ΒΑΛΙΑ - μέρος 1ο

Με λένε Βάλια

Θα σας πω την ιστορία μου.

Είναι μια συνηθισμένη ιστορία, μόνο που στα δικά μου μάτια φαίνεται ιδιαίτερη.

Μετά από χρόνια, μπορεί και σε μένα να φανεί συνηθισμένη τελικά.

Μα τα χρόνια δεν θα περάσουν για μένα…

Με λένε Βάλια.

Σε λίγο θα φύγω.

Μα πριν φύγω, την ιστορία μου θέλω να σας πω.
………..

- «Ναι μητέρα. Ο,τι πείτε. Θα το κανονίσω εγώ, μην σας απασχολεί καθόλου»

-…..

- «Μα ναι. Ασφαλώς και θα κανονίσουμε με τον δικό σας γιατρό, μην ανησυχείτε. Ε… μητέρα, σας αφήνω τώρα γιατί μου χτυπάνε το κουδούνι. Αντίο»

κλάτς!

Της το έκλεισα στη μούρη της… «μητέρας». Από τότε που παντρεύτηκα το γιο της, σχεδόν απαιτούσε να την αποκαλώ έτσι. Λες κι εγώ δεν είχα μάνα. Βεβαίως και είχα. Αλλά όχι, η «μητέρα» ήταν το κάτι άλλο, θεϊκό, ανώτερο κι έπρεπε καλά και σώνει να την αποκαλώ έτσι, κι ας μην με είχε εκείνη αποκαλέσει ούτε μία φορά «κόρη» της.

Την χαλούσε πάρα πολύ το γεγονός ότι ήμουν ο πρώτος γάμος του γιου της, ενώ για μένα αυτός ήταν ο δεύτερος γάμος. Δεν με ενδιέφερε όμως. Καθόλου δεν με ενδιέφερε.

Τον πρώτο τον είχα παντρευτεί πολύ μικρή, για εκείνα τα χρόνια. Ήμουν είκοσι τριών χρονών κι αυτός τριάντα. Σε άλλες εποχές θα μπορούσε κανείς να με αποκαλέσει και «μεγαλοκοπέλα» στα είκοσι τρία. Αλλά στη δική μου την εποχή αυτή η ηλικία ήταν πλέον μικρή για γάμο….

Έτσι, παντρεύτηκα! Και σε ενάμιση χρόνο χώρισα. Τον έπιασα στα πράσα με την καλύτερή μου φίλη. Συνηθισμένο, ε? Για φαντάσου που καταντήσαμε… Να μας φαίνεται συνηθισμένο να μας κερατώνει το ταίρι μας με τον πιο κοντινό μας άνθρωπο.

Χώρισα λοιπόν στα είκοσι πέντε μου. Κι έμεινα μόνη. Ολομόναχη και μελαγχολική.

Ο καιρός περνούσε και τίποτα δεν άλλαζε. Μέχρι που, εντελώς ξαφνικά, ήρθε στη ζωή μου ο Στέφανος.

Ήταν ένα βροχερό απόγευμα, θυμάμαι. Μόλις είχα σχολάσει από τη δουλειά μου. Ήμουν εξαντλημένη γιατί εκείνη την εποχή είχαμε πάρα πολλή δουλειά και για να ξεχάσω την πίκρα μου για το κέρατο που είχα φάει, δούλευα σκληρά, δούλευα υπερωριακά, δούλευα και σαββατοκύριακα. Το αποτέλεσμα ήταν σε τρία χρόνια να έχω πάρει δύο προαγωγές και να έχω σχεδόν διπλασιάσει το μισθό μου.

Βγαίνοντας από το κτίριο των γραφείων μας, είδα ότι έβρεχε δυνατά και άνοιξα την ομπρέλα μου τρέχοντας προς το αυτοκίνητό μου. Τα πεζοδρόμια ήταν μούσκεμα και γεμάτα μισολιωμένα φύλλα. Δεν ήθελα να βραχώ κι έτρεχα. Τα ψηλά μου τακούνια όμως δεν είχαν την ίδια γνώμη και αποφάσισαν να πατήσουν ένα φύλλο, να απογειωθούν και να με προσγειώσουν πάνω στο παγωμένο και βρεγμένο πεζοδρόμιο.

Ο πόνος ήταν τόσο αφόρητος που άνοιξα το στόμα μου και έβγαλα ακατονόμαστες φράσεις. Έβριζα θεούς και δαίμονες, την τύχη μου μέσα, το φελέκι μου και τη γκαντεμιά μου. Και το κερασάκι στην τούρτα? Το δεξί τακούνι είχε σπάσει!

