Only You - μέρος 4ο

Το πολυτελές αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο πάντα στο ίδιο σημείο. Ο ιδιοκτήτης του, παρόλο που δεν είχε μόνιμη θέση στάθμευσης στην κατοχή του, είχε φροντίσει να επιβάλλει στη γειτονιά τη δική του μικρή δικτατορία. Ολη η γειτονιά τον χάζευε όταν, κάθε φορά που έπρεπε να φύγει, επιθεωρούσε λεπτομερώς το αυτοκίνητό του και, αν έβρισκε κάποιο μηδαμηνό σημάδι, κοιτούσε ψηλά στα μπαλκόνια των γειτόνων του φωνάζοντας «Προσεξτε καλά!!! Αν ξαναδώ δαχτυλιές στο αμάξι μου, θα σας τα κόψω τα χέρια!!! Καταλάβατε??».

Αν ποτέ κανείς επιχειρούσε να παρκάρει σ’αυτή τη θέση ή αν τολμούσε να «κλείσει» το πολυτελές αυτοκίνητο με το δικό του, η ποινή ήταν πολύ βαριά...
Αλλοι έβρισκαν τα αυτοκίνητά τους με τα λάστιχα σκασμένα, ενώ άλλοι – αυτοί που δεν είχαν βάλει μυαλό με την πρώτη – έβρισκαν το χρώμα του αυτοκινήτου τους κατεστραμμένο από οξύ!

Αφού λοιπόν ολοκλήρωνε την επιθεώρηση και τις απειλές του στους γείτονες, ο κύριος αυτός άνοιγε την πόρτα του αυτοκινήτου, καθόταν μέσα με τα πόδια έξω από το αυτοκίνητο, έβγαζε τα παπούτσια του και τα έβαζε σε μια πλαστική τσάντα! Μετά έμπαινε στο αυτοκίνητο, έκλεινε την πόρτα και έβαζε άλλα παπούτσια, τα οποία κανείς δεν είχε δει ποτέ γιατί ποτέ δεν πατούσε με αυτά έξω από το αυτοκίνητο.

Εκείνο το μεσημέρι η μικρή γειτονιά σηκώθηκε στο πόδι γιατί για πρώτη φορά στα χρονικά το πολυτελές αυτοκίνητο έφυγε χωρίς την συνηθισμένη προεργασία. Ο γραφικός άνδρας βγήκε τρέχοντας από το σπίτι του, ξεκλείδωσε το αυτοκίνητο, πήδησε μέσα, έβαλε μπρος κι έφυγε σαν καπνός! Οι γείτονες είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα. Κάποιοι που μόλις είχαν βγει στις βεράντες τους ρωτούσαν «Τι έγινε? Έφυγε? Πώς έγινε αυτό? Μήπως εσείς είδατε κάτι παραπάνω που η βεράντα σας είναι ακριβώς απέναντι??»

Ο Α άναψε ένα τσιγάρο. Παρόλο που λάτρευε το αυτοκίνητό του, το τσιγάρο μάλλον το λάτρευε λίγο περισσότερο, γιατί δεν τον χάλαγε καθόλου που το υπέροχο δερμάτινο εσωτερικό του αυτοκινήτου του μετατρεπόταν καθημερινά σε τεκέ. Τράβηξε μια γερή ρουφηξιά και άναψε το ραδιόφωνο. Το πρόγραμμα ήταν πολύ νοσταλγικό, μιας που έπαιζε μεγάλες επιτυχίες της δεκαετίας του ’50 και ’60...

... «Το βράδυ θα πάμε στο πάρτυ του Γιώργου?»

«Το βράδυ έχω διάβασμα. Να πας μόνος σου»

«Καλά. Εσύ θα χάσεις. Κάτσε μέσα στα βιβλία σου να δώ τι θα καταλάβεις...»

