The return of the frog

This is a very short post, just to kind of.. reactivate this blog and hopefully start attracting friends who would want to hear about this little frog's story, the story of a little frog named Anima Rana, who lived in a little pond, in a far away land.  A little frog who took a huge leap and moved to a jungle, looking for happiness, fulfilment and love and who experienced new adventures and made new friends. 

You will see that my previous posts are in a language most of readers won't understand, some will partially get and very few will read and enjoy. 

My new posts will be in English (for now); some will be brand new and some will be translations of older posts worth reading.

Sending a few croaks out there, hoping that some of you will hear them and check this blog out.

Thank you,

Anima Rana

CROAK-CROAK!

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

.........Ανοιξε τα μάτια της.

.....έμεινε για αρκετά δευτερόλεπτα σιωπηλή, προσπαθώντας να καταλάβει πού βρίσκεται.

Είδε δέντρα, είδε λίμνες, είδε πολύ ψηλά κτίρια που έσκιζαν τους ουρανούς και στο βάθος.. ένα μήλο. 

Ενα τεράστιο κόκκινο μήλο.

Το Μεγάλο Μήλο.

Πετάχτηκε απο το νούφαρό της και κοιτάχτηκε στη λίμνη.  Ναι, ήταν αυτή. Η Άνιμα. Το βατραχάκι που έζησε όλη του τη ζωή σε μια λιμνούλα που έγινε ο βάλτος της, που κατελήφθη απο γύπες που έσβησαν ο,τι όμορφο είχε μείνει.

Δεν ξέρει, δεν θυμάται το τελος της.  Θυμάται οτι την ώρα της καταστροφής πήδηξε όσο πιο ψηλά μπορεί να πηδήξει βάτραχος και.......μετά σκοταδι. Πολύ σκοταδι.... Και απόλυτη σιγή.  Μέχρι που ξέχασε τι υπήρχε πριν το σκοτάδι και πριν τη σιγή...

Μέχρι που άνοιξε τα μάτια της ξανά.

Καποτε διάβασε ότι ο Bernard Malamud είχε πει ότι όλοι μας θα ζήσουμε δύο ζωες.

Η δεύτερη ξεκινά όταν καταλάβουμε ότι έχουμε μόνο μία.

Και η Ανιμα Ράνα αναστήθηκε και ξανάρχισε να ζει στο Μεγάλο Μήλο......

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ;;;;

Πώς περνάνε τα χρόνια, κυριολεκτικά πετούν.

Κάποιες φορές, αντί για μικρό βατραχάκι, νιώθω μεγάλος δράκος που θέλει να βγάλει φωτιές από το στόμα και να κάψει όλους αυτούς που μ'έκαψαν στο παρελθόν.

Όλους αυτούς που με πρόδωσαν, που με έκαναν να πιστέψω σε ένα καλύτερο αύριο, που εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη που τους έδειξα.

Κι άλλες φορές, νιώθω πιο αδύναμο κι από έναν μικρό γυρίνο, ανίκανο να αντισταθώ στη δύναμη του χρόνου, στις αλλαγές των καιρών, εγκλωβισμένο σε μία μηχανή του χρόνου, που επιταχύνει και πηγαίνει διαρκώς μπροστά και μπροστά και μπροστά.....

Το 2014 θα είναι μια ΚΑΛΗ χρονιά για εμένα.  Είτε σαν δράκος, είτε σαν γυρίνος, εγώ, ως μικρός βάτραχος ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΩ.  Θα σταθώ στα πόδια μου και θα τα καταφέρω.

Θα γίνω εγώ ο οδηγός της μηχανής του χρόνου και θα την οδηγήσω εκεί που έπρεπε να βρίσκεται εδώ και καιρό.

Ναι, το 2014 θα είναι Η χρονιά μου.

Κουαξ

 

Ο κουτσομπόλας

Ανέκαθεν οι άνθρωποι, σε αντίθεση με τα ζώα, είχαν τα παρακάτω τρία χαρίσματα:

1. Την ικανότητα να πουν ψέμματα
2. Την αγάπη στο χρήμα
3. Την λαχτάρα για κουτσομπολιό


Επειδή τα χαρίσματα νο. 1 και 2 παραπάνω σηκώνουν πολλή συζήτηση και ανάλυση, θα αρκεστώ να αναφερθώ στο 3.  ΤΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ.

Τι είναι αυτό που μαγεύει τους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες και λατρεύουν να ανακατεύονται σε ξένες υποθέσεις, να συμπεριφέρονται σαν κριτές της ηθικής των άλλων και, κυρίως, να αποκαλύπτουν σε τρίτους μυστικά τα οποία δεν τους τα εμπιστεύτηκε κανείς, απλά έτυχε να μάθουν;

Κι ενώ το κουτσομπολιό έχει συνδεθεί άρρηκτα με το γυναικείο φύλο, η αλήθεια είναι ότι ο κουτσομπόλης άντρας είναι το χειρότερο είδος.

Πώς αντιδράς άραγε όταν το μυστικό που κρατούσες εσύ και όλες οι φίλες σου κρυφό, τινάζεται στον αέρα όταν ένας άντρας (λέμε τώρα, γιατί η ύπαρξη μορίου δεν κάνει τον άντρα τελικά..) τύχει να βρεθεί στο ίδιο μέρος με εσένα, σε δει με κάποιον και την επόμενη μέρα έχει φροντίσει να ενημερώσει την μεγαλύτερη κουτσομπόλα συνάδελφο (μετά από αυτόν, προφανώς) και να σε κάνει βούκινο στον εργοδότη σου;

Πώς αντιδράς, όταν ιδίως αυτός ο άντρας σε είχε καλέσει στη γιορτή του πρόσφατα και φρόντισες να πας για να τον τιμήσεις και να του πάρεις κι ένα καλό δώρο;   Όταν οι φίλες σου επέμεναν να μην πάτε στη γιορτή γιατί ήταν...."χαμηλού επιπέδου περιοχή" ενώ εσύ επέμενες ότι "αφού μας κάλεσε κορίτσια, πρέπει να πάμε";  Κι όταν αυτός ο ίδιος άντρας είχε καλέσει και την κουτσομπόλα η οποία φυσικά δεν πήγε γιατί είχε κάτι καλύτερο να κάνει;

Δεν νιώθεις πολύ κορόιδο;

Το να βρεθούμε ξαφνικά την λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος και - συνεπώς - να μάθουμε κάτι που δεν θα'πρεπε να γνωρίζουμε, είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος για να κρατάμε το στοματάκι μας ΚΛΕΙΣΤΟ.

Κανόνας απαράβατος είναι ο εξής:

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΙΚΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΥΣΤΙΚΑ, ΘΑ ΕΦΕΡΝΑΝ ΜΕΓΑΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΕΜΜΕΣΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ, ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ.

ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΔΟΥΜΕ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΕΙΤΕ ΜΑΣ ΤΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΑΝ, ΕΙΤΕ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ, ΕΙΤΕ ΜΑΣ ΤΑ ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΤΗΚΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΡΙΤΟΣ.

Το να νιώσουμε την ανθρώπινη ανάγκη (διότι, όπως είπα παραπάνω, μόνο οι άνθρωποι έχουν αυτό το χάρισμα) του κουτσομπολιού, μπορώ μέχρι ένα σημείο να το καταλάβω, γιατί είναι στα γονίδιά μας και δεν μπορούμε εύκολα να την ξεφορτωθούμε.

Αν λοιπόν για κάποιο γονιδιακό λόγο, αδυνατούμε να τηρήσουμε τον απαράβατο παραπάνω κανόνα, θεωρώ ότι το μέγιστο που μας επιτρέπεται να κάνουμε είναι να επιλέξουμε με σύνεση με ΠΟΙΟΝ θα μοιραστούμε το μυστικό κάποιου (ιδίως τα μυστικά που δεν μας εμπιστεύτηκαν και ποτέ).

Διότι, στην τελική, άλλο είναι να μοιραστείς κάτι που έμαθες με κάποιον άνθρωπο που εμπιστεύεσαι, σέβεσαι και θα σε καθογηγήσει σωστά (θα σου πει να το ξεχάσεις και να μην ανακατευτείς)  ΚΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΒΑΛΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΤΟΝ ΕΙΔΕΣ!!!

Εσύ λοιπόν, παπάρα, που είδες την κοπέλλα, την οποία έχεις το θράσσος να αποκαλείς και φίλη σου και φρόντισες να το μάθει το πρακτορείο Reuters, βάλε καμιά φουστίτσα τώρα που καλοκαίριασε και κάψε τα παντελόνια, δεν σου πάνε αγοράκι μου.

ΑΪΝΤΕ, ΜΠΕΛΑΦΙΟΓΚΑ!!!!

***

Κουαξ!

 

Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου...

Ήρθε ο Φεβρουάριος, με γενέθλια, γιορτές αγαπημένων προσώπων και, φυσικά, την περιβόητη ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ή την ημέρα των ερωτευμένων....

Της ερωτευμένης Σούλας, που έκλεισε τραπέζι για να βγει με τον Τάκη, αλλά έχει στέλει κρυφά δύο παθιασμένα sms στον Αντώνη, ζητώντας του να βρεθούν την επομένη το πρωί που ο Τάκης θα λείπει και εκείνη θα έχει ρεπό από τη δουλειά της και ο Αντώνης θα της υπόσχεται μέσω sms ένα αξέχαστο, πικάντικο και καυτό πρωινό στο κρεββάτι, ενώ εκείνη τη στιγμή είναι σπίτι με τη γυναίκα του και της εξηγεί ότι το επόμενο πρωί έχει σύσκεψη εκτός γραφείου και θα έχει κλειστό το κινητό του, ενώ ταυτόχρονα κοιτάζει από την μισοτραβηγμένη κουρτίνα την Ελένη, τη γειτόνισσα απέναντι, που φοράει το εξώπλατο κόκκινο φόρεμά της για να βγει με τον εραστή της το Νίκο, αφού ο Τάσος, ο αρραβωνιαστικός της, είναι υπηρεσία σήμερα, σαν καλός στρατιωτικός και περνάει την βραδιά στη μονάδα με την Μάγδα την αρχιλοχία που πηδάει εδώ και δύο χρόνια αλλά δεν μπορεί να της προσφέρει τίποτα παραπάνω γιατί "αν το μάθει η Ελένη για εμάς, δεν ξέρω τι θα κάνει. Φοβάμαι γι'αυτήν, είμαι όλη της η ζωή.  Θα κάνει κακό στον εαυτό της", οπότε κι η Μάγδα, όταν δεν βλέπει τον Τάσο, βγαίνει με τον Παύλο που μπορεί να μην είναι εμφανίσιμος ή σέξυ, αλλά ποιός χέστηκε;  Εχει λεφτά, Porsche, σπίτι στο Κεφαλάρι και μια μάνα 70 χρονών που κάθε Σάββατο τα ακουμπάει στο Μον Παρνές και στο γυρισμό, αν ο Παύλος λείπει, παίρνει και τον σωφέρ της, τον Τάκη μαζί της στο υπνοδωμάτιο, ο οποίος Τάκης, ανάλογα τα κόλπα που της κάνει,  παίρνει και το έξτρα 'χαρτζιλικάκι' του κι αν ο Παύλος ρωτήσει, θα φταίει ο άτιμος ο τζόγος και το καζίνο, άσε που θα παντελονιάσει και αρκετά χιλιαρικάκια ή κανένα από τα διαμερισματάκια της στο Μαρούσι όταν η γριά τα τινάξει, τόσα ακίνητα έχει, κάτι θα κάνει και γι'αυτόν, μπας και παντρευτεί κάποια στιγμή κι αυτή την καψερή τη Σούλα την ξανθιά κομμώτρια που τον αγαπάει τόσο πολύ........



 

Τώρα πια.......

Πάνε τόσα χρόνια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να διασκεδάζει πραγματικά τα Χριστούγεννα...

Το στόλισμα του δέντρου, τα κεράκια, τ'αγγελάκια και τα Αγιο-Βασιλάκια.  Τα χαμόγελα, η ανυπομονησία για τα δώρα, τα κάλαντα, οι αγκαλιές, τα φιλιά τα ξεκαρδίσματα...

Πέρασαν τα χρόνια, κι όσοι τότε δημιουργούσαν τη χαρά μου, τώρα πια δεν ζουν..

Η γιαγιά με τους κουραμπιέδες της, η άλλη γιαγιά με τα τραγούδια της, η νονά με τα δώρα της, η μαμά με την αγάπη της....

Τίποτα πια.

Τώρα πια, όπως λέει και το τραγούδι, όλα αυτά είναι ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι.  Τώρα πια, τα Χριστούγεννα πάω στο κοιμητήριο να πληρώσω την ετήσια "συνδρομή για φύλαξη οστών" και περνάω το χρόνο μου ενθυμούμενη τη γιαγιά που μου χάρισε το όνομά της και την νονά που μου το κότσαρε, την άλλη γιαγιά που μου χάρισε το ταμπεραμένο της, επίσης στρώνω και τα χαλιά του μπαμπά μου γιατί δεν μπορεί πια μόνος και πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά να ξεχαστώ.

Τώρα πια είμαι το βατραχάκι που διέπρεψε στο κοτέτσι με τα χρυσά αυγά (όσοι με ξέρουν από παλιά θα καταλάβουν) και που οι γύπες δεν έδιωξαν όταν μείωναν τον αριθμό των πτηνών.  Είμαι το βατραχάκι που κάνει Χριστούγεννα και ανυπομονεί να έρθει η επόμενη εργάσιμη να γυρίσει στο κοτέτσι, εκεί που ξεχνιέται, εκεί που δημιουργεί, διαπρέπει και επιβραβέυεται.

Δεν θέλω και τα επόμενα Χριστούγεννα να είναι έτσι.  Αλλά το ίδιο είπα πέρσυ, το ίδιο πρόπερσυ και το ίδιο λέω και φέτος.....

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

κουάξ! 

ΣΟΚ!

Και με σοκ αντικρύζω μια άδεια λίμνη!!!!!

Πού πήγαν οι φίλοι μου;;;;

Σχεδόν όλοι έχουν εξαφανιστεί.  Ελάχιστοι παραμένουν, κι αυτοί έχουν να δώσουν σημεία ζωής στο blogo-χωριό εδώ και μήνες.

ΑΡΓΗΣΑ.

Αργησα και λυπάμαι.

Θα ξαναρχίσω από το μηδέν.

Φτου κι απ'την αρχή.

ΚΟΥΑΞ!

 

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Πάει τόσος, μα τόσος καιρός.

Πια δεν ξέρω αν θα βρω αυτούς που άφησα πίσω όταν εγκατέλειψα τη λιμνούλα μου, ούτε αν θα με θυμούνται όταν θα με ξαναδούν.

Το σίγουρο είναι ότι επέστρεψα.  Πιο δυνατό, πιο ανθεκτικό, πιο ψύχραιμο βατραχάκι από πριν.

Πέρασα θλιμμένες μέρες, χαρούμενες μέρες, θυμωμένες μέρες και αξέχαστες μέρες.

Και αποφάσισα να γυρίσω.  Γιατί στη ζωή τελικά είναι πολύ λίγα τα πράγματα που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε και έχω μεγάλη ανάγκη να ξεχαστώ...

Κουάξ!

anima rana

Πανέμορφο...

Μία πολύ όμορφη εικόνα της Ελλάδας για τους επισκέπτες μας αλλά και για εμάς, ασφαλώς!!!!! κουάξ!

ΚΡΥΟ

Περιμένω να έρθει η Ανοιξη που θα ζεστάνει την καρδιά μου θα ανθίσει στην ψυχή μου και θα φωτίσει το μυαλό μου.... κουαξ, ανιμα ρανα

Ελευθερη

Πήρα τις αποφάσεις μου.

Τις μοιράστηκα.

Δεν έχω εισακουστεί.

Θα κάνω αυτό που εγώ θεωρώ σωστό για εμένα γιατί προφανώς κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά.

Θα φύγω! Θα φύγω από αυτή τη σχέση, από αυτή την κατάσταση, από αυτή τη χώρα.

Κι αν κάποιος θέλει να κλείνει τα αυτιά του, δικό του πρόβλημα.

Δεν έχω πια τίποτα
Δεν ελπίζω πια σε τίποτα
Δεν φοβάμαι πια τίποτα

ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!

Το παράθυρο

Ενα βλέμμα, ψηλά στον ουρανό

Ενα δάκρυ στο μάγουλο

Μια βαθιά ανάσα

Μια σκέψη στην καρδιά

Αυτά χρειάζεται ένα βατραχάκι για να πάρει το αμφίβιο κορμάκι του και με το κεφάλι ψηλά να κινήσει για άλλα νούφαρα, πιο αδιάβροχα, πιο σταθερά, πιο αληθινά....

Οσο κι αν πονά, όσο κι αν δυσκολεύεται, πρέπει να κλείσει τα μάτια, να προχωρήσει και να ανοίξει ένα νέο παράθυρο στη ζωή....

Ενα παράθυρο με θέα τον ουρανό, με θέα τον ήλιο, με θέα το μέλλον, την αγάπη, την χαρά, την ελπίδα, την εμπιστοσύνη κι όλα αυτά που έχασε - το φτωχό βατραχάκι - και που δεν μπορεί πια να ξαναβρεί στην λιμνούλα του....

Δεν είναι απλό

Δεν είναι εύκολο

Δεν είναι ευχάριστο

Είναι όμως απαραίτητο...

Και το βατραχάκι ελπίζει πως αυτοί που το αγαπούν θα συνεχίσουν να το αγαπούν για πάντα.

(Συνεχίζεται..)

