ΒΑΛΙΑ - μέρος 4ο

Είχαν περάσει τρεις μήνες από εκείνη την ημέρα που τσακώθηκα άσχημα με τον Βασίλη.

Δεν το ξέχασα ποτέ εκείνο το πρωινό. Μέχρι σήμερα το θυμάμαι και βρίζω τον εαυτό μου που ήμουν τόσο τυφλή και δεν έβλεπα αυτά που ήταν κάτω από τη μύτη μου.

Εκείνο το πρωί μας άκουσε όλη η εταιρία. Ανταλλάξαμε πολύ βαριές κουβέντες και στο τέλος εγώ κατέληξα στην τουαλέτα κλαίγοντας ενώ ο Βασίλης πήρε το σακάκι του και, μονολογώντας δυνατά «δεν κάθομαι λεπτό παραπάνω σ’αυτό το μπουρδέλο», έφυγε κοπανώντας με δύναμη την πόρτα πίσω του. Εκείνη την ημέρα δούλεψα μέχρι τις 11 το βράδυ γιατί, χωρίς το Βασίλη και με τα όσα είχαν προηγηθεί, η δουλειά έμεινε πολύ πίσω. Ανά διαστήματα με έπιαναν τα κλάματα και μου ‘ρχόταν να ετοιμάσω την παραίτησή μου και να του την αφήσω στο γραφείο του ώστε να την βρει το επόμενο πρωί. Τον μισούσα. Τόσα χρόνια ήμασταν οι καλύτεροι συνεργάτες, οι καλύτεροι φίλοι και όλα αυτά τα είχε τινάξει στον αέρα.

Δεν λέω, είχε δίκιο. Είχα αργήσει αφάνταστα εκείνο το πρωί. Αλλά τόση οργή? Τόσο μίσος? Με το που με είδε άρχισε να ουρλιάζει, να φωνάζει μες τα μούτρα μου. «Έχεις τρελλαθεί τελείως? Τι το πέρασες εδώ? Το μπακάλικο του μπαμπά σου, να έρχεσαι και να φεύγεις όποτε γουστάρεις? Ποια νομίζεις ότι είσαι? Ένα τίποτα είσαι εδώ μέσα. Είσαι αυτό που λέω ΕΓΩ ότι είσαι. Χτες έλεγα ότι είσαι αστέρι, σήμερα λέω ότι είσαι σκατά! Τ’ ακούς κορίτσι μου? ΣΚΑΤΑ!!!!»

Άρχισα κι εγώ τότε να φωνάζω. Και τι δεν του είπα. Ότι είναι απαίσιος, ότι είναι κομπλεξικός, ότι είναι τούβλο με δώδεκα τρύπες, ότι είναι ανάγωγος και βλάκας και αν νομίζει ότι η εταιρία του έχει δώσει το δικαίωμα να μιλάει μ’αυτόν τον τρόπο, είναι βαθιά νυχτωμένος. Ότι τόσα χρόνια δεν είχα δώσει κανένα δικαίωμα και ότι μια ζωή ανεχόμουν τις ηλίθιες παραξενιές του, τις βλακώδεις παρατηρήσεις του, τα άνοστα αστεία του και τους βαρετούς καφέδες μετά τη δουλειά μαζί του. Ότι σκατά ήμουν τόσο καιρό που δεν του έλεγα κατάμουτρα πόσο κουραστικός και βαρετός είναι, αλλά σεβόμουν ότι ήταν παλιότερος, ότι είχε μεγαλύτερη θέση και ότι ήταν καταθλιπτικός από τότε που πέθανε η αδερφή του.

Με κοίταξε για τρία δευτερόλεπτα, έσφιξε τα δόντια και μου ‘πε «είσαι μεγάλη πουτάνα». Τότε εγώ έτρεξα στην τουαλέτα κι έβαλα τα κλάματα. Όταν επέστρεψα στο γραφείο μου έτοιμη να του πω ότι παραιτούμαι, έμαθα ότι είχε φύγει βρίζοντας.

