3.26.2006

Οχι άλλος ύπνος!

Στο δάσος που ζω, μπορώ να πω ότι έχω καταντήσει πλέον ο άγρυπνος φρουρός.
Το βράδυ που η φύση ησυχάζει, τα δύο γουρλωτά μου μάτια παραμένουν ανοιχτά για πολλές ώρες. Η μόνη μου παρέα, η Βερονίκη, μια ευτραφής λευκή κουκουβάγια με πυκνό φτέρωμα και επίσης γουρλωτά μάτια, που μου κρατά συντροφιά...

- Τι έγινε, anima? πάλι αϋπνίες έχεις?
- Ασε με Βερονίκη, έχω κοιμηθεί όλη τη μέρα πέντε ώρες και παρόλ'αυτά, κάθομαι στη μέση του πουθενά, με τα μάτια ορθάνοιχτα και κοιτάω το κενό.
- Εμ, βέβαια. Πώς να κοιμηθείς αφού το ροχαλητό του Συμεών και του Αγαθάγγελου ακούγονται σε όλο το δάσος??
- Δεν είναι το ροχαλητό του σκύλου και της πάπιας, Βερονίκη. Είναι η κραυγή της ψυχής που δεν ησυχάζει.
- Μην μιλάς έτσι, anima, ανατριχιάζω.
- Κλείνω τα μάτια και μέσα μου νιώθω σεισμό, ταραχή, κύμα, λάβα, ουρλιαχτό...
- Θα φύγω! Σταμάτα.
- Το ήξερες εσύ ότι ο ύπνος είναι ο ξάδερφος του θανάτου?
- ....... (?)
- Κάπου το είχα διαβάσει αυτό. Δεν θυμάμαι πού. Ο ύπνος και ο θάνατος είναι συγγενείς.
- ....... (!)
- Βερονίκη, εσύ πώς περνούσες τις νύχτες σου πριν με γνωρίσεις?
- Ευχάριστα!
- Εγώ πάλι, μοναχικά...

Ετσι περνώ τις νύχτες μου εδώ και δυόμιση χρόνια. Δυστυχώς ένα βράδυ που κυριαρχούσε ο ύπνος στο δικό μου το κεφάλι, το ξαδερφάκι του έκανε υπερωρίες κι από τότε τις νύχτες μετράω τα αστέρια, ακούω τον άνεμο, μιλάω με τη Βερονίκη και παρακαλάω να μην είναι η τελευταία νύχτα της ζωής μου ή της ζωής αυτών που αγαπώ, μέχρι τελικά ο ύπνος να νικήσει.

Και εκεί, στο σκοτάδι και στην ησυχία, ταξιδεύω σε μέρη απίστευτα, βλέπω πρόσωπα και βιώνω γεγονότα απερίγραπτα, που ακόμα δεν τολμώ να μοιραστώ με τους εκλεκτούς μεν, ελάχιστους δε αναγνώστες, γιατί στο τέλος εγώ θα τα γράφω, εγώ θα τα διαβάζω. Και μέσα σ'αυτόν τον μαγικό κόσμο, τον άυλο, τον αέρινο, τον σκοτεινό, παραμονεύω πάντα, μήπως μου την πέσει το "ξαδελφάκι" και πιαστώ στη φάκα σαν ερασιτέχνης ποντικός!

Ολοι εσείς οι υπναράδες, σκεφτείτε πόση ζωή χαρίζετε στον ύπνο και πόση σας απομένει μέχρι να σκάσει μύτη και το άλλος, ο εγωιστής συγγενής του.

Και τώρα που σας έφτιαξα, πάω να την πέσω!

ΚΟΥΑΞ!!!

4 comments:

Anna said...

Ανατριχιασα!!
Οχι οτι θα χασω και τον υπνο μου βεβαια... κι αν μου ερθει κι ο ξαδερφος ενω κοιμαμαι ακομα καλυτερα :)

Ο υπνος ειναι απαραιτητος για να ζεις την υπολοιπη μερα/ζωη στο maximum. Αν δεν του χαριζεις εστω αυτες τις ελαχιστες ωρες σκεψου μηπως τελικα του χαριζεις εμμεσα ολοκληρη τη μερα/ζωη σου.

Νicola Beerman said...

...να υποθεσω οτι ανηκεις και εσυ στο κλουμπ το δικο μας που δεν πιστευουμε στη μεταθανατον ωραια ζωη αλλιως δεν θα'δινες τοση σημασια στο ξαδερφο του υπνου...

Παντως σε καποιο βιβλιο που διαβασα ο χαρος ηρθε με αστικο λεωφορειο,πηρε τον μοναδικο επιβατη απο την σταση(ανιδεο για το τι συμβαινει...)κι οταν του προτεινε να κατεβει δυο στασεις πιο πριν,ο επιβατης αρνηθηκε γιατι ηθελε λεει,να φθασει στον προορισμο του...
Καπως ετσι ερχεται ο ξαδερφος...χωρις να τον καταλαβεις,κι οχι με καπες και δρεπανι,για να μην σου δωσει ουτε την ευκαιρια να παλεψεις...

anima rana said...

Αnna, δεν έχεις άδικο. Θα προσπαθήσω να του χαρίσω τις ελάχιστες ώρες - ούτε λεπτό περισσότερο ομως!! χε χε

Nicola, μου άρεσε πολύ η ιστορία με το λεωφορείο. Σ'ευχαριστώ.

Anonymous said...

You have an outstanding good and well structured site. I enjoyed browsing through it » » »