Happiness

Happiness is not a brilliant climax to years of grim, struggle and anxiety.

It is a long succession of little decisions, simply to be happy in the moment.

Swami Kriyananda, formerly J. Donald Walters, American spiritual leader, author and composer

Πνιγεται ο βατραχος;

Ειναι αμφιβιος

Ειναι ανθεκτικος

Μα τωρα λυγισε.

Στο κοτετσι ο μεγαλος γυπας μολις ανακαλυψε οτι υπαρχει κι ενας βατραχος αναμεσα στις κοτες. Και δεν του αρεσει καθολου αυτο.

Στη λιμνουλα ο παπιος κοροϊδευει τον βατραχο.

Κι ο βατραχος για πρωτη φορα δεν εχει πού να παει, πού να στραφει για να σωθει.

Κρυβεται κατω απο ενα ροζ νουφαρο. Δεν θελει πια. Δεν θελει τιποτα πια......

Το κουιζ!

Πρώτα απ'όλα να προειδοποιησω οτι αυτο το ποστακι δημιουργειται απο κινητο τηλεφωνο οποτε μην εχετε απαιτησεις για τονους και καλλιγραφιες γιατι θα μου παρει δυο χρονια να το τελειωσω.

Οπως πολλοι εχετε καταλαβει (ή λιγοι - μιας και δεν νομιζω πια να με διαβαζει και κανεις, αλλα δεν πειραζει, μονη μου τα λεω, μονη μου τα ακουω και ξαλαφρωνω) τον τελευταιο καιρο δεν ειμαι καθολου καλα.

Γι'αυτους λοιπον που απορουν τι μου συμβαινει (ειτε απο ενδιαφερον ειτε απο περιεργεια) αποφασισα να σας βαλω να λυσετε ενα μικρο κουιζ για να ειστε προετοιμασμενοι οταν σκασει η ωρολογιακη βομβα.

Λοιπον, πειτε μου, τι κανει καποιος οταν:

1. Εχει ανακαλυψει κατι που δεν του αρεσει εδω και εναμιση χρονο (απο τον Φεβρουαριο του 2009)
2. Ενω ηταν ετοιμος να τα παρατησει, εδωσε μια ευκαιρια
3. Αντι το αλλο ατομο να αρπαξει την ευκαιρια, εκανε το ιδιο και πολυ μεγαλυτερο λαθος απο πριν
4. Εδω και εξι μηνες εχει ξεσκεπασει την "απατη" του αλλου ατομου το οποιο ζηταει κι αλλη ευκαιρια
5. Επειδη ομως αυτο το "λαθος" του αλλου ατομου επηρρεασε πολλους τομεις της ζωης τους (ερωτικα, εμπιστοσυνη κλπ) το "δικο μας" ατομο προσπαθει αλλα ΔΕΝ νιωθει πια την δυναμη ουτε την διαθεση να προσπαθησει και να δωσει ευκαιριες

Τι κανει λοιπον?

Σκεφτειτε τα παραπανω εχοντας στο μυαλο σας τα παρακατω πιθανα (φανταστικα) σεναρια:

Σεναριο Α: προκειται για γκομενοδουλεια
Σεναριο Β: προκειται για εθισμο σε ουσιες
Σεναριο Γ: προκειται για τζογο

Αμα το βρειτε, πειτε μου κι εμενα, για να παμε στο επομενο επιπεδο του κουιζ!

Κουαξ!

ΖΕΣΤΗ ΕΞΩ, ΚΡΥΟ ΜΕΣΑ

Το Καλοκαίρι μπαστακώθηκε μου φαίνεται για τα καλά.

Μας έκανε ένα-δύο τσαλιμάκια, πέταξε μερικές βροχές για ξεκάρφωμα, αλλά τελικά το αποφάσισε:

Θα μας κατσικωθεί για κανένα τρίμηνο!

Γενικώς είμαι βατραχάκι που αγαπάει τη ζέστη, δεν μπορώ να πω. Υποφέρω στο κρύο και είμαι ανθεκτικό στις υψηλές θερμοκρασίες.

Φέτος όμως, δεν νιώθω την ίδια χαρά, την ίδια ευχαρίστηση που η ζέστη περιβάλλει το πράσινο σωματάκι μου.

Ισα-ίσα που η ηλιοφάνεια και ο "χαρούμενος" καιρός κάνουν τα σκοτεινά και λυπηρά μου συναισθήματα πιο έντονα.

Η ζέστη που κάποτε γέμιζε την ψυχή μου με θαλπωρή, τώρα μου θυμίζει πόσο κρύα νιώθω μέσα μου.

Έτσι είναι. Ζέστη έξω, κρύο μέσα.

κουάξ.

Περνάω φάση

Περνάω μία από τις πιο δύσκολες φάσεις της ζωής μου.

Τι κάνεις όταν πια έχεις πάψει να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπό σου?

Όταν νιώθεις ότι είχες κάνει ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό τους τελευταίους 15 μήνες και ότι πια δεν θες να προσπαθήσεις άλλο?

Κι όταν ξαφνικά αυτός - νιώθωντας την παραίτησή σου - θυμάται ξαφνικά να προσπαθήσει?

Δίνεις άλλη μια ευκαιρία? Γιατί? Για να παρατείνεις το δράμα?

Σηκώνεσαι και φεύγεις? Γιατί? Για να πληγώσεις κι άλλους εκτός από τον εαυτό σου?

Δεν ξέρω. Αλλά κάποια στιγμή θα μάθω και όταν γίνει αυτό θα είναι οριστικό.

Ενα στομάχι - ηφαίστειο!!!!

Μετά από ...αναρίθμητα χρόνια ξαναέζησα μια παιδική μου εμπειρία που ήλπιζα ότι θα ξεχνούσα με την πάροδο των ετών!

Εμετός μέχρι θανάτου!!!!!

Θυμάται κανείς σας όταν ήσασταν μικροί που στα καλά καθούμενα αρχίζατε τους εμετούς και οι μαμάδες σας έλεγαν "κάτι θα έφαγε και το πείραξε το καημένο"?

Ε, κάπως έτσι. Χωρίς να έχω πιει, χωρίς να είμαι κρυωμένη, χωρίς να είμαι έγκυος (επ! σας πρόλαβα) έβγαλα τα άντερά μου χτες το βράδυ!

(απο τις 17 Ιανουαρίου έχω να γράψω, το να επανέλθω με τέτοιο θέμα είναι λίγο αποκρουστικό και σας καταλαβαίνω...)

Δεν θα μπω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες γιατί θα με πιάσει αναγούλα, όπως και εσάς βεβαίως βεβαίως.

Το μόνο που θα πω και θα κλείσω είναι ότι αφού ΔΕΝ κρύωσα, ΔΕΝ ήπια, ΔΕΝ είμαι άρρωστη και ΔΕΝ είμαι έγκυος, τότε κάτι άλλο συμβαίνει που με έκανε να αντιδράσω έτσι.

Η φίλη μου λέει ότι όλες οι αρρώστειες κρύβουν από πίσω και κάποια ψυχική κατάσταση.

Και εγώ κοιτάζω την κατάσταση γύρω μου, την κατάσταση δίπλα μου και, ομολογώ ότι δεν ξέρω αν μπορώ να την αντέξω.

Αυτό σας λέω μόνο, κι εσείς βγάλτε τα συμπεράσματά σας καλοί μου blogo-φίλοι......

κουάξ!

Anima Rana

Cheryl Cole - 3 words

Πρέπει να το ακούσετε...

http://www.youtube.com/watch?v=vfiWXIQ85ho

I met a guy at the club,
I let him know Ι'm in love

I met a girl at the bar
I let her know who you are

I told her you are the love of my life and
One day your gonna be my wife and
We are gonna have some babies together

I told him you are the man of my dreams
You saved me from drowning in the streams
I know were gonna last forever, and ever

It was those three words that saved my life
It wasn't complicated
wasn't pre-meditated
It wasn't under-rated
boy I'm so glad you stayed and..

It was those three words that saved my life
It wasn't complicated
wasn't pre-meditated
To you I'm dedicated
Let's go ahead and say it...

I love you...
I love you...You are the love of my life, my life.
I love you... I love you... I love you... You are the love of my life, my life.

You know your holding my heart
Can nothing tear us apart
You know I'm so in love with you
Can nothing tear us apart, no

I said I-l-o-v-e-y-o-u
I'm so into you girl
She said M-e-t-o-o
It's obvious I'm so into you boy
So why don't we, (we) hold (hold) on (on) for (to) love
Through the ups and downs never let go
Holding on forever, never let go

It all started with those three words that saved my life
It wasn't complicated
it wasn't complicated
it wasn't complicated
it wasn't complicated

Baby those three words saved my life...

I love you... I love you... You are the love of my life, my life
I love you... I love you... I love you... You are the love of my life, my life.

Πότε;

Σε ποιά φάση της ζωής σου θα κοιτάξεις τον καθρέφτη και θα συνειδητοποιήσεις ότι ο χρόνος πέρασε κάτω από την μύτη σου και όλα τα όνειρά σου γκρεμίστηκαν και δεν μπορείς πια να γυρίσεις πίσω και να τα ξαναχτίσεις από την αρχή;

Σε ποιά φάση της ζωής σου θα σηκώσεις επιτέλους το κεφάλι και θα τολμήσεις να κυνηγήσεις τα όνειρά σου πριν γκρεμιστούν;

Σε ποιά φάση της ζωής σου θα ζήσεις;

Σε ποιά φάση της ζωής σου θα απλώσεις το χέρι για να βοηθήσεις;

Σε ποιά φάση της ζωής σου θα απλώσεις το χέρι για να σωθείς;

Σε ποιά φάση της ζωής σου θα έχεις το σθένος να πεις Σ'ΑΓΑΠΩ χωρίς να έχεις την απαίτηση να ακούσεις την απάντηση "κι εγώ";

Σε ποιά φάση της ζωής σου θα έχεις το θάρρος να επαναστατήσεις και να διεκδικήσεις, ακόμα κι αν ξέρεις προκαταβολικά ότι το πιο πιθανό είναι να φας τα μούτρα σου;

Τι αξίζει πιο πολύ;

Τι πονάει πιο πολύ;

Happy New Year

Εύχομαι η νέα χρονιά να μας φέρει μόνο χαμόγελα, υγεία, τύχη και πολλά λεφτά (ναι, ποιός τα'χασε για να τα βρούμε εμείς?)

Να βρείτε όλοι την αγάπη που ψάχνετε και την ευτυχία που γεμίζει την καρδιά και το μυαλό με φως, χρώματα και όμορφη μουσική!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

Το τρένο

Κάποτε ένας συνάδελφος με είχε κοιτάξει με νόημα και μου'χε πει "Η ζωή είναι πολύ μικρή κι οι ευκαιρίες παρουσιάζονται πάρα πολύ σπάνια. Να κυνηγάς τα όνειρά σου, πάντα".

Κι από τότε σκέφτομαι ένα όνειρο που έχω από μικρό παιδί και που ποτέ δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω. Και μια ευκαιρία....μια ευκαιρία που νιώθω ότι μπορεί να μην είναι πολύ κοντά, αλλά πλησιάζει....

Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι σε μια καταπράσινη πεδιάδα....Δάσος δεξιά μου, δάσος αριστερά μου...κι εγώ περπατάω δίπλα στις ράγες του τρένου...
Μυρίζει δροσιά..δροσιά της πρασινάδας...αααχχχχχ παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνει όλη η δροσιά και η ζωή μέσα στους πνεύμονές μου κι από τους πνεύμονες στην καρδιά μου, κι απ'την καρδιά μου σε όλο μου το είναι....

Κοιτάζω τις ράγες. Σκεπασμένες με ζουμερό, καταπράσινο χορτάρι. Κίτρινες πεταλούδες πετούν πάνω από το χορταράκι και πού και πού ανεβαίνουν πιο ψηλά και με κοιτούν και τις κοιτώ..... Πουλάκια ακούγονται μέσα από τα δάση γύρω μου...Και κανείς άλλος ήχος...Κανείς.
Η απόλυτη σίγή...Νομίζω ότι άκουσα το πετάρισμα των φτερών της πεταλούδας που μόλις πέρασε δίπλα μου....Νομίζω ότι μέσα σε τόση γαλήνη θα μπορούσα να ακούσω τα πάντα από χιλιόμετρα μακριά.

Και τότε, ακούω κάτι!

Κάτι που δεν μπορώ να διευκρινίσω τι ήταν. Κοιτάζω γύρω μου να βρω ίσως ένα σκιουράκι να ροκανίζει βελανίδια.. ίσως ένα κουνέλι που φτερνίζεται... ένα κουνάβι που σκάβει...
Μα τίποτα.

Κι όμως, σαν κάτι να άκουσα. Κάτι σαν σούρσιμο... κάτι σαν πριόνισμα....

Και τότε χαμηλώνω το βλέμμα στις ράγες και τις κοιτώ. Οι κίτρινες πεταλούδες χορεύουν...εγώ αφουγκράζομαι....οι κίτρινες πεταλούδες χορεύουν...χορεύουν...χορεύουν... και το χέρι μου αγγίζει τις ράγες... και νιώθω ότι ζωντανεύουν. Κάπου πολύ μακριά, πάρα πολύ μακριά υπάρχει ένα τρένο που τρέχει πάνω σε αυτές τις ράγες.

Αυτές τις ράγες που διάλεξα να ακολουθώ, αυτές τις ράγες που ποτέ δεν μου έφεραν κανένα τρένο. Αυτές τις ράγες που με συντρόφευαν μια ζωή με δροσερό χορτάρι, όμορφες πεταλούδες και πολύχρωμα πουλάκια....

Αυτές οι ράγες μου ετοιμάζουν ένα δώρο, ένα δώρο από πολύ μακριά... Κάποιο τρένο έχει ξεκινήσει από κάπου και μόλις έχει επιλέξει να τρέχει πάνω στις δικές μου ράγες.

Δεν το βλέπω, αλλά ξέρω ότι μετά από τόσα χρόνια, ναι, υπάρχει ένα τρένο πάνω στις δικές μου ράγες που αργά ή γρήγορα θα περάσει από το σημείο που βρίσκομαι. Ενα τρένο γεμάτο όνειρα. Τα όνειρά μου. Τα δικά μου όνειρα...

Κοιτάζω γύρω μου, τις πεταλούδες, τα σκιουράκια, το ζουμερό χορτάρι, το δροσερό πράσινο, τα γκρι κουνελάκια, τα πολύχρωμα πουλάκια, το χαμόγελο του αγαπημένου μου, το βλέμμα του μπαμπά μου, την περηφάνια της μαμάς μου... και ακούω τη φωνή του συναδέλφου "να κυνηγάς τα όνειρά σου, πάντα".

Και σηκώνω το βλέμμα, συνεχίζω να περπατώ και σκέφτομαι...σκέφτομαι..σκέφτομαι.

Τι θα κάνω όταν φτάσει το τρένο εδώ που είμαί;

Μεγάλη Απόφαση

Εδώ και πολύ καιρό, πολύς κόσμος με ρωτάει πότε θα κάνω παιδάκι.

Ο πάπιος μου και εγώ είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, αγαπημένοι και καλά.

Δεν έχουμε όμως αποφασίσει το αν και το πότε θα κάνουμε παιδάκι.

Το ξέρω ότι για τον περισσότερο κόσμο ένα παιδάκι είναι ευλογία. Τι γίνεται όμως όταν είσαι τόσο πολύ προσγειωμένος που νιώθεις ότι ο κόσμος είναι πολύ άσχημος για ένα παιδί?

Τι γίνεται όταν ξέρεις ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ καλύτερα, αλλά μόνο θα χειροτερεύουν?

Τι κάνεις όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να αντέξεις το βάρος, την ευθύνη, το καθήκον???

Σωπαίνεις.

Σωπαίνεις και περιμένεις ως δια μαγείας να γίνει ένα "θαύμα" κι ένα πρωί να ξυπνήσεις ξέροντας τι θα κάνεις (ή τι δεν θα κάνεις).

Και ο καιρός περνάει, οι ρυτίδες εμφανίζονται, μα εσύ δεν αποφασίζεις.

Μήπως το γεγονός ότι δεν λες να αποφασίσεις και το γεγονός ότι το ίδιο συμβαίνει και στο σύντροφό σου σημαίνει τελικά ότι έχετε αποφασίσει, αλλά δεν τολμάτε να το παραδεχτείτε ούτε μεταξύ σας?

Μία νέα μέρα

Με ένα άγγιγμα στο πλήκτρο, έκλεισε τη φωτεινή εικόνα που είχε στην οθόνη μπροστά στα μάτια της.

Ξεφύσηξε κουρασμένη αλλά και ανακουφισμένη. Ουφ! Τελείωσε. Το έγγραφο ήταν έτοιμο και είχε σταλεί εκεί που της είχε ζητηθεί.

Έριξε μια ματιά στην ώρα. Περασμένα μεσάνυχτα.

Έτριψε τα μάτια της και έσυρε το "ποντίκι" εκεί που έπρεπε, για να κλείσει τα ανοιχτά προγράμματα.

Καθώς έκλεινε τον υπολογιστή της, το μυαλό της γέμισε εικόνες, γέμισε φράσεις, ιδέες, λέξεις, ήχους.

Δεν έκλεινε απλώς τον υπολογιστή, έκλεινε μια πολύ σημαντική μέρα στη ζωή της.

