ΒΑΛΙΑ - μέρος 5ο

Ήταν μια ζεστή βραδιά και όλοι ήμασταν ακριβώς στην ώρα μας.

Από μακριά είδα τον Βασίλη και τη Μαρίνα και τους χαιρέτησα χαμογελαστή κουνώντας σαν μικρό παιδί το χέρι μου.

Συναντηθήκαμε μπροστά στην είσοδο του εστιατορίου. Η Μαρίνα μου χαμογέλασε ζεστά κι έριξε μια γρήγορη ματιά στον Στέφανο. Ο Βασίλης είχε το σοβαρό του και καλησπέρισε χωρίς πολλά-πολλά. Τους σύστησα και μπήκαμε στο εστιατόριο….

Σας έχει συμβεί κάποια στιγμή της ζωής σας να θυμηθείτε ένα γεγονός του παρελθόντος και να συνειδητοποιήσετε ότι το συγκεκριμένο γεγονός στην ουσία ήταν μια αποκάλυψη της γυμνής αλήθειας, μα εσείς, τυφλοί, δεν μπορέσατε να την δείτε εγκαίρως?...

Σας έχει συμβεί να χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο λέγοντας «μα τι βλάκας ήμουν, δεν έβλεπα τι γινόταν μπροστά στα μάτια μου»?...

Εμένα ναι, μου συνέβη. Τώρα, μετά από καιρό πια, μπορώ να τα θυμάμαι και να τα διηγούμαι. Αλλά τότε έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου…

Η βραδιά μας κύλησε ήρεμα. Εγώ καθόμουν απέναντι από τον Βασίλη κι η Μαρίνα απέναντι από τον Στέφανο. Για κάποιο ανεξήγητο, τότε, λόγο μου είχε φανεί ότι η Μαρίνα είχε επιδιώξει να καθήσουμε κατά αυτόν τον τρόπο.

Δόξα τω Θεώ, ηλίθια δεν ήμουν. Την είχα δει πώς κοιτούσε στα πεταχτά τον Στέφανο, αλλά έκανα πως δεν έδινα σημασία. Στο κάτω-κάτω ίσως να ζήλευε που ο Βασίλης μού είχε τόση αδυναμία τελικά.

Εκείνη δεν ήταν εντυπωσιακή. Ήταν όμως καλλιεργημένη και χαριτωμένη μπορώ να πω. Ταίριαζε με τον Βασίλη, μιας που ούτε αυτός ήταν ο άντρας που όλες οι γυναίκες θα ποθούσαν στο κρεββάτι τους. Προφανώς είχε βρει ο ένας στο πρόσωπο του άλλου το ιδανικό ταίρι, γιατί αλλιώς δεν μπορούσα να εξηγήσω το γεγονός ότι ήταν μαζί τόσα χρόνια, συζούσαν, αλλά δεν ήθελαν να παντρευτούν.

Στη διάρκεια του δείπνου μιλήσαμε για τις δουλειές μας, τα ενδιαφέροντά μας, για τον κινηματογράφο, τα βιβλία, τη μουσική και, φυσικά, το φαγητό, μιας που το εστιατόριο που είχε διαλέξει ο Στέφανος ήταν πραγματικά μια άριστη επιλογή.

«Αλήθεια» του είπε η Μαρίνα με λίγο νάζι και κοιτώντας τον στα μάτια «έρχεστε συχνά σε τόσο όμορφα εστιατόρια? Είσαι ένας μπον-βιβέρ Στέφανε?». Εκείνος χαμογέλασε γοητευτικά και της απάντησε «πάντα..». Εγώ έριξα μια ματιά στον Βασίλη κι αυτός σε εμένα.

Κάποια στιγμή, ενώ μιλούσαμε για μια έκθεση φωτογραφίας που ήθελε ο Στέφανος να πάμε, η Μαρίνα πάλι άλλαξε θέμα συζήτησης και ρώτησε ευθέως «Θα παντρευτείτε?». Αμέσως ο Βασίλης την αγριοκοίταξε και της είπε «Μαρίνα!»

«Γιατί..’Μαρίνα’ Βασίλη? Πειράζει που τα ρωτάω τα παιδιά?»

