Ανθρωποι, ένα παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χώρα πολύ μακριά από τη Βατραχο-λίμνη.
Μια χώρα πάρα πολύ επικίνδυνη και γεμάτη από τα χειρότερα πλάσματα αυτού του πλανήτη.

Αν ανήκουν σ’αυτόν τον πλανήτη δηλαδή. Δεν ξέρω αν εσείς τους έχετε δει. Στέκονται όλοι στα δύο πίσω πόδια τους, αλλάζουν κάθε μέρα χρώματα και εμφάνιση στο σώμα τους, οι ήχοι που βγάζουν είναι ακατανόητοι και πολύ παράξενοι και έχουν τρίχωμα παρά μόνο λίγο στο κεφάλι! Ναι, ούτε εγώ έχω τρίχωμα, αλλά εγώ είμαι ερπετοειδές. Αυτοί? Τι λογής πλάσματα είναι αυτοί?

Δεν έχουν καμία σχέση με τους κατοίκους της Βατραχο-χώρας. Δεν έχουν καμία σχέση με το ζωικό βασίλειο. Έχουν ‘κλέψει’ μερικά από τα χαρακτηριστικά μας για να μπορούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας και να μοιάζουν φυσιολογικοί, αλλά όλοι μας ξέρουμε ότι δεν είναι.

Έχουν δυο μάτια, μύτη, στόμα και δύο αυτιά, όπως περίπου όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη. Η ανατομία τους και ο τρόπος που αναπαράγονται μοιάζει πολύ με τη δική μας. Όμως αυτοί έχουν μια διαφορετική νοητική ικανότητα από εμάς και πάνω απ’όλα κάνουν κάτι που εμείς ποτέ δεν κάναμε, ούτε θα κάναμε ποτέ:

Καταστρέφουν!!!

Αυτήν την απίστευτη ιστορία, μας την είχε διηγηθεί η προ-προ-προ γιαγιά μου. Ήταν μια χρυσο-κίτρινη βατραχίνα, τραννή κι αγαπημένη βασίλισσα στην βατραχοχώρα.
Έλεγε ότι το συγκεκριμένο είδος είχε έρθει πριν από πάαααρα πολλά χρόνια από άλλο πλανήτη και είχε εγκατασταθεί στη Γη με υποχθόνιο σκοπό να υποδουλώσει και να εκμεταλλευτεί σιγά-σιγά όλα τα ζωντανά πλάσματα και τη φύση και στο τέλος να καταστρέψει ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτά τα πλάσματα ήταν και είναι εχθροί μας. Ύπουλοι εχθροί, που μέσα σ’όλα αυτά τα χρόνια κατάφεραν να επιβαρύνουν αρκετά τη Γη και πλέον βρίσκονται πολύ κοντά στον πρωταρχικό σκοπό τους, δηλαδή την ολική καταστροφή της.

Αυτά τα πλάσματα αυτοαποκαλούνται ‘Άνθρωποι’ και (σύμφωνα με αυτούς πάντα) η λέξη αυτή σημαίνει ‘ο ανώτερος των ζωντανών όντων’. Τι μας λές?

Η Χώρα που ζουν έχει εκατοντάδες χιλιάδες διαφορετικά ονόματα. Αυτοί βάφτισαν τη Χώρα, όπως αυτοί ήθελαν. Από τότε που εμφανίστηκαν στη Γη, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να τρώγονται μεταξύ τους και να αλληλοσκοτώνονται για να κλέψει ο ένας τη Χώρα, τα πλούτη και τον λαό του άλλου. Τσκ, τσκ, τσκ…. Ντροπή.

Κάποιοι από αυτούς τους... ανθρώπους, ήταν πιο ύπουλοι κι απ’τους ύπουλους, πιο καταχθόνιοι κι απ’τους καταχθόνιους, η χειρότερη εκδοχή τους είδους τους! Και ξέρετε τι έκαναν? Υποδούλωσαν το ίδιο τους το γένος, την ίδια τους τη ράτσα.

