Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ...

Γεννιόμαστε…
Μωρά, απαλά, ροζ, παχουλούτσικα, χαμογελαστά, εκφραστικά, γεμάτα αγάπη και δίψα για ζωή. Όλοι μας λατρεύουν, κανείς δεν μένει ασυγκίνητος σ’ένα χαμόγελό μας ή σ’ένα δάκρυ μας. Μας φροντίζουν, μας φιλούν, μας προσέχουν, μας προστατεύουν, μας προσφέρουν τα πάντα, μας υποδέχονται στη ζωή με δόξα και τιμή….

Μεγαλώνουμε…
Παιδάκια, χαριτωμένα, ζωηρά, δυνατά, έξυπνα, μοιάζουμε εκπληκτικά στον έναν από τους δυο γονείς και νιώθουμε περήφανοι γι’αυτό, γεμάτα ενέργεια και δίψα για γνώση. Όλοι μας μιλάνε με ένα συγκεκριμένο τρόπο σαν να παριστάνουν ότι είμαστε μεγάλοι, μας ρωτάνε ποιόν αγαπάμε πιο πολύ, τον μπαμπά ή τη μαμά, η γιαγιά μάς κακομαθαίνει, ο μπαμπάς μάς μαθαίνει τι πρέπει να απαντάμε όταν μας ρωτούν τι ομάδα είμαστε. Το βράδυ μάς λένε παραμύθια, για κοριτσάκια που γίνονται πριγκίπισσες, για αγοράκια που σώζουν πριγκίπισσες, για βατραχάκια που γίνονται πρίγκηπες, για ζωάκια που κινδυνεύουν από τον κακό λύκο και πάντα στο τέλος γλυτώνουν, όπου όλοι ζουν καλά κι εμείς καλύτερα….

Απογειωνόμαστε…
Εφηβοι, αντιδραστικοί, με νεύρο, δύναμη, δροσιά και αντοχή, κοιτάμε στον καθρέφτη και θυμώνουμε με τα σπυράκια που εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο στο πρόσωπό μας, τα κορίτσια βάζουμε μολύβι ματιών κρυφά από τους γονείς μας, τα αγόρια ξυρίζουμε τα ανύπαρκτα γένια (και θα μετανιώσουμε πικρά μια δεκαετία αργότερα), ερωτευόμαστε για πρώτη φορά, βουλιάζουμε στο όνειρο, ζωγραφίζουμε καρδούλες στα τετράδιά μας, γράφουμε λευκώματα και μάς προσγειώνουν οι γονείς μας που μάς υπενθυμίζουν ότι πρέπει να διαβάζουμε, να είμαστε καλοί μαθητές, να σπουδάσουμε, να γίνουμε σπουδαίοι, να τους κάνουμε περήφανους….

Ενηλικιωνόμαστε…….
Νέοι και ωραίοι, με προσωπικό στυλ, με γούστο, με χαρακτήρα και προσωπικότητα, με πολλές παρέες, πολλή διασκέδαση, πολύ έρωτα, σπουδάζουμε κάτι που ίσως μας αρέσει - ίσως όχι, βγαίνουμε με έναν γκόμενο ή γκόμενα που ίσως μας αρέσει - ίσως όχι, βγάζουμε δίπλωμα αυτοκινήτου και κοκορευόμαστε γι’αυτό, βιαζόμαστε να γίνουμε μεγάλοι και τραννοί γιατί είμαστε τόσο κοντά στο στόχο μας. Τουλάχιστον έτσι νομίζουμε….

Προσγειωνόμαστε……..
Απόφοιτοι, περήφανοι, έτοιμοι για όλα, βγαίνουμε από το κτίριο του Πανεπιστημίου και λέμε ότι μετά τις καλοκαιρινές διακοπές θα βρούμε δουλειά (μην πέσουμε και με τα μούτρα…). Θάλασσα, φλερτ, μπαράκια, μωράκια, διασκέδαση, κέφι, σφηνάκια. Το Καλοκαίρι φεύγει, έρχεται το Φθινόπωρο, ο Χειμώνας, η Άνοιξη και ξανά το Καλοκαίρι και δυό τρία Καλοκαίρια ακόμα. Κι εμείς πλησιάζουμε τα πρώτα –άντα και κάνουμε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που νομίζαμε ότι θα κάναμε σ’αυτήν την ηλικία. Κούριερ, διανομές πίτσας και σουβλακίου, γκαρσόνια, ΑΝΕΡΓΟΙ. Ζηλεύουμε αυτούς που βρήκανε δουλειά, αυτούς τους τυχερούς, αυτούς που είχαν τις άκρες. Κι εμείς, οι κουτοί, οι ανόητοι, οι προδομένοι τα βάζουμε με την τύχη μας.