Τη μέρα που αποφάσισε να κοιτάξει το παρελθόν χωρίς να ντρέπεται πια και να ξαναβρεί ένα πρόσωπο πολύ σημαντικό που όταν χάθηκαν ήταν παιδάκι και τώρα ήταν ολόκληρη κοπέλλα.
Τη μέρα που αποφάσισε να κοιτάξει το μέλλον χωρίς να φοβάται πια και να τιμήσει την φίλη και συνάδελφο που έφυγε και την άφησε πίσω να παλεύει, να προσπαθεί, να κοπιάζει και να ολοκληρώσει μέσα σε δύο μέρες κάτι που της ανέθεσαν οι μεγάλοι γύπες, το οποίο η νέα της προισταμένη δεν μπόρεσε να καταφέρει ούτε σε μία εβδομάδα..

Εικόνες, λέξεις, φράσεις ιδέες.... Το νιώθει ότι κάτι αλλάζει στη ζωή της, το νιώθει ότι κάτι πλησιάζει, κάτι δυνατό, κάτι σπουδαίο, κάτι μοναδικό.

Αύριο είναι μια νέα μέρα, μια νέα εβδομάδα, μια νέα σελίδα στο κοτέτσι.

Και η βατραχίνα θα ορθώσει ανάστημα ανάμεσα στις κότες.

ΕΦΥΓΕ!

Ήρθε και η σειρά της.

Της ανακοίνωσαν ότι η θέση της στο κοτέτσι δεν υπάρχει πια.

Παρόλο που κάποτε εκείνη έκανε τα πιο πολλά αυγά απ'όλες τις κότες.

Και πήρε τα χρυσά αυγά που της αναλογούσαν κι έφυγε.

Εφυγε από το κοτέτσι, έφυγε από το δασάκι μας, έφυγε από τη χώρα μας!

Τώρα είναι μαζί με το κοτοπουλάκι της και τον κόκκορά της μακριά και μπορεί να έχασε τις υπόλοιπες κότες κι εμένα, τον βάτραχο, αλλά βρήκε την οικογενειακή ευτυχία!!!

Και σ'αυτήν την κότα ειδικά άξιζε μόνο ευτυχία από 'δω και πέρα!

Bean, κι ας μη γνωρίζεις την ύπαρξη αυτού του blog, εγώ σου εύχομαι καλή τύχη και όπως σου'πα, ρίξε μια μούντζα σ'αυτούς που σε πλήγωσαν και κράτα μια ανοιχτή αγκαλιά γι'αυτούς που σε αγαπούν!!!

Σμάκ!

Βρέχει, τρέξτε να σωθείτεεεε...

Βρεχει!

Να δούμε, θα αντέξει το Αθηνιώ τώρα που η μαμά του η Αττικούλα έμεινε καραφλή από δέντρα; ή θα πνιγεί κι αυτό μαζί με τον πόνο μας;

Nα πάρω βάρκα; Διότι δεν θα με συμφέρει να έχω πια αυτοκίνητο. Το υπέροχο νομοσχέδιο που ετοιμάσανε οι τρόμπες θέλει καλά και σώνει, έχεις δεν έχεις λεφτά, θες δε θες, μπορείς δεν μπορείς, να ξεφορτωθείς το αυτοκίνητό σου που ναι, μεν, δεν το αγόρασες πριν ένα χρόνο, αλλά - συγνώμη κιόλας μανδάμ - το αγοράσαμε το 2002, δεν κατάλαβα δηλαδή; Αφού μας έχετε γδάρει κι έχουν μείνει μόνο τα νύχια και οι κάλοι, νομίζετε ότι έχουμε κι άλλα λεφτά για νέο αυτοκίνητο, ακόμα και με έκπτωση;

Μα τι λένε; Πού ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Στον πλανήτη happy???

Λέτε να "έχει παλιόκαιρο τη μέρα που σε ψήφισαααα" και να κυνηγάμε τις κάλπες που θα επιπλέουν στην Βασιλίσσης (βεβαίως βεβαίως) Σοφίας ή στην Βασιλέως Παύλου;;;;

Εγώ λέω ότι Λεωφόρο Βασιλέως Καρναβάλου, δεν έχουμε και μάλλον ήρθε η ώρα να μαζέψω υπογραφές από την γειτονιά μου να μετονομάσω την Λεωφόρο Κηφισίας!

Αυτό έχω να πω εγώ.

Καληνύχτα!

4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2009?

Γιατί ο πρωθυπουργός διάλεξε την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων για τις βουλευτικές εκλογες?????

That, IS a question!!!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!

Όσα χρόνια γράφω σε αυτό το blog έχω κάνει ό,τι μπορώ ώστε να διατηρήσω ένα "παιδικό" ύφος και να εξιστορώ γεγονότα της ζωής μου - πραγματικά ή μη - τις περισσότερες φορές προσποιούμενη ότι είμαι ένα αθώο και καλόκαρδο βατραχάκι σε ένα δασάκι, που δουλεύει σε ένα κοτέτσι με φλύαρες και ζωηρές κότες και με αφεντικά τους αρχι-γύπες.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ κύριοι, που το ΔΑΣΑΚΙ μου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ! Που με κάνετε να νιώθω ότι θα κάνω μαύρο χιούμορ κάθε φορά που θα αναφέρομαι στο βατραχάκι, στην αρκουδίτσα, στον λαγό, στις κότες, στους κόκκορες, στους γύπες και σε όλα τα άλλα πλάσματα που μπορούν να ζουν στη φύση.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ που δεν υπάρχει πια ΦΥΣΗ για να μου δίνει ιδέες, μόνο ΤΣΙΜΕΝΤΟ, ΚΑΡΒΟΥΝΟ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ!!!!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ που κάνατε το ποτήρι της υπομονής μου να ξεχειλίσει και να ΣΙΧΑΘΩ που ζω σε αυτήν την ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΧΩΡΑ και να θέλω ΝΑ ΦΥΓΩ όσο το δυνατόν μακρύτερα.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ που δολοφονήσατε τα βατραχάκια, τις αρκουδίτσες, τα ελαφάκια, τα σκατζοχοιράκια, τα πουλάκια και όλους τους φίλους μου.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ που η anima rana δεν θα ξαναγράψει ως βατραχάκι σε κοτετσάκι και σε δασάκι γιατί δεν μπορεί, δεν θέλει, πονάει!

Η anima rana θα αρχίσει να ΒΡΙΖΕΙ γιατί ΒΑΡΕΘΗΚΕ, γιατί δεν θέλει σε είκοσι χρόνια να πάθει ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ και να ΠΕΘΑΝΕΙ ΝΕΑ. Γιατί όταν ήταν μικρή ζωγράφιζε δεντράκια και ήλιους και όμορφα λουλούδια και τώρα ζωγραφίζει μόνο μαυρίλα, μαυρίλα, μαυρίλα...........

Να πάτε να πνιγείτε ΟΛΟΙ οι πολιτικοί, σας έχει σιχαθεί η ψυχή μου, μού προκαλείτε εμετό και σας θεωρώ χειρότερους από τα σκατά όλης της ανθρωπότητας μαζεμένα. Και λέω ειδικά της "ανθρωπότητας" γιατί αυτά είναι τα πιο βρώμικα.

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ και σας εύχομαι να πάρετε τα λεφτά σας στον τάφο σας, όσα σας μείνουν δηλαδή από αυτά που θα φάτε στους γιατρούς!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ!

Το Ασανσέρ!

Από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι φοβόμουν τα ασανσέρ. Ο χειρότερος εφιάλτης μου, από παιδί μέχρι και σήμερα ήταν να ονειρευτώ ότι μπαίνω σε ασανσέρ το οποίο, είτε πάει πάνω είτε κάτω, δεν σταματάει! Και τελικά στο όνειρο καταλήγω είτε στα έγκατα της γης, είτε σε ένα ασανσέρ που το ταβάνι του πιέζεται από την ταράτσα και αρχίζει και με λιώνει, σαν να είμαι σε πρέσσα.....

Έτσι, όταν ήμουν παιδάκι, δεν ήθελα να μπαίνω σε κανένα ασανσέρ και έτρεμα στην ιδέα να εγκλωβιστώ. Πάντα με συνόδευε κάποιος μεγάλος, οι γονείς μου; η γιαγιά; η γειτόνισσα; μια φίλη; κάποιος τέλος πάντων, γιατί μόνη μου δεν έμπαινα με τίποτα.

Μαλλιά είχε βγάλει η γλώσσα του μπαμπά μου να μου λέει "παιδί μου, χαζή είσαι; είναι απλώς μια μηχανή!". Τίποτα εγώ, το βιολάκι μου.

Γύρω στην ηλικία των 13, αποφάσισα να συμφιλιωθώ με το ασανσέρ της πολυκατοικίας που μέναμε. Αυτό βέβαια συνέβαινε επειδή γνώριζα ότι όταν γύριζα από το σχολείο και κτυπούσα το κουδούνι, η γιαγιά θα με περίμενε στον 4ο όροφο, κι αν δεν είχα ανέβει στο επόμενο τρίλεπτο θα ερχόταν να με σώσει!

Έτσι άρχισα σιγά-σιγά να να συνηθίζω να μπαίνω στο ασανσέρ μόνη μου και σταδιακά κατάφερα να μην το φοβάμαι (το συγκεκριμένο).

Στην ηλικία των 15 μετακομίσαμε γιατί αγοράσαμε δικό μας διαμέρισμα!
Η νέα πολυκατοικία φιλοξενούσε το δικό της ασανσέρ. Μόλις το είδα, έφριξα!!!
Δεν ήταν ίδιο με το προηγούμενο. Είχε ένα απαίσιο καφετί χρώμα και μαύρα, στρογγυλά κουμπάκια, ετοιμόρροπα, με ξεθωριασμένους αριθμούς και χαμηλό φωτισμό! Ω, Θεοί!!!

Άρχισα πάλι τα ίδια, ανεβοκατέβαινα με τις σκάλες μέχρι τον 3ο όροφο που ήταν το νέο μας διαμέρισμα, ακόμα κι όταν γύριζα από το σχολείο, γιατί πλέον ήμουν "μεγάλο κορίτσι" και δεν χρειαζόταν κάποιος να με περιμένει να ανέβω. Έτσι, μόνο τα απογεύματα που ήταν και οι γονείς μου στο σπίτι, χρησιμοποιούσα το ασανσέρ.

Έφτασα τα 17 και αφού ποτέ δεν είχε κλειστεί κανείς στο ασανσέρ της πολυκατοικίας, άρχισα να το συνηθίζω.

Κάπου τότε, ο διαχειριστής της πολυκατοικίας αποφάσισε να ανακαινίσει κάπως το άθλιο ασανσέρ. Έβαλε ωραία ξύλινη επένδυση στην καμπίνα, νέα κουμπιά και δυνατό φωτισμό. Αυτό ήταν! Το ασανσέρ πλέον δεν σκόρπιζε τον τρόμο ούτε ξυπνούσε εφιάλτες! Ήταν το καλύτερο και πιο φιλόξενο ασανσέρ της εποχής.

Πέρασαν τα χρόνια, και πλέον είχα βρει δουλειά. Τα ασανσέρ στο κοτέτσι ήταν αυτόματα και σύγχρονα και ποτέ δεν τα φοβήθηκα. Ίσως επειδή είχαν τηλέφωνο στην καμπίνα το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο εγκλωβισμένος για να ζητήσει βοήθεια. Μακάρι όλα τα ασανσέρ να είχαν τηλέφωνο, σκεφτόμουν τότε.

Μέχρι που - οποία ευτυχία! - άρχισαν να κυκλοφορούν ευρέως τα κινητά τηλέφωνα και έκανα κι εγώ σύνδεση! Ε, ναι λοιπόν! Αν το ασανσέρ δεν έχει τηλέφωνο πάνω του, θα έχει ο επιβάτης του!!

Κι έτσι, το πρόβλημά μου λύθηκε!!! Το κινητό το είχα πάντα μαζί μου, κι όποτε έμπαινα σε ασανσέρ ήμουν ήσυχη πως οτιδήποτε κι αν συμβεί, εγώ θα πάρω το τηλεφωνάκι μου και θα τηλεφωνήσω όπου θέλω! Τι χαρά!

Έτσι, πέρασαν τα χρόνια. Μεγάλωσα, παντρεύτηκα, και με τον πάπιο μου νοικιάσαμε ένα διαμέρισμα στον 5ο όροφο μιας πολυκατοικίας με το ΑΘΛΙΟΤΕΡΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!

Μικρό, σκοτεινό, ετοιμόρροπο, βρώμικο, τρεμάμενο, με σχοινιά που τρίζουν όταν ανεβοκατεβαίνει, και με διάφορα "χορευτικά" που κάνει στη διαδρομή. Το ασανσέρ-πρόκληση!

Τον πρώτο καιρό, ανέβαινα ΠΕΝΤΕ ορόφους με τις σκάλες, διότι η λύση "κινητό" ήταν αδύνατο να με καλύψει σε ένα ασανσέρ που έδειχνε έτοιμο να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.

Το πρώτο Καλοκαίρι κατέρρευσα. Πέντε όροφοι ήταν κάτι παραπάνω από μαρτύριο και πήρα τη μεγάλη απόφαση και το μεγάλο ρίσκο να μπω στο βρωμο-ασανσέρ!
Και τα κατάφερα! Με το κινητό φορτισμένο και τα μάτια κλειστά, πήρα το ασανσέρ για τον 5ο όροφο μόνη μου. Κι όταν έκανε τα "χορευτικά" του, πότε το έβριζα και πότε κρατούσα την ανάσα μου.

Ήρθε ο καιρός που όλες οι πολυκατοικίες έπρεπε να βάλουν νέα υπερσύγχρονα ασανσέρ και αυτόματους μηχανισμούς. Ετριβα τα χέρια μου. Επιτέλους το ασανσέρ-πλέμπα θα πάρει ποδι!

Αμ δε!

Ακόμα τη μπακατέλα έχουμε...

Όμως το ασανσέρ στο πατρικό μου σπίτι, έγινε ένα διαμάντι! Αυτόματες πόρτες, αθόρυβη μηχανή, υπέροχος καθρέπτης και κουμπάκια που μόλις τα άγγιζες έπαιρναν ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα!! Υπέροχο, αχ τι κρίμα να μην μένω ακόμα στο πατρικό μου, σκεφτόμουν.

Σήμερα, κουνάμενη λυγάμενη, πήγα να βοηθήσω τον μπαμπά μου να ξεκουβαλήσει γιατί έφυγε για διακοπές. Ο πάπιος ήταν στο αυτοκίνητο και φόρτωνε κι ο μπαμπάς στο σπίτι και ετοιμαζόταν.

Μπαίνω περιχαρής στο αστραφτερό ασανσέρ και πατάω το κουμπάκι για 3ο όροφο. Κλείνουν οι πόρτες, ξεκινάει το χρυσό μου και.... ΔΙΑΚΟΠΗ ΡΕΥΜΑΤΟΣ!

ΚΛΑΤΣ!

ΚΛΟΥΤΣ!

ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ. Μένω άφωνη. Σβήνουν τα φώτα. Μένω παγωμένη. Ανοίγουν οι αυτόματες πόρτες και βλέπω από τη μέση και κάτω την πόρτα του ισογείου κι από τη μέση και πάνω ..ΤΟΙΧΟ. Κόβεται η αναπνοή μου.

ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Μένω μαλάκας.

Την κραυγή μου ακολούθησε η πίεση του κουμπιού που είχε μια φωτεινή καμπανούλα πάνω του και ο εκκωφαντικός ήχος ξεσήκωσε όλη την πολυκατοικία, εκτός από τον μπαμπά μου που έβριζε για την διακοπή ρεύματος, και τον πάπιο που νόμιζε ότι ήμουν στον 3ο όροφο.

Η ζέστη αφόρητη. Φώναζα "μπαμπάααααα" και "πάπιεεεεεεεε" εναλλάξ, αλλά καμία τύχη.
Μετά από 5 λεπτά, στάζοντας ιδρώτα, βλέπω μια σκιά στο ισόγειο και βάζω τις φωνές. ΕΧΩ ΚΛΕΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ! Και συνειδητοποιώ ότι είναι ο καλός μου!

Η σωτηρία ήταν κοντά. Τηλεφώνησε από το κινητό του στον μπαμπά, ο οποίος πήγε στην διαχειρίστρια, η οποία κατέβηκε με ενα τεράστιο κλειδί, άνοιξε την πόρτα του ισογείου και μου'πε "έλα, πήδα!" κι εγώ απάντησα "δεν είστε καλά!".

Τελικά με τα πολλά ζόρια με έπιασε ο πάπιος και με έβγαλε από το ασανσέρ-διαμάντι.

Εζησα μια ολόκληρη ζωή βλέποντας εφιάλτες με ασανσέρ που με πάνε στον άλλο κόσμο, για να την πατήσω από το μόνο ασανσέρ που εμπιστευόμουν.

Αλλά τώρα που τελειώνει η μέρα, νιώθω καλά, γιατί αντιμετώπισα τον φόβο μου. Και τελικά, αυτό είναι που έχει σημασία.

Ανεβαίνοντας στο δικό μου διαμέρισμα σήμερα το βράδυ, το ετοιμόρροπο ασανσέρ μας, χοροπήδησε στον δεύτερο όροφο, ταλαντεύτηκε στον 4ο και έτριζε σαν τις μαχαιριές στο "Ψυχώ". Κι εγώ γελώντας μονολόγησα "τραγούδα όσο θες, σαράβαλο, είσαι απλώς μια μηχανή".

3 to go..

Τρία άτομα έχουν μείνει στη λίστα των αρχι-γυπαίων, στα οποία θα γίνει πρόταση εθελουσίας αποχώρησης.

Το "αστείο" είναι ότι πλέον έχουμε απομείνει εμείς κι εμείς. Εγώ, η διπλανή, η μπροστινή, ο ..πισινός, ο παραδίπλα. Κοιταζόμαστε λοιπον, κι αναρωτιώμαστε ποιός από ΕΜΑΣ θα είναι.