Άνθρωπος μισεί άνθρωπο. Άνθρωπος κοροϊδεύει άνθρωπο. Άνθρωπος ελέγχει άνθρωπο.

Αυτοί λοιπόν, οι ‘επίλεκτοι’, οι ‘ελίτ’ άνθρωποι, από την αρχή του κόσμου (τους) κάνουν πολέμους στο όνομα της ειρήνης. Αφήνουν τον κόσμο να υποφέρει για να περνάνε αυτοί καλά. Και, πάνω απ’όλα, δημιουργούν επίτηδες καταστάσεις, ώστε οι ‘απλοί’ άνθρωποι να τρώγονται μεταξύ τους για να μην μπορέσουν ποτέ να ενωθούν ενάντια στους ‘επίλεκτους’.

Διαίρει και βασίλευε…

Είναι πολύ έξυπνη η τακτική τους, τ’ομολογώ!
Στην αρχή, το παίζουν φιλάνθρωποι ηγέτες. Οι υπόλοιποι, οι ‘κοινοί’ τους πιστεύουν. Μετά, αρχίζουν σταδιακά να εκμεταλλεύονται τους ‘κοινούς’ προς δικό τους όφελος. Όταν οι ‘κοινοί’ αντιληφθούν ότι μάλλον κάποιος τους κοροϊδεύει, τσούπ!, τους δημιουργούν μια ίντριγκα, ώστε να τσακωθούν μεταξύ τους και να γίνουν εχθροί. Έτσι, όντας εχθροί, δεν θα συμμαχήσουν ποτέ ενάντια στους ‘ανώτερους’ ανθρώπους.

Δημιούργησαν τα όπλα δήθεν για να προστατέψουν τους ‘κοινούς’, αλλά στην ουσία τα χρησιμοποιούν για να τους εκβιάζουν.

Δημιούργησαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να ενημερώνουν τους ‘κοινούς’ για ό,τι συμβαίνει στον πλανήτη, αλλά στην ουσία τους γεμίζουν με ψέμματα και παραμύθια.

Οι ‘κοινοί’ δεν έχουν αρκετά χρήματα για να ζήσουν άνετα, οι ‘ελίτ’ τρώνε με χρυσά μαχαιροπήρουνα, αλλά στην τηλεόραση τους δείχνουν αυτούς που δεν έχουν να φάνε και ζουν στο δρόμο. Έτσι, οι ‘κοινοί’ δοξάζουν τη τύχη τους που γεννήθηκαν απλώς ‘κοινοί’ και όχι άστεγοι.

Όταν οι ‘κοινοί’ για παράδειγμα αγανακτήσουν και βγουν στους δρόμους να διαδηλώσουν, οι ‘ελίτ’ επίτηδες τους αφήνουν να κάνουν επεισόδια, να καταστρέψουν περιουσίες που ανήκουν σε άλλους ταλαίπωρους ‘κοινούς’. Τα δήθεν όργανα της τάξεως, τους κοιτούν απαθείς και δεν επεμβαίνουν, γιατί αυτές τις εντολές έχουν από τους ‘ελίτ’!

Αφήστε τους να σπάσουν το βιός των άλλων, ώστε οι άλλοι να αντιδράσουν και να γίνει ένας μικρός εμφύλιος μεταξύ ‘κοινών ανθρώπων’. Έτσι δεν θα φτάσουν ποτέ σ’εμάς.

Αφήστε τους στο γήπεδο να καταχτυπηθούνε, σαν αιμοβόροι εχθροί, δείξτε μετά στην τηλεόραση την κατάντια τους, κάντε εχθρούς τους τούς υπόλοιπους ‘κοινούς’ που θα τους έχουν δει να αλληλοχτυπιούνται στο γυαλί. Κάντε τους να μισιούνται όλοι θανάσιμα.
Έτσι δεν θα έχουν χρόνο να δουν τι κάνουμε εμείς και να μας εναντιωθούν.