Πεσμένη μέσα στα νερά, έπιασα την τσάντα και την ομπρέλα μου που είχαν πέσει λίγα εκατοστά πιο πέρα και προσπάθησα να σηκωθώ.

Εκείνη τη στιγμή ένα χέρι με έπιασε από το μπράτσο.

«Να σας βοηθήσω? Είστε καλά?»

Ήταν ένας νεαρός. Δεν κρατούσε ομπρέλα, μα φορούσε τζιν και ένα μπουφάν με κουκούλα.

Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια.

«Είστε καλά? Θέλετε βοήθεια?»

«Εεε, όχι, ευχαριστώ, καλά είμαι» του απάντησα και πήγα να σηκωθώ.

Εκείνος συνέχισε να με κρατάει από το αριστερό μπράτσο και με τράβηξε απαλά..

Σηκώθηκα, τακτοποίησα τα κατεστραμμένα μαλλιά μου και είπα ένα ξερό «ευχαριστώ».

«Μένετε εδώ κοντά?»

«Όχι, στο αυτοκίνητό μου πάω, ευχαριστώ» απάντησα και του έδειξα την απέναντι γωνία.

Πέρασα το στενό δρόμο μέσα στη βροχή. Στεκόμουν μπροστά στο αυτοκίνητό μου, έτοιμη να μπω όταν μου φώναξε «Δεσποινίς!» και γύρισα να τον κοιτάξω.

«Με λένε Στέφανο! Χαίρω πολύ!»

«Κι εμένα Βάλια. Χάρηκα»

«Εδώ δουλεύεις?» και μου έδειξε το τεράστιο γυάλινο κτίριο.

«Ναι» απάντησα κάνοντας μια γκριμάτσα.

«Εντάξει Βάλια. Ίσως να τα ξαναπούμε λοιπόν. Καλό βράδυ»

«Καλό βράδυ!». Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα.

Έβαλα μπρος και ξεπάρκαρα. Προχωρώντας στο στενάκι για να βγω στη μεγάλη λεωφόρο τον είδα λίγο πιο μπροστά. Περπατούσε μες τη βροχή. Μόλις έφτασα δίπλα του κατέβασα το τζάμι του συνοδηγού.

«Μένεις εδώ κοντά Στέφανε?» του είπα και δεν πίστευα στ’αυτιά μου ότι είχα πιάσει κουβέντα μ’έναν άγνωστο.

«Μένω κοντά στην εκκλησία, στα επόμενα φανάρια».

«Μπες μέσα, να σε πάω. Θα γίνεις μούσκεμα» είπα, εκπλήσσοντας πάλι τον ίδιο μου τον εαυτό.

Μπήκε στο αυτοκίνητο και κατέβασε την κουκούλα του. Είχε καστανόξανθα μαλλιά και μελί μάτια. Τον κοίταξα για τρία δευτερόλεπτα, έβαλα πρώτη και φύγαμε.

Σε πέντε λεπτά φτάσαμε κάτω από το σπίτι του.

«Σ’ευχαριστώ πολύ» μου είπε «Με έσωσες από βέβαιο πνιγμό»

«Εγώ σ’ευχαριστώ που μ’έσωσες από βέβαιο ρεζίλι!» είπα γελώντας έντονα.

«Βάλια, θες να μου δώσεις το τηλέφωνό σου?»

Τον κοίταξα πάλι για τέσσερα δευτερόλεπτα αυτή τη φορά και του απάντησα δίνοντάς του τον αριθμό του τηλεφώνου μου.

Δεν ζήτησα το δικό του. Δεν χρειαζόταν. Αν με ήθελε, ήξερε πού να με βρει.

Γύρισα σπίτι μου. Ευτυχώς εκεί με περίμενε ένα ζεστό πιάτο φαγητό, η ταραχή της μαμάς μου που με είδε με σπασμένο τακούνι και βρεγμένη ως το κόκκαλο και η καχυποψία του μπαμπά μου που σχολίασε κοροϊδευτικά τα χάλια μου.

Την άλλη μέρα το πρωί, περιποιημένη και έχοντας ξεχάσει το χτεσινό συμβάν, έμπαινα στο κτίριο των γραφείων όπου εργαζόμουν.

Εκείνη τη στιγμή, στο κινητό μου ακούστηκε ο ήχος του εισερχόμενου μηνύματος.

Ήταν ένας αριθμός που δεν είχα ξαναδεί και το μήνυμα έλεγε:

«ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΣ»

(συνεχίζεται….)