Απ’ότι φαίνεται τελικά είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τον χείμαρρο που λέγεται «επαγγελματική άνοδος» και «επαγγελματική καταξίωση».
Δεν ξέρω, ειλικρινά, αν αυτό που βιώνω λέγεται έτσι. Αν αυτό είναι όμως τελικά η ... επαγγελματική καταξίωση και άνοδος, πονάει πολύ!
Το κοτέτσι μας τρέχει σαν την ταχεία. Το φωνάζω «κοτέτσι εξπρές», όπως το «όριεντ εξπρές» της μακαρίτισσας της Άγκαθα Κρίστι που λατρεύω. Βέβαια στο «όριεντ» είχαμε και έγκλημα, αλλά πού ξέρεις? Και το «κοτέτσι εξπρές» δεν παέι πίσω!
Υποτίθεται ότι είμαστε σε πάρα πολύ καλό δρόμο, μιας που ένας νέος κόκκορας θα έρθει στην ομάδα μας ώστε να επωμιστεί κι αυτός μέρος της ατελείωτης δουλειάς μας. Μέχρι να εκπαιδευτεί, βέβαια, και να μπορέσει να μπει γερά στο παιχνίδι... εμένα θα με έχουν πάρει τέσσερις!
Το ασθενοφόρο βρίσκεται έξω από το κοτέτσι και όποτε κάνω να βγω, οι τέσσερις τύποι ντυμένοι στα λευκά, κάνουν ‘ντου’ από την πίσω πόρτα του οχήματος και βγάζουν το φορείο.
«Ετοιμη, Άνιμα?» ρωτούν κάθε φορά με χαμόγελο, μα εγώ τους κάνω μια γκριμάτσα και απογοητεύονται.
Προχτές πέρασε και ο κύριος Κόρακας, ο... νεκροθάφτης του δάσους! Μπήκε με τουπέ στο κοτέτσι λέγοντας με στόμφο και καμάρι «Πού είναι το βατράχι Άνιμα Ράνα? Το βατράχι σας λέω!!» και το κεφάλι μου εμφανίστηκε μέσα από μια ντουζίνα χρυσά αυγά!
«Αααα! Ώστε εδώ είσαι, μικρό αμφίβιο? Για πλησίασε, έχουμε και δουλειές!!»
Τον πλησίασα δειλά-δειλά κι όταν έφτασα δίπλα του, το μαύρο κοράκι έβγαλε τη μεζούρα κι άρχισε να μου παίρνει τα μέτρα!
«Οοοοχι, δεν θα την πατήσω όπως τότε που τα κακάρωσε ο κυρ Θύμιος το ρακούν και δεν είχα έτοιμη την κάσα και μου πήρε τη δουλειά ο ανταγωνιστής μου, ο Νυφίτσας!»
Εγώ τον κοίταζα με απορία, αλλά στεκόμουν ήσυχο κι ακίνητο βατραχάκι.
Ο κόρακας τελείωσε το μέτρημα, σήκωσε το ημίψηλο καπέλο του με σοβαρότητα και είπε:
«Τα σέβη μου. Κοίταξε μην παχύνεις άλλο από ‘δω και πέρα. Κύριοι, αντίο σας.»
Κι έφυγε.
«Να μην παχύνω άλλο από ‘δω και πέρα????» είπα κοιτάζοντας τις κότες γύρω μου. Αυτές με κοιτούσαν με την ίδια απορία που τις κοιτούσα κι εγώ, οπότε δεν μπήκα στον κόπο να ανοίξω διάλογο.
Γύρισα πίσω στη δουλειά μου, στα χρυσά αυγά μου. Τα αγαπώ πολύ αυτά τα αυγά. Μ’αρέσει να τα παρακολουθώ καθώς μεγαλώνουν, πως αναπτύσσονται και, κάποιες φορές, πως διαλύονται. Μαθαίνω πολλά από αυτά. Τόσο πολλά, που στο τέλος θα ξεχάσω ότι είμαι ένα απλό βατράχι και θα πιστέψω ότι είμαι ο Μίδας, που ότι έπιανε γινόταν χρυσός. Θα ξεχάσω ότι αυτά τα αυγά στην πραγματικότητα δεν είναι δικά μου, κι ότι δεν πρέπει να θυσιάσω και τη ζωή μου κλωσσώντας τα. Θα ξεχάσω ότι είμαι βάτραχος και θα νομίζω ότι είμαι κότα! Κουακ ή Κουάξ??
Λέτε?
Θέλω να πιστεύω ότι ο νέος κόκκορας, που μας έρχεται από το διπλανό κοτέτσι, θα με βοηθήσει πολύ κι έτσι θα μπορέσουμε κι οι δύο να έχουμε φυσιολογικές ζωές από ‘δω και πέρα.
Βέβαια, αυτό το κοτέτσι έχει και τα τυχερά του, αλλά θα σας τα αποκαλύψω στο επόμενο ποστάκι.
Ένα μόνο θα σας πω, κλείνοντας, για να σας δώσω μια ιδεά.
Πετάει ο βάτραχος?????
Εεεεεε????
Πετάει???
Σας φιλώ!
ΚουάΞ!
