11.21.2006

ΤΑΠΕΡ

Την περασμένη βδομάδα δεν δούλεψα στο κοτέτσι.

Αποφάσισα να πάρω το υπόλοιπο της άδειάς μου γι’αυτή τη χρονιά.

Οι γύπες δεν μπορούσαν να μου πουν όχι γιατί γενικώς είναι πολύ ευχαριστημένοι από μένα (χρόνια τώρα στο κοτέτσι, αμ πως) κι έτσι την περασμένη Παρασκευή τους φίλησα σταυρωτά και την έκανα για την βατραχολίμνη μου.
Ήταν ωραία. Ήταν ωραία μακριά από το ξυπνητήρι, από το άγχος της δουλειάς, από τα deadlines και το τηλέφωνο που συνήθως χτυπάει ασταμάτητα. Και μην ακούσω κοροϊδευτικά σχόλια για το κοτέτσι, εντάξει??

Μην ξεχνάτε ότι δουλεύω σε κοτέτσι με χρυσά αυγα!!! Οχι ότι κι ότι!!!

Την εβδομάδα που μας πέρασε έκανα δουλειες. Φόρεσα το τσεμπέρι μου, βούτηξα τη σκούπα και τη σφουγγαρίστρα, έβαλα κλασσική μουσική και καθάρισα τα πάντα!!! Μετακόμισα βλέπετε. Άνοιξα κούτες, τακτοποίησα από ποτήρια, πιάτα, μαχαιροπήρουνα, μέχρι σεντόνια, πετσέτες, ρούχα.

Μόνο μια μεγάλη σακκούλα είχε μείνει. Αυτή με τα άπειρα τάπερ! Αυτά που μου είχε πάρει κάποτε η μαμά μου, αυτά που μου χάρισε η πεθερά μου, αυτά που έπαιρνα στη δουλειά με κολατσιό, αυτά που γέμιζα με φαγητά για το ψυγείο κι αυτά που μου άρεσαν πολύ και δεν τα είχα χρησιμοποιήσει ακόμα. Βαριόμουν όμως να ασχοληθώ μ’αυτά. Είχα κάτι πιο σοβαρό και λυπηρό να κάνω.....

Μες στη βδομάδα, χρειάστηκε πάλι να συναναστραφώ με τον αντιπαθή Κλήρο. Πήγα στο νεκροταφείο, με τα μούτρα κατεβασμένα. Ο καιρός ήταν πολύ καλός. Ο ήλιος έλουζε τα πάντα. Τα κυπαρίσσια ήταν τόσο όμορφα. Τα χρώματα των λουλουδιών τόσο ζωηρά, τόσο ζωντανά. Ειρωνεία, αν σκεφτείς πού βρισκόντουσαν.

Είχα πάει για το τρισάγιο, ανυποψίαστη όπως πάντα, γιατί το περιβόητο τρισάγιο δεν έγινε πο-τέ! Και ξέρετε γιατί?? Γιατί περίμενα μισή ώρα πάνω απ’το μνήμα παρακολουθώντας από μακρυά τον χαριτωμένο παπά ο οποίος αντί να κάνει τη δουλειά του, έπινε καφέ και μιλούσε στο κινητό βολτάροντας μέσα στο κοιμητήριο. Ο ήλιος έκαιγε και ο νεαρός παπάς, φορώντας γυαλί ηλίου διασκέδαζε κάνοντας περιπάτους! Ωραία ε?? Κι ενώ ερχόταν προς το μέρος μου, χαχανίζοντας στο τηλέφωνο, του έκανα νόημα να πλησιάσει, και τι μου είπε χαμογελαστός-χαμογελαστός??

«Αχ, δεν μπορώ, έχω κηδεία! Θα έρθει άλλος συνάδελφος σε λίγο» κι έφυγε.

Περίμενα άλλα δέκα λεπτά.

Ο κόσμος φώναζε στο κενό «Πάααατεεερ, Πάααατεεερ». Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που’ναι ο παπάς???

Εγώ αποφάσισα ότι δεν μου χρειάζεται ο πάτερ γιατί στο κάτω-κάτω η αποθανούσα δεν ήταν Ορθόδοξη. Χάρη τους έκανα που τους άφηνα να ψέλνουν στο μνήμα της. Στην κηδεία δεν ήθελαν να ψάλλουν. Ήταν πολύ στραβωμένοι και αυστηροί και με έκαναν να φέρω με το ζόρι Καθολικό παπά!!!

