ΒΑΛΙΑ - μέρος 8ο

Παρασύρθηκα!

Ναι, τ’ομολογώ, παρασύρθηκα!

Η ζωή που ζούσα μέχρι τότε, δεν μου άρεσε.
Εγκλωβισμένη στον βαρετό γάμο μου με τον Βασίλη και σε μια επαγγελματική εξέλιξη που τελικά δεν μου ταίριαζε, παρασύρθηκα από τον Στέφανο και τους «απαγορευμένους καρπούς» που γενναιόδωρα ήθελε να μου προσφέρει.

Επί τρεις ολόκληρους μήνες συναντιόμασταν κρυφά και κάναμε όλα αυτά που τόσο πολύ μου είχαν λείψει. Βέβαια, αυτό που είχα παλιά με το Στέφανο, ποτέ δεν μπόρεσα να το ξαναποκτήσω.

Δυστυχώς ήμουν πλέον παντρεμένη με τον Βασίλη και δεν είχα ελεύθερο προσωπικό χρόνο πια. Δεν ήμουν όπως παλιά, ελεύθερη κι ωραία, που απλά έλεγα στους γονείς μου ότι θα βγω με το Στέφανο και μπορεί να μη γυρίσω το βράδυ. Τώρα έπρεπε να κρύβομαι, να καταστρώνω σχέδια, να λέω ψέμματα.

Ψέμματα.....

Πόσα ψέμματα είπα σ’αυτήν την ιστορία που σας διηγούμαι…

Πόσα ψέμματα μου είπαν...

Πόσο μεγάλο ψέμμα ήταν όλο αυτό που ζούσα...



Η ιδανική μέρα για να συναντιέμαι με τον Στέφανο ήταν η Πέμπτη, που ο Βασίλης έλειπε στις συναντήσεις ψυχολογικής υποστήριξης. Δυστυχώς ο Στέφανος μπορούσε οποιαδήποτε άλλη μέρα, εκτός της Πέμπτης.
Κάθε Πέμπτη απόγευμα έπρεπε να διδάσκει μαθηματικά σ’ένα φροντιστήριο, αντικαθιστώντας μια καθηγήτρια που έλειπε με άδεια μητρότητας. Τα μαθήματα τελείωναν κατά τις δέκα το βράδυ, ώρα απαγορευμένη πλέον για μένα, μιας που ο Βασίλης επέστρεφε από τη συμβουλευτική του συνάντηση κατά τις δέκα και μισή.

Έτσι, το ψέμμα που αποφάσισα να σερβίρω στον Βασίλη ήταν ότι είχα αποφασίσει να πηγαίνω μια επιπλέον μέρα την εβδομάδα στο γυμναστήριο. Πότε ήταν Δευτέρα, πότε Τρίτη, πότε Τετάρτη. Τις Παρασκευές δεν τις προτιμούσα γιατί ήξερα καλά ότι ο Βασίλης σχολάει νωρίς, ενώ τις Πέμπτες, αφού δεν βόλευαν το Στέφανο, πήγαινα πραγματικά στο γυμναστήριο, όπως παλιά.

Οι τρεις αυτοί μήνες της κρυφής μου ερωτικής σχέσης, ομολογώ πως με αναζωογόνησαν.

Σταμάτησα να πιέζω τον Βασίλη να γίνει πιο δραστήριος στο κρεββάτι, σταμάτησα να έχω νεύρα, σταμάτησα να πονάω από την εξαφάνιση του Στέφανου. Ο Στέφανος ήταν και πάλι – εν μέρει – δικός μου! Επιτέλους! Είχα ξαναβρεί το άλλο μου μισό, τη χαμένη μου αγάπη.

Κι είχα όντως αρχίσει να αναρωτιέμαι αν εξακολουθούσε να τα ‘χει με τη Μαρίνα. Στο σπίτι του δεν υπήρχε καμία φωτογραφία της και ποτέ δεν την ανέφερε, παρά μόνο όταν εγώ του την θύμιζα.

Παρόλα αυτά, είχε τύχει ενώ βρισκόμουν μαζί του να χτυπάει το κινητό του, να είναι το «μωρό» του κι αυτός να μιλάει κάπως συνωμοτικά. Δεν του έλεγα τίποτα γιατί προσπαθούσα να κρατήσω χαρακτήρα. Έκανα ότι δεν είχα καταλάβει ότι ήταν αυτή.

