8.31.2008

Σαν μια σταγόνα βροχής - ΙΙ

Κάθισαν αναπαυτικά στα αφράτα καθίσματα. Απαλή μουσική έπαιζε από τα ηχεία του πανάκριβου καφέ πασίγνωστου ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας.

Ένα κομψά ντυμένο γκαρσόνι τους είχε υποδείξει πού να καθίσουν και ήδη έπαιρνε παραγγελία από την Μόνικα, την οποία γνώριζε καλά αφού ήταν εκλεκτή πελάτισσα.

Η Χαρά είχε αφαιρεθεί χαζεύοντας το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων. Δεν το είχε ποτέ δει από την συγκεκριμένη οπτική γωνία.

«Πόσο ωραίο βλέπουν τον κόσμο οι πλούσιοι» σκέφτηκε.

«Κάθονται και πίνουν τον καφέ τους, τρώνε το πρωινό ή ένα ελαφρύ γεύμα, με καλοντυμένους σερβιτόρους πάνω από τα κεφάλια τους, με δροσερή ατμόσφαιρα το Καλοκαίρι και ζεστή θαλπωρή το Χειμώνα, κουβεντιάζοντας για τις επενδύσεις τους, τα ταξίδια τους, τα ψώνια τους, τον ακριβό γάμο που επρόκειται να κάνουν, το καινούριο αυτοκίνητο που αγόρασαν, κοιτώντας το κτίριο της Βουλής, με την όμορφη γαλανόλευκη να κυματίζει περήφανα..... Χα! Οι πλούσιοι.... Τι ξέρουν από ανεργία αυτοί? Τι ξέρουν από δυστυχία? Από αϋπνία? Εδώ η ηχομόνωση είναι τόσο καλή που επανάσταση να γινόταν έξω από τη Βουλή, αυτοί θα έπιναν το γαλλικό καφέ τους ή τον εσπρέσο τους, τρώνε τα κρουασάν τους, τα μπριοσάκια τους, τις σαλάτες τους και δεκάρα δεν θα έδιναν για τον πόνο και τον καημό των «απ’έξω». Πφφφφ.... Πλούσιοι. Ζουν στον κόσμο τους, το μόνο που τους νοιάζει είναι η δική τους καλοπέραση και τίποτε άλλο. Αχ, καημένη Ελλάδα, καημένη γαλανόλευκη, δείχνεις τόσο όμορφη, τόσο ατσαλάκωτη μέσα από αυτό το τζάμι, που σιχαίνομαι τον εαυτό μου που βρίσκομαι εδώ μέσα. Τι ήθελα και της μίλησα της ψωνισμένης?»

«Δεσποινίς!!» ακούστηκε η φωνή του σερβιτόρου.

«Χαρά!!» ακολούθησε η φωνή της Μόνικα, κάπως εκνευρισμένη. «Δεν ακούς που σου μιλάνε? Θα παραγγείλεις?»

Η Χαρά τινάχτηκε από τη θέση της, λες κι έβλεπε εφιάλτη. Αγριοκοίταξε τη Μόνικα και μετά με βλέμμα όλο συμπάθεια είπε στον σερβιτόρο «Έναν Ελληνικό διπλό σκέτο. Ευχαριστώ». Ο σερβιτόρος κοντοστάθηκε και έριξε το βλέμμα του στη Μόνικα.

Η Χαρά, αποφασισμένη να μην παίξει με τους όρους της Μόνικα για πολύ ακόμα, την κοίταξε με την ίδια απορία που κοιτούσε και ο σερβιτόρος και είπε «Τι? Δεν σερβίρουν Ελληνικό καφέ εδώ?».

Η Μόνικα την κοίταξε αδιάφορα και, κοιτώντας πια το γκαρσόνι και κάνοντάς του νόημα να φύγει, είπε «βεβαίως και σερβίρουν».

«Λοιπόν?» συνέχισε η Μόνικα με υπεροπτικό ύφος αυτή τη φορά. «Εχεις κάτι να μου πεις ή αδίκως χάνω το χρόνο μου μαζί σου?»

«Αδίκως? Αδίκως?» απάντησε η Χαρά εξοργισμένη. «Ξέχνα το. Κακώς σε πλησίασα, κακώς σου μίλησα. Τι δουλειά έχω εγώ εδώ με σένα?»
Είχε πλέον σηκωθεί όρθια και κρατούσε το τσαντάκι της. «Λυπάμαι πάρα πολύ για σένα. Η μητέρα μου λάτρευε τη μητέρα σου. Μέχρι την τελευταία της πνοή για εκείνη μιλούσε. Αλλά προφανώς η δική σου μεγαλοπιάστηκε γιατί δεν την είδα να καίγεται που η φιλενάδα της πέθαινε. Δεν ξέρω γιατί της υποσχέθηκα αυτή τη βλακεία, ότι θα έρθω να σε βρω να μιλήσουμε γι’αυτές. Δεν έχει νόημα, δεν υπάρχει λόγος.»