Πέρασαν τρεις μήνες από τότε και, ενώ δεν παραιτήθηκα, τα πράγματα μεταξύ μας είχαν γίνει πολύ δύσκολα. Μιλούσαμε ελάχιστα μες την ημέρα και αποκλειστικά και μόνο για υπηρεσιακά ζητήματα. Δεν αργούσα ούτε μισό λεπτό το πρωί κι όταν έπρεπε να καθήσω υπερωρία, δεν με ρωτούσε αν μπορώ, απλά μου το ανακοίνωνε.

Το παράξενο ήταν ότι η απόδοση και των δύο μας συνέχιζε να είναι πάρα πολύ καλή και ο διευθυντής μας στην ουσία δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα γιατί όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια στο τμήμα μας.

Μέσα σ’αυτή τη δύσκολη κατάσταση, ο μόνος που με βοηθούσε να ξεχαστώ ήταν ο Στέφανος. Αχ.. ο Στέφανος!

Ήμασταν πλέον ζευγάρι. Τρεις μήνες πια μαζί. Την ημέρα του καυγά μου με τον Βασίλη, μιλήσαμε δυόμισι ώρες στο τηλέφωνο με τον Στέφανο. Εγώ έκλαιγα κι αυτός με παρηγορούσε και με συμβούλευε να ηρεμήσω και, πάνω απ’ όλα, να μην παραιτηθώ. Ήταν τόσο καλός μαζί μου. Μετά από μερικές μέρες ξαναβρεθήκαμε, πήγαμε πρώτα για ένα ποτάκι, για δύο ποτάκια, για τρια ποτάκια και μετά στο σπίτι του.

Εκεί, ήπιαμε το τέταρτο ποτάκι και μετά έζησα επιτέλους τον έρωτα. Τον έρωτα έτσι όπως δεν τον είχα ξαναζήσει με κανέναν από τους προηγούμενους δεσμούς μου. Ήταν απίστευτος, ήταν γεμάτος ένταση και αισθησιασμό. Με άρπαξε από τη μέση και με φίλησε με πάθος στα χείλη. Φιλιόμασταν δεν ξέρω κι εγώ για πόση ώρα, γιατί ο χρόνος σταμάτησε για μένα εκείνη τη στιγμή. Φιλώντας με, με οδήγησε στο υπνοδωμάτιό του. Εκεί μου ξεκούμπωσε σαν τρελλός το πουκάμισο ενώ εγώ του τραβούσα με μανία το κοντομάνικο μπλουζάκι του. Με πέταξε στο κρεββάτι και όρμησε πάνω μου. Ήταν απίστευτος!

Δεν θυμάμαι πότε αποχωρίστηκα την φούστα μου και το καλσόν μου, θυμάμαι με τι λαχτάρα τα στήθη μου βγήκαν από το σουτιέν τους λες και είχαν δική τους θέληση, λες και τον έψαχναν απεγνωσμένα. Θυμάμαι με τι λαιμαργία τα ρούφηξε και τα έκανε να ξανανιώσουν επιθυμητά και ερεθισμένα. Θυμάμαι τη μυρωδιά του παντού στο σώμα μου, να με φιλάει, να με δαγκώνει, να με γλύφει παντού σαν τρελλός, σαν μανιακός, σαν πεινασμένος. Ξαπλωμένη στο κρεββάτι, με τα χέρια μου να χαιδεύουν πότε την πλάτη του, πότε τα μαλλιά του και πότε τα στήθη μου, τον άφησα να ακολουθήσει το ένστικτό του, να κατέβει χαμηλά στο σώμα μου και να ικανοποιήσει τις ορέξεις του για έντονο σεξ. Τελείωσα ουρλιάζοντας από ηδονή, απόλαυση και λαγνεία. Με βούτηξε και ζήτησε με το βλέμμα να του ανταποδώσω την γενναιόδωρη προσφορά του. Εσκυψα και απολαύσαμε και οι δύο την δική μου λαιμαργία, που τόσο καιρό είχα μείνει «νηστική». Ετοιμος πια να «επιτεθεί» με ξαναπέταξε στο κρεββάτι και με ορμή μπήκε μέσα μου. Χάθηκα σ’έναν κόσμο αισθήσεων, χρωμάτων, αρωμάτων και ήχων. Δεν ήταν απλώς αυτά που κάναμε. Ήταν η πρωτόγνωρη ένταση που ένιωθα. Μια αύρα, ένα κύμα, μια αόρατη δύναμη. Όλα μέσα μου ταρακουνήθηκαν, σώμα και ψυχή. Τελείωσα πάλι ουρλιάζοντας από ηδονή….

