4.25.2009

I'm back


Επέστρεψα αρτιμελής από το ταξίδι στην "έδρα" (μου θυμίζει πάρε-δώσε μαφίας όλο αυτό) και με χαρά είδα ότι δεν κατέρρευσαν οι αγορές (ακόμα) βεβαίως-βεβαίως.


Διότι, θα καταρρεύσουν! Αυτό είναι το μόνο βέβαιο φίλες και φίλοι μου!


Αν εξαιρέσω λοιπόν το παραπάνω θλιβερό (γι'αυτούς που τα'χουν χοντρά και θα τα χάσουν όπου να'ναι - διότι εμείς τι είχαμε, τι χάσαμε βεβαίως-βεβαίως) γεγονός, μπορώ με χαρά να πω ότι πέρασα Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΑ !


Ήρθε και το Πάσχα μετά και μας έκατσε στο στομάχι με τα αρνιά, τα κατσίκια, τα αυγά και τα συκώτια (τελευταία χρονιά φέτος, του χρόνου χορτόσουπα!) και, όπως καταλαβαίνετε, ήρθε και βάρυνε το βατραχάκι Ανιμα Ράνα, γι'αυτό και εξαφανίστηκε στη λιμνούλα του για λίγο.


Η επιστροφή στο κοτέτσι μου επιφύλασσε μια έκπληξη. Οι μεγάλοι γύπες πήραν γραμμή από την μεγάλη "έδρα" (αυτή που πήγα εγώ είναι η "μικρή έδρα" - ακούγομαι τελείως cosa nostra τώρα, το ξέρω..) πως πρέπει να "καταργήσουν" κάποιες θέσεις βεβαίως-βεβαίως και μαζί με τις θέσεις να "καταργήσουν" και την προσέλευση στο κοτέτσι αυτών οι οποίοι κατέχουν αυτές τις θέσεις, βεβαίως-βεβαίως.


Και μαντέψτε! Target group τους? Ο παλιοί, που έχουν ματώσει από τη φαγούρα, και που εύκολα μπορούν να μας αποχωριστούν χωρίς να μας λείψουν γιατί ούτως ή άλλως τη δουλειά τους την έκαναν άλλα κορόιδα, όχι αυτόι (βεβαίως-βεβαίως)!


Και ξαναμαντέψτε! ΔΕΝ θέλουν να φύγουν, βεβαίως-βεβαίως! Τι τους τραβάνε οι γύπες από τις ουρές, τι τους τσιμπάνε με μανία, οι γριές κότες και κόκκορες δεν το κουνάνε ρούπι!


Εννοείται πως δεν είναι εύκολο όταν είκοσι και είκοσι πέντε χρόνια είσαι ένας κόκκορας-τσιφλικάς και μια κότα παχουλή (μια όμορφη πουλάδα) δεν θες με ΤΙΠΟΤΑ να ξεβολευτείς από την ωραία σου γωνίτσα στο κοτέτσι, διότι βεβαίως-βεβαίως, έχεις μάθει τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον να κάνεις μια δουλειά αρκετά ξεκούραστη και σαφώς καλοπληρωμένη (για τις υπηρεσίες που προσφέρεις), οπότε, στην ηλικία των σαραντα-φεύγα ετών, ΠΟΥ, ΠΕΣ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΠΟΥ, σκέφτεσαι και αντιστέκεσαι.


Αν όμως σκεφτείς ότι τα χρυσά αυγά που σου δίνουν είναι τουλάχιστον τα διπλάσια από αυτά που θα έπαιρνες αν το κοτέτσι έκλεινε (διότι αν συνεχίσουμε να πληρώνουμε ΚΑΙ αυτούς που δουλεύουν ΚΑΙ αυτούς που κάθονται, ε, πως να το κάνουμε, δεν θα μας βγει ο λογαριασμός), δεν θα το'βλεπες κάπως αλλιώς το όλο σχέδιο?


