ΒΑΛΙΑ - μέρος 3ο

Ο Στέφανος!

Ήταν υπέροχος!

Τα μαλλιά του, στεγνά, ήταν ακόμα πιο ανοιχτόχρωμα και τα μάτια του, το σούρουπο, ήταν ακόμα πιο γλυκά.

Του χαμογέλασα και του απάντησα λίγο αμήχανα «καλησπέρα».

Μπήκαμε στο μαγαζί, εντοπίσαμε ένα γωνιακό και ήσυχο τραπέζι και καθήσαμε.

Είχα πάρα πολλά χρόνια να βγω ένα κανονικό ραντεβού και δεν ήξερα τι να πω.

Η σερβιτόρα ήρθε και παραγγείλαμε. Εκείνος ένα ουίσκι με πάγο και εγώ μία βότκα-λεμόνι.

Μέχρι να έρθουν τα ποτά δεν έβγαζα άχνα. Μόνο τον κοιτούσα και πότε-πότε του χαμογελούσα. Αυτός πότε κοιτούσε εμένα και πότε τους γύρω του.

Κάποια στιγμή μου λέει «είμαστε πολύ κεφάτη παρέα, έχουμε ξεσηκώσει όλο το μαγαζί».

Γέλασα και απάντησα «ναι, ναι» και πάλι ένιωσα βλάκας που εξακολουθούσα να δίνω ξενέρωτες απαντήσεις στον άνθρωπο.

Τα ποτά ήρθαν. Είπαμε «στην υγειά μας και ήπιαμε».

Το πρώτο ποτό το τελειώσαμε πολύ γρήγορα. Εμ, βέβαια, αφού μιλούσαμε ελάχιστα, πίναμε. Ενδιάμεσα στις γουλιές μας εκείνος προσπαθούσε να με πλησιάσει.

Με ρώτησε αν είχα πολλή δουλειά και του είπα «ναι». Μετά με ρώτησε αν μένω μακριά και του είπα «όχι». Μετά με ρώτησε αν θα πάω πουθενά το Πάσχα και του είπα «μπα, δεν νομίζω». Ύστερα με ρώτησε αν ζω μόνη και πάλι του είπα «όχι». Σε κάθε μου απάντηση έστυβα το μυαλό μου για να μπορέσω να μιλήσω περισσότερο, μα οι λέξεις είχαν εξαφανιστεί…

Λίγο πριν τελειώσουμε τα ποτά μας, πήρα θάρρος και του ‘πα «θα παραγγείλουμε κι άλλο, σωστά? Γιατί μας βλέπω να πληρώνουμε και να φεύγουμε, με τόση λογοδιάρροια σήμερα».

Γέλασε και μου ‘πε «έχεις δίκιο Βάλια. Στέγνωσε το στόμα μου με τόση κουβέντα. Ας πιούμε».

Στο δεύτερο ποτό, χαλάρωσα λίγο. Πήρα την πρωτοβουλία κι άρχισα να του απαντάω πιο λεπτομερώς στις ερωτήσεις που μου είχε κάνει μισή ώρα νωρίτερα. Του είπα ότι είμαι κουρασμένη γιατί τα τελευταία χρόνια είμαι όλο δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά, του είπα με τι ακριβώς ασχολούμαι, πού μένω, γιατί μένω με τους γονείς μου και όχι μόνη μου, ότι το Πάσχα περιμένουμε συγγενείς από το εξωτερικό και γι’ αυτό δεν θα πάω πουθενά, ότι έχω κατοικίδιο και ότι είμαι χωρισμένη.

Εκεί που μιλούσα ασταμάτητα, πέρασε η σερβιτόρα και χωρίς να τον ρωτήσω της έκανα νόημα να φέρει άλλα δύο ποτά.

Ξαφνικά το μυαλό μου είχε γεμίσει ιδέες, γεγονότα, λέξεις, όνειρα, αναμνήσεις και όλα ήθελα εδώ και τώρα να τα πω, να τα βγάλω από μέσα μου, να τα μοιραστώ μαζί του. Μέσα σε τρεις ώρες, ο Στέφανος ήξερε τα πάντα για μένα, μέχρι τι ζώδιο είμαι, ποιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα και τι άρωμα φοράω.

Ήμουν στο τέταρτο ποτό, όταν μου έκανε την τελευταία ερώτηση και ντράπηκα:

«Πίνεις πάντα τόσο, ή έτυχε σήμερα?»

Ξεροκατάπια. Έβαλα αμήχανα με το δεξί μου χέρι μια μικρή τούφα μαλλιά πίσω από το δεξί αυτί μου. «Το παράκανα, ε?» του είπα. «Με συγχωρείς, με την κουβέντα ξεχάστηκα».

«Δεν πειράζει» μου απάντησε. «Κι εγώ άλλα τόσα ήπια».

«Θέλεις να μου μιλήσεις λίγο για σένα?» είπα, αλλάζοντας λίγο συζήτηση.

Με κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα κι άρχισε να μου μιλάει.

Ήταν μαθηματικός, εργαζόταν σε ένα φροντιστήριο κι έκανε και πολλά ιδιαίτερα μαθήματα. Στην ουσία, τα ιδιαίτερα μαθήματα ήταν το κυρίως εισόδημά του. Το φροντιστήριο δεν πλήρωνε καλά, αλλά τον ασφάλιζε, οπότε τον βόλευε να δουλεύει εκεί για τα ένσημα ενώ παράλληλα να κάνει ιδιαίτερα για τα λεφτά.

Ζούσε μόνος του, αλλά αρκετά κοντά στους γονείς του. Δεν είχε καλές σχέσεις με τις γυναίκες, γιατί του ανέβαζαν το αίμα στο κεφάλι με τα καπρίτσια τους, τις απαιτήσεις τους, τις υστερίες τους και τις ζήλιες τους. Γι’ αυτό λοιπόν ήταν μόνος του για αρκετό καιρό και σκόπευε να αναλώνεται μόνο σε αξιόλογες γυναίκες.

Η βραδιά πέρασε. Και η ώρα επίσης. Στο πέμπτο ποτό είπαμε και οι δυο στοπ. Πληρώσαμε και βγήκαμε από το μαγαζί. Δεν ήμασταν μεθυσμένοι, αλλά ήμασταν και οι δύο υπερβολικά κεφάτοι. Η ώρα είχε πάει 1 παρά 10. Εριξα μια ματιά στο ρολόι μου και πετάχτηκα. «Αμαν! Αύριο δουλεύω! Πω πω πω πω ! Φεύγουμε! Κουνήσου! Φεύγουμε!»

Μπήκαμε σ’ένα ταξί. Όταν φτάσαμε μπροστά στο σπίτι μου, μου έκλεισε γλυκά το μάτι και μου’πε «καληνύχτα κούκλα».

Τον κοίταξα λίγο αμήχανα, είπα «καληνύχτα» και βγήκα από το ταξί.

Την άλλη μέρα το πρωί το ξυπνητήρι χτυπούσε ασταμάτητα, μα δεν το άκουσα ποτέ.

Η μητέρα μου με ξύπνησε 8 η ώρα, πετάχτηκα στον αέρα και άρχισα να τρέχω.

Έφτασα στη δουλειά, αντί για 8.30, στις 9.15.

Ο Βασίλης με περίμενε κατακόκκινος και μόνο αφρούς δεν έβγαζε!

Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ τόσο πολύ θυμωμένο....

(συνεχίζεται...)