Αφήστε τους να ξεσπάσουν ο ένας πάνω στον άλλον, κι όχι πάνω μας…

Αυτή είναι η ιστορία που είχε διηγηθεί η βασίλισσα-βατραχίνα πριν αμέτρητα χρόνια στη Βατραχοχώρα.

Έτσι, οι κουτοί άνθρωποι ζουν στο μεγάλο τους παραμύθι και δεν αντιδρούν, ό,τι και να συμβεί μπροστά στα μάτια τους. Και, πιστέψτε με, η φράση «κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» είναι άλλη μια μεγάλη ψευτιά των ‘ελίτ’ προς τους ‘κοινούς’. Το ανθρώπινο παραμύθι θα έχει πολύ άσχημο τέλος.

Γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος!!!

Αριστοφάνη..... Αποκαλύπτομαι!

Επιτέλους, άλλη μια εξοντωτική βδομάδα έφτασε στο τέλος της την Παρασκευή. Και σήμερα, Κυριακή, έχω αράξει σε μια αναπαυτική καρέκλα-πολυθρόνα σε ένα internet cafe και προσπαθώ να συνέλθω, να ανασκουμπωθώ και να γράψω. Μπαίνω στα blog σας και το μόνο που βλέπω είναι ... "Αποκαλύψεις"!

Το βατραχο-μυαλό μου έχει ξεχαρβαλωθεί και το ταρακουνάω πού και πού, μπας και κατεβάσω καμία ιδέα.

Θα αρχίσω με τα επαγγελματικά μου.

Πρόσφατα, ο κόκκορας προϊστάμενός μου μού έκανε την ετήσια αξιολόγησή μου και μου είπε ότι το κοτέτσι είναι πάρα πολύ ευχαριστημένο από εμένα!

Μπορεί να διαφέρω από τους υπόλοιπους. Δεν είμαι κότα. Είμαι βάτραχος. Αυτό δεν είναι μια αποκάλυψη? Ειμαι ΒΑΤΡΑΧΟΣ. Κι όταν πρέπει να κυκλοφορήσω ανάμεσα στους ανθρώπους, μεταμφιέζομαι κι εγώ σε άνθρωπο και αυτοί δεν παίρνουν είδηση τίποτα!

Είμαι μια ειδική περίπτωση. Ένας βάτραχος που ξέφυγε από ένα χημικό εργαστήριο και βρέθηκε σ’αυτό το αχανές δάσος. Περιπλανώμενος, κατέληξε σε μια λιμνούλα, μια γαλαζοπράσινη λιμνούλα, με όμορφα ροζ νούφαρα στην επιφάνειά της. Κι έμεινε εκεί. Εκεί βρίσκει τη γαλήνη και την ηρεμία. Εκεί κανείς δεν μπορεί να τον πειράξει.

Στο κοτέτσι που εργάζεται είναι ολοφάνερο ότι διαφέρει από τους υπόλοιπους. Γύρω του μόνο κότες και κόκκορες. Τα μεγάλα αφεντικά είναι γύπες…

Κι ο βάτραχος, παρόλο που δέχτηκε πόλεμο στο παρελθόν από πολλές κότες, κατάφερε να αποδείξει στους κόκκορες ότι είναι πολύτιμος και χρήσιμος στο κοτέτσι.

Οι κότες βεβαίως δεν κουράζονται ποτέ να βρίσκουν νέες αιτίες για να υποστηρίξουν πως ένας βάτραχος δεν έχει θέση σε κοτέτσι, αλλά εμένα όλα αυτά δεν με αγγίζουν καθόλου, μα καθόλου, γιατί όταν φεύγω από το κοτέτσι και γυρίζω στη λίμνη μου, οι κότες δεν υπάρχουν πια. Εκεί κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει. Εκεί είμαι εγώ, η λίμνη, ο πάπιος και ο σκύλος. Κανείς άλλος….