«Κάνεις αδιάκριτες ερωτήσεις και δεν είναι του τύπου σου»

«Δεν νομίζω να με παρεξήγησε η Βάλια. Ε, Βάλια?»

Εγώ, ξεροκαταπίνοντας, αποκρίθηκα «Όχι, αλλοίμονο, απλά, να, εμείς είμαστε πολύ λίγο καιρό μαζί και ούτε καν έχει περάσει από το μυαλό μας κάτι τέτοιο»

Και τότε με διέκοψε ο Στέφανος όμως για να της πει με ένα πλατύ χαμόγελο «Είμαι κατά του γάμου!»

Επικράτησε σιγή στο τραπέζι. Δεν είχα συζητήσει ποτέ με τον Στέφανο το κεφάλαιο ‘γάμος’ γιατί θεωρούσα ότι ήταν πάρα πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο. Αλλά το να ακούω από τα χείλη του αυτή τη φράση και μάλιστα χαμογελαστά, με πείραξε.

«Ώστε κι εσύ κατά του γάμου, ε?» συνέχισε η Μαρίνα. «Καλή διασκέδαση Βάλια!» μου είπε πονηρά.

Ο Βασίλης εξοργίστηκε. «Μπορείς να μου πεις τι παριστάνεις τώρα?»

«Ηρεμήστε, ηρεμήστε» διέκοψα εγώ. «Δεν έγινε και τίποτα Βασίλη, συζήτηση κάνουμε, προς Θεού, δεν θα μαλώσουμε κιόλας»

Αν εξαιρέσει κανείς αυτή τη μικρή σεισμική δόνηση, η υπόλοιπη βραδιά κύλησε ομαλά και όμορφα.

Η Μαρίνα συνέχισε να είναι ο αρχηγός στις συζητήσεις και αυτό ομολογώ ότι με ενόχλησε. Ό,τι και να συζητούσαμε, εκείνη φρόντιζε να επεμβαίνει και να κάνει ερωτήσεις πότε στον έναν και πότε στον άλλον. Ήταν ψυχολόγος στο επάγγελμα, αλλά χωρίς να το καταλάβει γινόταν κουραστική στην παρέα, γιατί οτιδήποτε τολμούσε να πει κανείς, εκείνη έπρεπε να το αναλύσει και να το ερμηνεύσει επιστημονικά.

Ερωτήσεις όπως «και ποιός είπαμε ότι είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας?» ή «ώστε προτιμάς τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες και όχι τις έγχρωμες?» και «εσύ, μια καλλιτεχνική ψυχή, πώς και έγινες μαθηματικός?» έχαναν το φιλικό χαρακτήρα τους και αποκτούσαν έναν άλλον, πιο καχύποπτο, πιο πονηρό.

Κάτι δεν μου πήγαινε καλά.

Κάτι δεν μου πήγαινε καθόλου καλά…..

Την άλλη μέρα ήμουν στη δουλειά στην ώρα μου. Ετοίμασα τον καφέ μου όπως πάντα και άρχισα τη δουλειά μου. Μόνο όταν η ώρα πήγε 8.45 άρχισα να ανησυχώ για τον Βασίλη. Τόσα χρόνια τον ήξερα, δεν είχε αργήσει ποτέ. Του τηλεφώνησα στο κινητό του τηλέφωνο.

«Παρακαλώ?»

«Βασίλη, η Βάλια είμαι, καλημέρα»

«Καλημέρα Βάλια, ανεβαίνω» είπε και μου το’κλεισε.

Όταν τον είδα μού φάνηκε διαφορετικός. «Είσαι καλά?» τον ρώτησα. «Μια χαρά» μού απάντησε και για όλη την υπόλοιπη μέρα δεν μου μίλησε σχεδόν καθόλου.

Ο δε Στέφανος είχε κλειστό το δικό του κινητό και μου τηλεφώνησε κατά τις 12 το μεσημέρι να μου πει να βρεθούμε το απόγευμα για καφέ.

«Πού είσαι όλο το πρωί? Σου έκανα πέντε κλήσεις, δεν τις είδες?» είπα λίγο εκνευρισμένη.