«Κάτσε κάτω» ήταν η απάντηση της Μόνικα. «Κάτσε κάτω ΤΩΡΑ».

Η Χαρά έκατσε, αλλά ακόμα κρατούσε το τσαντάκι της. Μπορεί να μην ήταν από πλούσια οικογένεια, αλλά σίγουρα ήξερε από τρόπους και καταλάβαινε ότι είχε δώση τροφή για σχόλια στους γύρω της.

«Δεν υπάρχει λόγος να πούμε τίποτα» ξαναείπε σε χαμηλότερο τόνο αυτή τη φορά και τα μάτια της σαν να ήταν πιο υγρα. «Δεν θα φέρει πίσω τη μαμά μου αυτή η συζήτηση...»

«Θα φέρει πίσω τη δική μου όμως» είπε η Μόνικα με παγερά αυστηρό ύφος.
«Θα φέρει πίσω την Ελένη Δρακά έτσι όπως τη γνώρισε και την αγάπησε η καλύτερή της φίλη, η Αλίκη Σωτηροπούλου. Γιατί, μάλλον δεν ξέρεις, η μητέρα μου δεν πέθανε προχτές. Πέθανε πριν πέντε χρόνια. Την ημέρα που η ψυχή της χάθηκε. Ψυχασθένεια είπαν οι γιατροί. Κατάθλιψη, τάσεις σχιζοφρένειας, λίγο απ’όλα? Δεν ξέρω. Ξέρω ότι γι’αυτό δεν ήρθε ποτέ στην κηδεία της μαμάς σου. Δεν ξέρω καν αν κατάλαβε πότε πέθανε η καλύτερή της φίλη. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι τα τελευταία πέντε χρόνια ζήσαμε στην κόλαση μαζί με τον πατέρα μου, του οποίου η καρδιά δεν άντεξε και πριν δυο χρόνια με άφησε μόνη να παλέψω με το θηρίο που έπρεπε να αποκαλώ ‘μητέρα’. Βλέπεις λοιπόν, ότι η κουβέντα αυτή δεν θα φέρει μόνο πίσω τη μαμά σου όπως την θυμάσαι, αλλά και τη δική μου, έτσι όπως δεν τη θυμάμαι πια...»

Η Χαρά είχε αφήσει το τσαντάκι της κάτω.

«Δεν ήξερα, συγνώμη» ψέλλισε. «Δηλαδή, ήξερα ότι ο πατέρας σου πέθανε από την καρδιά του και ήξερα ότι στην κηδεία δεν ήρθε η μητέρα σου γιατί ήταν άρρωστη, μα νόμιζα, όλοι νομίζαμε, ότι είχε καρκίνο... Συγνώμη.»

«Μη ζητάς συγνώμη» είπε ψυθιριστά η Μόνικα.

Το γκαρσόνι ήταν ήδη από πάνω τους. Σέρβιρε στη Μόνικα έναν εσπρέσσο, στη Χαρά τον Ελληνικό της και στη μέση άφησε μια πιατέλλα με κρουασανάκια και στρουντελάκια.

Αφού ήπιε μια γουλιά καφέ, η Μόνικα έβγαλε ένα κουτί τσιγάρα cartier και πρόσφερε στη Χαρά.

«Ευχαριστώ, δεν καπνίζω» απάντησε εκείνη.

«Και καλά κάνεις. Για πες μου τώρα, Χαρά Σωτηροπούλου....»

«Ε, δεν με λένε Σωτηροπούλου. Αυτό ήταν το πατρικό της μητέρας μου. Πώς σου’ρθε αυτό το επώνυμο?»

«Ετσι την αποκάλεσε τη μητέρα σου η δική μου την ώρα που πέθαινε. ‘Βρες τη κόρη της Αλίκης. Αλίκη Σωτηροπούλου. Αλίκη Σωτηροπούλου. Μην το ξεχάσεις. Πρέπει να μάθεις. Πρέπει να ξέρεις. Είναι η Αλίκη Σωτηροπούλου. Μιλα με τη Χαρά για την Αλίκη’. Στην αρχή δεν έδωσα καμία σημασία. Η μητέρα μου μόνο ασυναρτησίες έλεγε τα τελευταία πέντε χρόνια, όπως σου είπα. Δεν είχα κανένα σκοπό να ασχοληθώ με την Αλίκη Σωτηροπούλου, μέχρι που εμφανίστηκες κι εσύ στην κηδεία και μου ‘πες ότι το ίδιο σου είχε ζητήσει κι η δική σου μητέρα. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ασυναρτησίες της δικής μου, μα μια μοναδική στιγμή διαύγειας μετά από πέντε χρόνια παράνοιας. Μια μοναδική στιγμή διαύγειας τα τελευταία λεπτά της ζωής της.... Πες μου, λοιπόν Χαρά....»

