Yassou Ellada!

Δεν είχα χρόνο να σας γράψω νωρίτερα, γιατί επιτέλους ήρθε ο αρχι-γύπας στο κοτέτσι!

Πρίγκηπας. Αφανής ήρωας. Ήρθε την 1η του μηνός, κι από τότε τον έχουμε δει 5 λεπτά όλα κι όλα.

Χαριτωμένος είναι. Δεν μοιάζει με γύπας, αυτό να το παραδεχτώ. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν θα ανακαλύψει το περιβόητο βατράχι ανάμεσα στα χρυσά αυγά, αλλά δεν σκιάζομαι.

Έτσι, πού χρόνος για να σας γράψω κανένα νεάκι...

Ετοιμάζω νέα ιστοριούλα, αλλά ακόμα δεν έχω αποφασίσει τα βασικά. Πώς θα την αρχίσω και πώς θα την τελειώσω. Μόλις νιώσω αυτοπεποίθηση και μόλις βρω χρόνο (με τον αρχι-γύπα όλοι τρέχουμε και καθημερινά αργώ αφάνταστα να γυρίσω σπίτι) θ'αρχίσει κι η ιστοριούλα.

Εντωμεταξύ, επικρατεί ένας χαμός με τη Eurovision.

Τα γνωστά που έχουμε κάθε χρόνο. Οι μεν λένε "ααα, ωραια, μπράβο", οι δε "μπλιαχ!φτου! χάλια!"

Εγώ δεν θα πω πολλά, δεν είμαι καλός κριτής, μα θα πω λίγα και τσεκουράτα.

Παρακολουθώ τον διαγωνισμό αμέτρητα χρόνια τώρα. Πήγαινα δημοτικό και τώρα κοντεύω τα... άσε να μην πω και την ηλικία μου.

Χρόνια τώρα ο συγκεκριμένος διαγωνισμός δεν είναι ούτε τα "οσκαρ" ούτε ο "χρυσός φοίνικας" του τραγουδιού. Ενας χαριτωμένος διαγωνισμός είναι που αναδεικνύει το τραγούδι της χρονιάς για τις Ευρωπαϊκές χώρες.

Δεν είναι δυνατόν δηλαδή πέρσι αντί να ασχολούμαστε με τα 250 χρόνια από τη γέννηση του Mozart, να ασχολούμαστε με την Αννούλα τη Βίσση, η οποία είναι λίγο νεότερή του!

Δεν είναι δυνατόν ολόκληροι παπάδες να έχουν τη διάθεση να απειλούν να αφορίσουν το Ρουβά επειδή τραγουδούσε "κουνα το κουνα το αγάπη μου, τρελλός για έρωτα, δώσ'μου κι άλλο". Αδερφή τον ανεβάζανε, ψυχάκια τον κατεβάζανε, αλλά όταν ήρθε τρίτος, τον κάνανε ήρωα τον Σακη.

Δεν είναι δυνατόν, να βρίζουμε την Παπαρίζου, να την λέμε Σουηδέζα, ξένη, αγράμματη και μετά όταν κέρδισε να την έχουμε κάνει θεά. Δεν είναι δυνατόν να βρίζουμε κάποιον και μετά να του φιλάμε τα χέρια.

Δεν είναι δυνατόν να έχουμε το καραγκιοζάκι την Καλομοίρα κάθε Κυριακή στην τηλεόραση, να νιαουρίζει, να παλεύει να αρθρώσει δύο λέξεις οι οποίες μετά από πολλή προσπάθεια να φτάνουν στο γεμάτο δόντια στόμα της, αλλά να μας χαλάει η Σουηδέζα Παπαρίζου, ο αντίχριστος Ρουβάς, και ο αράπης Σαρμπέλ.

Πριν μερικές μέρες διαγωνίστηκαν τρεις για το τραγούδι της eurovision. Και γιατί τρεις παρακαλώ? Απ'όλους τους τραγουδιστές αυτής της χώρας μόνο τρείς είχαν τη στόφα? Μόνο τρεις το χάρισμα? ή μόνο τρεις ήταν αυτοί που καταδέχτηκαν να ασχοληθούν?

Βγαίνει η δικιά σου, σαν καρτούν. Το όρθιο πορτατίφ με το θάμνο στο κεφάλι. Με τα ξερακιανά χεράκια, τα πεταχτά αυτάκια και το θεόρατο στοματάκι. Το τραγούδι ωραίο, δεν λέω, αλλά αν το στείλεις αυτό, θα έχεις την ίδια (και χειρότερη) μοίρα με την μικρή Αννούλα, που νόμιζε ότι είναι η Ελληνίδα Madonna κι έφαγε τα botoxαρισμένα μούτρα της πέρσι. Oh, baby, you're not Madonna.