«Άργησα να σηκωθώ αγάπη μου και πήγα κατ’ευθείαν στο φροντιστήριο για μάθημα. Τώρα μπόρεσα να ξεκλέψω λίγα λεπτά για να σου μιλήσω»

Κι όμως, κάτι δεν μου πήγαινε καλά….

Τις επόμενες τρεις μέρες ήμουν πολύ μπερδεμένη. Ο Βασίλης ερχόταν με ένα παράξενο ύφος στη δουλειά και, αν δεν κάνω λάθος, δεν μιλούσε με τη Μαρίνα στο τηλέφωνο καθόλου. Ο Στέφανος είχε πολλή δουλειά και δεν είχα πάει καθόλου από το διαμέρισμά του.

Την Παρασκευή όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο, είπα να του ανάψω λίγο τα αίματα.

«Σήμερα τι ώρα να έρθω μωρό μου? Τη γνωστή? Μου έχεις λείψει και σε θέλω! Τι κολπάκια θα μου κάνεις σήμερα μωρό μου?»

Και τότε, έγινε το πρώτο σοβαρό.

«Αγάπη μου, να έρθεις καλύτερα αύριο το πρωί? Είμαι ένα πτώμα από όλη τη βδομάδα και θέλω σήμερα να γυρίσω σπίτι, να φάω και να κοιμηθώ»

Πήγα το Σάββατο το πρωί. Ήταν ξύπνιος κι έπινε καφέ. Μαγειρέψαμε, φάγαμε, κοιμηθήκαμε, το βράδυ βγήκαμε για ποτό και μετά όταν γυρίσαμε σπίτι τον στρίμωξα γιατί ήθελα να τον νιώσω μέσα μου σαν τρελλή.

Κάναμε σεξ! Κάναμε άγριο σέξ, μα όχι έρωτα. Ήταν το ίδιο δυνατό και πρόστυχο όπως τις άλλες φορές, αλλά κάτι έλειπε.

Δεν του είπα τίποτα γιατί δεν ήθελα πρώτα να δω αν θα συνεχιστεί αυτό για πολύ.

Αυτό συνεχίστηκε για τρεις εβδομάδες. Εγώ σταμάτησα να πηγαίνω από τις Παρασκευές, αυτός σταμάτησε να μου κάνει έρωτα, μα απλώς με πηδούσε, ενώ ο Βασίλης μέρα με τη μέρα γινόταν όλο και πιο σοβαρός.

Μέχρι που μία Παρασκευή ο Στέφανος μού ζήτησε να μην πάω καθόλου για το Σαββατοκύριακο. Ρώτησα γιατί, μα μου είπε ότι θέλει να ξεκουραστεί γιατί προετοιμάζει τους μαθητές του για εξετάσεις.

Ολο το Σαββατοκύριακο είχε κλειστό το κινητό του. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Του είχα στείλει γύρω στα είκοσι μηνύματα και είχα κάνει πάνω από τριάντα κλήσεις χωρίς αποτέλεσμα.

Τη Δευτέρα το πρωί, πήγα στη δουλειά 8.25 και βρήκα τον Βασίλη εκεί. Βρήκα τον Βασίλη κουρέλι κι έτρεξα προς το μέρος του.

«Βασίλη? Τι έχεις? Τι συμβαίνει? Εγινε κάτι? Μίλησέ μου!»

Αυτός με κοιτούσε κλαμμένος και δεν είχε δύναμη ούτε να μου μιλήσει. Είχα να τον δω έτσι από τότε που είχε πεθάνει η αδερφή του.

«Βασίλη, πες μου παιδί μου, τι έγινε? Με τρομάζεις!»

Και τότε ο Βασίλης με αγκάλιασε και κλαίγοντας γοερά μου είπε:

«Συγχώρεσέ με Βάλια. Συγχώρεσέ με..»

«Γιατί να σε συγχωρέσω? Εκανες κάτι? Πες μου!»

«Με παράτησε, Βάλια. Με παράτησε. Η Μαρίνα με παράτησε για πάντα. Η Μαρίνα, ναι, η Μαρίνα μου με παράτησε για.... για να φύγει με τον Στέφανό σου!!!»

(συνεχίζεται…)