ΒΑΛΙΑ - μέρος 2ο

Η ώρα ήταν 8 και 40 το πρωί. Μπήκα σαν σίφουνας στο γραφείο μου και πέταξα με δύναμη την τσάντα μου στο κάθισμά μου. Επαιρνα γρήγορες ανάσες για να ηρεμήσω.

«Καλώς την, καλημέρα. Πάλι μας πλάκωσε το πάπλωμα?» άκουσα τη γνώριμη φωνή να μου λέει.

Ήταν ο Βασίλης. Ο στενός μου συνεργάτης. Ήμασταν ένα αχτύπητο δίδυμο στη δουλειά. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον και οι δύο μαζί μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα. Ποτέ δεν είχαμε ανταγωνιστεί ο ένας τον άλλον. Η συναδελφικότητά μας και η συνεργασία μας ήταν κάτι ξεχωριστό και αξιοθαύμαστο. Έξι χρόνια μαζί στη δουλειά, είχαμε γίνει και φίλοι. Στα εύκολα και στα δύσκολα στηρίξαμε ο ένας τον άλλον.

Στην πραγματικότητα ήταν προϊστάμενός μου, αλλά το είχαμε ξεχάσει και οι δύο αυτό. Το θυμόμασταν μόνο μια φορά το χρόνο, όταν έπρεπε εκείνος, ως προϊστάμενος, να μελετήσει την πορεία μου στην εταιρία για την περασμένη χρονιά και να αποφασίσει αν θα πάρω αύξηση και να κάνει την ανάλογη αναφορά στην Διεύθυνση.

Γνώρισα τον Βασίλη με το που προσλήφθηκα. Εκείνος είχε ήδη δύο χρόνια στην εταιρία και είχε ξεχωρίσει. Εξ’ άλλου ο Βασίλης είχε έρθει από άλλη εταιρία, με λαμπρή προϋπηρεσία. Ήταν πολύ εργατικός, μεθοδικός και ψύχραιμος. Ο αυξημένος όγκος της δουλειάς απαίτησε την απόκτηση άλλου ενός ατόμου, ως βοηθού του Βασίλη. Έτσι, εμφανίστηκα εγώ. Εγώ είχα ελάχιστη προϋπηρεσία, μόλις ένα χρόνο και ήμουν νιόπαντρη. Παρόλο που δεν είχα πολλές ελπίδες πρόσληψης – όχι λόγω μικρής προϋπηρεσίας αλλά λόγω γάμου – κατάφερα να υπογράψω μια εξάμηνη σύμβαση. Ο Βασίλης στο άκουσμα ότι ήμουν ήδη παντρεμένη, με κοίταξε με οίκτο, λες και είχα καταδικαστεί σε ισόβια φυλάκιση. Ήταν κατά του γάμου. Δεν είχε κι άδικο. Αυτό που του έκανε εντύπωση βέβαια ήταν ότι ούτε το πτυχίο μού έλειπε, ούτε οι τρεις ξένες γλώσσες, ούτε το παρουσιαστικό. Έτσι, συμφώνησε με τη σοφή κίνηση του διευθυντή να με προσλάβει.

Ο Βασίλης με εκπαίδευσε και με έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του. Εγώ κρεμόμουν απ’ τα χείλη του και απορροφούσα όλες τις πληροφορίες που μου έδινε για τη δουλειά. Δούλευα σκληρά, ασταμάτητα και υπερωριακά και του έκανε εντύπωση αυτό, μιας που ως νιόπαντρη θα έπρεπε να θέλω να είμαι με τον άντρα μου κι όχι με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή μου. Δεν είχε άδικο ούτε σ’ αυτό.

Τέλος πάντων, όταν η δουλειά αυξήθηκε κι άλλο, ο διευθυντής μας αποφάσισε να προσλάβει επιπλέον άτομα. Έτσι ο Βασίλης έγινε υπεύθυνος του χώρου, κι εγώ το δεξί του χέρι. Αυτό τουλάχιστον έλεγαν όλοι, εκτός από εμάς που πειραζόμασταν για τον χαρακτηρισμό «δεξί του χέρι», μιας που ο Βασίλης ήταν αριστερόχειρας!

