Γράμμα από το μέτωπο

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου. Μου το έστειλε συνάδελφος. Μπορεί να το λάβατε κι εσείς και να το έχετε ήδη διαβάσει.

Δεν έχω καταφέρει να το διαβάσω ολόκληρο. Δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να το διαβάσω ολόκληρο. Το ξεκινάω, μα η ανάγνωση εμποδίζεται από δάκρυα...

Κάθε πρωί που ξυπνάω, μετά από τριάντα δευτερόλεπτα, δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό μου. Κι αυτό το σύμπτωμα είχα να το βιώσω από τότε που έχασα τη μητέρα μου.

Με έκαναν να ξανανιώσω όπως τότε. Μπορείτε να το πιστέψετε?

Ποιοί είναι αυτοί που έχουν αυτό το δικαίωμα?

Το κείμενο είναι όλο δικό σας. Συγχωρέστε τυχόν ορθογραφικά ή αν οι παράγραφοι δεν είναι σωστά χωρισμένες. Δεν το έχω διαβάσει. Θα το διαβάσω όταν θα καταφέρω να ξυπνάω το πρωί και το κλάμμα να μην είναι το πρώτο πράγμα που με καλημερίζει....



QUOTE


ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΝΙΚΟ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟ ΟΠΟΥ ΠΛΑΪ ΠΛΑΪ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΔΙΝΑΜΕ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ


Ο αποστολέας του email είναι φίλος, εθελοντής δασοπυροσβέστης, και τοκείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του!

21/8/2007

"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της πυρκαγιάς πληνενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» μεαναπνευστικά προβλήματα." Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την αποστειρωμένηλογική της δημοσιογραφίας.. Θα ήθελα να ξεχάσωτα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμενα σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το σκυλάκι πουπαρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε οτιδεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του λείπαν διακοπές και κανείς δεν μαςειδοποίησε για αυτό..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε ναφύγουν απο τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδαστον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινάφύλλα..

Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου ότανείδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού Θα ήθελα να ξεχάσω τιςαγωνιώδεις εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας ότανάρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες

Θα ήθελα να ξεχάσω όλουςαυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνοκαι μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν ταρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη,

Θα ήθελα να τους ξεχάσωόταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδήείχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας Θα ήθελα επίσης ναξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμεκαι ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας

Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς πουτραβούσαν πανικόβλητοι τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένουςστις φλόγες

Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στονασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα πουδεν υπήρχε τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές πουκάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι υπήρχαν

Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μαςδημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς που μαςπεριτριγύρισαν

Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο Αταλάντη που ήρθαν ναμας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή

Μα δεν θα ξεχάσω όλες τιςκυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, πουαντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τουςΕθελοντές.

Μα δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσομάλλον ενα ευχαριστώ, για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα τουμπροστά στα συμφέροντα. Μα δεν θα ξεχάσω οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια καιμερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οιεικόνες φρίκης στο μυαλό μου.

Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέαπου μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς πουπέσαν πάνω μου και μου ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικόπροσωπικό που ξεχείλιζε απο ανθρωπιά και καλοσύνη. Σας ευχαριστώ.

Και δεν θα ξεχάσωνα λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο συγνώμη γιαόλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου. Η απορία μουείναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν δεν υπάρχει πια πράσινογύρω σας; Όταν ο αέρας


θα μυρίζει στάχτη και θα σου καίει τους πνεύμονες;



πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει πάνω και εμείς εδώ κάτω;

UNQUOTE