Δεν είναι πλέον οι ΑΛΛΟΙ, είμαστε ΕΜΕΙΣ.

Φαντάζομαι ότι μέχρι τέλος Ιουνίου θα είναι ξεκάθαρο το τοπίο πια. Και θα ξέρω αν το γκρουπάκι χωρίς όνομα θα είναι η νέα μου δουλειά ή αν θα εξακολουθήσει να είναι το χόμπυ μου!

Δεν με πειράζει αν θα είμαι στη λίστα γιατί ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα δούλευα για όλη μου τη ζωή στο κοτέτσι. Δεν θεωρώ ότι το κοτέτσι είναι το επίκεντρο της ζωής μου, έχω πολύ σημαντικότερα πράγματα να αγαπώ. Εχω φίλους, έχω έναν πάπιο δίπλα μου να με αγαπά, έναν σκυλάκο να με κοιτά στα μάτια και έχω και όρεξη για ζωή. Εχω την υγεία μου, έχω το χιούμορ μου, κι έχω το μυαλό μου.

Αυτά αξίζουν όσο χιλάδες χρυσά αυγά και δεν τα αλλάζω με τίποτα!

Καλό Καλοκαίρι σε όλους!

Και δώστε και καμια ιδέα πώς να ονομάσουμε το γκρουπάκι χωρίς όνομα!!!

φιλούμπες και τρία κουάξ!!!

Άνιμα Ράνα

Παρεξηγήσεις

Οι φίλοι είναι για να αγαπιούνται.

Οι φίλοι είναι για να παρεξηγούνται.

Οι φίλοι είναι για να συγχωρούνται.


Μια διευκρίνιση για έναν επιστήμονα που στράβωσε με προηγούμενο ποστάκι μου και με κυνηγάει με το φίλτρο του ερπετού για να με μεταμορφώσει από βάτραχο σε σαύρα:

Τα ποστάκια που αναρτώνται στο anima rana, pop your soul, είναι αποτέλεσμα μυθοπλασίας. Ελάχιστα από αυτά είναι αληθινά και τα περισσότερα έχουν απλά γεννηθεί από ένα αληθινό γεγονός αλλά εξελιχθεί σε παραμύθι.

Αυτά γιατί δεν θέλω να περάσω το καλοκαίρι μου υπο μορφή χαμαιλέοντος!

Πάμε παρακάτω. Το άλλον φλέγον ζήτημα που πρέπει να ξεκαθαρίσω πριν με βρείτε κομματάκια σε κανέναν κάδο απορριμάτων:

Εθελουσία! Να'το! Το'πα με τ'όνομά του. Ε-θε-λου-σί-α στο κοτέτσι! Εεε, μη μου ζητήσετε και το όνομα του κοτετσίου, παρακαλώ πολύ! Εθελουσία, γεγονός το οποίο ΜΕ ΛΥΠΕΙ και ΟΧΙ, δεν πανηγυρίζω για τους συνάδελφους που δυστυχώς είναι στη "λίστα". Το μόνο που είπα είναι ότι στην εποχή που ζούμε και στους οργανισμούς που εργαζόμαστε, αργά ή γρήγορα ερχόμαστε αντιμέτωποι με το απρόσωπο χαρακτήρα των πολυεθνικών, τον οποίο ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ ΟΤΑΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ INTERVIEW ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΜΑΣ ΘΕΣΗ.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά ελπίζουν ότι θα πάρουν σύνταξη δουλεύοντας σε οργανισμούς-γίγαντες όπως το κοτέτσι μας! Αν είναι δυ-να-τόν!

Πάμε παρακάτω:

Όπως σας έχω ήδη πει, παίζω σε ένα γκρουπάκι χωρίς όνομα με άλλους δύο κρεμανταλάδες κι ένα αηδόνι-τρυγόνι. ΔΕΝ κατεβαίνουμε στη Eurovision, ΔΕΝ πάμε για πλατινένιο άλμπουμ, ΔΕΝ κλείσαμε το Μέγαρο για την επόμενη χρονιά.

Κάνουμε το κέφι μας και περνάμε καλά, κι αυτό έχει σημασία και σχόλια του τύπου "τρέχεις παραπάνω", "πας πιο αργά", "πάμε πάλι", "δεν είσαι συγκεντρωμένος", "σταματήστε την κουβέντα" ΔΕΝ ταιριάζουν στο προφίλ μας.

Και η πλάκα ξέρετε ποιά είναι? Οτι κανείς από το γκρουπ χωρίς όνομα ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΔΕΑ για την ύπαρξη αυτού του blog, οπότε μόνη μου τα λέω, μόνη μου τα ακούω!

Σας φιλώ και θα επισκεφθώ σύντομα τα δικά σας blogakia, απλά τον τελευταίο καιρό στο κοτέτσι είμαστε όλο αποχαιρετισμούς και πού μυαλό για ποστάκια.....

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ!!!!

Φιλάκιααα.....

Anima Rana

I'm back

Επέστρεψα αρτιμελής από το ταξίδι στην "έδρα" (μου θυμίζει πάρε-δώσε μαφίας όλο αυτό) και με χαρά είδα ότι δεν κατέρρευσαν οι αγορές (ακόμα) βεβαίως-βεβαίως.

Διότι, θα καταρρεύσουν! Αυτό είναι το μόνο βέβαιο φίλες και φίλοι μου!

Αν εξαιρέσω λοιπόν το παραπάνω θλιβερό (γι'αυτούς που τα'χουν χοντρά και θα τα χάσουν όπου να'ναι - διότι εμείς τι είχαμε, τι χάσαμε βεβαίως-βεβαίως) γεγονός, μπορώ με χαρά να πω ότι πέρασα Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΑ !

Ήρθε και το Πάσχα μετά και μας έκατσε στο στομάχι με τα αρνιά, τα κατσίκια, τα αυγά και τα συκώτια (τελευταία χρονιά φέτος, του χρόνου χορτόσουπα!) και, όπως καταλαβαίνετε, ήρθε και βάρυνε το βατραχάκι Ανιμα Ράνα, γι'αυτό και εξαφανίστηκε στη λιμνούλα του για λίγο.

Η επιστροφή στο κοτέτσι μου επιφύλασσε μια έκπληξη. Οι μεγάλοι γύπες πήραν γραμμή από την μεγάλη "έδρα" (αυτή που πήγα εγώ είναι η "μικρή έδρα" - ακούγομαι τελείως cosa nostra τώρα, το ξέρω..) πως πρέπει να "καταργήσουν" κάποιες θέσεις βεβαίως-βεβαίως και μαζί με τις θέσεις να "καταργήσουν" και την προσέλευση στο κοτέτσι αυτών οι οποίοι κατέχουν αυτές τις θέσεις, βεβαίως-βεβαίως.

Και μαντέψτε! Target group τους? Ο παλιοί, που έχουν ματώσει από τη φαγούρα, και που εύκολα μπορούν να μας αποχωριστούν χωρίς να μας λείψουν γιατί ούτως ή άλλως τη δουλειά τους την έκαναν άλλα κορόιδα, όχι αυτόι (βεβαίως-βεβαίως)!

Και ξαναμαντέψτε! ΔΕΝ θέλουν να φύγουν, βεβαίως-βεβαίως! Τι τους τραβάνε οι γύπες από τις ουρές, τι τους τσιμπάνε με μανία, οι γριές κότες και κόκκορες δεν το κουνάνε ρούπι!

Εννοείται πως δεν είναι εύκολο όταν είκοσι και είκοσι πέντε χρόνια είσαι ένας κόκκορας-τσιφλικάς και μια κότα παχουλή (μια όμορφη πουλάδα) δεν θες με ΤΙΠΟΤΑ να ξεβολευτείς από την ωραία σου γωνίτσα στο κοτέτσι, διότι βεβαίως-βεβαίως, έχεις μάθει τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον να κάνεις μια δουλειά αρκετά ξεκούραστη και σαφώς καλοπληρωμένη (για τις υπηρεσίες που προσφέρεις), οπότε, στην ηλικία των σαραντα-φεύγα ετών, ΠΟΥ, ΠΕΣ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΠΟΥ, σκέφτεσαι και αντιστέκεσαι.

Αν όμως σκεφτείς ότι τα χρυσά αυγά που σου δίνουν είναι τουλάχιστον τα διπλάσια από αυτά που θα έπαιρνες αν το κοτέτσι έκλεινε (διότι αν συνεχίσουμε να πληρώνουμε ΚΑΙ αυτούς που δουλεύουν ΚΑΙ αυτούς που κάθονται, ε, πως να το κάνουμε, δεν θα μας βγει ο λογαριασμός), δεν θα το'βλεπες κάπως αλλιώς το όλο σχέδιο?

Δεν θέλω να πω περισσότερα, γιατί πρώτον δεν είμαι σαραντα-φεύγα, δεύτερον δεν είμαι είκοσι και εικοσιπέντε χρόνια στο κοτέτσι και τρίτον είμαι βατράχι, όχι πουλερικόν, και δεν έχω συμπεριληφθεί στη διαδικασία των αρχι-γυπαίων. Οπότε, θα κατηγορηθώ ότι μιλάω από θέση ισχύος.

Οφείλω όμως να πω ότι, ανάμεσα στις κότες και τους κόκκορες που θέλουν να διώξουν οι γύπες, υπάρχουν και κάποιοι που δεν ξύνονται, κάποιοι που εξακολουθούν και εργάζονται και προσφέρουν. Δυστυχώς όμως, ο μισθός τους εξακολουθεί να μην συμβαδίζει με την παραγωγικότητά τους, οπότε μπαίνουν κι αυτή στη μαύρη λίστα...

'Οπως και να'χει, σε όποια κατηγορία κι αν ανήκουν, το θέμα είναι οτι αν σε ένα χρόνο από τώρα το κοτέτσι κλείσει, κι εγώ θα φύγω κι ας είμαι βατράχι (μη σας πω ότι θα'μαι και πρώτο-πρώτο στη σειρα). Κι εγώ, κι εσύ, κι ο άλλος κόκκορας, κι η άλλη κότα. Όλοι μαζί θα φύγουμε και θα πάρουμε από τα τρία αυγά, το μακρύτερο!

Τουλάχιστον εγώ δεν θα κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο φωνάζοντας "γιατί δεν δέχτηκα την προσφορά πριν ένα χρόνοοοοο? πόσο μ....... είμαιαιαι???"

Σας φιλώ στη μούρη και τώρα πάω να παίξω το keyboard μου, διότι αύριο έχω πρόβα με το γκρουπάκι μου (ναι, εκτός από βατράχι που δουλεύει σε κοτέτσι, είμαι και καλλιτέχνης, πανάθεμά με!).

Το βατραχάκι Ανιμα Ράνα και δύο κρεμανταλάδες που παίζουν ντραμς και ηλεκτρική κιθάρα, ξεσηκώνουν τη γειτονιά κάθε σαββατοκύριακο!

Από εμάς εμπνεύστηκαν οι διαφημιστές του γνωστού παγωτού, με τον παππού να λέει "να φύγετε! να πάτε αλλού!"

Κουάξ!

5 πράγματα που μου τη σπάνε!!!!

Κατ' αρχάς, πριν ξεκινήσω, να σας πω ότι υπάρχει κι άλλο ποστάκι κάτω από το παρόν, διότι ΔΕΝ ΕΓΡΑΦΑ ΤΣΑΜΠΑ ΕΓΩ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΝΕΑ ΜΟΥ!!

Δεύτερον, η exofthalmi με προκάλεσε και προσκάλεσε να μοιραστώ μαζί σας τα 5 πρώτα πράγματα που μου τη σπάνε!!!!!

et voila!

1. Οσοι δεν αγαπούν τα ζώα και τη φύση! Εχετε καταλάβει ρε αμόρφωτοι οτι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ???? (συγνώμη exofthalmi καλόγριά μου, αλλά δεν αντέχω άλλο, θα τα πω όλα) Εχετε καταλάβει ότι προερχόμαστε ΟΛΟΙ από ΜΙΑ ΑΜΟΙΒΑΔΑ???? Εχετε καταλάβει οτι ΕΣΕΙΣ και Ο ΣΚΥΛΟΣ, Η ΓΑΤΑ, Ο ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ, ΤΟ ΠΕΥΚΟ, Η ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ, ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ και ΟΛΑ τα άλλα γήινα όντα, προέρχεστε απο ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΜΟΙΒΑΔΑ???? Βρε ηλίθιοι, έχετε καταλάβει ότι αν πάθει κάτι ο πλανήτης ΘΑ ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ??????
2. (είμαι ήρεμη, ναι, είμαι ήρεμη) Οι υπερόπτες! Εχω βαρεθεί, έχω ΣΙΧΑΘΕΙ να έχω να κάνω καθήμερινά στο περιβάλλον εργασίας μου με ανθρώπους οι οποίοι νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον παπά απο τα αρχ...(συγνώμη, αδελφή, πάλι παραφέρομαι, το ξέρω) κι ότι μπορούν να συμπεριφέρονται και να μιλάνε στους υπόλοιπους λες και είναι υπηρέτες, δούλοι, υποδεέστεροι! Ε ΡΕ ΓΛΕΝΤΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΣΑΣ ΣΗΚΩΣΕΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ (γιατί περι καταρρεύσεως προκειται, σας το λέω!). Εγώ έχω μάθει να ζω με λίγα. Εσείς να δω τι θα κάνετε!!!
3. Οι ρατσιστές!!! Βρε τούβλα! Επειδή το δικό σας δέρμα είναι άσπρο, τι σημαίνει? Οτι οι υπόλοιποι δεν είναι άνθρωποι?? Εχετε καταλάβει ότι είμαστε μόνοι, πάνω σε έναν πλανήτη που περιφέρεται στη μέση του πουθενά??? ΕΕΕ??? Νομίζετε ότι είναι τσιφλίκι των λευκών η ζωή??? (δεν έχει νόημα να ζητήσω συγνώμη πάλι, αδελφή exofthalmi...)
4. Οι θρησκόληπτοι!!! (εδώ αν δεν αντέχετε, προσπεράστε το). Οποιος πραγματικά πιστεύει ότι ΠΙΕΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ ΟΤΙ με νηστεία, προσευχή και πίστη στο Θεό θα πάνε στον Παραδεισο, ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΒΑΘΙΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΟΣ. Σέβομαι απόλυτα το δικαίωμα του καθενός να πιστεύει αυτό που θέλει, αρκεί να μην με θεωρεί παιδί του ΣΑΤΑΝΑ επειδή δεν πιστεύω αυτά που πιστεύει. Κι επίσης, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ σταματήστε να λέτε οτι οι ΚΑΘΟΛΙΚΟΙ δεν είναι Χριστιανοί, ή οτι οι ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ είναι παλιάνθρωποι, ή ότι οι ΕΒΡΑΙΟΙ είναι καθήκια. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
5. Η προισταμένη μου. Γιατί συνδιάζει ΟΛΑ τα παραπάνω!

Προσκαλώ το patsiouri και daydreamer να συνεχίσουν το θάψιμο!!!

φιλούμπες,
Anima Rana
KAI MHN ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΟΣΤΑΚΙ! ΔΕΝ ΤΟ'ΓΡΑΦΑ ΤΣΑΜΠΑ, ΕΙΠΑΜΕ!!!!

9 και σήμερα!

Έχω μια λίστα μεγάλη και όποτε θυμάμαι κάτι ακόμα, παίρνω το μολυβάκι μου και το καταχωρώ επιμελώς.

«Αχ, ομπρέλλα! Πώς θα πάω χωρίς ομπρέλλα εκεί που βρέχει κάθε μερα?»

«Αμαν! Τις παντόφλες μου μην ξεχάσω!»

«Ωχ! Τη φωτογραφική μηχανή τη φόρτισα?»

«Ρε! Τη θήκη των φακών μου! Πω-πωω..»

Το βατραχάκι θα πάει για άλλη μια φορά στην «έδρα» του «κοτετσιού» του! (για όσους δεν γνωρίζουν, το βατραχάκι εργάζεται στο κοτέτσι με τα χρυσά αυγά! Οι κότες του κάνουν τη ζωή δύσκολη, ενώ οι αρχι-γύπες είναι τα μεγάλα αφεντικά!)

Σπουδαία διευκρίνιση, το βατραχάκι, το οποίο δεν διακρίνεται για την τύχη του – κοινώς γκαντέμο-βάτραχος – θα ταξιδέψει μαζί με τη φίλη του την αρκουδίτσα, η οποία όλα αυτά τα χρόνια παίρνει κάθε χρόνο το χρυσό μετάλλιο, το στέμμα, την τιάρα, το κύπελλο του αρχι-γκαντέμη!

Καθώς τελευταίως η αγορά περνάει σοβαρή κρίση, το «κοτέτσι» σείεται σύσσωμο. Έτσι, οι αρχι-γύπες αποφάσισαν να στείλουν μερικούς-μερικούς μακριά, μπας και πάρουν πρέφα ποιοί είναι οι γκαντεμόσαυροι ώστε μετά να τους αφανίσουν!

Και, αφού βατράχι και αρκουδίτσα εργάζονται στο ίδιο δάσος, κάποια διαβολική σύμπτωση θα συνέβαινε κάποια στιγμή, κι έτσι τα δυο τους επελέχθησαν για το ταξίδι στην «έδρα».

Τυχαία να επέλεξαν εμάς?

Να’ναι οι τελευταία επίσκεψη στην «έδρα»?

Τι θα μας περιμένει εκεί? Θα περάσουμε καλά ή θα ανατιναχτεί το σύμπαν?

