Δεν είμαι χαζή, παριστάνω τη χαζη!

Είναι γεγονός ότι από μικρός γυρίνος, ήμουν ήσυχο πλάσμα.

Δεν ήμουν ποτέ το εκνευριστικό μωρό που κάθε μισή ώρα ουρλιάζει ασταμάτητα και αδυσώπητα στο κλάμμα και σου’ρχεται να το πνίξεις και σκέφτεσαι “I created a monster!!!!”.

Δεν ήμουν ποτέ το ζωηρό νήπιο που όλα τα πιάνει, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει, όλα τα σπάει, όλα τα λερώνει, όλα τα αλλάζει θέση και οι υπόλοιποι τρέχουν σαν βλάκες από πίσω του σκεπτόμενοι «Τι σκατόπαιδο Χριστέ μου!».

Δεν ήμουν ποτέ το παιδάκι που όταν το παίρνουν οι γονείς μαζί τους σε κοινωνική επίσκεψη, φεύγουν στο πρώτο μισάωρο γιατί το κακομαθημένο, το σκασμένο το κωλόπαιδό τους αναστάτωσε τους πάντες, έσπασε δυο βάζα, ανέβηκε με βρώμικα παπούτσια στον καναπέ, τράβηξε την ουρά του σκύλου και έκανε εμετό στην αγκαλιά της οικοδέσποινας, οπότε όλοι οι καλεσμένοι σκέφτονται «Αμάν πια αυτά τα κακομαθημένα! Ενα χεράκι ξύλο δεν μπορούν να τους ρίξουν αυτοί οι γονείς τους?».

Δεν ήμουν ποτέ η έφηβος που αντί να στρώσει τον κώλο της κάτω να διαβάσει, αντέγραφε στα διαγωνίσματα, έκανε κοπάνες κι έπαιρνε κακούς βαθμούς, για να σκέφτονται οι γονείς κι οι καθηγητές «Τς – τς – τς, ποιός ξέρει τι θα απογίνει όταν τελειώσει το σχολείο».

Δεν ήμουν ποτέ η φίλη χωρίς αισθήματα, που το μόνο που σκέφτεται είναι να σου κλέψει τον γκόμενο για να αποδείξει στον εαυτό της ότι είναι καλύτερη από σένα και που φροντίζει πάντα πίσω από την πλάτη σου να σε κατηγορεί, ώστε στο τέλος να σκεφτείς «Τι φίδι έτρεφα στον κόρφο μου....».

Δεν ήμουν ποτέ η εύκολη γκόμενα, το πήδημα μιας βραδιάς, η ξεπέτα, αυτή που εύκολα την κοροϊδεύεις, ούτε αυτή που μπορούσε να κερατώνει το αγόρι της χωρίς κανένα πρόβλημα, ώστε να σκεφτεί κανείς γι’αυτήν «Καλό πουτανάκι κι αυτό».

Δεν ήμουν ποτέ η υπάλληλος, που α) βαριέται να δουλέψει β) θεωρεί υποτιμητικό να στείλει φαξ και να βγάλει φωτοτυπίες γ) φοβάται να ασχοληθεί με κάτι περίπλοκο δ) το παίζει «γαμάω και δέρνω» ε) δηλώνει συχνά «εγώ είμαι η αρχαιότερη εδώ μέσα» (ακόμα κι αν αυτό είναι αλήθεια) στ) είναι αγενής και ανάγωγη, ώστε οι συνάδελφοι να την κοιτάζουν και να σκέφτονται «Αυτή ή έχει μπάρμπα στην Κορώνη ή πηδιέται με τον Πρόεδρο!»

Δεν ήμουν ποτέ κορίτσι χωρίς αισθήματα, που βλέπει ένα κουτάβι ή ένα μωρό ή έναν ηλκιωμένο να υποφέρει και μένει ανέκφραστη και αμέτοχη. Που μπορεί να ενδιαφέρεται μόνο για την δική της καλοπέραση και η δυστυχία των άλλων την αφήνει παγερά αδιάφορη, ώστε όλοι να σκέφτονται "Τι παρτάκιας!"