Ο Βασίλης εκτός από συνάδελφος ήταν σίγουρα και φίλος. Μου στάθηκε όταν χώρισα και του στάθηκα όταν έχασε την αδελφή του σε αυτοκινητιστικό. Περάσαμε κάποιες δύσκολες καταστάσεις μαζί, κι αυτό μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Μάθαμε να δίνουμε ελπίδα ο ένας στον άλλον, για μια καλύτερη τύχη στο μέλλον.

Τα τελευταία τρία χρόνια, για να ξεχάσουμε ο καθένας τον πόνο του, τα δώσαμε όλα για όλα στη δουλειά, με αποτέλεσμα ο Βασίλης να γίνει προϊστάμενος μέσα σ’ ένα χρόνο και στη συνέχεια να ζητήσει από τη Διεύθυνση να γίνει μια επαναξιολόγηση των αρμοδιοτήτων μου στην εταιρία.

Στα επόμενα δυόμισι χρόνια πήρα τρεις προαγωγές και από απλός υπάλληλος έγινα κι εγώ προϊσταμένη με τρία άτομα κάτω από μένα. Ο Βασίλης φυσικά εξακολούθησε να είναι ανώτερός μου, με μεγαλύτερες αρμοδιότητες, αλλά συνεχίζαμε να δουλεύουμε ενωμένοι σαν μια γροθιά.

«Τι έγινε λοιπόν? Μας πήρε ο ύπνος? Το ξενυχτήσαμε χτες? Με ποιόν? Για πες, για πες, καλός?»

«Ποιος? Ο μουσακάς της μάνας μου? Μούρλια!!! Τι λες βρε κι εσύ? Απλώς γύρισα χτες 9 και μισή το βράδυ σπίτι, ε , μέχρι να φάω, να κάνω ένα μπάνιο, να βάλω πάγο στο πόδι μου… Βλέπεις, εγώ δεν είμαι τυχερή σαν εσένα που έχεις την Μαρίνα να σου κάνει μασάζ κάθε βράδυ στα πόδια. Πασά!»

Εκείνος σοβάρεψε και δεν έδωσε σημασία στο πείραγμά μου. «Τι έπαθες? Χτύπησες?» με ρώτησε.

«Μπα. Μια μικρή μελανιά στον πισινό μου είναι, θα περάσει» είπα γελώντας.

Αυτός συνέχισε να με κοιτάζει ανήσυχος κι έτσι του εξιστόρησα τι μου συνέβη το προηγούμενο απόγευμα καθώς και την παράξενη γνωριμία που έκανα.

«Και δεν του ‘χεις απαντήσει ακόμα στο μήνυμα βρε γαϊδάρα? Ουουου! Ψωνάρα! Γράψε κάτι στο παιδί, ρε. Πηγαίνετε για κανένα ποτάκι το βράδυ. Πού ξέρεις…»

Έκανα μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας και άναψα τον υπολογιστή μου. Με περίμενε μια μέρα γεμάτη δουλειά και είχα ήδη καθυστερήσει.

Η αλήθεια είναι ότι πάντα σιχαινόμουν και σιχαίνομαι τους ανθρώπους που δεν απαντούν στα γραπτά μηνύματα. Δεν ήθελα να είμαι ένας από αυτούς, οπότε μετά από καμιά ώρα, αποφάσισα να του απαντήσω:

«ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΙΚΡΕ ΣΤΕΦΑΝΕ»

Το έστειλα.

Μετά ένιωσα πολύ βλάκας που είχα γράψει ακριβώς ότι μου είχε γράψει κι εκείνος. Κοιτούσα το κινητό και σκεφτόμουν ότι θα με είχε περάσει για χαζή που μου πήρε μια ώρα για να του απαντήσω γράφοντάς του ακριβώς ότι μου έγραψε κι αυτός.

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και ήρθε η απάντηση:

«ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΣΗΜΕΡΑ, Ή ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΩ ΝΑ ΒΡΕΞΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΛΥΣΤΡΑΝΕ ΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ?»

Κοκκίνισα. Δεν είχα ποτέ βγει με έναν άγνωστο. Γιατί περί αγνώστου επρόκειτο. Φοβόμουν λίγο, αλλά από την άλλη σκεφτόμουν ότι μεγάλο κορίτσι είμαι, κοντεύω τα τριάντα. Δεν θα με φάει κιόλας.