Λέτε να μας βάλουν σε κανένα φούρνο και να γίνουμε σαπούνι?

Εχετε δει το έργο «το Νησί»? Λέτε κάτι τέτοιο να μας περιμένει στην «έδρα»?

Τέσσερις μέρες θα είμαστε εκεί, θα περιφερόμαστε στους δρόμους, στις τράπεζες, στα χρηματιστήρια.

Συνεπώς, ετοιμαστείτε για σεισμό ΠΟΛΛΩΝ ΡΙΧΤΕΡ στην παγκόσμια οικονομία, και κατ’επέκτασιν στην Ελληνική βεβαίως-βεβαίως!!!

Αν καταρρεύσει η οικονομία, θα ξέρετε ποιούς να σαπίσετε στο ξύλο:

Το βατραχάκι Anima Rana και τη φίλη του, την Αρκουδίτσα-Πιπίτσα!

Γράμμα σε μια φίλη που δεν απέκτησα ποτέ

Αγαπημένη μου φίλη,

Ξεκινώ αυτό το γράμμα, χωρίς να ΞΕΡΩ όχι αν ΠΡΕΠΕΙ, αλλά αν ΑΞΙΖΕΙ να το γράψω. ΝΟΜΙΖΩ όμως ότι έχω την υποχρέωση στον εαυτό μου και στα συναισθήματά μου, να σου στείλω αυτήν την επιστολή, εκεί, στο κενό, σε μια οφθαλμαπάτη, σε μια φίλη που δεν είναι φίλη, που δεν ήταν ποτέ φίλη, που δεν θα είναι ποτέ φίλη.

Σε μια φίλη που δεν απέκτησα ποτέ.

Πάλι την πάτησα. Πάλι πίστεψα. Πάλι έπεσα στην λούμπα. Δεν βαριέσαι. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Δεν κρατώ κακία ούτε σε εσένα, ούτε σε κανέναν. Δεν έχω την δυνατότητα, ούτε την ικανότητα να μισήσω κάποιον.

Νιώθω απλώς ένα μικρό κορόιδο....

Αυτό είναι όλο.

Για άλλη μια φορά, ένας μικρό, άβγαλτο κορόιδο. Γιατί δεν παίρνω το μάθημά μου? Γιατί είμαι τόσο αγαθή, τόσο απλή, τόσο αληθινή?

Πώς είναι δυνατόν να ΠΙΣΤΕΨΑ ότι θα μπορούσε μια αληθινή φιλία να γεννηθεί ανάμεσά μας?

Πώς είναι δυνατόν να μπερδεύω τα εικονικά συναισθήματα, την ΕΙΚΟΝΙΚΗ πραγματικότητα με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ φιλία?

Δεν πειράζει όμως, το πήρα το μάθημά μου, και θα’πρεπε να ευχαριστήσω εσένα γι’αυτό.

Πριν ένα χρόνο περίπου, σου είχα ανακοινώσει κάτι για την καλύτερή σου φίλη, που δεν το ΗΞΕΡΕΣ και θυμάμαι πόσο είχες εκπλαγεί, σοκαριστεί και ταραχτεί που δεν το’χες μάθει από την ίδια.

Φέτος, πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα. Μ’έκανες να καταλάβω πώς είναι.

Πώς είναι να ΝΟΜΙΖΕΙΣ, κι όχι να ΞΕΡΕΙΣ!

Άραγε εσύ ΞΕΡΕΙΣ? Ή ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι ξέρεις πώς τα ξαναβρήκες με την φίλη σου?

Άραγε ΞΕΡΕΙΣ ποιός μεσολάβησε? Ή ΝΟΜΙΖΕΙΣ ότι τυχαία έκανε το πρώτο βήμα?

Σ’ευχαριστώ που μ’έκανες να δω στο βάθος κι όχι στην επιφάνεια.

Σ’ευχαριστώ που μ’έκανες να ΜΑΘΩ και να δω ξεκάθαρα πού με τοποθετείς, κι όχι να ΝΟΜΙΖΩ.

Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είσαι ευτυχισμένη και τυχερή. Ειλικρινά, και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Δεν θα χαθούμε. Θα μαθαίνω τα νέα σου και σίγουρα όταν θα ξανασυναντηθούμε θα είμαι φιλική όπως πάντα μαζί σου. Μην ανησυχείς γι’αυτό.

Αλλά αυτή τη φορά, η μεγάλη διαφορά ξέρεις ποιά θα είναι?

Οτι δεν θα ΝΟΜΙΖΩ πια.

ΘΑ ΞΕΡΩ!


Anima Rana

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΒΑΤΡΑΧΟΥ

Σφάξτε μύγες!!

Σφάξτε τα σκουλήκια τα σιτευτά!!!

Γύρισε το μαύρο βατράχι της παρέας!!!!

Κάποιους σας βρήκα καλά, κάποιους πιο πεσμένους, κάποιους εξαφανισμένους...

Χάθηκα για 6 ολόκληρους μήνες. Πέρασα μια δύσκολη φάση της βατραχοζωής μου, χωρίς ιντερνετ στο σπίτι, ενώ το κοτέτσι με τα χρυσά αυγά περνάει κι αυτό την κρίση του....

Επέστρεψα όμως, και δεν θα ξαναεξαφανιστώ ποτέ έτσι!

Είστε η παρηγοριά μου και απο'δω και περα θα'μαστε μαζί!!!

Σίγουρα θα γνωρίσω κι άλλους από εσάς, τόσο καιρό που έλειψα σίγουρα το μπλογκο-χωριό θα απέκτησε νέα μέλη.

Όπως και να'χει, θα τα λέμε συχνά από'δω και πέρα!

Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους με το ταίρι τους, με τη ζωή τους, με τις παρέες τους, με την δουλειά τους, με τον εαυτό τους και με την ίδια την αγάπη!!!

Σας φιλώ πολύ πολύ,
Κουαξ!!!
anima rana

Σαν μια σταγόνα βροχής - ΙΙ

Κάθισαν αναπαυτικά στα αφράτα καθίσματα. Απαλή μουσική έπαιζε από τα ηχεία του πανάκριβου καφέ πασίγνωστου ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας.

Ένα κομψά ντυμένο γκαρσόνι τους είχε υποδείξει πού να καθίσουν και ήδη έπαιρνε παραγγελία από την Μόνικα, την οποία γνώριζε καλά αφού ήταν εκλεκτή πελάτισσα.

Η Χαρά είχε αφαιρεθεί χαζεύοντας το κτίριο της Βουλής των Ελλήνων. Δεν το είχε ποτέ δει από την συγκεκριμένη οπτική γωνία.

«Πόσο ωραίο βλέπουν τον κόσμο οι πλούσιοι» σκέφτηκε.

«Κάθονται και πίνουν τον καφέ τους, τρώνε το πρωινό ή ένα ελαφρύ γεύμα, με καλοντυμένους σερβιτόρους πάνω από τα κεφάλια τους, με δροσερή ατμόσφαιρα το Καλοκαίρι και ζεστή θαλπωρή το Χειμώνα, κουβεντιάζοντας για τις επενδύσεις τους, τα ταξίδια τους, τα ψώνια τους, τον ακριβό γάμο που επρόκειται να κάνουν, το καινούριο αυτοκίνητο που αγόρασαν, κοιτώντας το κτίριο της Βουλής, με την όμορφη γαλανόλευκη να κυματίζει περήφανα..... Χα! Οι πλούσιοι.... Τι ξέρουν από ανεργία αυτοί? Τι ξέρουν από δυστυχία? Από αϋπνία? Εδώ η ηχομόνωση είναι τόσο καλή που επανάσταση να γινόταν έξω από τη Βουλή, αυτοί θα έπιναν το γαλλικό καφέ τους ή τον εσπρέσο τους, τρώνε τα κρουασάν τους, τα μπριοσάκια τους, τις σαλάτες τους και δεκάρα δεν θα έδιναν για τον πόνο και τον καημό των «απ’έξω». Πφφφφ.... Πλούσιοι. Ζουν στον κόσμο τους, το μόνο που τους νοιάζει είναι η δική τους καλοπέραση και τίποτε άλλο. Αχ, καημένη Ελλάδα, καημένη γαλανόλευκη, δείχνεις τόσο όμορφη, τόσο ατσαλάκωτη μέσα από αυτό το τζάμι, που σιχαίνομαι τον εαυτό μου που βρίσκομαι εδώ μέσα. Τι ήθελα και της μίλησα της ψωνισμένης?»

«Δεσποινίς!!» ακούστηκε η φωνή του σερβιτόρου.

«Χαρά!!» ακολούθησε η φωνή της Μόνικα, κάπως εκνευρισμένη. «Δεν ακούς που σου μιλάνε? Θα παραγγείλεις?»

Η Χαρά τινάχτηκε από τη θέση της, λες κι έβλεπε εφιάλτη. Αγριοκοίταξε τη Μόνικα και μετά με βλέμμα όλο συμπάθεια είπε στον σερβιτόρο «Έναν Ελληνικό διπλό σκέτο. Ευχαριστώ». Ο σερβιτόρος κοντοστάθηκε και έριξε το βλέμμα του στη Μόνικα.

Η Χαρά, αποφασισμένη να μην παίξει με τους όρους της Μόνικα για πολύ ακόμα, την κοίταξε με την ίδια απορία που κοιτούσε και ο σερβιτόρος και είπε «Τι? Δεν σερβίρουν Ελληνικό καφέ εδώ?».

Η Μόνικα την κοίταξε αδιάφορα και, κοιτώντας πια το γκαρσόνι και κάνοντάς του νόημα να φύγει, είπε «βεβαίως και σερβίρουν».

«Λοιπόν?» συνέχισε η Μόνικα με υπεροπτικό ύφος αυτή τη φορά. «Εχεις κάτι να μου πεις ή αδίκως χάνω το χρόνο μου μαζί σου?»

«Αδίκως? Αδίκως?» απάντησε η Χαρά εξοργισμένη. «Ξέχνα το. Κακώς σε πλησίασα, κακώς σου μίλησα. Τι δουλειά έχω εγώ εδώ με σένα?»
Είχε πλέον σηκωθεί όρθια και κρατούσε το τσαντάκι της. «Λυπάμαι πάρα πολύ για σένα. Η μητέρα μου λάτρευε τη μητέρα σου. Μέχρι την τελευταία της πνοή για εκείνη μιλούσε. Αλλά προφανώς η δική σου μεγαλοπιάστηκε γιατί δεν την είδα να καίγεται που η φιλενάδα της πέθαινε. Δεν ξέρω γιατί της υποσχέθηκα αυτή τη βλακεία, ότι θα έρθω να σε βρω να μιλήσουμε γι’αυτές. Δεν έχει νόημα, δεν υπάρχει λόγος.»

«Κάτσε κάτω» ήταν η απάντηση της Μόνικα. «Κάτσε κάτω ΤΩΡΑ».

Η Χαρά έκατσε, αλλά ακόμα κρατούσε το τσαντάκι της. Μπορεί να μην ήταν από πλούσια οικογένεια, αλλά σίγουρα ήξερε από τρόπους και καταλάβαινε ότι είχε δώση τροφή για σχόλια στους γύρω της.

«Δεν υπάρχει λόγος να πούμε τίποτα» ξαναείπε σε χαμηλότερο τόνο αυτή τη φορά και τα μάτια της σαν να ήταν πιο υγρα. «Δεν θα φέρει πίσω τη μαμά μου αυτή η συζήτηση...»

«Θα φέρει πίσω τη δική μου όμως» είπε η Μόνικα με παγερά αυστηρό ύφος.
«Θα φέρει πίσω την Ελένη Δρακά έτσι όπως τη γνώρισε και την αγάπησε η καλύτερή της φίλη, η Αλίκη Σωτηροπούλου. Γιατί, μάλλον δεν ξέρεις, η μητέρα μου δεν πέθανε προχτές. Πέθανε πριν πέντε χρόνια. Την ημέρα που η ψυχή της χάθηκε. Ψυχασθένεια είπαν οι γιατροί. Κατάθλιψη, τάσεις σχιζοφρένειας, λίγο απ’όλα? Δεν ξέρω. Ξέρω ότι γι’αυτό δεν ήρθε ποτέ στην κηδεία της μαμάς σου. Δεν ξέρω καν αν κατάλαβε πότε πέθανε η καλύτερή της φίλη. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι τα τελευταία πέντε χρόνια ζήσαμε στην κόλαση μαζί με τον πατέρα μου, του οποίου η καρδιά δεν άντεξε και πριν δυο χρόνια με άφησε μόνη να παλέψω με το θηρίο που έπρεπε να αποκαλώ ‘μητέρα’. Βλέπεις λοιπόν, ότι η κουβέντα αυτή δεν θα φέρει μόνο πίσω τη μαμά σου όπως την θυμάσαι, αλλά και τη δική μου, έτσι όπως δεν τη θυμάμαι πια...»

Η Χαρά είχε αφήσει το τσαντάκι της κάτω.

«Δεν ήξερα, συγνώμη» ψέλλισε. «Δηλαδή, ήξερα ότι ο πατέρας σου πέθανε από την καρδιά του και ήξερα ότι στην κηδεία δεν ήρθε η μητέρα σου γιατί ήταν άρρωστη, μα νόμιζα, όλοι νομίζαμε, ότι είχε καρκίνο... Συγνώμη.»

«Μη ζητάς συγνώμη» είπε ψυθιριστά η Μόνικα.

Το γκαρσόνι ήταν ήδη από πάνω τους. Σέρβιρε στη Μόνικα έναν εσπρέσσο, στη Χαρά τον Ελληνικό της και στη μέση άφησε μια πιατέλλα με κρουασανάκια και στρουντελάκια.

Αφού ήπιε μια γουλιά καφέ, η Μόνικα έβγαλε ένα κουτί τσιγάρα cartier και πρόσφερε στη Χαρά.

«Ευχαριστώ, δεν καπνίζω» απάντησε εκείνη.

«Και καλά κάνεις. Για πες μου τώρα, Χαρά Σωτηροπούλου....»

«Ε, δεν με λένε Σωτηροπούλου. Αυτό ήταν το πατρικό της μητέρας μου. Πώς σου’ρθε αυτό το επώνυμο?»

«Ετσι την αποκάλεσε τη μητέρα σου η δική μου την ώρα που πέθαινε. ‘Βρες τη κόρη της Αλίκης. Αλίκη Σωτηροπούλου. Αλίκη Σωτηροπούλου. Μην το ξεχάσεις. Πρέπει να μάθεις. Πρέπει να ξέρεις. Είναι η Αλίκη Σωτηροπούλου. Μιλα με τη Χαρά για την Αλίκη’. Στην αρχή δεν έδωσα καμία σημασία. Η μητέρα μου μόνο ασυναρτησίες έλεγε τα τελευταία πέντε χρόνια, όπως σου είπα. Δεν είχα κανένα σκοπό να ασχοληθώ με την Αλίκη Σωτηροπούλου, μέχρι που εμφανίστηκες κι εσύ στην κηδεία και μου ‘πες ότι το ίδιο σου είχε ζητήσει κι η δική σου μητέρα. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ασυναρτησίες της δικής μου, μα μια μοναδική στιγμή διαύγειας μετά από πέντε χρόνια παράνοιας. Μια μοναδική στιγμή διαύγειας τα τελευταία λεπτά της ζωής της.... Πες μου, λοιπόν Χαρά....»

«Χαρά Τρικάκη.»

«Χαρά Τρικάκη, λοιπόν, τι έχεις να μου πεις??»

Σαν μια σταγόνα βροχής - Ι

Ήταν ένα ηλιόλουστο Σάββατο.

Τα πουλιά κελαηδούσαν, ενώ ένα απαλό αεράκι έκανε τα δέντρα να βγάζουν ήχους απαλούς, γαλήνιους, χαλαρωτικούς.

Ο κόσμος ήταν πολύς. Όλη η καλή κοινωνία των Αθηνών. Με τα συνολάκια τους οι κυρίες, με τα κουστουμάκια τους οι κύριοι. Κάποιες κρατούσαν βεντάλιες, για τη ζέστη. Τις κουνούσαν πέρα-δώθε, πέρα-δώθε, πότε γρήγορα, πότε αργά, πότε με ανυπομονησία, πότε με θλίψη. Ναι, κυριαρχούσε η θλίψη ως συναίσθημα και το μαύρο ως χρώμα.

Γιατί όλοι αυτοί, οι καλοντυμένοι άνθρωποι, είχαν έρθει για να τιμήσουν την Ελένη Δρακά. Μια από τις πλουσιότερες κυρίες των Αθηνών, που δεν ήταν πια ανάμεσά μας.

Σε μια γωνία του κοιμητηρίου, μια κοπέλλα στεκόταν κάτω από ένα δέντρο και παρατηρούσε ένα πουλάκι που έτριβε το ράμφος του σ’ένα κλαδάκι.

Κοίταξε γύρω της, κι ελάχιστα πρόσωπα της ήταν γνωστά.

«Περίεργο», σκέφτηκε. «Στην κηδεία του άντρα της δεν είχα δει ούτε τόσο κόσμο, ούτε αυτόν τον κόσμο»

Βέβαια, γιατί στην κηδεία του Γιώργου Δρακά, είχε πάει με τον πατέρα της και παιδικό φίλο του θανόντος και θυμόταν ξεκάθαρα ότι εκείνη η κηδεία είχε εξελιχθεί σε συγκέντρωση παλιών φίλων και συμμαθητών οι οποίοι αναπόλησαν τα παιδικά τους χρόνια, τις πλάκες που έκαναν στο σχολείο μαζί με τον Γιώργο, δάκρυσαν, γέλασαν και απέδωσαν τον μεγαλύτερο φόρο τιμής στο φίλο τους, τον φτωχό Γιώργο, που έζησε ορφανός και οι φιλικές οικογένειες τον φρόντιζαν. Ο Γιώργος που δεν είχε παπούτσια μικρός, μα η τύχη του χαμογέλασε όταν μεγάλωσε και κατάφερε να σπουδάσει αρχιτεκτονική, να φύγει στο Παρίσι και εκεί να γνωρίσει την belle Helene, όπως την έλεγαν όλοι, την ωραία Ελένη, η οποία τον αγάπησε με όλη της την ψυχή και η οποία είχε αμύθητη περιουσία....