Λίαν συντόμως θα έρθει και ο νέος αρχι-γύπας. Θα είναι υπεύθυνος για το κοτέτσι και πάνω από όλους τους κόκκορες. Ισως να του φανεί παράξενο που ανάμεσα στα άσπρα, καφέ και γκρι πούπουλα θα ξεχωρίζει ένα πράσινο ερπετοειδές. Μπορεί να μην του αρέσει αυτό το γεγονός, μπορεί όμως και να τον ενθουσιάσει.

Δεν ξέρω, μα δεν ανησυχώ γιατί, εμένα με αγάπησε ακόμα κι ο Αριστοφάνης. Τι είναι ένας αρχι-γύπας μπροστά του? Τίποτα. Ποιός ασχολήθηκε ποτέ με τους γύπες? Ενώ με τους βατράχους. Αν με κοιτάξει παράξενα, ένα τραγούδι θα του πω:

….

«Βρεκεκέξ κοάξ κοάξ, βρεκεκέξ κοάξ κοάξ!
Ε, παιδιά της βρυσολίμνης,
στης φλογέρας το ρυθμό ας τραγουδήσουμε,
με γλυκόλαλη φωνή, βρεκεκέξ κοάξ κοάξ

Όπως στο βατραχονήσι, για του Διονύσου τη χάρη,
κάθε φορά το τραγουδάμε στην κανατογιορτή,
όπου ο κόσμος όλος φέσι και στην αγκαλιά τις ιερές χύτρες,
μπαίνει στο ναό μαγεμενος, βρεκεκέξ κοάξ κοάξ»

Και αν ο αρχι-γύπας μου πει «Σκασμός!!», εγώ θα συμπληρώσω:

«Οι Μούσες οι γλυκόλαλες εμένα μ’αγαπούν
κι ο Πάνας ο τραγόποδος που παίζει την καλαμοφλογέρα,
κι ο Φοίβος ο λυράρης εμένα μ’αγαπάει,
που εγώ του τρέφω τα καλάμια για τη λύρα, μες τη λίμνη.

Βρεκεκέξ κοάξ κοάξ, βρεκεκέξ κοάξ κοάξ!

Κι αν μου πει «Πάψε βρε, τραγουδοφάρα!!!» εεε, τότε κι εγώ θα φωνάξω όλα μου τα αδερφάκια και ....

«Πιο δυνατά θ' αρχίσουμε,
κι από τότε που με ήλιο απ' τα νεροκάλαμα πεταγόμασταν πιο έξω,
κι αρχινούσαμε τραγούδι
ανεβοκατεβαίνοντας όλες τις οκτάβες

ή του Δία τη βροχάρα αποφεύγοντας
και πέφτοντας στη λίμνη μέσα πλατς!
τραγουδούσαμε πλατς πλουτς!!
με μεγάλους παφλασμούς!!!

Θα σκούζουμε, θα σκούζουμε, όσο αντέχει ο λάρυγγας,
όλη μέρα!!!»

Γι’αυτό σας λέω. Τίποτα δεν με αγγίζει. Δεν είμαι κότα, είμαι ΒΑΤΡΑΧΟΣ. Έχω τη λίμνη μου και το μυαλό μου και εκεί κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να μπει.

ΟΣΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΥΠΑΡΧΩ!



Y.Γ. Αχ βρε Αρίστο, τι τις ήθελες τις.... «Όρνιθες» ???


Υ.Γ. 2 Και τώρα πάμε στα δικά μας.

Βρε τέρατα, τι να σας αποκαλύψω για τον εαυτό μου?


Ότι φοβάμαι τις κατσαρίδες, τα ασανσέρ και τον ύπνο?
Ότι το αγαπημένο μου ποτό είναι η βότκα-πορτοκάλι?
Ότι είμαι ΑΕΚ?
Ότι το αγαπημένο μου φαγητό είναι τα ζυμαρικά?
ή
Ότι παντρεύομαι τον Απρίλιο? (μην ζητάτε και συγκεκριμένη ημερομηνία, είπαμε, να αποκαλυφθώ, αλλά όχι και τόσο!)