Δεν θέλω να πω περισσότερα, γιατί πρώτον δεν είμαι σαραντα-φεύγα, δεύτερον δεν είμαι είκοσι και εικοσιπέντε χρόνια στο κοτέτσι και τρίτον είμαι βατράχι, όχι πουλερικόν, και δεν έχω συμπεριληφθεί στη διαδικασία των αρχι-γυπαίων. Οπότε, θα κατηγορηθώ ότι μιλάω από θέση ισχύος.
Οφείλω όμως να πω ότι, ανάμεσα στις κότες και τους κόκκορες που θέλουν να διώξουν οι γύπες, υπάρχουν και κάποιοι που δεν ξύνονται, κάποιοι που εξακολουθούν και εργάζονται και προσφέρουν. Δυστυχώς όμως, ο μισθός τους εξακολουθεί να μην συμβαδίζει με την παραγωγικότητά τους, οπότε μπαίνουν κι αυτή στη μαύρη λίστα...


'Οπως και να'χει, σε όποια κατηγορία κι αν ανήκουν, το θέμα είναι οτι αν σε ένα χρόνο από τώρα το κοτέτσι κλείσει, κι εγώ θα φύγω κι ας είμαι βατράχι (μη σας πω ότι θα'μαι και πρώτο-πρώτο στη σειρα). Κι εγώ, κι εσύ, κι ο άλλος κόκκορας, κι η άλλη κότα. Όλοι μαζί θα φύγουμε και θα πάρουμε από τα τρία αυγά, το μακρύτερο!


Τουλάχιστον εγώ δεν θα κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο φωνάζοντας "γιατί δεν δέχτηκα την προσφορά πριν ένα χρόνοοοοο? πόσο μ....... είμαιαιαι???"


Σας φιλώ στη μούρη και τώρα πάω να παίξω το keyboard μου, διότι αύριο έχω πρόβα με το γκρουπάκι μου (ναι, εκτός από βατράχι που δουλεύει σε κοτέτσι, είμαι και καλλιτέχνης, πανάθεμά με!).


Το βατραχάκι Ανιμα Ράνα και δύο κρεμανταλάδες που παίζουν ντραμς και ηλεκτρική κιθάρα, ξεσηκώνουν τη γειτονιά κάθε σαββατοκύριακο!


Από εμάς εμπνεύστηκαν οι διαφημιστές του γνωστού παγωτού, με τον παππού να λέει "να φύγετε! να πάτε αλλού!"


Κουάξ!

7 comments:

patsiouri said...

Εντωμεταξύ, ότα πρόκειται για κόσμο που έχει καβατζώσει μπάτζετ να ζήσουν και τα εγγόνια του (από τα ενοίκια που θα εισπράττουν εννοώ...), κι'εγώ δεν τους λυπάμαι καθόλου.
Κάτι μικρομεροκαματιάρηδες που ψάχνουν για δουλειά πάλι στα 50 τους είναι για λύπηση.
Κι'εμείς οι νεώτεροι, ελλείψει άλλων επιλογών, πάμε και σερβιτόροι που λέει ο λόγος!

Ούφ!
Καλώς ξαναβρεθηκαμε!

anima rana said...

Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι από αυτούς δεν ξύνονται τόσο, αλλά δουλεύουν. Δυστυχώς όμως, όχι τόσο όσο θα'πρεπε. Κι έτσι, είναι στη λίστα. Ξέρω 50άρηδες και 60άρηδες που δουλεύουν σε παλιοδουλειές για το μεροκάματο και φτύνουν αίμα για να τα καταφέρουν. Αυτοί, ναι, θα τους άξιζε κάτι καλύτερο....
Καλώς σας ξαναβρήκα.

marilia said...

...κι εμείς παίζαμε μαντ(ου)ολίνο, αλλά δεν κάναμε έτσι!

σνουποφιλί στο πράσινο μαγούλι σου

anima rana said...

Xα χα χα χα! Ναι, ακριβώς έτσι! φιλάκι στο σνουπένιο μετωπάκι σου!

Ασκαρδαμυκτί said...

Εσύ, τουλάχιστον, και να κλείσει το κοτέτσι έχεισ καβάτζα μουσική καριέρα.
Τι να πω κι εγώ ο καημενούλης που το μόνο όργανο που ξέρω να παίζω δεν μου εξασφαλίζει το μέλλον μου;

Γιάννης Καραμήτρος said...

Πράγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να τους λυπάμαι ή να πω: καλά να πάθουν...

Λονδίνο έχω πάει 4 φορές, η τελευταία το 2007.

marilia said...

Βατραχάκι, απ' τη δήλωσή σου για επιστροφή, κοντεύει μήνας!!!
Ελπίζω μόνο να 'σαι καλά.

αρφ