ΚΙΚΑ ΝΟ. 3 - ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΣ!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο κοριτσάκια με γλυκά αισθήματα που από το έντονο αίσθημα αυτοθυσίας που τις κατείχε, αποφάσισαν να παιδέψουν λίγο τους εαυτούς τους. Μαζοχισμός? Διαστροφή? Ποτέ δεν θα μάθω. Πήραν λοιπόν ένα μεγαλόσωμο και χαριτωμένο σκυλάκι, με παραπονιάρικα ματάκια, γαϊδουρινά αυτάκια και φουσκωτή μυτούλα. Και το βάλανε σε μια βεράντα. Πότε στη μία βεράντα, πότε στην άλλη βεράντα. Πότε μέσα σε μια γλάστρα, πότε μέσα σ’εναν κουβά. Πότε πάνω στην καρέκλα, πότε πάνω στο τραπέζι.

Το χαρωπό ζωάκι ήταν πολύ κοινωνικό και παιχνιδιάρικο. Τα αγαπημένα του παιχνίδια ήταν:
Καουτσουκένια κουκλάκια που κάνανε χαρούμενους ήχους ακόμα και μέσα στη νύχτα.

Γούνινα κουκλάκια τα οποία ήταν γεμάτα με υπέροχα βαμβάκια που πετούσαν στον αέρα και μεταμόρφωναν την άχαρη βεράντα σε ένα μοναδικά ρομαντικό χιονισμένο τοπίο.

Πλαστικά μπουκάλια νερού με τα οποία γύμναζε την όμορφη μασέλα της και αν σημάδευε σωστά, μπορούσε με επιτυχία να τα πετάξει από το μπαλκόνι κάτω στο δρόμο και μετά να διασκεδάσει με τους ανθρώπους που την κοιτούσαν, της έλεγαν διάφορα λογάκια και της έκαναν χαριτωμένες χειρονομίες.

Τις γλάστρες, που περίμεναν υπομονετικά να τις σκάψει, να βγάλει όλο το χώμα έξω, να φάει τα διάφορα φυτά που αυτές φιλοξενούσαν και μετά να κουρνιάσει μέσα τους.

Το μπωλ του νερού, που εκτός από υπέροχο μεταλλικό ήχο, μπορούσε να συνδιαστεί με το παιχνίδι των γλαστρών, αναποδογυρίζοντάς το μέσα στα χώματα και δημιουργώντας κάτι νεό, πρωτόγνωρο και υπέροχο: τη λάσπη!

Το μπωλ του φαγητού που, αν και μεταλλικό, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν ένα ευχάριστο παιχνίδι δημιουργικότητας και γλυπτικής, μιας που με τα δυνατά της σαγόνια μπορούσε να του δώσει οποιοδήποτε σχήμα ήθελε.

Το μάρμαρο της μπαλκονόπορτας, που γινόταν υπέροχο κρακεράκι κατά τις 10 το πρωί που ήθελε να βάλει κάτι στο στόμα της.

Ο ίδιος ο τοίχος, που ήταν εκτός απο ψυχαγωγικός και πολύ ωφέλιμος, διότι δαγκώνοντάς τον ακόνιζε τα μαργαριταρένια δοντάκια της και τρώγοντάς τον εφοδίαζε τον οργανισμό της με το απαραίτητο ασβέστιο.

Και τέλος, την καλαμωτή περίφραξη της μίας βεράντας και την πλαστική σίτα της άλλης, τις οποίες ροκάνιζε όποτε βαριόταν και φρόντισε να τις εξαφανίσει πλήρως.

Ετσι, με τη χορηγία της Κίκα, με το ζήλο της, την επιμονή της, την εμμονή της για την τελειότητα και τη σκληρή δουλειά της (προσόντα σπάνια ακόμα και για ανθρώπους) οι δύο βεράντες απέκτησαν άλλη μορφή, άλλη υπόσταση, άλλο νόημα. Τώρα είναι πλέον ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΣ!

Οι μέρες κύλησαν έτσι δημιουργικά και ευχάριστα. Η μικρή Κίκα έμαθε πολλά συμβιώνωντας με τα δύο κοριτσάκια. Έμαθε πώς να απαιτεί, έμαθε πώς να κλέβει παιχνίδια που δεν της ανήκουν, έμαθε πως να τρώει υλικά οικοδομής και τέλος, το λέω και βουρκώνω, έμαθε ότι ακόμα και το κουφάρι μιας γλάστρας μπορεί να μεταμορφωθεί σε μια όμορφη φωλιά, σε μια ζεστή αγκαλιά.

Η Κίκα έμαθε τις βασικές αρχές της ζωής.

Έτσι, τώρα είναι έτοιμη να ταξιδέψει και να γνωρίσει νέους τόπους, νέους ανθρώπους, νέα παιχνίδια και να μοιράσει χαρά σε όλους όσοι έρθουν σε επαφή μαζί της. Η Κίκα, είναι κατά βάθος ένα μεγάλο δώρο για όποιον την έχει δίπλα του.

Κατά βάθος θα μας λείψει, το ξέρω. Μπορεί να μας παίδεψε, αλλά δεν το ήξερε. Θέλω να περάσει καλή ζωή εκεί που θα πάει. Θέλω να είναι πάντα ευτυχισμένη, και αυτή, αλλά και ο κύριος που αποφάσισε να την υιοθετήσει.

Καλό ταξίδι Κίκα και να προσέχεις...