Μια φορά όμως, το θράσσος του ξεπέρασε κάθε όριο. Αφού χτύπησε το τηλέφωνο κι εγώ είχα δει στην οθόνη τη φράση «το μωρό μου», αυτός απάντησε με μια άνεση «Έλα φιλαράκο, τι γίνεσαι? Ναι, δεν μπορώ τώρα, θα σε πάρω εγώ φίλε»

Με το που κλείνει, τον ρωτάω: «Ποιος ήταν?»
Κι εκείνος με μια απίστευτη άνεση μου αποκρίθηκε «ένας φίλος μου από το φροντιστήριο»

Έγινε της τρελλής. Έβαλα τέτοιες φωνές που ο Στέφανος δεν τις είχε ξανακούσει. Μπορεί να τον είχα ερωτευτεί, αλλά δεν ήμουν ηλίθια.

«Παραδέξου το! Η Μαρίνα ήταν!!! Λέγε, αν δεν ήταν αυτή, ποια ήταν??»

Στην αρχή επέμενε ότι δεν ήταν αυτή. Όταν είδε ότι με είχε φέρει στα όριά μου, το παραδέχτηκε.

Από τότε δεν με ξανακορόιδεψε. Όταν χτυπούσε το τηλέφωνο και ήταν αυτή, το καταλάβαινα και αυτός δεν έκανε τίποτα για να με πείσει για το αντίθετο.

Μετά από τα τηλεφωνήματά της, ο συνήθης διάλογός μας ήταν:

- Μπα? Το … μωρό σου ήταν πάλι?
- Βάλια, σε παρακαλώ…
- Γιατί δεν της στέλνεις χαιρετίσματα εκ μέρους μου?
- Μα τι λες τώρα?
- Γιατί? Το Μαρινάκι το γνώρισα πολύ πριν από σένα!
- Μάλιστα…
- Η Μαρίνα δεν ήταν στο τηλέφωνο? Ή με δουλεύεις πάλι Στέφανε?
- Ναι κούκλα μου, η Μαρίνα ήταν. Μπορούμε τώρα να αλλάξουμε συζήτηση?
- Είσαι τόσο ευτυχισμένος μαζί της? Τόσο καλύτερη από μένα είναι? Τόσο υπέροχη, που μπόρεσες να με παρατήσεις έτσι εύκολα και να εξαφανιστείς? Ε Στέφανε?

Κι έτσι καυγαδίζαμε.

Στο τέλος ποτέ δεν μάθαινα αν και πόσο την αγαπάει κι αν πραγματικά τη θέλει τόσο πολύ.

Μια φορά προσπάθησα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και, αφού έκλεισε το τηλέφωνο, του είπα ήρεμα:

«Στέφανε, λυπάμαι πάρα πολύ που σ’έχασα έτσι. Τι να πω, μακάρι η Μαρίνα να σε κάνει ευτυχισμένο. Αν και δυσκολεύομαι να το πιστέψω, γιατί αν ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος δεν θα ήμασταν τώρα εδώ, ξαπλωμένοι, δίχως ρούχα κι έχοντας κάνει έρωτα ξανά και ξανά. Ειλικρινά, δεν θα μπορέσω ποτέ να το καταλάβω. Σ’αγάπησα με όλη μου την ψυχή. Στα έδωσα όλα. Και τώρα κατέληξα παντρεμένη πάλι με κάποιον που δεν με κάνει ευτυχισμένη, και με σένα να μου θυμίζεις τι είχα κάποτε. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα.»

Εκείνος είχε βουρκώσει. Με έσφιξε στην αγκαλιά του και ψιθύρισε «Όσο αντέξεις, κούκλα μου. Όσο αντέξεις….»

Έτσι περνούσε ο καιρός. Με τον Βασίλη να ασχολείται ως επί το πλείστον με την καριέρα του κι εμένα να ανυπομονώ να έρθει αυτή η μια φορά την εβδομάδα που θα μπορούσα να δω τον Στέφανο και να τον απολαύσω, ελπίζοντας πάντα ότι δεν θα διακόψει την ηδονή μου αυτή η βδέλλα, η Μαρίνα.