Τρεις μήνες είχαν περάσει. Κάθε μέρα βλεπόμασταν, πότε έξω, πότε στο σπίτι του. Κάθε Παρασκευή βράδυ πήγαινα σπίτι του και μέναμε μαζί μέχρι την Δευτέρα το πρωί που έφευγα για τη δουλειά. Κάθε φορά που κάναμε έρωτα έχανα τα λογικά μου. Ισως επειδή τον είχα ερωτευτεί τόσο τρελλά, πάθαινα αυτή την ερωτική υστερία μαζί του. Δεν ξέρω. Ξέρω ότι τότε ήμουν σίγουρη ότι είχα βρει τον άντρα των ονείρων μου. Αυτόν που είναι κούκλος, γυμνασμένος, μορφωμένος, έξυπνος, ευαίσθητος και στο κρεββάτι ταύρος! Θα μπορούσα να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου με έναν τέτοιο άντρα. Τα βράδια που κοιμόμουν σπίτι μου, μου έλειπε πολύ και έκανα όνειρα ότι μια μέρα θα μου ζητούσε να συγκατοικήσουμε και μια άλλη μέρα θα μου ζητούσε να τον παντρευτώ. Είχα καταντήσει σαν μια ερωτευμένη έφηβος.

Οσο για τη δουλειά… Είχα σταματήσει να την θεωρώ «παιδί μου». Συνέχιζα να είμαι υπάλληλος υψηλού επιπέδου και να δουλεύω σκληρά αλλά πλέον η πρώτη μου προτεραιότητα ήταν ο σύντροφός μου, ο αγαπημένος μου, ο κολλητός μου, το φιλαράκι μου, μα και ο εραστής μου, ο Στέφανος. Ο Στέφανος και τα μελί του μάτια, τα ξανθά του μαλλιά, η γλυκιά φωνή του, οι υπέροχες συζητήσεις μας και το ακόμα πιο υπέροχο και άγριο σεξ μας.

Τρεις μήνες πέρασαν. Εκείνη τη Δευτέρα λοιπόν είχα πάει με άλλη διάθεση στη δουλειά μου. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχα κάνει μια μεγάλη και πολύ σημαντική συζήτηση με τον Στέφανο. Με θέμα … τον Βασίλη. Μιλήσαμε με τις ώρες. Το εξαντλήσαμε το θέμα και καταλήξαμε κάπου.

Μπαίνοντας στο γραφείο, ο Βασίλης δεν είχε έρθει ακόμα. Η ώρα ήταν 8.25 και πήγα να βάλω έναν καφέ. Γυρίζοντας στη θέση μου, τον είδα. Είχε ήδη καθίσει και κοιτούσε κάτι χαρτιά.

«Καλημέρα» του είπα χαμογελώντας ελαφρά.
«Καλημέρα» μου απάντησε κοιτώντας τα χαρτιά του.

Κάθισα, άναψα τον υπολογιστή μου κι ήπια μια γουλιά καφέ.

«Συμβαίνει κάτι? Σε βλέπω προβληματισμένο» του είπα.

«Ναι ρε γαμώτο, θέλω να…» και σταμάτησε απότομα. «Εντάξει είμαι, σ’ ευχαριστώ» συμπλήρωσε.

Πήγα δίπλα του. Κάθισα ελαφρά πάνω στο γραφείο του. Αυτός σήκωσε το βλέμμα του και αυστηρά μου είπε «τι συμβαίνει? Έχω δουλειά, σε παρακαλώ, αν δεν σε πειράζει…»

«Με πειράζει», του απάντησα. «Θέλω να μιλήσουμε»

«Εχω δουλειά»

«Θα την δούμε μαζί τη δουλειά»

«Δεν γίνεται»

«Γίνεται. Αν θες εσύ, όλα γίνονται»

«Τι θες Βάλια?»

