Για την Αμαλία.....

Για την Αμαλία, τα λόγια μου είναι λίγα και φτωχά.

Τη γνώρισα, δυστυχώς, αφού είχε φύγει από κοντά μας.

Όπως τους καλλιτέχνες, τους ζωγράφους, τους μουσικούς, που μετά θάνατω ο κόσμος αναγνωρίζει τη δύναμη που έκρυβαν μέσα τους.

Έτσι κι εγώ.

Χαμένη στην πεζή καθημερινότητά μου, που κάποτε διακόπηκε με το θάνατο ενός πολυαγαπημένου μου προσώπου, για να ξαναπάρει αργότερα πάλι την ίδια ρότα, την ίδια πορεία, με μόνη διαφορά τον πόνο και την πίκρα που νιώθει αυτός που μένει πίσω...

Δυστυχώς είμαι ακόμα στη δουλειά μου, αυτή την ώρα και δεν βρήκα λίγο περισσότερο χρόνο να αφιερώσω στην υπέροχη Αμαλία.

Κι όχι μόνο στην υπέροχη Αμαλία, μα και σε τίποτα άλλο πέρα από τη δουλειά μου δεν αφιέρωσα χρόνο σήμερα .....

Βλέπετε, οι ρυθμοί της ζωής δεν μ’αφήνουν να ζήσω.... Δεν είναι τραγική ειρωνεία?

Μακάρι να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε ότι η ζωή είναι εδώ και τώρα. Ούτε στο αύριο, ούτε στο μέλλον.

Μακάρι η μικρή Αμαλία να μας βλέπει από ψηλά και να μας προστατεύει, γιατί – όπως έχει πει κι ένας γνωστός Έλληνας τραγουδιστής – «ο ουρανός δεν κρύβει από πάνω Θεό, κι εσύ είσαι εσύ, κι εγώ είμαι εγώ....»

Αντίο Αμαλία

Μακάρι μέχρι να φύγω κι εγώ από αυτή τη ζωή να έχω καταφέρει να ακουστεί η φωνή μου σε τόσο κόσμο όσο κι εσύ....


Με απέραντη εκτίμηση και θαυμασμό,

Anima Rana