Κάποιες φορές κοιτούσα τον Βασίλη κι ένιωθα τύψεις. Δεν μου έφταιγε σε τίποτα αυτός να τον κερατώνω έτσι ασύστολα. Αυτός μου ήταν πάντοτε πιστός, τίμιος και ειλικρινής. Μπορεί τελικά να μην ταιριάζαμε στο ερωτικό, αλλά ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος.

Πέρασα σιγά-σιγά λοιπόν από τη φάση της τρελλής δίψας για παράνομο σεξ, στη φάση των τύψεων.

Κάθε φορά που ήμουν γυμνή στο κρεβάτι με τον Στέφανο να έχει μόλις πριν πέντε λεπτά ολοκληρώσει και να κοιτάει το ρολόι του, περιμένοντας να ντυθώ και να φύγω, ένιωθα πολύ βρώμικη και φτηνή.

Γύριζα σπίτι όπου με περίμενε ο Βασίλης μ’ένα πλατύ χαμόγελο, έχοντας φτιάξει δύο φλυτζάνια αχνιστό τσάι, για να … ξεκουραστώ από τη γυμναστική που έκανα τόσες ώρες.

Κάποιες φορές τύχαινε να με πλησιάσει κιόλας, λέγοντάς μου με πολύ ρομαντικό τρόπο «θέλω να σου κάνω έρωτα, αγάπη μου», μα εγώ ήμουν τόσο εξαντλημένη από τις διαστροφές του εκρηκτικού Στέφανου που είχα ζήσει δύο ώρες νωρίτερα, που προφασιζόμουν πονοκεφάλους και ζαλάδες για να με αφήσει ήσυχη.

Όταν αυτές οι τύψεις μεγάλωσαν αρκετά, ζήτησα από το Στέφανο να μην βρεθούμε την ημέρα που είχαμε κανονίσει. Αντί να πάω σ’αυτόν, πήγα όντως στο γυμναστήριο και ξέσκασα. Ήταν μια Τρίτη. Την Πέμπτη λοιπόν, αποφάσισα να μην πάω γυμναστήριο, αλλά να περιμένω τον Βασίλη να γυρίσει από την συμβουλευτική ομάδα για να του χαρίσω μια ρομαντική και – γιατί όχι? – ερωτική βραδιά.

Είχα φορέσει ένα αποκαλυπτικό νυχτικό και είχα σβήσει όλα τα φώτα του σπιτιού. Μόνο στο υπνοδωμάτιό μας είχα αναμμένα κεράκια. Είχα κλειδώσει κιόλας, ώστε να πιστέψει, μπαίνοντας, ότι ακόμα δεν έχω γυρίσει από το γυμναστήριο.

Καθόμουν εκεί, στο σκοτάδι και περίμενα. Κατά τις 10 και είκοσι ακούω κλειδιά στην πόρτα και τη φωνή του Βασίλη να μιλάει με κάποιον.

Αναρωτήθηκα στην αρχή, τι να συμβαίνει και φοβήθηκα μήπως ήμουν τόσο άτυχη που τη μέρα που ήθελα να μείνουμε οι δυο μας, αυτός κανόνισε να φέρει στο σπίτι κάποιον γνωστό του από τις συναντήσεις.

Δεν άκουγα τον συνομιλητή του. Αφουγκράστηκα πιο προσεκτικά. Ναι.. Ναι… Μιλούσε στο κινητό του. Μιλούσε στο κινητό του, μα έλεγε πράγματα που δεν πίστευα ότι άκουγα!

«Ναι ρε γαμώτο, το ξέχασα εκεί. Θα το πάρω όταν ξαναβρεθούμε. Μου πήρες τα μυαλά σήμερα. Ήσουν το κάτι άλλο βρε συ. Καιρό είχες να με βασανίσεις τόσο, μωρό μου. Τόσο πολύ πεινούσες? Χα χα χα! (δυνατά γέλια) Έλα βρε! Ούτε να το ξαναπείς. Μόνο πρόσεξε μην το χάσεις γιατί είναι δώρο της Βάλιας και κάποια στιγμή θα με ρωτήσει. .. Τι έπαθες τώρα? Όχι σου λέω, δεν έχει έρθει ακόμα. Αντε, σ’αφήνω τώρα, φιλακια. Χα Χα!! Ξέρεις εσύ που!»