Ικανοποιηθήκατε τώρα?

Λοιπόν. Εγώ δίνω τη σκυτάλη στους:

Ελέφαντα Ασκαρδαμυκτί
Ποιητή Λιάκουρα
και
Μπυράνθρωπο Νικόλα

Αυτά για την ώρα

Καλά κούλουμα σε όλους!!

Επικίνδυνη Αποστολή!

Πριν μια βδομάδα περίπου, επιτέλους, πληρώθηκα!!!

Πήρα έναν αρκετά συμπαθητικό μισθό, αλλά δικαιολογημένα, αφού μέσα σε ενάμιση μήνα έκανα όσες υπερωρίες δεν είχα κάνει όλη τη χρονιά.

Βέβαια, είχα ξεχάσει τι σχήμα και τι χρώμα έχει το χρήμα, μιας που στο κοτέτσι που εργάζομαι, οι γύπες-αφεντικά έχουν κάθε χρόνο τη φιλόζωη ιδέα να μας πληρώσουν δώρο Χριστουγέννων και μισθό δύο-τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα.

Καλωσύνη τους, βεβαίως-βεβαίως, αλλά μας τελείωσαν, τα ρημάδια τα λεφτά μας, το πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου! Και μη μου πείτε για το επίδομα ισολογισμού, γιατί αυτό όπως ήταν πήγε υπέρ πιστωτικής κάρτας, κύριε Διευθυντά!

Χμ... Τώρα που το σκέφτομαι, στην πραγματικότητα δεν έχουμε διευθυντή. Εφυγε από το κοτέτσι πριν δύο χρόνια, κρατώντας μια τεράστια μπλε σημαία με μία δάδα ζωγραφιστή πάνω της και φωνάζωντας χαρωπός συνθήματα ακαταλαβίστικα. Μετά από λίγο καιρό τον είδαμε να φιγουράρει σε περιοδικά κι εφημερίδες. Ούτε που κατάλαβα τι συνέβη, αλλά κάποιος κάστορας που είχε δουλέψει και εκτός δάσους, μου είπε ότι ο παλιός μας διευθυντής πλέον έχει σπουδαία θέση σε δημόσιο φορέα. Μάλιστα....

Ετσι, η θέση του διευθυντή στο χρυσό κοτέτσι, με τις κότες που κάνουν τα χρυσά αυγά, έμεινε κενή. Ολο λένε ότι θα καλυφθεί, αλλά ακόμα τίποτα. Υποθέτω ότι λίαν συντόμως πάντως, θα έχουμε νεο αρχι-γύπα!

Λίγο παρακάτω από το χρυσό κοτέτσι μου, βρίσκεται το εργαστήριο μελιού, όπου εργάζεται η φίλη μου η αρκουδίτσα. Εκεί τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.

Διευθυντές παντού! Ολοι γυρίζουν μόλις φωνάξεις «κύριε Διευθυντά!». Ιδίως αυτοί που απασχολούνται στα μελίσσια, ουουου!!! Θεωρούν τους εαυτούς τους μικρούς Θεούς!!

Δεν λέω, σπουδαίο πράγμα το μέλι. Εμείς στο κοτέτσι μπορεί να έχουμε τα χρυσά αυγά, μα αυτοί στο εργαστήριο έχουν τη γλύκα!

Η μικρή αρκουδίτσα πήρε αύξηση φέτος. Τα πήγε αρκετά καλά, φτιάχνοντας πολλά βαζάκια μέλι, κι έτσι η διοίκηση του εργαστηρίου, η οποία αποτελείται από ροζ ιπποπόταμους, αποφάσισε να ξεστραβωθεί και να δει ότι η αρκουδίτσα πληρώνεται πολύ χαμηλά και έτσι να της δώσει μια σεβαστή αύξηση και τρια μεγάλα βάζα μέλι.