Τώρα γιατί ο Χρηστάκης με το "You are no Madonna" είχε την εντύπωση ότι θα μας καθηλώσει κι ότι θα θαμπωθούμε με το θηρίο που έκρυβε μέσα του, είναι μια άλλη υπόθεση.
Φουσκωμένος σα μπαλόνι, με τσιρίδα σα μαϊμού, πόνεσε ο λαιμός μου όταν στο τέλος ούρλιαξε "you're NO Madonna". Ε, ναι ρε φίλε, μα κι εσύ, δεν είσαι ο Tom Jones.
Και βγήκε πριν αρχίσει ο διαγωνισμός να πει ότι δεν ήθελε την ανάθεση αποκλειστικά αυτός γιατί θεωρεί πιο δίκαιο το να διαγωνιστεί. Το'παιξε και ανώτερος, αλλά σίγουρα θα του 'φυγε το σαγόνι όταν θα είδε ότι έφαγε πόρτα από τον κόσμο.

Και βγαίνει και ο Σαρμπέλ. Ο Σαρμπέλ που εγώ, επειδή ακούω ελάχιστα ελληνική μουσική, όταν πρωτοβγήκε δεν τον είχα πολυπροσέξει. Νόμιζα ότι είναι Συριανός που κατα λάθος βρέθηκε εδώ και τραγουδάει σε οριεντάλ μαγαζιά. Τα πιτσιρίκια όμως τον λάτρεψαν με τα τσιφτετελάκια του και τα τσαλιμάκια του και τα κουνηματάκια του και τα ναζάκια του. Βγαίνανε οι τσούπρες στις κουτσομπολίστικες εκπομπές και λέγανε "ο Σαρμπέλ που είναι Κύπριος" ξανά και ξανά, για να πούμε όλοι "ααα! Ελληνας το παιδί, ε? τι ωραία!". Ναι, αν ο Σαρμπέλ ήταν για τα μπάζα, θα τον λέγαμε αράπη και θα τον στέλναμε απο εκεί που ήρθε. Σωστά?? Ούτε θα μαθαίναμε ποτέ ότι είναι μισός Κύπριος.

Ο George Michael (τον λατρεύω) είναι Κύπριος! ΟΥΑΟΥ!!! Μόνο που αυτουνού δεν του καίγεται καρφάκι. Χέστηκε κοινώς. Εμείς όμως, καμαρώνουμε σαν γύφτοι. ΑΝ ο George είχε γεννηθεί εδώ θα τον είχαμε θάψει, γιατί έτσι αρμόζει στους γνήσιους Ελληνες. Να θάβουν όσους πάνε να σηκώσουν κεφάλι. Σωστά?

Και ξαφνικά τώρα μας χάλασε ο Σαρμπέλ?

Ξαφνικά τώρα ο Σαρμπέλ ξανάγινε αράπης? Κι η Τάμτα? Δεν είναι ρωσάκι το κορίτσι? Ούτε μαμά ούτε μπαμπά έλληνα έχει απ'όσο ξέρω. Αρα, και η Τάμτα να κέρδιζε, πάλι τα ίδια θα λέγαμε. Οτι κέρδισε η ρωσίδα, η πίποβα. Αυτά θα λέγαμε.

Ενώ αν κέρδιζε ο Δαντης, σπουδαία τα λάχανα. Εγώ ήθελα να κερδίσει ο Δαντης, μόνο και μόνο για να φάει κι αυτός τα τα botoxαρισμένα μούτρα του, σαν την Αννούλα, για να το 'φχαριστηθώ!

Εχω βαρεθεί να βλέπω γελοίους να προχωράνε στη δουλειά, στη ζωή, σε όλα, μόνο και μόνο επειδή είναι της κλίκας.

Κέρδισε το Σαρμπελάκι και θα πάει στο Ελσίνκι, θα κάνει τα τσαλιμάκια του, τα κολπάκια του και τα κουνηματάκια του. Δεν θα βγούμε πρώτοι, αλλά όμως θα κάνουμε μια καλή, εμπορική εμφάνιση κι όχι για ξέρασμα, όπως πέρσι.

Δεν γίνεται, μαθηματικώς, να βγούμε πρώτοι σε τόσο μικρό διάστημα. Αυτό που το πάτε? Που τόσα χρόνια είμασταν για τα μπάζα και τώρα ξαφνικά νομίζουμε ότι είμαστε μικροί θεοί της μουσικής?

Θα ξεράσω, ειλικρινά. Εχω αγανακτήσει πια με την ηλιθιότητα που δέρνει το λαό μας. Λυπάμαι που ένας τόσο τιμημένος λαός έχει καταντήσει τόσο γελοίος και βλάκας.

Δώστα όλα Σαρμπέλ! Δόξα τω Θεώ που υπάρχουν ακόμα ημι-Ελληνες οι οποίοι έχουν την όρεξη που οι "καθαρόαιμοι" Ελληνες δεν την έχουν πια. Γιατι, βλέπετε, οι "καθαρόαιμοι" Ελληνες είναι τεμπελούληδες και τα θέλουν όλα στο πιάτο, με μέσον, με μίζες, με άκρες, με κονέ.

Καλή τύχη Σαρμπελάκο και μη μασάς.