Δεν ήμουν ποτέ ο άνθρωπος που μπορεί να κοιτάει τον ουρανό και να μην νιώθει δέος που είχε την τύχη να βρίσκεται πάνω σ’έναν φωτεινό πλανήτη, στη μέση του σκοτεινού χάους, ζωντανός και να μην βουρκώνει γι’αυτό. Που να μπορεί να σκεφτεί για μένα ο Θεός «Χμ! Αυτόν τον άνθρωπο για ποιόν ακριβώς λόγο τον έφερα στον κόσμο? Περιττός μου φαίνεται....»

.........

Αφού λοιπόν δεν υπήρξα ποτέ τίποτα από τα παραπάνω, γιατί δεν απέκτησα ποτέ αδερφάκι?

Και γιατί αντί να ακούω «μπράβο» για το 18άρι, άκουγα «γιατί δεν έγραψες 20 ???».

Και γιατί αντί να έχω δίπλα μου πολλές αδερφικές φίλες, κατέληξα να έχω μία που ζει στο εξωτερικό εδώ και δώδεκα χρόνια, μία που ψάχνεται να φύγει και μία που κάποτε ήταν φίλη μου, μέχρι που πηδήχτηκε με τον πρώην μου???

Και γιατί να έχω φάει το δούλεμα της αρκούδας από γκόμενους (οι οποίοι ήταν - εκτός από μαλάκες - και ελάχιστοι!) μέχρι να βρω επιτέλους τον έναν και μοναδικό???

Και γιατί να έχω προϊσταμένους που κάνουν ό,τι μπορούν για να μου δείξουν ότι δεν αξίζω, αλλά μόλις τελικά αποχωρώ, συνειδητοποιούν πόσο πολύτιμη ήμουν? Γιατί να έχω συναδέλφους που έκαναν ένα χρόνο να μου μιλήσουν όταν πήρα προαγωγή, μα τώρα που άλλαξα κοτέτσι, τους έχει λείψει η βοήθειά μου??

Και γιατί να πρέπει να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που π.χ. τους αρέσει να πηγαίνουν για μπάνιο στη θάλασσα έχοντας ξεχάσει δήθεν τάχα μου ότι είμαι κι εγώ εκεί κοντά (όσοι διαβάζουν τα ποστάκια μου από πέρσι το Καλοκαίρι, θα θυμούνται), που τους αρέσει να μου συμπεριφέρονται λες και είμαι δέκα χρόνια μικρότερή τους (ενώ είμαι αρκετά χρόνια μεγαλύτερή τους), που τους αρέσει να μου δίνουν εντολές ενώ εγώ ποτέ δεν τους έχω υποδείξει το παραμικρό, που χαίρονται γενικώς να με κάνουν να νιώθω άσχημα ???

Δεν ζήλεψα ποτέ κανέναν. Γιατί να με ζηλεύουν?? Εμένα?? Τι έχω εγώ που δεν έχουν αυτοί??

Και γιατί τελικά ο... Θεός, που με κοιτούσε μέσα από το σκοτεινό χάος, με άφησε ένα μεσημέρι να κοιτάω σαν μαλάκας τα αποτελέσματα κάποιων ιατρικών εξετάσεων και, κάποια χρόνια μετά, μου πήρε και τον γονιό που ποτέ δεν είχε παράπονα από εμένα???

Ποτέ δεν έβλαψα, ούτε ζωάκι, ούτε λουλούδι, ούτε άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος να καίει, να σκοτώνει, να καταστρέφει ό,τι αγαπώ???

Ποτέ δεν έκανα την έξυπνη σε κανέναν και καμία. Γιατί οι άλλοι να μου κάνουν τους έξυπνους??

Κι έτσι, τώρα εγώ σκέφτομαι "Πώς θα μπορέσω να δώσω σε μερικά άτομα να καταλάβουν ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΧΑΖΗ, ΠΑΡΙΣΤΑΝΩ ΤΗ ΧΑΖΗ ???"