Και φυσικά δεν άνοιξαν τη μεγάλη εκκλησία του κοιμητηρίου για την τελετή! Μου παραχώρησαν ευγενικά την μικρή. Λες και είχαν να κάνουν με σατανιστές....

Έτσι, τρία χρόνια μετά, αφού θυμήθηκα όλα όσα μου είχαν σκαρώσει για την κηδεία, έμεινα λίγο μόνη με το αγαπημένο μου πρόσωπο, της είπα πόσο μου λείπει κι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ, ευχήθηκα καλή αντάμωση και σηκώθηκα κι έφυγα. Ενιωσα μέσα μου ότι τίποτα δεν μπορεί να με αγγίξει. Ενιωσα ξαφνικά μια δύναμη, σαν μέσα μου να φώλιασε ξανά η χαρά και η δυναμικότητα που κάποτε είχα. Κοίταξα ψηλά και είπα «σ’ευχαριστώ μαμά», χαμογελώντας βουρκωμένη.

Φεύγοντας, είδα τον άλλο παπά να χαζεύει κάπου. Μόλις είχε κλείσει κι αυτός το κινητό και έσφιγγε το λαστιχάκι των μαλλιών του. Σφίγγω τις γροθιές μου, κοιτάω ψηλά και μονολογώ «αυτό ήταν! θα το κάνω!» και φωνάζω δυνατά: «Τάαααπεεερ!!! Τάααααπεεερ!!! Σας ψάχνουν στο τέρμα της ανηφόρας. Ναι, εκεί!» κι αυτός μου κούνησε το κεφάλι μηχανικά και προχώρησε προς την κατεύθυνση που του υπέδειξα.
Βρήκα ένα τρόπο μες τη στεναχώρια μου να γελάσω. Ξανακοίταξα ψηλά και έκλεισα το μάτι.

Γύρισα σπίτι. Μόλις μπήκα, άρπαξα την τελευταία σακκούλα που είχε μείνει στο πάτωμα. Τακτοποίησα σ’ένα ντουλάπι όλα μου τα τάπερ!!! Ένιωσα ικανοποίηση που μπόρεσα να αποκαλέσω έναν ‘δήθεν’ εκπρόσωπο του καλού, του αγαθού, του δίκαιου και του φιλεύσπλαχνου Θεού, «Τάπερ»! Βρε, αν υπάρχει Θεός, κι αν ισχύει η Δευτέρα Παρουσία, αμα κατέβει κάτω, οι πρώτοι που θα αρπάξει θα’ναι αυτοί.

Η μουσική έπαιζε δυνατά!!! Μια ωραία Samba!!! Βούτηξα τη σφουγγαρίστρα και χόρεψα!!

...Παρεπιπτόντως, η σφουγγαρίστρα είναι απίθανος παρτενέρ στο χορό!!!

11 comments:

Anonymous said...

Ρε σύ πάνε οι καλοί γερο-παπάδες που ήξερες τότε, μία ατελείωτη μπίζνα είναι πιά και θρασύτατη μπίζνα γιατί δέν είναι σάν το κοτέτσι σου, εκεί υποτίθεται πως πρεσβεύουν και 5 αξίες γαμώ την εκκλησία τους όλη. Και μακάρι να κριθούν διά λιθοβολισμού σε μία επόμενη ζωή/διάσταση ή να ξαναγεννηθούν στο Νταρφούρ με aids και όχι tabula rasa και μαλακίες,να θυμούνται κατά γράμμα τί έκαναν στην προηγούμενη ζωή...Χμμμ, νομίζω όμως πως η μαμά σου δέν είχε την ανάγκη τους, λίγο γέλιο χρειαζόταν και της το πρόσφερες εσύ και το τάπερ σου!! Ειλικρινά το πιστεύω!
Για να σε κάνω να ευθυμήσεις σε πληροφορώ ότι οι τράπεζες ήδη έχουν μεριμνήσει για κουμπαροδάνειο και κηδειοδάνειο, καθώς επίσης μπορείς να εξομολογηθείς ηλεκτρονικά όπως και να συνεισφέρεις μέσω της πιστωτικής σου στα official sites της εκκλησίας!! Όσο για κουλές ερωτήσεις που μπορείς να κάνεις στα θρησκόληπτα ug που θα συναντήσεις, μπές www.tzimakos.gr και διάβασε την τελευταία συνέντευξη, καλή διασκέδαση νυφούλα!!

Anonymous said...

Ειμαι ορθόδοξη στα χαρτιά χριστιανή σκέτη στην πράξη...η κουμπάρα μου είναι καθολική (και επι σπουδών ήταν και συγκάτοικος μου και έμαθα πολλά για τον καθολικισμό), την παντρεψα twice, και αλα καθολικά (καλά μαρτυρας ήμουν εκει) και αλα ορθόδοξα, μηπως θα εξοριστούμε γι αυτό και απο τις 2 εκκλησίες?
Τάπερ, τάπερ γιατι το πάτερ πλέον δεν αξίζει σε όλους...
Η μανούλα σου δεν χρειάζεται τρισάγια να την σκέφτεσαι και να είσαι ευτυχισμένη φτάνει για να έιναι καλά η ψυχούλα της.

anima rana said...

patsiouri, εχεις λατρεία τελικά στον Κλήρο, εεε??

μαράκι, σ'ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου λόγια

Anonymous said...

Μπά, περισσότερη λατρεία έχω στα ζωντόβολα που εδώ και αιώνες δίνουν τόση αξία στον κλήρο και τον έκαναν να το καβαλήσει έτσι (και όχι μόνο στον κλήρο). Γενικά η κάθε πλειοψηφία έχει τους εκπροσώπους που της αξίζουν, είτε θρησκευτικούς, είτε πολιτικο΄ς, είτε τηλεοπτικούς κτλ, οπότε άν δέ βάλει μυαλό το βόιδι καλά θα κάνουν και αυτοί να συνεχίσουν να το δουλεύουν ψιλό γαζί, κι εγώ θα εκμεταλλευόμουν κορόιδα άν ήταν η δουλειά μου ίσως!
Ο Τζιμάκος πώς σου φάνηκε??

anima rana said...

patsiouri, ακόμα γελάω με τον τζιμάκο!!! Να'στε καλά παιδιά, μου φτιάχνετε το κέφι.

Anonymous said...

Βατραχάκι μου,
πάντα με συγκινούν αυτά που γράφεις, αλήθεια σου λέω!!
Στο τέλος όμως πάντα με κάνεις να χαμογελώ!!
Αυτό είναι θειο δώρο αλλά και μαγκιά, γι αυτό άσε τους παπάδες να κουρεύονται….
Ο,τι είναι αυτό που αγαπάς κρατά το στην ψυχούλα σου, οι άλλοι θα στο μολύνουν!!

Όσο για την σφουγγαρίστρα, μια χαρά το βλέπω….
Δεν υπάρχει κίνδυνος και να σε πατήσει…

Ασκαρδαμυκτί said...

ΆνναΜαρία μου, όχι και να ... κουρευτούν οι παπάδες μας... το απαγορεύει η "μακραίωνη ορθόδοξη παράδοσή μας"... τρομάρα μας...

anima rana said...

annamaria, σ'ευχαριστώ πάρα πολύ! δεν ήξερα ότι μ'αυτά που γράφω καταφέρνω έστω και λίγο να κάνω κάποιον να νιώσει αυτά που νιώθω.

ασκαρδαμυκτί, μένουν με τα μούσια τους για να κρύβουν τις φάτσες τους και να μοιάζουν μεταξύ τους σαν τους κλώνους!! una faccia, una razza!!!

~~kindergarden teacher ~~ said...

Εσύ έπρεπε να βλεπες έναν τάπερ που πέτυχα σε τραπέζι γάμου τι καραγκιοζιλίκια έκανε... μονο τσιφτετέλι δεν χόρεψε ο ταπερμαν.. τςτςτςτςτς

υ.γ ,,το ρόλο σου τον ..διαβασες;΄

anima rana said...

sevarose, ναι, όπου γάμος και γιορτή κι οι παπάδες πρώτοι.

Υ.Γ. ...ποιόοοον ρόλοοο κυρίαααα?? το μόνο που ξέρω είναι ενα ποιηματάκι που λεει "η καλη νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά"!!!

Βαγγέλης Μπέκας said...

Κι άμα βάλεις μικρόφωνο στης σφουγγαρίστρας την άκρη, μπορεί και να ονειρευτείς πως είσαι η τραγουδιάρα Μάτα Χάρι!