«Παράτα με ήσυχο βρε Α»

Θυμήθηκε τα πάρτυ που πήγαινε τότε, τα κορίτσια που γνώριζε και πόσο φίνα περνούσε. Ο Χ σπάνια τον ακολουθούσε. Μόνο όταν δεν είχε εξεταστική. Είχε μπαφιάσει ο Α όλη την ώρα «εξεταστική» κι «εξεταστική». Πφφφ!!! Σιγά το πράγμα. Μια ζωή ο Χ απολάμβανε τα «μπράβο» και τα «εύγε» ενώ αυτός ποτέ δεν ήταν αρκετά καλός. Μια ζωή η χήρα μάνα τους του έλεγε πόσο θα’θελε να ήταν κι αυτός σαν τον δίδυμο αδερφό του και να έπαιρνε βραβεία και υποτροφίες και να ήταν κι αυτός ο πρώτος μαθητής και να μην χρειαζόταν εκείνη – χήρα με δυο παιδιά – να παρακαλάει να μην διώξουν τον γιο της από το σχολείο κι όταν τελικά τον έδιωχναν, πάλι εκείνη να παρακαλάει να τον πάρουν σε κάποιο άλλο ευηπόληπτο ελληνικό σχολείο. Ναι, ο Α είχε χορτάσει παρατηρήσεις και υποδείξεις για τον υπέροχο, έξυπνο και χαρισματικό αδερφούλη του.

«Πφφφ!!!» έκανε πάλι και έβγαλε τον καπνό από τα πνευμόνια του με μανία.

Από μικροί που ήταν ο Α ένιωθε τον ανταγωνισμό. Ηταν μωρά ακόμα, 3 ετών, όταν ο Χ μόνος του είχε φτιάξει μια σφυρίχτρα, από ένα κομμάτι μπαμπού και μια μπίλια. Φυσούσε ο Χ και σφύριζε, ενώ ο Α κοιτούσε σαν χάνος το μεγάλο κατόρθωμα του αδρφού του. Ο πατέρας τους χειροκροτούσε και καμάρωνε τον πανέξυπνο μικρό. Τότε ο Α άρπαξε τη σφυρίχτρα από τα χέρια του Χ, θέλοντας να δείξει στον μπαμπά του ότι κι αυτός μπορεί να σφυρίξει. Μα αντί να φυσήξει αέρα, τράβηξε αέρα!! Οι επόμενες σκηνές ήταν εφιαλτικές. Ο Α κόντεψε να πεθάνει γιατί ο βώλος σφήνωσε στο λαιμό του. Ο πατέρας του τον γύρισε ανάποδα και κατάφερε με χτυπήματα στο στήθος να τον σώσει. Υστερα από αυτό ο Α έκλαψε στην αγκαλιά της μαμάς του, ενώ ο Χ έκλαψε γιατί έφαγε ένα γερό χέρι ξύλο για να παίζει με επικίνδυνα παιχνίδια.

Αυτό συνεχίστηκε για όλο το υπόλοιπο της ζωής τους. Ο Χ ήταν πάντα ο καλύτερος, ο εξυπνότερος, το φαινόμενο, το παιδί-θαύμα, ενώ ο Α ο ζωηρός, ο άτακτος, ο κακός μαθητής, ο απογοητευτικός γιός... Ποτέ του δεν μπόρεσε να τον φτάσει, να του μοιάσει, να καταφέρει όσα κατάφερε αυτός. Ποτέ του δεν άκουσε ένα «μπράβο», ένα «συγχαρητήρια», παρά μόνο «μη», «όχι» και «ντροπή». Ετσι, έβαλε σκοπό της ζωής του να πετύχει. Να πετύχει, να καταφέρει αυτά που κανείς δεν περίμενε από αυτόν, με οποιοδήποτε κόστος! Πατώντας πάνω σε οτιδήποτε κι οποιονδήποτε αν χρειαστεί. Μόνο που κάπου ανάμεσα στους «οποιουσδήποτε» βρέθηκε κι ο αδερφός του....

Τώρα, ήταν μέσα στο αυτοκίνητό του, οδηγούσε με κατεύθυνση το σπίτι του Χ και τον είχε κυριεύσει το ίδιο συναίσθημα που ένιωθε όταν ήταν μικρός. Ότι ήταν πολύ λίγος δίπλα του. Ότι δεν θα ξέρει πώς να τον κοιτάξει στα μάτια κι ότι η λέξη «συγνώμη για όλα» πάλι δεν θα καταφέρει να βγει από τα χείλη του, όπως δεν είχε καταφέρει όλα αυτά τα τόσο πολλά χρόνια....

Αναψε άλλο ένα τσιγάρο και χάθηκε στις σκέψεις του.

(συνεχίζεται....)