Άφησα το κινητό στην άκρη και δούλεψα λίγο για να ξεχαστώ. Εκεί που έγραφα στον υπολογιστή μου, εικόνες ξετυλίχθηκαν μπροστά μου. Ξαναθυμήθηκα τα μάτια του. Τα γλυκά, μελί του μάτια. Και τα χείλη του. Και τα καστανόξανθα μαλλιά του. Αχ… πάντα με μαγνήτιζαν τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά και μάτια στους άντρες. Κι αυτός ο συγκεκριμένος μού άναβε μια φλόγα μέσα μου, που πολύ καιρό είχα να νιώσω. Όποτε θυμόμουν το πρόσωπό του, ένα κύμα με διαπερνούσε…

Άρπαξα το κινητό μου και του έστειλα μήνυμα.

«ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ. Ο ΚΑΙΡΟΣ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΡΟΛΟ, Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ»

Πάλι ένιωσα βλάκας, με το ξενέρωτο μήνυμα που του είχα στείλει. Δεν μου απάντησε.

Μετά από μισή ώρα με ρώτησε ο Βασίλης γιατί είχα κοκκινίσει πριν, και του εξήγησα. Όταν του είπα τι είχα γράψει στο τελευταίο μου μήνυμα, κόντεψε να πέσει κάτω από τα γέλια. «Ωραία! Τον έκοψες κανονικότατα τον άνθρωπο!» είπε γελώντας δυνατά.

Κούνησα το κεφάλι μου κοροϊδευτικά και συνέχισα τη δουλειά μου.

Κατά τις δώδεκα παρά τέταρτο, μου ήρθε η απάντηση:

«ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ. ΕΙΧΑ ΜΑΘΗΜΑ. ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΕ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΩΡΑ ΘΕΣ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ»

Σαν θριαμβευτής κούνησα το κινητό μου στη μούρη του Βασίλη. «Να ρε, Να! Δες! Που λες ότι τον έκοψα. Θα βρεθούμε μετά τη δουλειά!»

«Ναι, μετά τη δουλειά, αλλά αν χαζολογάς έτσι, σε βλέπω να φεύγεις μεσάνυχτα, γι’ αυτό τελείωνε!» απάντησε μεταξύ αστείου και σοβαρού.

Γύρισα στο γραφείο μου και έπεσα πάλι με τα μούτρα στη δουλειά.

Στις έξι παρά είκοσι το απόγευμα του έστειλα ένα μήνυμα που έλεγε το όνομα του μαγαζιού και την ώρα που θα συναντιόμασταν. Επτά και μισή.

Μου απάντησε «ΟΚ. ΤΑ ΛΕΜΕ ΤΟΤΕ».

Έπρεπε λοιπόν μέχρι τις επτά και μισή να έχω τελειώσει τη δουλειά μου, να έχω φρεσκάρει το μακιγιάζ μου, να έχω φύγει από το γραφείο και να βρίσκομαι στο μέρος συνάντησής μας.

Ο Βασίλης στις έξι τα μάζεψε και, βλέποντας ότι δεν είχα σηκώσει κεφάλι όλη τη μέρα, μου είπε να έχω φύγει μέχρι τις έξι και μισή και «καλή διασκέδαση». Του χαμογέλασα πλατιά και τον ευχαρίστησα.

Στις επτά παρά είκοσι ήμουν στις τουαλέτες να πουδράρω το πρόσωπό μου και να φρεσκάρω το ρουζ, το κραγιόν και τη μάσκαρά μου. Ψέκασα λίγο κι από το άρωμά μου, το οποίο πάντα είχα στην τσάντα μου, κι έφυγα!

Επτά ακριβώς έβαζα μπρος το αυτοκίνητό μου. Ευτυχώς το μέρος που είχαμε δώσει ραντεβού δεν ήταν πολύ μακριά από τη δουλειά μου.

Επιτέλους! Στεκόμουν έξω από το μαγαζί. Κοίταξα το ρολόι μου. Η ώρα ήταν οκτώ παρά είκοσι πέντε.

Προχώρησα προς την πόρτα κι έκανα να την σπρώξω.

Τότε άκουσα μια γλυκιά φωνή, απαλή σαν βελούδο στ’ αυτιά μου, ζεστή σαν ερωτικό χάδι στην απεραντοσύνη της μοναχικής ψυχής μου, να μου λέει «Καλησπέρα Βάλια».

Γύρισα. Ήταν αυτός!!!

(συνεχίζεται…)