Only You - μέρος 6ο

O καιρός ήταν εκνευριστικά μουντός. Ο ίδιος ήλιος που το πρωί έλαμπε, τώρα είχε κρυφτεί πίσω από πυκνά σύννεφα κι έκλαιγε. Ηξερε ότι τα γεγονότα δεν σήκωναν άλλη λιακάδα και χαρά...

Στους δρόμους η κίνηση ήταν απίστευτη. Παρέμενε ανεξήγητο το φαινόμενο του ξαφνικού μποτιλιαρίσματος και το πώς ξαφνικά όλα παρέλυαν μόλις έπεφτε η πρώτη σταγόνα βροχής. Όλα τα αυτοκίνητα ήταν στριμωγμένα και ακινητοποιημένα και αυτή η ακινησία προκαλούσε εκνευρισμό στους ζωηρούς οδηγούς. Έτσι, οι πρώτες βρισιές και μούντζες δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους.

Το πολυτελές αυτοκίνητο βρισκόταν εγκλωβισμένο μέσα σ’αυτόν τον μικρό εφιάλτη, ενώ μέσα στο πολυτελές αυτοκίνητο βρισκόταν εγκλωβισμένος ο κομψός κύριος, τον οποίο βέβαια μπορούσε κανείς αμυδρά να διακρίνει, μέσα στο σύννεφο που είχε δημιουργήσει καπνίζοντας. Όταν ο Α χρειαζόταν να διαλέξει ανάμεσα στο να ντουμανιάσει το εσωτερικό του ατυοκινήτου του ή να το βρέξει, ανοίγοντας το παράθυρο μια βροχερή μέρα, αυτός διάλεγε το πρώτο. Έτσι, κλεισμένος εκεί μέσα, παρακολουθούσε τους γύρω του.

Κάποια στιγμή, ένα μικρό ατύχημα ήρθε για να βάλει την τελική πινελιά στο έργο τέχνης που επικρατούσε στον συγκεκριμένο δρόμο, που μόνο με τη Γκουέρνικα του Πικάσο μπορούσε κανείς να παρομοιάσει.

Ένα βεσπάκι είχε σφηνώσει ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα των οποίων οι οδηγοί είχαν αποφασίσει ταυτόχρονα να αλλάξουν λωρίδα. Οι τρεις άντρες φώναζαν, ανταλλάσσοντας βρισιές και προσπαθώντας να βρουν το δίκιο τους σε μια κατάσταση που από μόνη της ήταν απελπιστική. Ο Α τους είχε πίσω του και του τρεις και τους παρακολουθούσε με μεγάλη περιέργεια από τον μεσαίο καθρέφτη του αυτοκινήτου.

«Ρε φίλε, δεν είδες το φλάς? Λωρίδα άλλαζα, τι χώθηκες μες τη μέση?»

«Χώθηκα? Εγώ χώθηκα? Στη λωρίδα μου είμαι ρε ηλίθιε, ήρθες κι έπεσες πάνω μου και ζητάς και τα ρέστα?»

«Ώραία τα λέτε εσείς. Εμένα ποιός θα με βγάλει από’δω που με στριμώξατε και οι δύο? Αλλά έτσι είστε εσείς οι οδηγοί αυτοκινήτων. Τα μηχανάκια τα γράφετε στα.....»

.....

«Τι λες ρε Χ? Έχεις τρελλαθεί? Θέλει να σου χαρίσει ο Φριτς αυτοκίνητο κι εσύ δεν το θέλεις?»

«Δεν είπα ότι δεν το θέλω. Είπα ότι δεν το χρειάζομαι. Εχω τη βέσπα. Αλλα ίδιοι είστε όλοι οι οδηγοί αυτοκινήτων. Μόνο τα αυτοκίνητα αξίζουν. Τα δίκυκλα τα έχετε γραμμένα στα παλιά σας τα παπούτσια.»

«Βρε Χ, είσαι με τα σωστά σου? Σύνελθε. Ασ’τον να στο γράψει και μετά το πουλάμε.»

«Εχει γυναίκα και παιδιά, Α.»

«Μπα?? Σοβαρά? Και πού είναι τότε οι δικοί του?»

«Ρε Α, αφού δεν ξέρουν ότι πεθαίνει ο άνθρωπος, ούτε ότι χώρισε με τη μικρούλα. Αμα το μάθουν - που θα το μάθουν - γιατί από στιγμή σε στιγμή θα πεθάνει και το προξενείο θα ψάξει να τους βρει....»

«Αμα τους βρει το προξενείο, θα τα’χει ήδη τινάξει και θα στο’χει ήδη γράψει. Καλά, βλάκας είσαι ή τον παριστάνεις? Παρ’το, το κωλάμαξο».