Αλλά η σημερινή κηδεία δεν είχε τέτοιο χαρακτήρα.

Αναστέναξε ελαφρά και μύρισε το λουλούδι που κρατούσε. Ένα λευκό τριαντάφυλλο.

«Τα λουλούδια δεν μυρίζουν τίποτα πια. Τι διάολο τους ρίχνουν, συντηρητικά?» ξανασκέφτηκε, προχωρώντας προς την εκκλησία γιατί το μυστήριο θα άρχιζε από στιγμή σε στιγμή.

Στην πορεία προς το σημείο της ταφής της Ελένης Δρακά, μπορούσε κανείς να διακρίνει μπροστά-μπροστά την κόρη της, Μόνικα. Η Μόνικα ήταν ψηλή, αδύνατη, μελαχροινή, γοητευτική και γύρω στα 40. Παντρεμένη με άλλον έναν γόνο πλούσιας οικογένειας, δεν είχε καταλάβει ότι στον πλανήτη Γη υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα, από αρρώστιες που δεν ξέρουμε καν ότι υπάρχουν, κι ότι τα λεφτά που ξοδεύει μηνιαίως για τα prada παπούτσια της και τα escada κουστουμάκια της θα έφθαναν για να σωθούν ολόκληρες οικογένειες...

Το φέρετρο ήταν μαύρο, από ύψιστης ποιότητας ξύλο, όπως θα άρμοζε στην κηδεία της Ελένης Δρακά. Η Μόνικα, ως μια καθώς πρέπει κληρονόμος, είχε φροντίσει και την τελευταία λεπτομέρεια.

Όταν το φέρετρο τοποθετήθηκε στη θέση του ο κόσμος άρχισε να ρίχνει χώμα και λουλούδια. Άφθονα λουλούδια, πανάκριβα λουλούδια, ανθοδέσμες ολόκληρες. Κάποια στιγμή, ένα χέρι πέταξε και το λευκό τριαντάφυλλο. Ένα λευκό τριαντάφυλλο που έμοιαζε σαν χαλίκι ανάμεσα σε ρουμπίνια και μπριγιάν.

Η Μόνικα σήκωσε το βλέμμα να δει από πού προήλθε το τριαντάφυλλο. Δεν κατάλαβε αμέσως, αλλά είδε ανάμεσα στο πλήθος ένα κορίτσι, με ένα μαύρο λινό φόρεμα και γυαλιά ηλίου, που δεν της θύμιζε τίποτα.

Δεν έδωσε σημασία.

Δεν ήξερε να δίνει σημασία.

Όταν κάθησαν στο καφέ του νεκροταφείου, η Μόνικα παρείγγηλε espresso και το γκαρσόνι της τον έφερε μετά από λίγο, κοιτώντας την με απορία. Άναψε τσιγάρο, κι έβαλε λίγο κονιάκ στο ποτήρι της. Ευτυχώς είχε κανονίσει και αυτήν την λεπτομέρεια, γιατί δεν θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό της αν οι ... καλεσμένοι της – γιατί έτσι τους έβλεπε – αναγκαζόντουσαν να πιουν αυτά τα άθλια παρασκευάσματα που αυτοαποκαλούνται «κονιάκ», στις κοινές κηδείες.

Αφού ξόδεψε αρκετό χρόνο κουβεντιάζοντας με όλους όσοι την πλησίαζαν για να την συλλυπηθούν, κοίταξε το ρολόι της.

«Νικόλα, νομίζω ότι πρέπει να πηγαίνουμε.» είπε στον σύζυγό της.

Ο Νικόλας συμφώνησε και της είπε «ας περιμένουμε να φύγουν οι Σωτηρίου και οι Χατζηδημητρίου και μετά θα πάω να φέρω το αυτοκίνητο».

Εικοσι λεπτά αργότερα, είχαν φύγει σχεδόν όλοι. Και οι Σωτηρίου και οι Χατζηδημητρίου, και οι Παπαδόπουλοι και οι Χαριτάκηδες. Και κάτι τελευταίες θείτσες και γιαγιούλες, αποχαιρετούσαν την Μόνικα ρωτώντας «που είναι ο μικρός Κίμων?» και η Μόνικα απαντούσε «κυρία Άννα, δεν είναι μέρος για ένα παιδί αυτό».

Η Μόνικα είχε βγάλει το γιό της Κίμωνα, γιατί το Γιώργος της φαινόταν πολύ συνηθισμένο, ενώ το Παντελής – το όνομα του πεθερού της – πολύ λαϊκό.

Αφού χαιρέτησε και τις τελευταίες θείτσες, έβαλε το κινητό της στην Louis Vuitton τσάντα της, φόρεσε τα Gucci γυαλιά ηλίου της και έκανε να φύγει. Μόλις κινήθηκε, μια κοπέλλα σηκώθηκε από μια καρέκλα και την πλησίασε. Ήταν η κοπέλλα με το μαύρο λινό φόρεμα και το λευκό τριαντάφυλλο.

Η Μόνικα περπατώντας την κοιτούσε, χωρίς να είναι σίγουρη αν θα έπρεπε να της μιλήσει. Τη στιγμή όμως που πέρασε δίπλα της, άκουσε μια φωνή να λέει:

«Μόνικα!»

Στάθηκε, ανασήκωσε τα γυαλιά της και την κοίταξε. «Ναι?» της είπε.

«Συλλυπητήρια» της είπε η κοπέλλα και άπλωσε το χέρι της.

Η Μόνικα της έδωσε το δικό της, κοιτώντας την με απορία. Πριν προλάβει να την ρωτήσει ποιά είναι, η κοπέλλα απάντησε:

«Είμαι η Χαρά, η κόρη της Αλίκης, της καλύτερης φίλης της μητέρας σου»

«Η κόρη της Αλίκης?» είπε η Μόνικα, και για πρώτη φορά καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας, έδειξε να ταράζεται. «Της Αλίκης η κόρη?» ξανάπε.

«Ναι. Και θα’θελα κάποια στιγμή να μιλήσουμε.»

Η Μόνικα έδειχνε όχι μόνο ταραγμένη τώρα, αλλά και τρομαγμένη.

«Γιατί?» ρώτησε, με μεγάλη αγωνία, λες και περίμενε να ακούσει κάτι συγκλονιστικό.


ΜΠΙΙΙΙΠ!!!!


ΜΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΠ!!!!


«ΜΟΝΙΚΑ! ΕΛΑ!» φώναξε ο Νικόλας μέσα από την πολυτελή Mercedes compressor του.

«Μισό λεπτό» είπε η Μόνικα στη Χαρά και έτρεξε στο αυτοκίνητο.

Μετά από μισό λεπτό, ο Νικόλας είχε φύγει κι η Μόνικα είχε επιστρέψει.

«Με συγχωρείς γι’αυτό, Χαρά. Πες μου, σε παρακαλώ, τι έχεις να μου πεις?»

«Κοίτα, δεν είναι κάτι σοβαρό.. Μπορεί και να γελάσεις... Κοίτα. Για να είμαι ειλικρινής ίσως να μην είναι καλή ιδέα να...»

«Χαρά! Τι έχεις να μου πεις?» ρώτησε η Μόνικα αυτή τη φορά με απελπισία στη φωνή της.

«Τίποτα. Θέλω απλά να μιλήσουμε για την μαμά σου και την μαμά μου. Ήταν η τελευταία επιθυμία της μητέρας μου να...»

Η Μόνικα έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα αμίλητη και μονολόγησε «πλάκα μου κάνεις»

«Οχι, εγώ δεν ...»

« Χαρά, αυτή ήταν κι η τελευταία επιθυμία της δικής μου μητέρας. Να βρω την Χαρά Σωτηροπούλου και να μιλήσω μαζί της για την Αλίκη. Αν και εγώ δεν έδωσα σημασία στα λεγόμενά της. Νόμιζα ότι ήταν το παραλήρημα των τελευταίων λεπτών. Αλλά τώρα, μου εμφανίζεσαι εσύ από το πουθενά και μου λες ακριβώς το ίδιο..... Το ίδιο. Χαρά, έχεις αυτοκίνητο?»

«Ναι, είναι λίγο πιο κάτω, παρκαρισμένο.»

«Θες να πάμε για ένα καφέ, να μιλήσουμε?»

..Έτσι, για πρώτη φορά η Μόνικα και η Χαρά περπάτησαν πλάι-πλάι και, χωρίς να το ξέρουν, ξεκίνησαν το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής τους.....

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Φεύγω! Μετράω τις μέρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα!

Την Κυριακή φεύγω για ΔΥΟ βδομάδες, μαζί με τον πάπιο μου και το τετράποδο και πάμε ΠΑΡΟ για μία εβδομάδα!!!

Μετά, θα συνεχίσουμε τις διακοπές μας λίγο στην πόλη, λίγο στο βατραχο-χώρι!

Νιώθω ότι μετά τις διακοπές θα έρθω αλλαγμένη.

Πρώτον:
Θα έχω αποφασίσει πώς ακριβώς θα πρέπει να αντιμετωπίσω τα μέλη της οικογένειας που έχουν βαλθεί καλά και σώνει να γίνω μάνα αύριο κιόλας, επειδή μας πρόλαβαν άλλοι.
Ο πάπιος έχει ορθώσει ανάστημα, κι όποιος του πει κουβέντα, θα τον τσιμπήσει με το ράμφος του!!

Δεύτερον:
Θα τρέξω να αγκαλιάσω τη φιλενάδα μου που έλειπε τόσο καιρό μετέχοντας στο πρόγραμμα «ταλαιπωρία καλοκαιριάτικα – βασανιστείτε μαζί μας» και θα της πω πόσο πολύ χαίρομαι που είμαι φίλη της και είναι φίλη μου.

Τρίτον:
Θα πηγαίνω εκατό φορές το μήνα για καφέ με την άλλη φιλενάδα μου, που είχα καταντήσει να την βλέπω κρυφά, λες κι ήταν γκόμενος (έλεος, στο τέλος θα μας παρεξηγήσουν), κι όποιος θυμώσει ΞΥΔΑΚΙ!! Δεν έφτασα στην ηλικία που είμαι για να κάνω τα καπρίτσια των άλλων.

Και

Τέταρτον:
Θα στίψω το κλούβιο μου μυαλό και θα κατεβάσω νέα ιστοριούλα στο μπλογκ μου, με σασπένς, ιντριγκες, σεξ, μυστήριο, γέλιο, δάκρυ και ... πολλές συνέχειες, για να περάσει το Καλοκαίρι μας ευχάριστα!


ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!

Κουαξ κουαξ!!


Υ.Γ. ...Και μια ευχή. ‘Οχι άλλα καμμένα δάση. ‘Οχι άλλα καμμένα αθώα ζώα ...

ΒΑΡΕΘΗΚΑ!

Βαρέθηκα να μου λένε τι να κάνω, πώς να το κάνω και πότε να το κάνω.

Βαρέθηκα να κάνω ό,τι μου λένε και στο τέλος να μου λένε ότι δεν το έκανα όπως μου το ‘πανε.

Βαρέθηκα να ακούω υποδείξεις, ιδέες, παρατηρήσεις, εξυπνάδες και κακόγουστα αστεία.

Βαρέθηκα να κάνουν κουμάντο στη ζωή μου άνθρωποι που δεν δέχτηκαν ποτέ κουμάντο από κανέναν.

Βαρέθηκα να κάνω χατήρια.

Βαρέθηκα να λέω συνέχεια «ναι» και χαμογελαστά.

Βαρέθηκα να χαμογελάω.

Βαρέθηκα να είμαι ευγενική με ανθρώπους που είναι χοντροκομμένοι.

Βαρέθηκα να δίνω εξηγήσεις.

Βαρέθηκα να με πιέζουν να κάνω παιδί εδώ και τώρα, ενώ με τον άνθρωπό μου έχουμε κάνει άλλο πρόγραμμα.

Βαρέθηκα να με αναγκάζουν να παρευρίσκομαι σε εκδηλώσεις που δεν θέλω να πάω.

Βαρέθηκα να ακούω να σχολιάζουν τους γύρω μου.

Βαρέθηκα να απαντάω στο τηλέφωνο.

Βαρέθηκα να περιμένω.

Βαρέθηκα να υπομένω.

Βαρέθηκα να τους ανέχομαι όλους συνέχεια, καθημερινά, διαρκώς και χωρίς διακοπή.

Βαρέθηκα να το παίζω «χαρούμενη» σε ανθρώπους που μου το παίζουν «χαρούμενοι», αλλά κατα βάθος το κάνουν ακριβώς γιατί θέλουν να με πικάρουν.

Βαρέθηκα να πηγαίνω για καφέ με αγαπημένη φίλη, αλλά να πρέπει να το κρύψω από την «οικογένεια» γιατί θα το πουν στην πρώην κολλητή της που είναι μέλος της «οικογένειας» και θα θυμώσει μαζί μου.

Βαρέθηκα να δίνω λογαριασμό.

Να με παρατήσουν όλοι στην ησυχία μου, στο σπιτάκι μου, με τον αντρούλη μου, με τις φίλες μου που τις αγαπώ και θα τις βλέπω ΟΣΟ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ και με τις δικές μου ιδέες, το δικό μου πρόγραμμα ζωής, την ΔΙΚΗ ΜΑΣ απόφαση για το πότε θα κάνουμε παιδί και πώς θα προγραμματίσουμε ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΕΛΛΟΝ.

ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ ΟΛΟΙ ΣΑΣ, ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΠΙΑΣΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΑΠ’ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΠΑΤΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΑΡΧΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΝΕΥΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΓΑΜΟ-ΚΕΦΙ!

H daydreamer πρόσκληση!!!

daydreamer,

Αποδέχθηκα την πρόσκλησή σου, και αποκαλύπτω τα παρακάτω στοιχεία για μένα, δίνοντας την σκυτάλη στο αγαπημένο PATSIOURI, το οποίο - αν θέλει - την αποδέχεται!!!

Πολλά φιλιά σε όλους και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

1. Όνομα: anima rana

2. Γενέθλια: του Αγιου Φανουρίου

3. Ζώδιο: βρείτε το, από τα γενέθλια!

4. Χρώμα μαλλιών: το φυσικό? Καστανά! Κατά καιρούς: κορακί, ακαζού, μαύρο-μπλέ. Αυτόν τον καιρό: καστανά με χάλκινες ανταύγειες

5. Χρώμα ματιών: Καστανά σκούρα, σαν ελιές καλαμών!

6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ? Βεβαίως-βεβαίως! Και τον παντρεύτηκα κιόλας!

7. Eίδος μουσικής που ακούς: ...trance-άκια, beat-άκια, electro-pop, 80s, latin, κλασσική μουσική και ελαχιστότατα ελληνικά

8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Donald Duck!

9. Ποιός φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? H A. στη Γερμανία

10.Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Φτου, γαμώτο, άργησα να ξυπνήσω και θα αργήσω στη δουλειά πάλι!!!

11.Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν αποχωρίζεσαι ποτέ: Το Liposan μου!

12.Τί έχεις στον τοιχό σου? 6 γκραβούρες. Πολύ ξενέρωτο?

13.Τί έχεις κάτω από το κρεβάτι σου? Το τετράποδο που κρύβεται γιατί δεν θέλει να κάνει μπάνιο!

14.Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες? Θα έμενα ακίνητη και θα άρπαζα ό,τι πιο βαρύ υπάρχει δίπλα μου

15.Αγαπημένος αριθμός: 21

16.Αγαπημένο όνομα: ειλικρινά, δεν ξέρω!

17.Το χόμπι σου: Ζωοφιλία, Οικολογία, Βιβλία, Κινηματογράφος, Γιόγκα

18.Που θα ήθελες να ήσουν τώρα: Στην Απαγορευμένη Πόλη, Κίνα

19.Μία ευχή για το μέλλον: Να μην πεθάνουμε από δίψα και ασφυξία...

20.Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποιά εποχή θα πήγαινες? Στον 17ο αιώνα!

21.Φωτιά!Πάρε κάτι μαζί σου: Το τετράποδο!

22.Αγαπημένο λουλούδι: Τα τριαντάφυλλα

23.Αγαπημένη σειρά: Στο παρά πέντε / Φιλαράκια / Ευτυχισμένοι Μαζί /Muppet Show (μην ξεχνάμε και τον ξάδελφο Kermit!)

24.Αγαπημένη ταινία: Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας (έχασα το μέτρημα, σίγουρα την έχω δει πάνω από 8 φορές)

25.Αγαπημένο τραγουδι: Praying for Time – George Michael

26.Αγαπημένο βιβλίο: Όλα της Agatha Christie

27.Αγαπημένο ζώο: Σκύλος, Σκύλος, οε, οε, οε!!!

28.Αγαπημένο ρούχο: Τζινακι!

29.Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: George Michael / Χάρις Αλεξίου

30.Αγαπημένο χρώμα: Μωβ, Ροζ

31.Αγαπημένο φαγητό: Όλα τα ζυμαρικά!

32.Με ποιόν χαρακτήρα cartoon (Disney,WB,comiks) ταυτίζεσαι: Donald Duck!