«Χαρά Τρικάκη.»

«Χαρά Τρικάκη, λοιπόν, τι έχεις να μου πεις??»

10 comments:

marilia said...

Θα συνεχίσεις ή θα φάω όλα μου τα νύχια;

Σικελια said...

Μήπως θα μπορούσες να με ενημερώσεις όταν γράψεις και το τελευταίο μέρος; :ppp Αυτός ο ρυθμός είναι πολύ βασανιστικός.

Την καληνύχτα μου :)

Ασκαρδαμυκτί said...

Θα συμφωνήσω με την προλαλήσασα!
Επειδή, προσωπικά, αρχίζω ένα μυθιστόρημα απ' το τέλος, γίνεται να μου στείλεις με μεϊλάκι το τελευταίο μέρος;

Η πρώτη τρώει τα νυχάκια της που με τόσο κόπο αστάρωσα και έβαψα...

anima rana said...

Είστε ρεμάλια, ρε!!! Αφήστε τον συγγραφέα να κάνει τη δουλειά του ανενόχλητος, τραμπούκοι!!!!!

patsiouri said...

TI EXEI NA THS PEI EPITELOYS????????????
Η ΝΕΤ ΚΆΡΤΑ ΣΈΡΝΕΤΑΙ ΚΙ'ΕΣΎ ΜΕ ΓΥΡΊΖΕΙς ΝΑ ΨΗΘΏ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΆΛΛΗ!

daydreamer said...

Ακομα μια συγκλονιστικη ιστορια απο την anima rana κυριες και κυριοι!!!!!!Να σου πω υπαρχει περιπτωση αυτες οι δυο να ειναι αδελφες και η Χαρα να διεκδικει περιουσια απο τη Μονικα?Το βρηκα,το βρηκα??ε?ε?

Anonymous said...

Καλησπέρα

κατ αρχήν συγχωρήστε το θάρρος και την τόλμη μου για τούτο το μήνυμα
κι εμπιστευθείτε την αγνή μου πρόθεση και την διάθεση επικοινωνίας .

Κατά δεύτερον, θα ήθελα να σας πω, ότι τον τελευταίο καιρό κάνοντας σημαντική προσπάθεια ν ¨ανεβάσω¨ ένα δικό μου forum, με την καθάρια σκέψη
να συντροφεύει ανθρώπους ευαίσθητους, ρομαντικούς, διακριτικούς και μόνους,
είχα ένα καλαίσθητο και πολύ θελκτικό αποτέλεσμα το οποίο πραγματικά λάτρεψα .
Θα ήθελα να κλέψω λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας για να σας οδηγήσω στη διεύθυνση που υπάρχει το φιλόξενο ¨Σπιτάκι¨ μου :
www.e-agapimou.gr/forum/index.php

Αν θεωρήσετε ότι η προσπάθεια μου αυτή έστω και λιγάκι εκφράζει
έ ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ανταλλαγής μηνυμάτων και σκέψεων .
Μια συντροφιά εμπιστοσύνης που δεν θα διστάσει να συναντηθεί από κοντά για συζήτηση, για καφεδάκι, για ποτάκι, φαγητό η οτιδήποτε άλλο προκύψει .


Σας ευχαριστώ πολύ
*E*

Λινα said...

Καλησπέρα,
Υπέροχες ιστορίες, ναι τις διάβασα όλες, κρίμα που δεν τις είχα ανακαλύψει νωρίτερα :-( .
Ο τρόπος γραφής σου μοναδικός, και οι περιγραφές σου γλαφυρότατες. Ταξίδεψα, ένοιωσα μέρος των ιστοριών σου.
Συγχαρητήρια.:-)

marilia said...

Δεν έχει μείνει νύχι για νύχι. Και επιπλέον ανησυχώ και για σένα, βατ(ρ)αχάκι μου! Όλα καλά;;;

annamaria said...

Βατραχακιμου γλυκο
αστους να λενε...
γραψε μονο οταν εχεις κεφι
και εμεις μη σε νοιαζει....
τα νυχια τα φαγαμε
σειρα εχουν τωρα τα δακτυλα
μεχρι να φαγωθουν και αυτα ....
εχουμε καιρο....
Φιλακια πολλα και σου ευχομαι η χρονια αυτη να σου φερει ο,τι εχεις ποθησει περισσοτερο!