Γράμμα σε φίλους

Γειά σας φίλοι μου, πώς είστε?

Ελπίζω να μην με ξεχάσατε. Όλη μου τη μέρα την περνάω στο κοτέτσι, ενώ όταν είμαι σπίτι, κοιτάω τον υπολογιστή, σκέφτομαι λίγο τι να σας γράψω, μα το μυαλό μου είναι εντελώς άδειο.....

Δεν μου’χει έρθει ακόμα καμία έμπνευση για μια νέα ιστοριούλα, αλλά μόλις μου’ρθει, θα στρωθώ στο γράψιμο.

Εντωμεταξύ, είπα να σας γράψω ένα γράμμα, έτσι όπως θα έγραφα σ’ένα φίλο που έχω πολύ καιρό να δώ

Πώς πάνε τα πράγματα? Εχετε επιστρέψει στις δουλειές σας ή ακόμα τσαλαβουτάτε???

Εγώ έχω ξεχαρβαλωθεί πλέον στη δουλειά, δεν αντέχω άλλο. Το μόνο παρήγορο είναι ότι πληρώνομαι όλες τις υπερωρίες κανονικότατα, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε τέλος μήνα βλέπω μια σημαντική διαφορά στην τσέπη μου. Κοντεύω να γίνω από πράσινος, χρυσός βάτραχος, αλλά τι να το κάνεις αν κάθε μέρα δουλεύεις από τις 8.30 το πρωί μέχρι τις 8.30 το βράδυ (τουλάχιστον) ?

Τέλος πάντων.

Τα Σαββατοκύριακα πηγαίνουμε με τον πάπιο σ’ενα μέρος, ανθρωπός να μην υπάρχει, ούτε νέος ούτε γέρος, μόνο να ‘μαστε μονάχοι.... εεεε, ώπα, μπαρδόν, ξέφυγα!!!

Πηγαίνουμε σ’ένα μέρος κοντά στην πόλη μας, γεμάτο κόσμο αυτήν την εποχή, αλλά τι τα θες, εκεί βρίσκεται κι ο μπαμπάς μου. Εδώ και 20 χρόνια νοικιάζουμε μια γκαρσονιέρα πάνω στη θάλασσα. Ο μπαμπάς μου εξακολουθεί κάθε χρόνο να πηγαίνει εκεί από τον Ιούνιο μέχρι και τον Οκτώβριο. Φέτος άργησε λίγο (έπρεπε να ανανεώσουμε το δίπλωμα οδήγησης) κι έτσι ανέβηκε στις 2 Ιουλίου. Είχαμε κι εμείς 1 εβδομάδα άδεια κι έτσι ανεβήκαμε μαζί του και μείναμε στο σπίτι των πεθερών μου που είναι πολύ κοντά στον μπαμπά μου (και έχει τρεις κρεββατοκάμαρες).

Από τότε, κάθε σαββατοκύριακο εκεί βρισκόμαστε. Χαλαρώνουμε, κάνουμε τα μπάνια μας, πίνουμε τα ποτάκια μας και ξεχνάμε λίγο την πόλη.

Βέβαια, ούτε σήμερα που είναι αργία, αλλά ούτε το σ-κ 18-19 Αυγούστου θα πάμε, γιατί έχουμε άλλες δουλίτσες. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν θέλω να τον αφήνω εντελώς μόνο του. Θελω έστω κάθε δεύτερο σ-κ να πηγαίνω να τον βλέπω αρκετά. Δεν ξέρω οι γονείς σας τι ηλικίας είναι, αλλά εμένα ο μπαμπάς μου είναι 71 κι η μητέρα μου θα ήταν 67. Οπότε, στα 71 (και με ένα μικρό εγκεφαλικό και ένα μικρό εμφραγματάκι) δεν θέλω να τον κάνω να νίώσει ότι είναι μόνος... Καταλαβαίνετε.

Ο μπαμπάς μου είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Σε αντίθεση με τη μαμά μου, αυτός ποτέ δεν υπήρξε ο πολύ στοργικός γονιός. Αντιθέτως, ήταν ο αυστηρός της παρέας, ο δύσπιστος, ο καχύποπτον και συνήθως υπήρχε μια μικρή κόντρα ανάμεσά μας. Ετσι, όταν η μαμά μου μας άφησε, «υποχρεωθήκαμε» να συνυπάρξουμε. Ο μπαμπάς μου είναι πάρα πολύ καλός μα στάθηκε πολύ άτυχος στη ζωή του. Γι’αυτό, παρόλο που είναι δύστροπος, πάντα τον δικαιολογώ.