33.Κακή συνήθεια: Αργοπορία! Στήνω πολύ κόσμο! Πώς δεν μ’εχουν σαπίσει στο ξύλο μέχρι τώρα, απορώ!

34.Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Ηθική / Χιούμορ

35.Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Πληγώνομαι εύκολα

36.Συνηθισμένη ατάκα: "που είν' τ' αγόρι μου???" (απευθυνόμενη στο τετράποδο....)

37.Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Κτηνίατρος

38.Μαγαλύτερος φόβος: θάνατος

39.Η καλυτερη pizza: αυτήν που έφτιαχνα όταν δεν ξημεροβραδιαζόμουν στη δουλειά!

40.Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι: ήρωες

PATSIOURI, YOU'RE NEXT!!!!!!!!

Σε τρεις μήνες

Από μικρό παιδί φοβόμουν το θάνατο.

Δεν θυμάμαι πόσο μικρή ήμουν όταν οι γονείς μου μού αποκάλυψαν ότι δεν υπάρχει Παράδεισος και Κόλαση, κι ότι επιστρέφουμε από εκεί που ξεκινήσαμε: στο χώμα.

Στα παιδικά μου χρόνια λοιπόν, για κάποιο διάστημα σκεφτόμουν: «ποιός θα πεθάνει πρώτος; Ο μπαμπάς ή η μαμά;»
Κι αυτή η σκέψη με βασάνιζε μέχρι την εφηβεία.

Στα εφηβικά μου χρόνια, δεν σκεφτόμουν καθόλου το θάνατο.

Τον ξαναθυμήθηκα λίγο μετά τα εικοστά μου γενέθλια, όταν ανακάλυψα κάτι πολύ σοβαρό για την υγεία μου. Μην με ρωτήσετε τι, δεν θα αποκάλυπτα ποτέ στο διαδύκτιο κάτι τόσο προσωπικό.

Μετά από χρόνια, τον ξαναξέχασα και συνέχισα φυσιολογικά τη ζωή μου.

Ένα βράδυ, ενώ κοιμόμουν, ήρθε σαν κλέφτης και άρπαξε την μητέρα μου. Όταν ξύπνησα πίστεψα ότι η γρήγορη μετάβασή της στο νοσοκομείο θα την γλύτωνε. Τελικά, μετά από ένα δύωρο περίπου, ο γιατρός μού ανακοίνωσε ότι «η μητέρα σας απεβίωσε».

Έτσι, τον ξαναέβαλα στη ζωή μου τον θάνατο και μου λύθηκε κι η απορία των παιδικών μου χρόνων.

Πάνε πάνω από τέσσερα χρόνια από τότε. Η πληγή μου είναι ακόμα ανοιχτή, μα συνήθισα τον πόνο και δεν με ενοχλεί τόσο συχνά όσο παλιά.

Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια, ο θάνατος εγκαταστάθηκε στις σκέψεις μου και με την πρώτη ευκαιρία μου τις κάνει μακάβριες.

«Ποιός θα πεθάνει πρώτος; Ο μπαμπάς μου ή ο θείος μου; Ο Χ ή ο Α;»
«Ποιός θα πεθάνει πρώτος; Εγώ ή ο άντρας μου;»

«Ποιός θα πεθάνει πρώτος; Εγώ ή η καλύτερή μου φίλη;»

«Ποιός θα πεθάνει πρώτος από όλους τους αγαπημένους μου φίλους και φίλες;»

«Ποιός θα έρθει στην κηδεία μου;»

«Θα λείψω σε κανέναν;»

«Ποιός θα παρηγορήσει το παιδί μου (αν αποκτήσω ποτέ) όταν θα πεθάνω;»

«Θα καταφέρω να ξυπνήσω το πρωί, ή θα πεθάνω στον ύπνο μου;»

Αυτές είναι οι σκέψεις που κάνω κατά καιρούς. Το ξέρω ότι δεν είναι φυσιολογικό κι ότι πρέπει κάτι να κάνω γι’αυτό.

Όταν γύρω μου δεν συμβαίνουν δυσάρεστα, νιώθω καλύτερα και δεν κάνω καθόλου μαύρες σκέψεις. Αντιθέτως, σκέφτομαι ότι «Αυτή είναι η λογική πορεία ενός όντος. Γέννηση, ζωή, γήρας, θάνατος. Ας χαρούμε τη ζωή, κι ότι γίνει ας γίνει».

Έτσι σκεφτόμουν τους τελευταίους μήνες.

Μα κάτι έγινε και πάλι κάνω μαύρες σκέψεις.

Δεν θέλω να μου λυθούν και οι υπόλοιπες απορίες, όπως μου λύθηκε η παιδική μου.

Θέλω σε τρεις μήνες από σήμερα, να έχω να σας πω πολύ καλά νέα για ένα κορίτσι που αγαπάω πάρα πολύ και που μου λείπει αφάνταστα και που την σκέφτομαι συνέχεια και που παρακαλάω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να γίνει καλά και να ξαναχαμογελάσει και να ξανακάνουμε χαβαλέ και να ξαναπάμε μαζί διακοπές και να κάνουμε επιτέλους αυτό το ταξίδι στην Ιταλία που τόσο ήθελε και να την σφίξω στην αγκαλιά μου και να της δώσω δυό ζεστά φιλιά στα ροζ της μαγουλάκια.

Θέλω σε τρεις μήνες από σήμερα να είναι η σημερινή και η χτεσινή και η προχτεσινή μέρα και ο τελευταίος μήνας μια ανάμνηση.

Θέλω η 12η Ιουλίου να είναι μια χαρούμενη μέρα.

Άνιμα Ράνα

Fenja

Το τηλέφωνο χτύπησε 3 φορές. Μετά απάντησα. Ήταν αυτή.

Είχαμε καιρό να μιλήσουμε, σχεδόν 3 μήνες. Της είχα στείλει ένα γράμμα με φωτογραφίες και με τα νέα μου για το ταξίδι στο Χονγκ Κονγκ. Το πρώτο που μου είπε ήταν ότι το έλαβε κι ότι οι φωτογραφίες της άρεσαν πολύ.

Ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, το πέπλο της φωνής της ήταν μουντό. «Τι κάνεις? Είσαι καλά?» της είπα.

«Όχι και τόσο...» μου απάντησε.

Είμαστε φίλες από το 1986. Φίλες αδερφικές κι αγαπημένες.

Την αποχαιρέτησα πριν 16 περίπου χρόνια, όταν εκείνη έφυγε για να σπουδάσει στη Γερμανία.

Δεν γύρισε ποτέ.

Από τότε βλεπόμαστε σχεδόν μια φορά το χρόνο, όταν έρχεται για να επισκεφθεί τους γονείς της.

Από τότε έχω πάει να την βρω 3 φορές. Την πρώτη όταν είχε λίγα χρόνια εκεί και θυμάμαι ότι ήταν το πιο ωραίο ταξίδι της ζωής μου! Τότε έμενε μόνη και είχαμε περάσει καταπληκτικά! Τη δεύτερη φορά ήταν για το γάμο της δίδυμης αδελφής της. Τότε δεν μπορώ να πω ότι περάσαμε και τις πιο όμορφες στιγμές μαζί. Την 3η όμως φορά, ήταν για τον δικό της γάμο και αυτό ήταν το δεύτερο πιο ωραίο ταξίδι της ζωής μου, μιας που θα ήμουν η κουμπάρα!!!!

Θυμάμαι λοιπόν ότι την πρώτη φορά που είχα πάει να την δω, το Χειμώνα του 1997, μόλις γύρισα πίσω στην Ελλάδα εκείνη μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι απέκτησε ένα σκυλάκι! Ένα γλυκύτατο θηλυκό λευκό λυκόσκυλο. Κατά καιρούς μου έστελνε και φωτογραφίες της μαζί με το σκυλάκι της.

Τη δεύτερη φορά που πήγα, δύο χρόνια αργότερα, γνώρισα κι από κοντά τη λευκή λυκοσκυλίτσα και αμέσως την αγάπησα!

Την τρίτη φορά το σκυλάκι το γνώρισα ακόμα πιο πολύ, μιας που κάθε μέρα το πηγαίναμε μαζί βόλτα στα καταπράσινα δασάκια της κωμόπολης που έμενε η φίλη μου, στη βόρεια Γερμανία.

Πριν δύο χρόνια, η φιλενάδα μου με τον Γερμανό σύζυγο ήρθαν οδικώς στην Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπες. Και η σκυλίτσα, φυσικά!

Πηγαίναμε παρέα βόλτα τα τετράποδά μας και κουβεντιάζαμε για το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον και την αιώνια φιλία μας.

Πέρσι, η φίλη μου κι ο σύζυγός της, ήρθαν από τη Γερμανία για 3 μέρες, για τον γάμο μου!

Πριν 3 μέρες , το τηλέφωνο χτύπησε 3 φορές.

Ήταν εκείνη. Λυπημένη και πικραμένη μου ανακοίνωσε ότι το σκυλάκι της, μετά από 11 χρόνια ζωής, πέθανε από καρκίνο στους αδένες. Ήταν απαρηγόρητη, κι εγώ έκανα υπεράνθρωπες προσπάθειες ώστε να μην καταλάβει ότι δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου όση ώρα μιλούσε.


Συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια, πόσο γρήγορα περνάει η ζωή μεσα από τα χέρια μας, σε πόσα τηλεφωνήματα είχαμε πει τον πόνο μας η μία στην άλλη, όλη μας η φιλία, καταγεγραμμένη σε γράμματα, τηλεφωνήματα, φωτογραφίες και emails…

Δεν είναι τυχαίο που ο σκύλος θεωρείται ο «πιο πιστός φίλος του ανθρώπου». Πιστός από την πρώτη μέρα που θα σε θεωρήσει αφεντικό του, μέχρι τη μέρα που θα αφήσει την τελευταία του πνοή.

Το ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν τα ζώα, ιδίως τα κατοικίδια, και το σέβομαι απόλυτα αυτό. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν να θεωρήσει με το ζόρι καλό κάτι, μόνο και μόνο επειδή εγώ το θεωρώ

Θα κλείσω με μια φράση της φίλης μου στο προχτεσινό της τηλεφώνημα:

«Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ζώο. Εγώ δεν έχω πρόβλημα. Δεν μου λείπει το ζώο. Δεν μου λείπει ο σκύλος. Μου λείπει η Φένια. Δεν θέλω σκύλο. Θέλω τη Φένια. Τα βράδια που καθόμουν στον καναπέ κι έβλεπα τηλεόραση, κι αυτή ξάπλωνε στο πάτωμα δίπλα μου, εγώ τη χάιδευα, ήταν τόσο ζεστή και απαλή, κι εκείνη με κοιτούσε μες στα μάτια, με τα δικά της τα ματάκια..... Αυτές οι στιγμές, πόσο μου λείπουν.....»

Ημέρα τελευταία, ο αποχαιρετισμός....

Ημέρα τελευταία... ο αποχαιρετισμός

Δεν είχε περάσει μια βδομάδα ακριβώς από τη μέρα που είχα γνωρίσει αυτά τα οκτώ άτομα από την άλλη άκρη του κόσμου, καθώς και τους δύο εκπαιδευτές μας.

Οι τρεις κοπέλλες από την Ταϋλάνδη, μικροκαμωμένες, χαμογελαστές και ευγενικές, ο παχουλός συνάδελφος από τη Σαγκάη, ο σοβαρός και καθώς πρέπει κύριος από την Αυστραλία, ο άνετος από το Χονγκ Κονγκ, ο ντροπαλός από το Καζακστάν, ο χιουμορίστας από την Ινδία και οι εκπαιδευτές-συνάδελφοί μας (ο ένας Αμερικανο-Κινέζος κι ο άλλος από την Μαλαισία) είχαν καταφέρει όλα όσα δεν είχα καταφέρει μόνη μου τόσα χρόνια. Τόσα χρόνια που μετρούσα τους φίλους στα δάκτυλα του ενός χεριού, δεν είχα φανταστεί ότι θα τους πολλαπλασίαζα μέσα σε τόσο λίγες μέρες.

Θυμάμαι την τελευταία ημέρα που φάγαμε όλοι μαζί πρωινό. Ήμασταν πάλι αμίλητοι, όπως την πρώτη μέρα. Όμως τα βλέμματά μας ήταν διαφορετικά. Την πρώτη μέρα ήμασταν αμίλητοι από αμηχανία, την τελευταία μέρα ήμασταν αμίλητοι από συγκίνηση....

Θυμάμαι που ήμασταν ακόμα πιο αμίλητοι όταν δώσαμε τα χέρια και είπαμε «good bye, have a nice trip back home, hope to see you again!».

Οι μισοί έφυγαν Παρασκευή, κι άλλοι μισοί Σάββατο. Εγώ έφυγα τελευταία, την Κυριακή. Η πιο βαρετή Κυριακή της ζωής μου. Μόνη σε μια άγνωστη χώρα, χωρίς κανένα φίλο, όπως την πρώτη μέρα.

Στο δρόμο προς το αεροδρόμιο χάζευα τις ακτές και τα λιμάνια του Χονγκ Κονγκ. Αχαρα, γκρι, άχρωμα. Το ταξίδι μου είχε ολοκληρωθεί. Είχα μάθει όσα έπρεπε να μάθω, είχα δει όσα έπρεπε να δω. Τώρα έπρεπε να γυρίσω πίσω. Ήθελα σαν τρελλή να γυρίσω πίσω...

Πάνε πάνω από τρεις μήνες που έχω να δω τους νέους φίλους μου, κι όμως, επικοινωνούμε συχνά μέσω emails, ήδη έχω ανοιχτή πρόσκληση για Ταϋλάνδη, Ινδία και Μαλαισία και ήδη έχω ανταποδώσει περιμένοντας την πρώτη φίλη από Ταϋλάνδη τον Σεπτέμβριο!

Προφανώς όταν ο άνθρωπος βρεθεί ξαφνικά σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον από το δικό του, ενεργοποιεί έναν μηχανισμό αυτοάμυνας και αυτοσυντήρησης, είτε σωματικής, είτε ψυχολογικής. Προφανώς όλοι μας ενεργοποιήσαμε αυτόν τον μηχανισμό και γι’αυτό γίναμε τόσο εύκολα φίλοι, γι’αυτό παρακολουθούμε ο ένας την εξέλιξη του άλλου στα κοτέτσια που εργαζόμαστε και χαιρόμαστε για τις προαγωγές μας.

Πιο πολύ χάρηκαν αυτοί, παρά οι ντόπιοι συνάδελφοί μου.

Α, ναι... δεν σας το ‘πα. Πήρα προαγωγή.

Άλλαξα πλέον κλίμακα και ευελπιστώ τέλος του μήνα να δω και μια σημαντική διαφορά και στο μισθό μου.

Υποτίθεται ότι πλέον έχω γίνει κι εγώ μια «ανώτερη κότα», μόνο που υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια: Είμαι βάτραχος. Πόσο μπορεί ένας βάτραχος να συμπεριφέρεται σαν μια «ανώτερη κότα» και να κάνει όλα όσα περιμένουν από αυτήν?

Εγώ έχω μάθει να χοροπηδάω, όχι να τινάζω τα φτερά μου προσπαθώντας να πετάξω. Εχω μάθει να αρπάζω την τροφή μου κυνηγώντας την, κι όχι να την τσιμπάω από το χώμα, σκυμμένη. Εχω μάθει να αγαπάω τα χρυσά μας αυγά επειδή είναι πολύτιμα, όχι επειδή είναι ένα προϊόν που μας δίνει κέρδος.

Τέταρτη μέρα..... στο παζάρι!

Ε, ναι λοιπόν! Ήταν γεγονός! Εγώ, ένας άνθρωπος σχετικά χαμηλών τόνων και με λίγους φίλους μετρημένους στα δάχτυλα, είχα καταφέρει μέσα σε λίγες μέρες να αποκτήσω τους νέους μου κολλητούς και ήδη είχα αρχίσει να σκέφτομαι τη στιγμή του αποχωρισμού....

Την τέταρτη βραδιά την περάσαμε στα ατελείωτα παζάρια του Hong Kong. Το ξενοδοχείο μας ήταν στο Kowloon, δηλαδή στην χερσόνησο κι όχι στο νησάκι του Hong Kong, ενώ η συγκεκριμένη περιοχή ήταν το Mongkok. Στην περιοχή λοιπόν, υπήρχαν πολλά παζάρια. Το “Ladies Market”, που άνοιγε από τις 10 το πρωί μέχρι το βράδυ, καθώς επίσης και το “Night Market” που άνοιγε 7 το απόγευμα μέχρι το πρωί της επομένης.

Στο Hong Kong δεν καταλάβαινα πότε ακριβώς νύχτωνε! Τα φώτα στους δρόμους από τα καταστήματα, τα μαγαζιά και τους ουρανοξύστες ήταν τόσο δυνατά, που πραγματικά είχαμε επί 24ώρου βάσεως φώς ημέρας! Είναι ασύλληπτη η ποσότητα της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνεται σ’αυτήν την πόλη!!

Μαζί με τους συμμαθητές από Ινδία, Καζακστάν και Αυστραλία, τον “S” , τον “A” και τον “K” αντίστοιχα, αποφασίσαμε να περάσουμε το απόγευμα και το βράδυ μας παζαρεύοντας.

Ο Ινδός ήταν καταπληκτικός στον προσανατολισμό και μ’ενα μικρό χάρτη στα χέρια του, κυκλοφορούσαμε σαν ντόπιοι στους Ασιατικούς πολυσύχναστους δρόμους. Εγώ ήμουν το άλλο άκρο. Μπαίναμε σ’ενα κατάστημα και, βγαίνοντας, όλοι έστριβαν π.χ. δεξιά κι εγώ αριστερά ! “Hey, Anima!” φώναζε ο Ινδός, “are you trying to avoid your classmates?” κι εγώ γελώντας έτρεχα ξωπίσω τους.

