατραχάκι με σκοπό, όχι ένα απλό και περαστικό βατραχάκι από αυτή τη ζωή. Ένα βατραχάκι που χαίρεται όταν οι άλλοι είναι χαρούμενοι και χαίρεται διπλά όταν είναι η αιτία της χαράς των άλλων.

Κοιτά ψηλά τον ουρανό και μες τα σύννεφα βλέπει τη μαμά του να του χαμογελά και να του λέει «μπράβο, με κάνεις περήφανη».

Και τα κουρασμένα μάτια του βουρκώνουν, το δέρμα του δείχνει πιο φωτεινό και πράσινο, τα χείλη του χαμογελούν.

Κουάξ. Κουάξ. Βρίσκει τη δύναμη και πηδά στο επόμενο νούφαρο ζωηρά. «Θα επανέλθω» σκέφτεται. «Η ζωή είναι σούπερ!».

Τι όμορφη που είναι η ζωή. Τι άσχημη προσπαθούμε να την κάνουμε άθελά μας.