«Μα τι να το κάνω? Αφού έχω βέσπα»

«Εχεις βέσπα, έχεις βέσπα! Ξέχασες που κόντεψες να σκοτωθείς όταν σε στρίμωξαν οι δύο άμαξες και έφαγες τα μούτρα σου?»

«Ασε μας ρε Α. Αν μου το γράψει εγώ μετά δεν θα το θέλω. Θα το πουλήσω!»

«Εντάξει. Θα το πουλήσεις. Πάρτο όμως!»

Μ Π Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Π ! ! !

Μ Π Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι Π ! ! !

«Εεεεεε! Μπάρμπα! Πώς το βλέπεις? Θα προχωρήσουμε σήμερα ή θα κάτσουμε εδώ?»

Ο Α πετάχτηκε και κοίταξε τον καθρέφτη. Το μηχανάκι είχε εξαφανιστεί και μπροστά του τα αυτοκίντηα είχαν προχωρήσει. Οι δύο θερμόαιμοι οδηγοί διαμαρτύρονταν δεόντως.

Έβαλε πρώτη και προχώρησε.

«Αχ ρε Φριτς» μονολόγησε.

«Μου ‘θελες και γκομενιλίκια με το ένα πόδι στον τάφο, τρομάρα σου. Λύσσαξες να αφήσεις και το αυτοκίνητο στον Χ. Τη γυναίκα σου τη ρώτησες αν ήθελε? Κι εγώ τι έφταιξα? ... Ε...εντάξει, έφταιξα, αλλά αν δεν ήταν η γυναίκα σου τίποτα δεν θα συνέβαινε. Ήθελες να του το γράψεις κι αυτός δεν ήθελε. Ο παντοτινά καλός, ο αιώνια φιλάνθρωπος αδερφός μου. Τον έπεισα. Του υποσχέθηκα ότι εγώ θα αναλάβω όλη τη γραφειοκρατία. Και το’κανα. Για μία φορά ήθελα να του αποδείξω ότι μπορώ κι εγώ. ‘Ηρθα μετά από δύο μέρες στο νοσοκομείο μαζί με τον αστυνόμο. Ήσουν εκεί, με τον Χ. Τα χαρτιά ήταν έτοιμα. Έτοιμα να τα υπογράψεις. Είμασταν όλοι εκεί. Εσύ, ο Χ, ο αστυνόμος κι εγώ. Ο Χ κάτι πήγε να πει στον αστυνόμο, ότι δεν είσαι καλά και να το αφήσουμε, μα εγώ τον έπιασα απ’το μπράτσο και του’πα να σωπάσει για να τελειώνουμε. Εσύ ήσουν ξαπλωμένος και μετά βίας μπορούσες να μιλήσεις. Ο αστυνόμος διάβασε με βαριά αιγυπτιακή προφορά το έγγραφο. Εσύ βαριανάσαινες. Ο Χ σε κοιτούσε. Ο αστυνόμος άφησε τα χαρτιά πάνω στο στήθος σου και ο Χ έβγαλε ένα στυλό από την τσέπη του και στο’βαλε στο χέρι. Εσύ τρέμοντας σήκωσες το χέρι κι εγώ σου κρατούσα τα χαρτιά. Άρχισες να βήχεις και να μην μπορείς να αναπνεύσεις. Ο Χ με έσπρωξε, σου πήρε το στυλό και από μένα τα χαρτιά και μας φώναξε να φύγουμε. Εσύ μου’ριξες μια πονεμένη ματια και μετά κοίταξες τον Χ, ψέλλισες το όνομά του και μετά... πέθανες.

Ο αστυνόμος μάς αγριοκοίταξε και φορώντας το πηλίκιό του σηκώθηκε κι έφυγε. Κι έτσι, μείναμε εκεί οι τρεις μας. Εσύ, ο Χ κι εγώ. Εμείς... και τα χαρτιά της μεταβίβασης. Ετοιμα, σφραγισμένα, μα χωρίς την υπογραφή σου...

Κοίταξα τον Χ. Εκλαιγε. Άρπαξα τα χαρτιά και του’πα ‘το αυτοκίνητο θα το πάρεις!’. Αυτός με βούτηξε με μίσος από το μπράτσο και μου απάντησε ‘μην τολμήσεις! Θα σε σκοτώσω!’. Κι εγώ τον κοίταξα κατάματα και είπα ‘ήταν η τελευταία επιθυμία του Φριτς. Δεν είμαι τόσο σκάρτος όσο νομίζεις. Θα το κάνω. Το αυτοκίνητο είναι δικό σου. Το δικαιούσαι. Ασ’το πάνω μου!’ και πριν προλάβει να αντιδράσει ο Χ, έφυγα τρέχοντας από το νοσοκομείο μαζί με τα έγγραφα»

(συνεχίζεται...)