Τίποτα όμως φίλοι μου δεν χαρίζεται χωρίς αντάλλαγμα.

Θα μου πείτε «μα, τα δούλεψε η κοπέλλα». Κι εγώ αυτό σκέφτηκα στην αρχή. Ελα όμως που ένας ροζ ιπποπόταμος είχε αντίθετη γνώμη...

Ο Τόμπυ, είναι ένας χοντρός-χοντρός και ροζ-φούξια ιπποπόταμος, που είναι πολλά χρόνια στο δάσος και είναι στέλεχος στο εργαστήριο μελιού.

Ο Τόμπυ, νιώθει ότι είναι σπουδαίος ιπποπόταμος.

Ο Τόμπυ, νιώθει πως το εργαστήριο είναι το δεύτερό του σπίτι και οι υπάλληλοί του τα υιοθετημένα παιδιά του.

Ο Τόμπυ, με τα παχουλά ροζ του μαγουλάκια και τα δύο τεράστια ρουθουνάκια του, ένα πρωινό ξύπνησε κάπως διαφορετικά. Ο εαυτός του δεν ήταν ο ίδιος. Ενιωθε διαφορετικός, μα δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί.

«Τόσα χρόνια στο δάσος, ποτέ δεν ξύπνησα με τόσο αλλόκοτη διάθεση. Τι να μου συμβαίνει?» μονολόγησε.

Σηκώθηκε και πήγε στη δουλειά του. Μπαίνοντας στο εργαστήριο, συνάντησε την αρκουδίτσα. «Καλημέρα κύριε Τόμπυ» του είπε χαμογελαστή. Εκείνος της έγνεψε σοβαρός, προχώρησε και κάθησε στο γραφείο του προβληματισμένος.

«Χαμογελαστή η αρκουδίτσα. Στην τρίχα την βλέπω.» σκέφτηκε. «Μάλλον ξεκίνησε καλά η χρονιά για εκείνην....» Και ξαφνικά, εκεί που σκεφτόταν, φυσώντας και ξεφυσώντας...την είδε!!!!

Ηταν ψιλόλιγνη, λυγερή και ξεχώριζε μπροστά στα μάτια του. Πώς δεν την είχε δει τόσο καιρό? Είναι δυνατόν??

«Δεν το πιστεύω!» αναφώνησε. «Πού ήσουν κρυμμένη τόσο καιρό και δεν σ’έβλεπα?»

Το χρώμα του έγινε πολύ έντονο φούξια, κι αν τον έβλεπε κανείς θα ορκιζόταν ότι είχε αλληθωρήσει!

Σηκώθηκε και βγήκε από το γραφείο του σαν μαγεμένος. Διέσχισε το ξέφωτο με τα μελίσσια, αδιαφορώντας για τις εργατικές μέλισσες που νόμιζαν ότι τις είχε επισκεφθεί για επιθεώρηση.

Συνεχίζοντας να έχει έντονο φούξια χρώμα και μονολογώντας «δεν το πιστεύω ότι μου συμβαίνει αυτό» έφτασε μπροστά στην πόρτα του εργαστηρίου.

Εκεί στεκόταν η αρκουδίτσα. Βλέποντάς τον στην πόρτα, του έριξε μια πεταχτή ματία και μετά μια πιο έντονη ματιά. Τον ρώτησε «είστε καλά?»

Αυτός προχώρησε μέσα στο εργαστήριο μία αλληθωρίζοντας και μία κοιτάζοντας την αρκουδίτσα. Είχε γίνει κατακόκκινος!!!

«Εκχμ... Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι κύριε Τόμπυ?» είπε αμήχανα αυτή.

«Ναι!! Ναι!! Μπορείς! Μόνο εσύ μπορείς!»

«Ναι.. ξέρετε, εγώ, εγώ δεν νομίζω να σας έχω δείξει ότι...»

«Σιωπή! Φέρε ένα ψαλίδι!!!»