Μετά το θάνατό της μαμάς, εκείνος έγινε ακόμα πιο δύσκολος, σχεδόν κακός με όλον τον κόσμο (και εμενα, βεβαίως-βεβαίως) και συμπεριφερόταν λες και όλοι οι άλλοι διασκεδάζουν (κι εγώ, βεβαίως-βεβαίως) ενώ αυτός υποφέρει μόνος.

Για την πίεση του, δεν συζητάμε. Ανέβασε μέχρι και 20 πίεση, και τις περισσότερες φορές είχε 16 ή 18 (ενώ παλιά δεν είχε αντιμετωπίσει πρόβλημα υπέρτασης). Επαθε και κανα'δυό μικρά εγκεφαλικά (είχε πάθει κι αλλο ένα μικρό όταν ακόμα ζούσε η μαμά μου) και τώρα ο εγκέφαλός του φιλοξενεί πολλά τέτοια μικρά, σαν ένα νηπιαγωγείο!

Τώρα, 3μιση χρόνια μετά, μπορώ να πω ότι συμπεριφέρεται σαν φυσιολογικός γήινος, γιατί η αλήθεια είναι ότι περάσαμε μια περίοδο που ο κόσμος τον κοιτούσε με ένα βλέμμα φρίκης, λες και είχε, πράσινα λέπια, προβοσκίδα και μια αναποδογυρισμένη γλάστρα στο κεφάλι για καπέλο!!!

Τώρα, παλεύεται λίγο η κατάσταση. Και τώρα είναι που αρχίζω και τον λυπάμαι γιατί είναι πλεον πολύ μόνος....

Αρκετά με τα θλιβερά. Ας επιστρέψουμε στο άλλο.. «ευχάριστο» θέμα: το κοτέτσι!

Η δουλειά μου, συνεχίζει να είναι το ίδιο βασανιστική και απάνθρωπη, αλλά δεν μπορώ να κάνω και πολλά. Η προϊσταμένη μου με χρειάζεται και το τελευταίο που θα ήθελε να ακούσει από μένα θα ήταν "δεν μπορώ να κάθομαι μέχρι αργά". Έτσι, δουλεύω με τις ώρες (τώρα πια πριν τις 9 δεν φεύγω ποτέ), πληρώνομαι αδρά και μαζεύω τα λεφτά κάτω από το στρώμα. Αν τα κακαρώσω καμιά μέρα, ελάτε δήθεν για επίσκεψη στη λιμνούλα και μόλις βρείτε ευκαιρία, αρπάξτε το στρώμα. Κρύβει αμύθητη περιουσία!

Στη δουλειά κάποιοι με φωνάζουν "Γερολαδά" και "Γκιόσσα", και κάποιοι άλλοι "μικρό Αρτέμη", αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο. Ίσως να με πειράζουν (!) γιατί όταν προσλαμβάνονται και τους εκπαιδεύω, τους αφήνω απειλητικά σημειώματα ("ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ, ΡΕΜΑΛΙΑ!!!" και "ΠΡΟΣΕΞΕ, ΣΕ ΒΛΕΠΩ!") όταν δεν είμαι από πάνω τους να βλέπω τι κάνουν.

;-)

Γενικώς περνάω καλά στη δουλειά μου γιατί μου αρέσει αυτό που κάνω. Υποτίθεται ότι είμαι και «specialist» (γνωρίζω απ'εξω κι ανακατωτά το συγκεκριμένο αντικείμενο.... ναι, καλά) κι ότι παίζω τα χρυσά αυγά στα δάχτυλα (των ποδιών, προφανώς!)

Οπότε, ετοιμαστείτε να με δειτε καμια μέρα στα παραθυρα των δελτίων ειδήσεων με κανένα σύνθετο - δομημένο αυγό κλπ κλπ (χε χε χε)

...Στη φυλακή να μη με δειτε, γιατί θα'ναι κρίμα, νιόπαντρο κορίτσι.

Αυτά τα ολίγα αγαπητοί μου φίλοι.

Μέχρι να μου’ρθει λοιπόν η έμπνευση για το νέο μου μίνι μυθιστόρημα, θα σας βομβαρδίζω με νεάκια μου, ελπίζοντας να μην σκυλοβαρεθείτε και με διαγράψετε από τα Links σας!

Σας φιλώ πολύ πολύ,

Anima Rana