Κάποιοι βρίσκουμε την πολυπόθητη δουλειά! Νιώθουμε ευλογημένοι! Πανηγυρίζουμε, κερνάμε τους φίλους με τον πρώτο μας μισθό. Υπολογίζουμε ότι στην επόμενη πενταετία θα έχουμε μια καλή θέση στον οργανισμό στον οποίο εργαζόμαστε. Κάνουμε όνειρα, σχέδια, πλάνα. Και ενώ τα χρόνια περνούν, κάποιοι χωρίς τα δικά μας χαρίσματα, προχωρούν, μάς προσπερνούν κι εμείς, κουτοί, ανόητοι, προδομένοι, τα βάζουμε με την τύχη μας.

Και οι μεν και οι δε, θυμώνουμε με την αφέλειά μας, θυμώνουμε για τα ψέμματα που μας είπαν όταν ήμασταν παιδιά. Παραμύθια! Ο βάτραχος δεν γίνεται πρίγκηπας και το φτωχοκόριτσο θα γίνει καθαρίστρια στην καλύτερη περίπτωση. Ο κακός ο λύκος κερδίζει στο τέλος. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το μικρό αν γλυτώσει απ’το μεγάλο, πεθαίνει από την πείνα. Η κολοκύθα παραμένει κολοκύθα και ποτέ δεν θα γίνει χρυσή άμαξα. Ο Αγιος Βασίλης έχει πεθάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Δεν υπάρχει η Καλή Νεράιδα. Ο Πινόκιο ήταν ένα κούτσουρο.

Γερνάμε……..
Γερνάμε στην ψυχή, στο σώμα, στο πνέυμα. Βλέπουμε παλιούς συμμαθητές μας να έχουν γίνει υπουργοί και να παραμυθιάζουν τον κοσμάκη. Βλέπουμε κυβερνήσεις να κοροϊδεύουν τους λαούς. Βλέπουμε ανθρώπους να σκοτώνουν ανθρώπους, παιδιά, ζώα. Βλέπουμε κάμερες παντού, βλέπουμε μικροτσίπ και υποκλοπές. Βλέπουμε τα ίδια πρόσωπα να βραβεύονται, τις ίδιες ομάδες να κερδίζουν, τους ίδιους ηθοποιούς να πρωταγωνιστούν, τα ίδια προϊόντα να διαφημίζονται, τα ίδια ψέμματα να μας λένε, ξανά και ξανά και ξανά! Τα μαλλιά μας ασπρίζουν, τα πρόσωπά μας σπάνε βλέποντας τόση ασχήμια. Τράπεζες που επειδή μάς αγαπούν, μας δίνουν δάνεια και μας έχουν δούλους για μια ζωή. Εργοδότες που για το καλό της χώρας, ανοίγουν εργοστάσια, μας προσλαμβάνουν και μετά από είκοσι χρόνια μας απολύουν και πάνε στη Βουλγαρία. Προϊσταμένους, που για το καλό της υπηρεσίας, μας εξοντώνουν στη δουλειά και παίρνουν αυτοί τα εύσημα και τις παχυλές αυξήσεις. Κυβερνήσεις που για το καλό της Δημοκρατίας μάς υποδούλωσαν, μας βούτηξαν στο ψέμμα, μας κορόιδεψαν για τα καλά, μας χρησιμοποίησαν, μας πούλησαν για ψίχουλα…..

Πεθαίνουμε…….
Άλλοι πρόωρα. Άτυχα. Άδικα. Περαστικοί από αυτή τη πικρή ιστορία που λέγεται ζωή, χωρίς να προλάβουν να κάνουν τίποτα για να αλλάξουν τα πράγματα.
Άλλοι στα βαθιά γεράματα. Τους λένε τυχερούς που έζησαν τόσα χρόνια. Αλλά είναι άραγε; Ποιός είναι τυχερότερος τελικά; Αυτός που βλέπει το θρίλλερ μέχρι το τέλος και ζει όλη του τη φρίκη; ή αυτός που την ώρα της πιο τρομαχτικής σκηνής του κόβεται το ρεύμα; Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος φίλοι μου.

Ο ΠΙΟ ΤΥΧΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ, ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΝΑΛΙ!

ΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙ!

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΓΟΥΣΤΟΥ ΜΑΣ. ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ, ΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΑΚΡΙΒΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ.