Στους φίλους μου...

Αγαπημένοι μου φίλοι,

Οταν αποφάσισα να δημιουργήσω ένα blog, το έκανα γιατί με γοήτευε η ιδέα του ηλεκτρονικού ημερολογίου. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε δυνατότητα να έχω ένα είδος ιστοσελίδας στο διαδύκτιο, έτσι απλά.

Μια φίλη μού αποκάλυψε ότι είχε δικό της blog και μου άρεσε πολύ! Τη ρώτησα πώς μπορώ να αποκτήσω κι εγώ το δικό μου blog κι εκείνη μου εξήγησε. Με πολύ δισταγμό μια μέρα είπα «δεν βαριέσαι» και δημιούργησα το δικό μου blog!

Μη γνωρίζοντας πώς να το ονομάσω, χρησιμοποίησα το γεγονός ότι είμαι ένα μικρό, γλοιώδες, πράσινο, ελαστικό και χαριτωμένο βατραχάκι και – πάνω απ’όλα – έχω ψυχή! Το όνομά μου? Βαφτίστηκα anima rana λοιπόν. Το όνομά μου, στο κάτω-κάτω!

Αρχικά την ύπαρξη αυτού του blog δεν την γνώριζε κανείς άλλος εκτός από:

Α. Τον αγαπημένο μου πάπιο (Ασκαρδαμυκτί, μη γελάς! Είπαμε, είμαστε μια ζωοπαρέα εδώ!)
Β. Την κολλητή μου «ξανθιά αμαζόνα» που ζει σε μια λιμνούλα πάαααρα πολύ μακριά από τη δική μου. Ja! Ja! Για σένα λέω, ξανθιά αμαζόνα!!!
Γ. Την κολλητή μου «αρκουδίτσα», η οποία ζει στο ίδιο δάσος με εμένα και αποτέλεσε πηγή (πηγή λέω) έμπνευσης για τις πρώτες μου ιστοριούλες
Δ. Την φιλενάδα που ήδη είχε blog και με δίδαξε πώς να δημιουργήσω το δικό μου. Ντόκτορ, γιου κριέτεντ ε μάνστερ!!!

ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ δεν γνώριζε την ύπαρξή του βατράχου anima rana!

Πρόσφατα, την ύπαρξη του blog την έμαθε άλλο ένα φιλικό ζευγάρι και ένας ακόμα φίλος: το κουνέλι (Ασκαρδαμυκτί, σιωπή!).

Μέχρι σήμερα, ούτε ο πατέρας μου, ούτε οι συνάδελφοί μου, ούτε οι κουμπάροι μου, ούτε οι συγγενείς μου γνωρίζουν την ύπαρξη αυτού του blog, κι ούτε σκοπεύω να τους το αποκαλύψω. Αν τους το αποκαλύψω, θα πάψω να είμαι ΕΓΩ, θα πάψω να εκφράζομαι ελεύθερα, αληθινά και γνήσια.

Μετά που μας άφησε η καλή μου η μανούλα (αχ, πόσο θα της άρεσε η ιδέα του blog….), ένιωσα μεγάλη μοναξιά και, για να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, πολλές τύψεις. Τύψεις γιατί θεώρησα δεδομένο το γεγονός ότι θα την έχω για πολλά ακόμα χρόνια δίπλα μου κι έτσι δεν της είπα ποτέ πόσο την αγαπούσα και πόσο γούσταρα την παρέα της, τις γνώσεις της, το χιούμορ της και τις ικανότητές της.

Μέσω αυτού του blog, μπόρεσα να εξωτερικεύσω μερικά από τα συναισθήματά μου. Δεν περίμενα ότι στην άλλη άκρη του διαδυκτίου, θα υπήρχαν μια χούφτα άνθρωποι που θα σπαταλούσαν τον πολύτιμο χρόνο τους για να διαβάσουν τις δικές μου σκέψεις, τις δικές μου φοβίες, τις δικές μου αναμνήσεις, τις δικές μου επιθυμίες....

Κι όμως, βρέθηκαν! Κι είστε όλοι εσείς, ανώνυμοι ή επώνυμοι (με ψευδώνυμο), ακόμα και κάποιοι που ποτέ δεν σχολίασαν, μα με διαβάζουν.

Κάποιες φορές κάθομαι και σας σκέφτομαι και πραγματικά δεν το πιστεύω ότι υπάρχετε πραγματικά!!!

Εσείς είστε ξεχωριστοί φίλοι! Φίλοι που συμπάθησαν την anima rana, χωρίς να έχουν δεί αν είναι ψηλή, κοντή, ξανθιά, μελαχρινή, όμορφη, άσχημη, χοντρή, αδύνατη. Χωρίς να ξέρουν την ηλικία μου και αν στην πραγματικότητα είναι κορίτσι ή αγόρι!

Εγώ ποτέ δεν είπα αν είμαι κορίτσι ή αγόρι. Στα πρώτα μου posts, αν παρατηρήσατε, χρησιμοποιούσα πολύ προσεκτικά την ελληνική γλώσσα, για να μην αποκαλυφθεί το φύλο μου. Κι όμως, εσείς, είδατε πιο βαθιά και βγάλατε τα συμπεράσματά σας...

Θέλω από τα βάθη της καρδιάς μου να σας πω ένα μεγάλο, αληθινό και γεμάτο αγάπη

Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω

για την φιλία σας, για τα καλά σας λόγια, για την παρέα που μου κάνετε όλον αυτόν τον καιρό.

Μπορεί να ζούμε στην ίδια πόλη, στην ίδια γειτονιά ή και στην ίδια πολυκατοικία. Δεν ξέρω.

Μπορεί να ζούμε χιλιόμετρα μακρυά, σε άλλη πόλη ή και σ’αλλη χώρα. Ούτε αυτό το ξέρω.

Δεν έχει σημασία όμως, γιατί αυτό που ξέρω είναι ότι όποτε ανοίγω το blogoπαράθυρό μου, είστε όλοι εκεί, δίπλα μου, η παρέα μου, που θα μου πει την ειλικρινή γνώμη της, που δεν θα με ζηλέψει, δεν θα με κοροϊδέψει, δεν θα με πουλήσει, γιατί πολύ απλά με έχει αγαπήσει γι’αυτό που ΕΊΜΑΙ!

Σας ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ και εύχομαι να είμαστε τυχεροί και η μοίρα να μας ευλογήσει ώστε να είμαστε για πολύ καιρό ακόμα αγαπημένοι!

Φίλους ποτέ δεν είχα πολλούς.

ΤΩΡΑ ΕΧΩ!!!