Fenja

Το τηλέφωνο χτύπησε 3 φορές. Μετά απάντησα. Ήταν αυτή.

Είχαμε καιρό να μιλήσουμε, σχεδόν 3 μήνες. Της είχα στείλει ένα γράμμα με φωτογραφίες και με τα νέα μου για το ταξίδι στο Χονγκ Κονγκ. Το πρώτο που μου είπε ήταν ότι το έλαβε κι ότι οι φωτογραφίες της άρεσαν πολύ.

Ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, το πέπλο της φωνής της ήταν μουντό. «Τι κάνεις? Είσαι καλά?» της είπα.

«Όχι και τόσο...» μου απάντησε.

Είμαστε φίλες από το 1986. Φίλες αδερφικές κι αγαπημένες.

Την αποχαιρέτησα πριν 16 περίπου χρόνια, όταν εκείνη έφυγε για να σπουδάσει στη Γερμανία.

Δεν γύρισε ποτέ.

Από τότε βλεπόμαστε σχεδόν μια φορά το χρόνο, όταν έρχεται για να επισκεφθεί τους γονείς της.

Από τότε έχω πάει να την βρω 3 φορές. Την πρώτη όταν είχε λίγα χρόνια εκεί και θυμάμαι ότι ήταν το πιο ωραίο ταξίδι της ζωής μου! Τότε έμενε μόνη και είχαμε περάσει καταπληκτικά! Τη δεύτερη φορά ήταν για το γάμο της δίδυμης αδελφής της. Τότε δεν μπορώ να πω ότι περάσαμε και τις πιο όμορφες στιγμές μαζί. Την 3η όμως φορά, ήταν για τον δικό της γάμο και αυτό ήταν το δεύτερο πιο ωραίο ταξίδι της ζωής μου, μιας που θα ήμουν η κουμπάρα!!!!

Θυμάμαι λοιπόν ότι την πρώτη φορά που είχα πάει να την δω, το Χειμώνα του 1997, μόλις γύρισα πίσω στην Ελλάδα εκείνη μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι απέκτησε ένα σκυλάκι! Ένα γλυκύτατο θηλυκό λευκό λυκόσκυλο. Κατά καιρούς μου έστελνε και φωτογραφίες της μαζί με το σκυλάκι της.

Τη δεύτερη φορά που πήγα, δύο χρόνια αργότερα, γνώρισα κι από κοντά τη λευκή λυκοσκυλίτσα και αμέσως την αγάπησα!

Την τρίτη φορά το σκυλάκι το γνώρισα ακόμα πιο πολύ, μιας που κάθε μέρα το πηγαίναμε μαζί βόλτα στα καταπράσινα δασάκια της κωμόπολης που έμενε η φίλη μου, στη βόρεια Γερμανία.

Πριν δύο χρόνια, η φιλενάδα μου με τον Γερμανό σύζυγο ήρθαν οδικώς στην Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπες. Και η σκυλίτσα, φυσικά!

Πηγαίναμε παρέα βόλτα τα τετράποδά μας και κουβεντιάζαμε για το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον και την αιώνια φιλία μας.

Πέρσι, η φίλη μου κι ο σύζυγός της, ήρθαν από τη Γερμανία για 3 μέρες, για τον γάμο μου!

Πριν 3 μέρες , το τηλέφωνο χτύπησε 3 φορές.

Ήταν εκείνη. Λυπημένη και πικραμένη μου ανακοίνωσε ότι το σκυλάκι της, μετά από 11 χρόνια ζωής, πέθανε από καρκίνο στους αδένες. Ήταν απαρηγόρητη, κι εγώ έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες ώστε να μην καταλάβει ότι δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου όση ώρα μιλούσε.


Συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια, πόσο γρήγορα περνάει η ζωή μεσα από τα χέρια μας, σε πόσα τηλεφωνήματα είχαμε πει τον πόνο μας η μία στην άλλη, όλη μας η φιλία, καταγεγραμμένη σε γράμματα, τηλεφωνήματα, φωτογραφίες και emails…

Δεν είναι τυχαίο που ο σκύλος θεωρείται ο «πιο πιστός φίλος του ανθρώπου». Πιστός από την πρώτη μέρα που θα σε θεωρήσει αφεντικό του, μέχρι τη μέρα που θα αφήσει την τελευταία του πνοή.

Το ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τα ζώα, ιδίως τα κατοικίδια, και το σέβομαι απόλυτα αυτό. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν να θεωρήσει με το ζόρι καλό κάτι, μόνο και μόνο επειδή εγώ το θεωρώ

Θα κλείσω με μια φράση της φίλης μου στο προχτεσινό της τηλεφώνημα:

«Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ζώο. Εγώ δεν έχω πρόβλημα. Δεν μου λείπει το ζώο. Δεν μου λείπει ο σκύλος. Μου λείπει η Φένια. Δεν θέλω σκύλο. Θέλω τη Φένια. Τα βράδια που καθόμουν στον καναπέ κι έβλεπα τηλεόραση, κι αυτή ξάπλωνε στο πάτωμα δίπλα μου, εγώ τη χάιδευα, ήταν τόσο ζεστή και απαλή, κι εκείνη με κοιτούσε μες στα μάτια, με τα δικά της τα ματάκια..... Αυτές οι στιγμές, πόσο μου λείπουν.....»