Είχα μείνει άφωνη. Ακίνητη σαν παγοκολώνα. «Δεν είναι δυνατόν!» ψιθύρισα. Αφουγκράστηκα πάλι. Ο Βασίλης είχε προχωρήσει προς το σαλόνι και άνοιγε την μπαλκονόπορτα για να αεριστεί λίγο το σπίτι. Έσβησα βιαστικά τα κεράκια, φόρεσα μια ρόμπα και στο σκοτάδι ξεγλύστρησα και μπήκα στο μπάνιο, το οποίο ήταν ακριβώς δίπλα στην κρεββατοκάμαρα.

Ο Βασίλης προχώρησε προς τον διάδρομο και είδε στο βάθος το φως του μπάνιου αναμμένο. Πλησίασε, κι όταν έφτασε ακριβώς μπροστά στην πόρτα, άκουσε τον ήχο του ντους.

«Βάλια? Είσαι εδώ?»

Κανείς δεν απάντησε από μέσα.

Άνοιξε σιγά-σιγά την πόρτα. Πίσω από την κουρτίνα φαινόταν καθαρά η σιλουέτα της κάτω από το νερό του ντους, να ξεπλένει τους αφρούς κι εκείνη να σιγοτραγουδά.

Ο Βασίλης πλησίασε αθόρυβα και τράβηξε απαλά την κουρτίνα.

«Εδώ είσαι?» της είπε

«ΑΑΑΑΧΧΧ!!!! Παναγία μου!»

«Τρόμαξες, αγάπη μου?»

«Πω-πω, Βασίλη! Κατατρόμαξα! Τώρα ήρθες?»

«Ναι αγάπη μου. Εσύ?»

«Εγώ ένιωσα μια ζαλάδα στο γυμναστήριο και έφυγα λίγο νωρίτερα»

«Ζαλάδα, ε? Λες να έχουμε κανένα ευχάριστο?»

Του χαμογέλασα πλατιά και του έδωσα ένα πεταχτό φιλάκι στο μάγουλο.

«Ασε με να τελειώσω τώρα, για να κάνεις κι εσύ το ντουσάκι σου μετά» είπα, κι έκλεισα την κουρτίνα. Είχα παρατηρήσει ότι στο χέρι του δεν υπήρχε το ρολόι που του είχα κάνει δώρο.

Μετά από πέντε λεπτά είχα βγει από το μπάνιο και τη θέση μου κάτω από το ντους, πήρε ο Βασίλης.

Κι αυτός ήταν ο σκοπός μου!

Μόλις μπήκε στο ντους, έτρεξα και άρπαξα το κινητό του από το τραπεζάκι του σαλονιού.

Ήθελα να δω ποια ήταν η τελευταία κλήση του. Σε ποιά έλεγε αυτά τα λόγια?

Πήγα στις εξερχόμενες κλήσεις. Η τελευταία εξερχόμενη ήταν στο δικό μου κινητό. Φτού.

Συνέχισα επιλέγοντας τις εισερχόμενες κλήσεις.

«Δεν το πιστεύω!» αναφώνησα.

Μπορεί να μην φαινόταν ο αριθμός κλήσης, αλλά φαινόταν ξεκάθαρα το όνομα. Η τελευταία εισερχόμενη κλήση, που είχε γίνει πριν ένα τέταρτο περίπου, ήταν από το όνομα «ΜΑΡΙΝΑ»!!!!

Ο Βασίλης μου φώναξε από μέσα να φτιάξω τσάι να πιούμε. Παράτησα το κινητό του εκεί που το βρήκα, βγαίνοντας από το μενού των κλήσεων, χωρίς να προλάβω να δω και να σημειώσω τον αριθμό της.

Μέχρι να ετοιμάσω το τσάι, είχα πάρει, χωρίς να το ξέρω, τη σημαντικότερη απόφαση αυτής της ιστορίας.

Ως εδώ! Μπορούσα να ανεχτώ να μοιράζομαι τον εραστή μου με τη Μαρίνα. Αλλά όχι και τον άντρα μου!!!!

Αυτό ήταν! Θα ξεκαθάριζα με αυτήν την οχιά, μια για πάντα!!!


(συνεχίζεται… για το τελευταίο επεισόδιο)