Τώρα πια.......

Πάνε τόσα χρόνια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να διασκεδάζει πραγματικά τα Χριστούγεννα...

Το στόλισμα του δέντρου, τα κεράκια, τ'αγγελάκια και τα Αγιο-Βασιλάκια.  Τα χαμόγελα, η ανυπομονησία για τα δώρα, τα κάλαντα, οι αγκαλιές, τα φιλιά τα ξεκαρδίσματα...

Πέρασαν τα χρόνια, κι όσοι τότε δημιουργούσαν τη χαρά μου, τώρα πια δεν ζουν..

Η γιαγιά με τους κουραμπιέδες της, η άλλη γιαγιά με τα τραγούδια της, η νονά με τα δώρα της, η μαμά με την αγάπη της....

Τίποτα πια.

Τώρα πια, όπως λέει και το τραγούδι, όλα αυτά είναι ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι.  Τώρα πια, τα Χριστούγεννα πάω στο κοιμητήριο να πληρώσω την ετήσια "συνδρομή για φύλαξη οστών" και περνάω το χρόνο μου ενθυμούμενη τη γιαγιά που μου χάρισε το όνομά της και την νονά που μου το κότσαρε, την άλλη γιαγιά που μου χάρισε το ταμπεραμένο της, επίσης στρώνω και τα χαλιά του μπαμπά μου γιατί δεν μπορεί πια μόνος και πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά να ξεχαστώ.

Τώρα πια είμαι το βατραχάκι που διέπρεψε στο κοτέτσι με τα χρυσά αυγά (όσοι με ξέρουν από παλιά θα καταλάβουν) και που οι γύπες δεν έδιωξαν όταν μείωναν τον αριθμό των πτηνών.  Είμαι το βατραχάκι που κάνει Χριστούγεννα και ανυπομονεί να έρθει η επόμενη εργάσιμη να γυρίσει στο κοτέτσι, εκεί που ξεχνιέται, εκεί που δημιουργεί, διαπρέπει και επιβραβέυεται.

Δεν θέλω και τα επόμενα Χριστούγεννα να είναι έτσι.  Αλλά το ίδιο είπα πέρσυ, το ίδιο πρόπερσυ και το ίδιο λέω και φέτος.....

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

κουάξ!