«Ωπα? Με φώναξες με το όνομά μου?»

Εμεινε για λίγο αμίλητος. Με κοιτούσε στα μάτια. Τον κοιτούσα κι εγώ. Ήταν τόσο καλούλης, τόσο γλυκούλης, τόσο φιλότιμος. Θυμήθηκα την κακία που του είχα πει πριν τρεις μήνες για την αδερφή του. Βούρκωσα.

«Βασίλη, συγνώμη..»

Αυτός μόλις με είδε να δακρύζω, γούρλωσε τα μάτια, σηκώθηκε πάνω και μου είπε «Πάμε στην αίθουσα συσκέψεων. Τώρα!»

Τον ακολούθησα. Μπήκαμε μέσα κι έκλεισε την πόρτα.

«Τι θες Βάλια?»

«Να γίνουμε φίλοι»

«Μπα? Για να σκυλοβαρεθείς πάλι μαζί μου?»

«Συγνώμη. Τι άλλο να σου πω? Μου είπες ότι είμαι σκατά για σένα. Τι ήθελες να σου πώ?»

«Δεν είπα ότι είσαι για μένα! Αυτό κατάλαβες?»

Εμένα με είχαν πάρει πλέον τα ζουμιά.
«Ναι, όχι για σένα, για την εταιρία. Τέλος πάντων, δεν θέλω να το συζητήσω. Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για όλα όσα σου είπα τότε. Δεν τα εννοούσα. Σε εκτιμώ αφάνταστα και μου λείπεις. Θέλω να γίνουμε πάλι αυτό που ήμασταν. Συγνώμη Βασίλη, συγνώμη, συγνώμη!» του είπα και πλέον ξέσπασα σε κλάματα.

Αυτός με αγκάλιασε σφιχτά και μου ‘πε «εγώ είμαι αυτός που σου χρωστάει μια συγνώμη. Εγώ το ξεκίνησα εκείνη τη μέρα. Επρεπε να φερθώ πολιτισμένα. Εγώ φέρθηκα σαν ζώον..»

Μείναμε αγκαλιασμένοι για λίγο. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που τα βρήκαμε! Είχα πάλι τον κολλητό μου, τον συνεργάτη μου, το άλλο μου μισό!

«Ελα, σταμάτα το κλάμμα, μου λερώνεις το πουκάμισο!» είπε δήθεν αυστηρά.

Εγώ γέλασα. «Θες να βγουμε το βράδυ?» του είπα.

Σάστισε για λίγο. «Τι εννοείς?»

«Εσύ, η Μαρίνα, εγώ κι ο Στέφανος. Θες να βγούμε το βράδυ? Θέλει τόσο πολύ να σας γνωρίσει, σε παρακαλώ Βασίλη, θέλω τόσο πολύ να κάνουμε παρέα και…»

«Εντάξει, εντάξει, σταμάτα πια τη μουρμούρα. Θα τηλεφωνήσω στη Μαρίνα και αν δεν έχει κανονίσει κάτι άλλο, βγαίνουμε»

Τον αγκάλιασα σφιχτά. «Σ’ευχαριστώ, σ’ευχαριστώ, σ’ευχαριστώ!!» του είπα μες τη χαρά.

Γυρίσαμε στα γραφεία μας. Μέχρι το μεσημέρι τα είχαμε κανονίσει όλα. Η Μαρίνα αμέσως συμφώνησε να βρεθούμε. Είχε στεναχωρεθεί κι εκείνη από αυτήν την ιστορία. Ο δε Στέφανος, πρότεινε να κλείσει τραπέζι σε ένα καλό εστιατόριο και όλοι συμφωνήσαμε.

Έτσι, το ίδιο βράδυ, ο Βασίλης με τη Μαρίνα, ο Στέφανος κι εγώ βγήκαμε μαζί.

Και τότε άρχισαν όλα!

(συνεχίζεται…)