Εκείνο το βράδυ τα πορτοφόλια όλων μας ήταν γεμάτα. Οι δάσκαλοί μας μάς είχαν επιβεβαιώσει ότι το Hong Kong έχει το χαμηλότερο δείκτη εκγληματικότητας. Κι ήταν αλήθεια! Τόσος κόσμος, μιλιούνια, σαν μυρμήγκια, ούτε μία φορά δεν νιώσαμε ότι θα μπορούσαν να μας απειλήσουν ή να μας βλάψουν. Το Hong Kong Dollar ήταν ένα ενυπωσιακό νόμισμα στην όψη. Τα χαρτονομίσματα είχαν κινέζικα λιοντάρια σχεδιασμένα ενώ τα κέρματα είχαν λουλούδια, ιδεογράμματα και υπέροχα σχέδια. Το απίστευτο δε, ήταν ότι... 1 ευρώ ισοδυναμούσε με 11 δολλάρια Χονγκ Κονγκ!

Και το πιο απίστευτο? Φαντάζομαι ότι ήδη το’χετε μαντέψει. Ε, ναι! Το Hong Kong ήταν πιο φθηνό από την Ελλαδίτσα μας. Τόση τεχνολογία, τόση εξέλιξη, τόση πολυτέλεια, κι όμως, μπορούσες να φας, να πιεις, να ψωνίσεις και να διασκεδάσεις με πολύ λιγότερα χρήματα απ’ότι στην Αθήνα.

Γι’αυτό το λόγο, οι συνάδελφοι που είχαν πάει παλιότερα στο Χονγκ Κονγκ και είχαν δει τι γίνεται εκεί, μού είχαν δώσει σαφείς παραγγελίες: γραβάτες! Πολλές γραβάτες! Ατελείωτες γραβάτες!

Ο μεγαλος γύπας είχε παραγγείλει 5. Η κότα-προϊσταμένη άλλες 7. Κι εγώ ήθελα 1 για τον μπαμπά μου, μια για τον πεθερό μου και 2 για τον καλό μου (πού χώρος για να πάρω και σ’αυτούς από 5). Σύνολο? 16 γραβάτες!!!!

Ο Ινδός είχε φέρει και μια δικιά του, για να την έχουμε σαν δείγμα, μιας που οι κοντοί ασιάτες, έφτιαχναν κοντές γραβάτες! Οι άλλοι δύο συμμαθητές ήταν πιο κουλ. Είπαν ότι θα έπαιρναν 2 γραβάτες ο καθένας, έτσι, για σουβενίρ.

Η βόλτα μας άρχισε. Το Ladies Market ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο και το’χαμε φχαριστηθεί. Χαμός γινόταν! Ήταν ένα τεράστιο πανηγύρι! Απίστευτες απομιμήσεις! Τσάντες? Ρολόγια? Αριστα αντίγραφα από τα αληθινά. Από dvd, cd, mp3 μαϊμού, όλες οι τελευταίες επιτυχίες. Από τσιμπιδάκια, κοκκαλάκια, αξεσουαράκια, σκατουλάκια, βραχιολάκια και ότι λήγει σε –άκια, δεν το συζητάω. Α-να-ριθ-μη-τα!

Αυτό όμως που ξεπερνούσε κάθε φαντασία, ήταν τα μεταξωτά τους! Τα φουλάρια τους ήταν κάτι που δεν μπορώ να σας περιγράψω. Πιο απαλό μετάξι δεν έχω ξαναχαϊδέψει. Κι όταν είδα τις γραβάτες... κατάλαβα γιατί γινόταν τέτοιος ντόρος γι’αυτές.

Η ποιότητα στο μετάξι ήταν άριστη.

Αρχίσαμε τα παζαρέματα. Είδα μια γραβάτα με 500 δολλάρια (λιγότερο από 50 ευρώ) και ζήτησα καλύτερη τιμή. Η μικροσκοπική πωλήτρια μου την κατέβασε στα 350. Το σκεφτόμουν. Ήμουν έτοιμη να πω το ναι όταν ένιωσα ένα χέρι να μου αρπάζει το μπράτσο “No, Anima! No! Let’s buy together!” Ήταν ο S. που είχε όρεξη για ... διαπραγματεύσεις.

Φεύγουμε από αυτόν τον πάγκο και συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε κι άλλο για να φτάσουμε στο “Night Market” για αλλαγή. Η κατάσταση ήταν ακριβώς η ίδια. Ενα τεράστιο πανηγύρι!

Αρχίσαμε τα ψώνια. Τα αγόρια ψώνιζαν διάφορα πράγματα. Ο ένας ένα μάτσο κοκκαλάκια, βραχιολάκια και πολλά άλλα – άκια για την γυναίκα του. Ο άλλος τουριστικά μπλουζάκια για τα παιδάκια του. Κι εγώ, πού και πού ψώνιζα, πότε ένα καθρεφτάκι, πότε ένα μπλουζάκι , πότε ένα σουβενίρ. Μέχρι που φτάσαμε στον επόμενο πάγκο με τις γραβάτες.

“How much?” ρωτησε ο S. Η πάλι μικροσκοπική κινέζα του απάντησε 400. Κοιταχτήκαμε. Μου λέει ο S “are you ready to negotiate?”. Και τότε μια λάμψη διαπέρασε τα μάτια και των δύο μας! “YES!” του είπα με μανία.

“We want 30 ties!!!”

(άφωνη η κινεζούλα)

“We will pay 5 dollars each!”

(παρέλυσε η κινεζούλα)

Κι αρχίζουμε όλοι μαζί ένα παζάρεμα, άνευ προηγουμένου. Τα 400 έγιναν 300 και τα 300 έγιναν 200 και οι δικές μας προσφορες από 5 έγιναν 10 κι από 10 έγιναν 20...

Δέκα λεπτά παζαρεύαμε. Στο τέλος όμως κολλήσαμε. Εμείς λέγαμε 30, κι αυτή 60. Και τότε ο S έκανε την ρουα-ματ κίνηση.

“Ok, sorry, not interested, BYE-BYE!”

Και φεύγουμε!

Σε τριάντα δευτερόλεπτα η μικρή κινέζα έτρεχε από πίσω μας φωνάζοντας “please Sir, come back, Sir!”

Τελικά αγοράσαμε κάθε μια γραβάτα με ασορτί μανικετόκουμπα για 35 δολλάρια (λιγότερο από 3,5 ευρώ!).

Φορτωμένοι με 30 γραβάτες και όλα τα υπόλοιπα – άκια , οι τέσσερίς μας περπατούσαμε και απολαμβάναμε τη ζεστή βραδιά, ικανοποιημένοι για το κατόρθωμά μας. Κάποια στιγμή κοιταχτήκαμε και παραδεχτήκαμε ότι πεινούσαμε.

Πήγαμε σε ένα ινδικό εστιατόριο, πάρα πολύ απλό, που το είχε μια οικογένεια ινδών και φάγαμε με την ψυχή μας!! Ο S ανέλαβε να παραγγείλει. Ο Κ έτρωγε συχνά ινδικό φαγητό, ενώ ο Α, όπως πάντα, είχε τους ενδοιασμούς του. “come on, now” του είπε ο S, “you ate black eggs and you will not taste the Indian food??” του είπε με παράπονο ο S.

Το καυτερό κάρυ πέρασε παντού στο αίμα μου! Τα αυτιά μου ένιωθα ότι έβγαζαν καπνούς και η μύτη μου έτρεχε σαν βρύση. Τα μάτια μου ήταν κόκκινα και βουρκωμένα, όπως ολων.

Φάγαμε του σκασμού, ήπιαμε τις κινέζικες μπύρες μας και πληρώσαμε 30 δολλάρια το άτομο, δηλαδή λιγότερο από 3 ευρώ.

Λίγο πριν φύγουμε, μας κοίταξε ο S (ο οποίος ήταν ο μόνος που έφαγε το καυτερό κάρυ χωρίς να ιδρώσει τ’αυτί του) και είπε για πλάκα «τόσο πολύ λυπάστε που θα με αποχωριστείτε το Σάββατο, και κλαίτε?» κοροϊδεύοντας τα κόκκινα μάτια μας και τις «συναχωμένες» μύτες μας.

Κι εκείνη τη στιγμή σταματήσαμε να γελάμε και οι τέσσερις.

Γιατί ξέραμε, ότι σε τρεις μέρες θα λέγαμε αντίο και μάλλον για πάντα...

(συνεχίζεται)

Τρίτη μέρα.... τα μαύρα αυγά!

Ως δια μαγείας, μετά το δεύτερο μάθημα, είχαμε γίνει όλοι πια φίλοι! Είναι πολύ παράξενο, πώς τόσοι ανθρωποι από τόσο διαφορετικές χώρες και κουλτούρες, καταφέραμε να γίνουμε φίλοι τόσο γρήγορα.

Ισως μας ένωνε το γεγονός ότι είμασταν όλοι σε μια ξένη χώρα, με ένα κοινό μόνο σημείο. Τις δουλειές μας.

Ο καθένας από εμάς είχε δημιουργήσει τη δική του «μίνι» παρέα. Εγώ είχα κολλήσει με τον Ινδό και τον συνάδελφο από το Καζακστάν, καθώς και με τα τρία κορίτσια από την Ταϊλάνδη.

Εκείνη την Τρίτη, ο Ινδός, o S. είχε κανονίσει να δει έναν συμπατριώτη του που παλιά δούλευαν μαζί στην Βομβάη. Έτσι δεν θα μας ακολουθούσε. Τα τρία κορίτσια, η P., η S., και η M., είχαν κανονίσει να πάνε για φαγητό σ’ένα διάσημο κινέζικο εστιατόριο.

Το “Yun Kee Restaurant”!

Ο Α., από το Καζακστάν μονολόγησε «δεν τρώω κινέζικο» και οι Ταϊλανδέζες τον κοίταξαν με τρόμο. «Τι τρως εδώ και δύο μέρες?» τον ρώτησαν. Αυτός μας κοίταξε με καημό χωρίς να απαντήσει, κι εγώ τους είπα «δεν τρώει σχεδόν τίποτα. Χτες ήμασταν οι τρεις μας, εγώ, αυτός και ο S και παλεύαμε να βρούμε φαγητό μή-ασιατικ ό για τον Α, ο οποίος στο τέλος έφαγε βραστό ρύζι.

Κοίταξα τα τρία κορίτσια και τους είπα «μμμ... δεν ξέρω, να έρθω?» και τότε ο Α έκανε την υπέρβαση «Οκ!» φώναξε «let’s go». Και πήγαμε.

Το εστιατόριο βρισκόταν πάνω στο νησάκι του Χονγκ Κονγκ. Στο νησί υπήρχαν τρεις τρόποι για να πάει κανείς. Ή με καραβάκι, ή οδικώς, ή .... με το μετρό.

Επιλέξαμε να πάμε με ταξί. Ένα πήραν τα 3 κορίτσια, ένα εγώ και ο Α. Η κίνηση στους δρόμους ήταν το κάτι άλλο, αλλά κανείς δεν έχανε την ψυχραιμία του και τη γαλήνια μορφή του. Ο Α μονολόγησε στη διαδρομή «καλύτερα που πάμε με ταξί, γιατί τη θάλασσα τη φοβάμαι. Δεν ήθελα να πάμε με το καραβάκι». Εγώ κούνησα το κεφάλι μου (πού να’ξερα τι με περίμενε) λέγοντας «κι εγώ δεν θα’θελα με τίποτα να πάω με το μετρό..μπρρρ!»

Πιάσαμε την κουβέντα για τις χώρες μας, για τον τρόπο που οδηγούν οι συμπατριώτες μας, για τους δρόμους που έχουμε στις πόλεις μας και για την ρύπανση. Αφού μιλήσαμε και μιλήσαμε και μιλήσαμε, η συζήτηση ολοκληρώθηκε. Κοιτάξαμε αμήχανα γύρω μας. Ήμασταν μποτιλιαρισμένοι, σταματημένοι και μέσα σ’ενα τουνελ.

«Λες να κοντεύουμε να φτάσουμε στη γέφυρα?» Ρώτησε ο Α.

«Α, έχει γέφυρα εδώ?» Απάντησα εγώ με ερώτηση.

«Ε, δεν ξέρω, αλλά κάπου εδώ πρέπει να είναι. Πώς θα πάμε στο νησί?»

Και τότε, ακούστηκε μια φωνούλα τσιριχτή και όλο χαρά από το μπροστινό κάθισμα

«We are now going to island, sir! When we get out of tunnel, we find island, sir!»

Παγώσαμε για λίγα δευτερόλεπτα.

“Sorry, where are we now???” ρώτησα ανήσυχη.

“We are under water, ma’am. Under sea, ma’am!”

Κοιταχτήκαμε με τον Α, κοκκαλωμένοι.

«Ακουσα καλά?» Του είπα χαμηλόφωνα. «Είμαστε ΚΑΤΩ από τη θάλασσα? Και σταματημένοι στη μέση του τούνελ???»

«Κάτω από τη θάλασσα???» ο Α, είχε ασπρίσει.

«Ψυχραιμία» του είπα «δεν μπορεί να είμαστε τοσο άτυχοι. Ας προσπαθήσουμε να μην το σκεφτόμαστε....»

Με το τρελλό μποτιλιάρισμα, μας πήρε δέκα λεπτά σχεδόν να βγούμε από το τεράστιο τούνελ. Οταν βγήκαμε, αφήσαμε κι οι δύο μια ανάσα ανακούφισης...

«Μου φαίνεται θα γυρίσουμε με καραβάκι» είπε χαμογελώντας ο Α.

«Ή και με το μετρό!» Είπα εγώ «πιο γρήγορα θα περάσουμε κάτω από τη θάλασσα, παρά με ταξί!»

...............

Καθήσαμε στο τραπέζι. Οι κοπέλλες από την Ταϊλάνδη ανέλαβαν να παραγγείλουν τις σπεσιαλιτέ.

Τους είπα ότι τρώω οτιδήποτε αρκεί να μην είναι σκυλάκι, βατραχάκι (δεν είμαι καννίβαλος), φιδάκι και οτιδήποτε δεν είναι συνηθισμένο στους δυτικούς λαούς.

Σε γενικές γραμμές όλα ήταν νόστιμα. Το ρυζάκι, τα λαχανικά, τα θαλασσινά....

Μέχρι που κάποια στιγμή, έσκασε και η σπεσιαλιτέ...

Τα μαύρα αυγά!

Μόλις τα είδα, σκιάχτηκα! Κοίταξα τα κορίτσια διστακτικά. "Δεν νομίζω ότι θα φάω" τους είπα. Κοίταξα τον Α, αλλά εκείνος μου χαμογέλασε και είπε "και δεν τα δοκιμάζουμε?".

"Μπράβο, Α??" του είπα "εσύ δεν φώναζες ότι δεν τρως κινέζικο?"

"Ναι, πριν πεινάσω! Τώρα, μετά από 3 μέρες, πεινάω!!!"

Και πεφτει με τα μούτρα στα ρύζια, στα νερόβραστα θαλασσινά, στα νούντλς και στα αμφιβόλου ράτσας λαχανικά!!!

Παίρνει τα ξυλάκια και τσιμπάει ένα κομμάτι αυγό και λίγο τζίντζερ.

"μμμμ... ωραία είναι!" μου λεει.

Ε, δεν άντεξα. Σκέφτηκα ότι για να αρέσουν στον ... Κοζαχο φίλο μας που δεν τρώει κινέζικο, θα αρέσουν και σ΄εμενα.

"μμμ... δεν είναι κι άσχημα" είπα. "Ποιό .. πουλί κάνει αυτά τα αυγά?"

Και τότε, η δεύτερη εκπληξη της βραδιάς ήρθε αυτή τη φορά από το στόμα της μίας Ταϊλανδής κοπέλλας

"What do you mean? The chicken makes these eggs!!!"

Μείναμε άφωνοι, εγώ και ο Α. Ρώτησα σαστισμένη, πώς γίνεται το αυγό της κότας να έχει αυτό το καφέ χρώμα στο ασπράδι και το μαύρο-πράσινο στον κρόκο.

"Μα, είναι παστά! Τα βάζουν ωμά στο αλάτι, τα αφήνουν πολύ καιρο, και γίνονται έτσι!" μου είπαν και οι τρεις χαρούμενες!!!!

Εριξα μια ματιά στον Α. "Θα φας κι άλλο?" τον ρώτησα.

"Ναι!" μου απάντησε και έφαγε κι άλλη μια μπουκίτσα!

Εσκασα στα γέλια και του'πα "και να μου το'λεγαν, δεν θα το πίστευα ότι εσύ θα έτρωγες κάτι που δεν θα έτρωγα εγώ σ'αυτήν την χώρα!"

Γελάσαμε με τις καρδιές μας, φάγαμε και μετά όλοι μαζί, και οι πέντε, στριμωχτήκαμε σε ένα ταξί και γυρίσαμε πάλι πίσω οδικώς.

Δεκάρα δεν έδωσα που βρισκόμουν κάτω απο αμέτρητα γαλόνια νερού, στη μέση του μποτιλιαρισμένου τούνελ. Δεκάρα δεν έδωσε ο Α που ήξερε ότι βρισκόταν κάτω από τη θάλασσα που τόσο φοβάται.

Ήμασταν με φίλους, περνούσαμε φανταστικά, κι αυτό ήταν αρκετό!!!

(συνεχίζεται)