Η αρκουδίτσα έμεινε άναυδη. Ψαλίδι?? Τι το ήθελε ο κατακόκκινος ιπποπόταμος, που περπατούσε σαν μεθυσμένος, το ψαλίδι???

Ευλαβικά, άνοιξε το συρτάρι του γραφείου της και προσέφερε το ψαλίδι στο αναψοκοκκινισμένο ζώο.

«Ορίστε!» του είπε.

Αυτός σταμάτησε να αλληθωρίζει, την κοίταξε στα μάτια και της είπε:

«Παιδί μου, σε γνωρίζω χρόνια. Σε θεωρώ σημαντικό παράγοντα για την παραγωγή μελιού στο δάσος. Αυτό άλλωστε το εργαστήρι σού το απέδειξε, δίνοντάς σου μια καλή αύξηση φέτος»

«Ναι, κύριε Τόμπυ, αλλά δεν...»

«Σιωπή είπα!!! Αυτό που θα σου ζητήσω είναι μια εξαιρετικά εμπιστευτική και απόρρητη αποστολή και πρέπει να νιώθεις περήφανη γι’αυτό».

Η αρκουδίτσα τον κοιτούσε άφωνη και σαστισμένη.

Αυτός άπλωσε το χοντρό του χέρι, το έφερε κοντά στο δεξί του ρουθούνι και τέντωσε με θεόρατη τρίχα που ξεκινούσε από τη ρίζα του τεράστιου ρουθουνιού και αν την τέντωνε εντελώς, μπορούσε να φτάσει μέχρι το πηγούνι του!!!

«Κοψ’την!! Κοψ’την που να πάρει ο διάολος!!! Από το πρωί με τυραννάει!! Ποιός ξέρει πόσο καιρό την έχω μες τα μούτρα μου και δεν το’χω πάρει χαμπάρι!!! Κοψ’την!!!»

Η αρκουδίτσα έχωσε το ψαλίδι στο ρουθούνι του χοντρού ιπποποτάμου και...

ΤΣΑΚ!

Την έκοψε.

Ο κύριος Τόμπυ τής χαμογέλασε πλατιά κι άρχισε να παίρνει πάλι το γνωστό ροζ χρώμα του.

«Ουφ! Να’σαι καλά. Αντε, στη δουλειά σου τώρα!» της είπε κι έφυγε.

Η αρκουδίτσα πήρε τρεις μέρες αναρρωτική άδεια για να συνέλθει και να συνειδητοποιήσει ότι τελικά σ’αυτή τη ζωή, ότι και να κάνεις, όσο κι αν προσπαθείς, κάποιοι θα σε θεωρούν κατάλληλο ή ακόμα και υποχρεωμένο να τους κόψεις μια τρίχα που τους ενοχλεί το ρουθούνι....

Αρκουδίτσα, αν τον ξαναδείς να’ρχεται προς το μέρος σου κοιτώντας αυτή τη φορά ανάμεσα στα σκέλια του (και όχι τη μύτη του)...

.... ΠΑΡΕ ΔΡΟΜΟ!!!!!!

Εργατικό βατράχι!

Φιλοι μου,

Το ξέρω ότι έχω χαθεί, αλλά μην ανησυχείτε, ο βάτραχος anima rana δεν συνταξιοδοτήθηκε και είναι ακόμα εδώ!

Στο κοτέτσι που εργάζομαι, έχουμε κάποιες εξελίξεις, γι’αυτό έχω εξαφανιστεί για λίγο.

Διευθυντές στα πρόθυρα τρέλλας, υπάλληλοι αφηνιασμένοι και κάπου εκεί ανάμεσα, ένας βάτραχος χοροπηδά (πλοπ-πλοπ-πλοπ!) και με τα γουρλωτά του μάτια καταγράφει τα πάντα!!!

Σας ετοιμάζω ζουμερή και πικάντικη ενημέρωση, η οποία θα κάνει την εμφάνισή της στο blog μου σε λίγες ημέρες!

Μέχρι τότε, σας φιλώ!

Anima Rana